[bylobrzydkobedzieladnie]

-Ciężko mnie zranić - wieloznaczność tych słów, aż się prosi o tłumaczenie. Pozostawił je osamotnione, bez dalszego komentarza. W końcu - jak każdy krwawił, nie był nieśmiertelny, ale przeszłość wystarczająco skutecznie obrysowała go w niewidzialny pancerz, jaki prezentował światu. Maska?
Aurorskie nawyki brały górę. Kiedy tylko Mathilda dotknęła różdżką powierzchni obrazu, machinalnie przyciągnął ja do siebie. Stała przed nim, więc delikatnie ujął dziewczynę w pasie, próbując wypatrzyć cokolwiek w ciemnościach przed nimi. Proste zaklęcie, szybko rozświetliło im przestrzeń przed oczami na tyle, by Samuel mógł dostrzec wąskie ściany korytarza, pokryte grubą, brunatną warstwą kurzu. Drapanie w gardle zignorował, chyba nawykły do podrażnienia od tytoniowego dymu. Nie zmieniało to faktu, że nieprzyjemnie się oddychało stęchłym powietrzem. zapach także nie urzekał. Miał nadzieję, że ledwie wyczuwalny, zgniły "aromat" nie pochodził z żadnego, chrupiącego pod butami przedmiotu.
Tym razem, Samuel nie pozwolił swojej wieszczce kroczyć przed nim. Skoro już mieli podążać niewiadomą, Skamander miał zamiar prowadzić. Może było to banalne, ale wolał ściągnąć na siebie ewentualne niebezpieczeństwo przed nimi. Wyciągnął różdżkę przed sobą i przestąpił ciemność. Drugą ręką obejmował dłoń dziewczyny, która mimo temperatury jego ciała - wciąż pozostawała chłodna.
- Nie puszczaj - odwrócił się jeszcze, by złapać spojrzenie czarnowłosej. Nie oświetlił swego uśmiechu, pozostawiając swoją twarz w cieniu.
Zatrzymali się dopiero, gdy na końcu, przed nimi, pojawił się blady, ale coraz bardziej jaśniejący punkcik. Światło.
- Mam nadzieje, że to nie teatralna scena. Wolę już atakujące bahanki - choć przebił ciszę żartem, wolał, żeby żaden z przewidywanych scenariuszy się nie zrealizował. Zacisnął mocnej palce, przyciągając tym samym dziewczynę bliżej siebie. Różdżkę trzymał przed sobą, na tyle mocno, że pobielały mu palce. Ruszył do przodu, wychodząc poza ciemności.
Światło zalało jaskrawym blaskiem, więc przez chwilę mrużył oczy, przyzwyczajając się do intensywności światła..i zieleni. Stanął, lekko uginając kolana, by nieśpiesznie obejrzeć otoczenie wokół siebie. Zdecydowanie był to dla niego nieznany teren. Czy był to jakiś rodzaj snu, który zesłała na jego umysł Mathilda?

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 70

- Bądź odporny - radzisz mu z powagą z jaką dawno temu kazałaś mu przyrzec, że nigdy się w Tobie nie zakocha. To była sytuacja w twoim śnie, a on i tak umawiał się z Elisabeth, a ty lubiłaś rano obudzić się i zacząć dzień od wylania morza łez za chłopcem, który nigdy nie dowie się, ile dla ciebie znaczył.
Niczym tajemnicza droga wiodąca młodą Alicję do Krainy Czarów, tak wy teraz powoli stąpacie po kamieniach w ciemności rozlożonych pod waszymi stopami. To wszystko, ta cała sytuacja, w której po sześciu latach się spotykacie jest jak ze snu. Czy to tylko Twój sen? Wydaje się, że i on dobrze się bawi. Masz niejasne intencje, kiedy mimo pewności siebie, wolisz udawać zlęknioną tylko po to, żeby to o n trzymał cię blisko siebie. Nie widział, że zaraz przed otworzeniem się portalu uśmiechałaś się lekko, kiedy obejmował cię z taką troską. Dziękujesz niebiosom, za każdy centymetr ciemności, bo jeżeli wciąż masz zdolność do czerwienienia się, to właśnie tak reagujesz na myśli, które w tobie obudził on i jego przejmowanie inicjatywy w eksploracji ścieżki do Krainy Czarów.
Trzymasz się blisko Samuela, nie chcesz puścić jego dłoni, za nic w świecie. Jeżeli okaże się, że za rogiem czeka na was facet z pierogiem, będziesz trzymała się Samuela do końca świata i dzień dłużej. Słysząc jego komentarz patrzysz w tył jego głowy i reagujesz prychnięciem śmiechu, które to przecięło poważnie brzmiący korytarz ciemności. Zakrywasz wolną ręką usta na chwilę, by zdusić ostatnie nuty rozbawienia. Ale nie dlatego, że już cię nie bawi, bardziej był to odruch niekontrolowany. - Nie lubisz występować w rolach, Samuelu? Nie marzyła ci się nigdy kariera? - przez chwilę uwieszona na ramieniu przyjaciela Twego brata, myślisz, że trafiłaś do nieba. Samuel co prawda nie pozwala ci się wydostać z tunelu w pierwszej kolejności, a jednak kiedy tylko wychodzisz na zewnątrz wszystko jeszcze bardziej cię przepełnia. Z zawrotów głowy odsuwasz się od niego i po raz pierwszy wyswobadzasz swoją dłoń. Nieładnie wygląda tak oddalona od niego, już się przyzwyczaiła zresztą do ciepła płynącego z jego pięknego serca. Robisz dwa kroki do przodu i znów cofasz się o pięć by znów stanąć z nim twarzą w twarz. - Nic nam się tutaj nie stanie, Samuelu, to raj - zapewniasz go znów w połowie żartując a w połowie mówiąc coś za co chcesz oddać życie. Świecą ci się oczy, wycofujesz się, by pobiec przodem.

