Namiot rodu Shafiq

Nie potrzebowała słów, choć zmysły wołały o to, by męski głos znów podążył wzdłuż umysłu, pieszcząc go charakterystyczną nutą orientu. Wprawiał w błogi stan, upajał. Przekroczywszy próg namiotu, zdecydowała o losie tak kruchym, jak źdźbła trawy osypujące się na delikatny materiał sukienki. Zadecydowała o tym w momencie sięgnięcia po prowokację, w decyzji o pozostaniu samodzielną w swoich czynach i ambicjach - gdy przekroczyła próg jego rodowej rezydencji, napawając się słodkim zapachem władzy i jeszcze słodszą przyjemnością obcowania z nim pod jej własną kontrolą. Rozmowa sięgała głębiej, większość fraz pozostała w głębi umysłu, drobna część uwydatniła się w spojrzeniu.  Błagała niepokorny los o to, by nie było to chwilowe poddanie jej urokowi. Pragnęła, by jeszcze raz usłyszeć ten głos z głębokim brzmieniem, chwilę po tym, jak przełknie ślinę i odchrząknie, spojrzeniem spływając z jej twarzy - pragnęła w naiwnym uczuciu, zauroczeniu, niczym we wszystkich mdłych opowieściach; tak bardzo tego chciała. Teraz język smakował własną wersją smaku jego skóry, wzrok emanował odcieniami wyobrażeń przebiegających przez jej myśli na przestrzeni tych tygodni; umysł błagał o dopełnienie zapachem skóry skroplonej deszczem, dźwiękiem przesuwanych po zaroście palców. Smakiem prawdziwym, namacalnym, rozrysowanym załamaniami skóry. Wszystko to zamknięte w zasznurowanych, czerwonych ustach miało pozostać dla niej. Po wieki wieków tylko dla niej.
Ale teraz on był obok, a delikatna łuna świec okalała jego twarz w tańczących pod naporem powietrza arrasach. Przez moment, gdy chłód wieczornego powietrza zatracił się w arkanach upalności namiotu, zachłysnęła się tym uczuciem. Oglądała, podziwiała, pozwalając spojrzeniu prześlizgnąć się po rozbudowanych ramionach, zarysowaniach szyi, ostrości rys twarzy, by wreszcie zwieńczyć podróż na dalej wiszącym na szyi bukiecie kwiatów.
Cel, w istocie, uświęcał środki.
Intymność następujących gestów rozbudzała przyjemne mrowienie podbrzusza; wprawiała w suchość języka. Przełknięcie śliny nie odebrało pragnienia, wzdłuż pleców przechodziły kolejne dreszcze, zwieńczające się powolną utratą zmysłów. Splecione ze sobą źdźbła traw i kwiatów opadły na ziemię w zdecydowanym geście sięgnięcia najpierw po dzierżony na głowie wianek. Pośpiesznie, w pewien sposób niestosownie. Nie zważała na rozwichrzone włosy, lekki nieład lśniących w złotym odcieniu świec. Obnażyła się w imię tego, by chwilę później sięgnąć po splot wiszący na jego szyi. Dłonie ułożyły się tak, by nie zarysować przy tym ani fragmentu jego skóry; myśli składały się w analogie, metafory, zamyślenia. Dary nocy opadły jeden po drugim, zwiastując pożegnanie z rytuałem narzuconym starodawną magią. Teraz trwali w swoim własnym namaszczeniu. W dłoni, jednej wolnej, która pozostała przy jego ciele, by na moment położenia palców na klatce, skosztować szaleńczego bicia serca, potęgowanego przetrzymywanym przez kciuk kłem. Ledwie kość, lekko lepka od zaschłej krwi, wydawała się wzmacniać wszystko wokół. Skupiać, stanowić epicentrum emocji dzielących stojące obok siebie ciała. W momencie zapomnienia, w otumaniającym poczuciu bezkarności podążyła najpierw w imię instynktów, potem dopiero myśląc. Skóra. Jej faktura, zapach; smak, który w myślach leżał na języku wielokrotnie. Jej ciepło nęciło, pchało drobne ciało w kierunku spełnienia tego, co rodziło się w każdym momencie, gdy racjonalność podsuwała lęk, a ten przeradzał się w żądze.
Więcej i więcej. Chcę Ciebie więcej.
Każdy podsuwany racjonalnością lęk przeradzał się niczym za ujęciem dłoni w przyjemność rozlewającą po ciele. Postradała zmysły, utraciła je i próbowała kurczowo zebrać. Lekki pomruk wydechu pogładził w rytm delikatnych ruchów palców. Zapach skóry był coraz bliżej, druga dłoń odnalazła rękę i zaplotła palce w silnym, kurczowym uścisku. Na moment, przypominając o sobie, by w tym to momencie rozpleść palce i z delikatnym uśmiechem podążyć do stolika z ustawionymi alkoholami. - Usiądź. - Stanowczy głos emanował pewnością godną bycia u siebie, ale właśnie tak miało być. Zgodnie z jego słowami, jego bogobojnym życzeniem. - Proszę. - Dodała jednak, pewna dyskomfortu rodzącego się z męskich ramionach gospodarza. Sięgnęła, po karafkę z rumem, wspomnieniem pierwszego spotkania, które do teraz zawdzięcza kilka stron zapisanego po koniuszki kartek pamiętnika. Nigdzie nie smakował już tak samo, w murach Cobernic wybrzmiewając nadto gorzkością, na późniejszym spotkaniu nieodpowiednim wychłodzeniem. Ten tu znów pachniał tak samo, gdy machinalnym, pewnym ruchem odstawiła szkło z lekkim grzechotem. Wzrok na moment zatrzymał się w absolutnej nieruchomości, rozprawiał się nad poczętymi scenariuszami, których rozegranie decydowało o przyszłości. Smukła sylwetka, niemalże posągowa, oparła się na moment o blat i choć w rzeczywistości trwało to sekundę, to w młodym umyśle rozprysła niekończąca się fala wizji.
Próbowała ubrać myśli w jednolitą całość, lecz obijające się o żebra serce uniemożliwiało jakąkolwiek analizę. Gdy ciało dążyło do spokoju, krew rozrywała delikatną strukturę naczyń, rozbudzała je z letargu, zmuszając do przyhamowania wartkiego nurtu. Gdy nie chciała znać odpowiedzi, te napływały same, podsuwając werdykty o tyle nieprawdopodobne, co ukazujące jej niespodziewane rezultaty - sięgające daleko poza obrany cel, bo dosięgające jej samej. Zrozumienie sytuacji powróciło i nic nie miało pozostać takim samym. Nie wierzyła bowiem w miłość, nie wierzyła nawet w zauroczenia - choć mogła zaczytywać się w dziełach literatury, to język pisany miłości był dalekim od tego, co mogłaby doświadczyć według własnej dedukcji. Nie wierzyła tymże emocjom, trzymając się na baczności doświadczeń i niechęci do siebie samej, jakby urok odbierał jej element człowieczeństwa i pozostawiał warstwę atrakcyjnej, zwodniczej skóry z dodatkiem przyjemnego dla ucha głosu. Zaczynała jednak rozumieć, gdy pod skórą budziło się ciało, a głos nabierał charakterystycznej barwy. Rozczulenie sięgało zenitu na wspomnienie gestu, którym ją obdarował, umniejszając wszystkim wymysłom, którymi zwykła być do tego czasu częstowana. Było w tym coś wyjątkowego, pięknego, wpasowującego się w mężczyznę, o którym nie potrafiła przestać myśleć, gdy wspomnienia ich spotkań układały się w pierwowzór marzeń.
Sięgnęła po szklanki, pewnym ruchem kierując się w jego stronę, by przystanąć na moment i wystawić w jego stronę szklankę z odpowiednio schłodzonym alkoholem. Wtedy ciało opadło na miękkość poduszek, kolano powędrowało jedno na drugie, nie zważając na konwenanse i unoszący się wyżej materiał sukienki. Włosy opadły za ramię, a policzki wraz z pierwszym łykiem skryły się w niewinnym zarumienieniu. Odwrócona przodem w jego stronę, zdołała oprzeć się ręką o oparcie. W taki sposób mogła go oglądać, podziwiać na powrót, otwarcie i szczerze - bez wstydu i obaw, bo choć można by określić ją naiwną, to w swoim własnym mniemaniu czuła to samo, co on.
- Nie chciałam wracać do statusu quo ante, a jedynie... skryć się przed innymi. - Ciepły półszept osiadł w momencie, gdy po upiciu kolejnego łyka alkoholu, głowa opadła na zgiętą rękę, ciesząc się miękkością tkaniny, a jednocześnie niezmiennie wpatrując w niego szklistą poświatą oczu. Rozczuloną, przepełnioną zachwytem po stokroć. - Opowiedz mi o Egipcie. - Mów do mnie, pozwól mi słuchać, pozwól mi podziwiać.

Tknęło ją to bardziej, niż sądziła. Bo mówił, mówił szczerze,
prawdziwie
a ten posąg, persona wykształtowana w skale wizji i ciosie słów, zaczerpnęła powietrza, ukazując jak odległy był świat, którym się otaczał, a do którego pozwolił jej wkroczyć. Delikatne emocje drgnęły, rysując zestawienia i prowadząc do kalkulacji, gdy wsłuchiwała się w tą upragnioną inność.
Bo jej życie, pomijając będące u podstaw kwestie, było inne pod każdym względem. Mimo tragizmu zaklętego w krótkiej, acz ujmującej historii, nie czuła potrzeby ujmowania jego walorom. Cierpienie ukrócało, ale nie przeganiało wszystkiego, co niekiedy wydawało się przekłamanw obscenicznie w opowieściach na temat wyższych sfer. Pani matka - mama, bo w zdrobnieniu zwykła zwracać się do rodzicielki w momentach wyłącznie dla nich - była jedyną osobą, która szczerze wymagała od Imogen więcej, niżli absolutnych podstaw przetrwania w socjecie. Choć kreśliła jej historię na swój wzór, pozwaliła jej w pewnym momencie na niewypowiedzianą głośno swobodę decyzji - wybór własnej ścieżki tkwił w niej, niehamowany i nie wybrzydzany w wilgotnych murach Cobernic. Pokazywano, niżli nakazywano.
Ponad popisem, swojego rodzaju sztuczkami, którymi karmiono niektóre damy, w niej miała liczyć się przydatność i zaradność, które winny utrzymać statek w odpowiednim kursie, gdy zabrakłoby mężczyzn przy sterze. Nikt nie odmawiał jej odpowiedzi, gdy uczyła się absolutnych podstaw w handlu; nikt nie uciszał, gdy proponowała swoją wizję, kształtując analityczne myślenie, podsycone słabością do algebraicznych łamigłówek i obserwowania zachodzących w naturze cykli. Doceniali to, wspierali w ramach granic, których i ona nigdy nie chciała przekraczać, naturalną obserwacją zauważając postawione społecznie granice, których nie potrzebowała i nie miała zamiaru deptać. Widziała możliwości, a jednak w tym wszystkim zdołała zgubić racjonalną ocenę własnej osoby. Nic jednak nie odbierało jej tej cząstki, która pragnęła mówić i głos miała, wtedy, gdy podawała nienamacalną dłoń wsparcia. Gdy otwierała wrota zrozumienia, którym potrafiła utulić tylko w chwilach zaufania.
- Pozwalali Ci dochodzić do własnych wniosków. - Odniosła się do słów, mimo stanowczości słów, wybrzmiewając idealnie ciepłą falą głosu, która okalała niczym morska woda utrzymująca w nocy upalność dnia. - Czyż nie była to pierwsza lekcja, którą powinieneś pojąć jako uzdrowiciel? Stawianie diagnoz, które bywają niekiedy wyrokami. Odwaga w decydowaniu o życiu i śmierci, zdrowiu i chorobie? Prócz innych, to Ty w tej ciszy własnego umysłu z nimi pozostajesz. - Pragnęła zdjąć nadmiar trosk z jego ramion, jakkolwiek. Cały ciężar odpowiedzialności spoczywał na nim i głęboko, jeszcze zanim go poznała, to podziwiała. Wydawało się, że to wspomniane decyzje - słuszne - doprowadziły go do pozycji, w której się znajdował, a wraz z wędrówką spojrzenia po zarysie męskiego ciala, nie mogła wyjść z podziwu, że mógł łączyć wszystko, absolutnie wszystko, czego można byłoby pragnąć. Był młody, przystojny, inteligentny. Ponadto urodzenie pozwoliło mu sięgnąć dalej, wyżej niż większość populacji mogłaby marzyć i ten potencjał został wykorzystany, aż do cna.
A jednak, spojrzenie napawajace się tym widokiem natrafiło na przymknięte powieki, dłoń powędrowała do ciepła tej drugiej, splatając ręce na powrót w rytuale, który odmienił wszystko i jednocześnie to wszystko ułatwił. Oczy zeszkliły się na powrót troską wymieszaną z przyjemnością, rozkoszą bliskości i dumą z jej zaistnienia. Przyjemność. W tej historii tego jej właśnie brakowało. Namiastki ciepła, uśmiechu zbłąkanego pośród wspomnień dzieciństwa, teraźniejszości, fantazji przyszłości. Nie przerwała mu jednak pytaniem, które zagościło w myślach i rozgoniło inne, płochliwe myśli. Słuchała, robiła to, co potrafiła najlepiej, pozwalając by kciuk gładził szorstkość wierzchu ten drugiej, idealnie dopasowanej, wtulonej niemalże dłoni. Morfeusz kusił, gładził wątłe ramiona i przekonywał do podążenia jego ścieżką, ale nic nie potrafiło odegnać myśli od bliskości, która w posmaku krwi i słodkiej woni kadzidła, wydawała się jedyną zrozumiałą odpowiedzią na wszystkie pytania o egzystencję.
- Obowiązki zwą się własnie tak przez określoną w tym słowie, w jego definicji de facto, rutynę. Monotonność, rzekłabym. - Na ustach rozgościł się delikatny uśmiech, gdy kciuk swoim leniwym pieszczeniem podkreślał łagodność wypowiedzi. - A jednak mogą być również przyjemne  czy interesujące i jeśli potrafiłeś tak je odczuwać, to chcę o tym usłyszeć. - Jeśli nie, niech nie prowadzi drogi tej rozmowy przez kamienie boleśnie uderzające w podeszwy stóp. Ta chwila, moment zatracenia w swobodzie, godnej metaforycznemu zrzuceniu kajdan, winna być wspomnianą przyjemnością. Ona - niech ona będzie jego przyjemnością.
Kadzidło rozpalało pożądanie, wznosiło na piedestał pierwotność instynktów. Ale byli ludźmi, a wraz z paktem podpisanym przed publiką, rozprysło coś, co sięgało o głębię dalej niż spełnienie podstawowych niemalże potrzeb. Szacunek, niewypowiedziane choć zczytywane z oczu oddanie, troska i pieczołowicie chronione oblubienie wobec tego, co tkwiło wewnątrz pociągającego ciała. Gdy momentami zapominano o tym, że w ciele - którego pożądali, tylko pożądali - kryje się osoba, tak Imogen nigdy nie pozwolała sobie utracić tej cząstki racjonalności, bo własnie to było najsilniej pociągające, ponad poruszającą się w rytm przełykanej śliny grdyki; ponad usta, których smak wodził na pokuszenie. Słowa, które opadały tym otulającym, niskim głosem.
Ich znaczenie, które wywoływało na ustach błąkające się zauroczenie.
Na ledwie moment nachyliła się nad stolikiem, by ustawić szklankę z alkoholem tak, by pełniejsza część znajdowała się bliżej strony mężczyzny. Wracając jednak, opadła bliżej niego, w odległości stosownej, a jednak unoszącej klatkę w szybszym biciu serca. I oddała się temu. Chwili odwzajemnionych spojrzeń, w uśmiechu, który wywowałał na jej twarzy lawinę nieodpartego zachwytu. W cieple złączonych dłoni, bliskości ciał, mimo ich niezaprzeczalnej poprawności, bo oboje przecież hołdowali zachowaniu honoru. Nie potrzeba było brutalnej cielesności, zachłanności w gestach, aby pozostawić w tym mgnieniu posmak intymności, która apiać powracała, zdając się przybierać w każdym zatoczeniu kręgu inny wymiar.
- Będzie jak zechcesz. - Półszept zakończony pomrukiem rozdarł dłuższą chwilę. Podniosła głowę, opierając się łokciem o stos poduszek, by spojrzenie wędrowało po twarzy Zechariaha, na powrót -  z uporem maniaka, niewyobrażalną siłą przyciągania - powracać w chłód tęczówek, które mimo przebijającej, morskiej toni, wydawały się momentami płonąć.
- A Ty chciałeś prawdy. - Głoski opadły gardłowo, w swojej delikatności na wpół chrapliwie. Wspomnienie pierwszego spotkania rozniosło w umyśle koleje wydarzeń, które rozpoczęły się od - na pozór - błahego pytania. Dlaczego?
Odpowiedź nigdy nie była trudniejsza. Odpowiedź nigdy nie była prostsza.
- Teraz już wiesz. - Choć wtedy nie wiedzieli tego oboje, teraz wydawało się to klarowniejsze niż czysta woda zatoki. Prostsze niż podawane dziecinnemu umysłowi łamigłówki.