The member 'Mathilda Wroński' has done the following action : rzut kością

'k100' : 35

Przed oczami dwójki poszukiwaczy przeszkód rozpościerał się przepiękny widok, nawet, jeśli spowity był głównie w ciemnościach. Księżyc świecił dziś bardzo intensywnie, rzucając srebrzyste światło dookoła, niezmącone chmurami. Wiatr przegonił nie tylko obłoki, ale także deszcz. Powietrze jest wilgotne, ale dosyć ciepłe. Trawa jest mokra, a grunt zapada się nieznacznie pod ciężarem pokonywanych kolejnych kroków. Rzeka płynie swoim rytmem, szumiąc delikatnie. Oprócz niej i szeleszczących liści drzew nie słychać niczego innego. Spokój, jaki panuje dookoła może wydawać się równie zbawienny, co zdradziecki.

Mathilda niestety nie dostrzegła niczego niezwykłego pośród rozlicznych drzew i krzewów. Samuel jeśli zabrał ze sobą różdżkę i z jej pomocą oświetlił sobie pole widzenia, mógł dostrzec na rzece kilka kamieni, po których, zdawałoby się, można spokojnie przejść na drugą stronę. Zobaczył jednak, że dwa z nich, te bliżej brzegu, wyróżniają się na tle innych. Nie są tak okrągłe jak pozostałe, a jeśli skierowałby na nie snop światła, ujrzałby również, że mają unikatowy, niespotykany kolor - fioletowy. Gdyby zaś dotknął któregokolwiek, poczułby nieprzyjemną, chropowatą fakturę pod opuszkami palców.

Możecie zignorować to, co zobaczyliście, albo spróbować dociec o co chodzi, lub też podjąć próbę przedostania się na drugą stronę. W dwóch ostatnich przypadkach musicie rzucić kością k100.

- Nie, nigdy - odpowiada przyciszonym głosem, jakby nie chciał prowokować ciemności do odzewu, na jego wyznanie.
Mieszanka światła i zieleni, wcale nie była tak intensywna, jak zakładały zwężające się źrenice Samuela. Wszystko przez fakt, że ciemności korytarza, oświetlane tylko blaskiem wypływającym z różdżki, przyzwyczaiły się do mniejszej intensywności. Był wieczór, a właściwie noc, którego wyraźnym symbolem, była srebrzysta tarcza księżyca.
Skamander dawno nie widział tyle zieleni na raz. Szelesty, delikatne klaśnięcia, przy stawianych krokach i jednostajny szum, dawały obraz niemal niezmąconego spokoju. I chyba to najbardziej niepokoiło aurora. Był przyzwyczajony do miastowego gwaru, gdzie nawet (albo szczególnie) w nocy, docierały do niego niezidentyfikowane łkania, czy trzaski.
Zanim Mathilda wyrwała się do biegu, złapał ją za ramię, delikatnie hamując i przyciągając na powrót do siebie.
- Zaczekaj... - wyciągnął różdżkę z migocącym światłem w kierunku rzeki - tam jest chyba przejście - nasłuchiwał przez chwilę w napięciu, by trzymając dziewczynę za rękę, podążyć w stronę wskazanego, wydawało się, naturalnego mostku. Jak się okazało, pierwsze "stopnie" miały w sobie coś szczególnego. Niekoniecznie przyjemnego.
- Nie jestem pewien, czy to będzie szczęśliwa ścieżka - głos nadal miał cichy, skupiony, starając się nie brzmieć protekcjonalnie. Był w końcu w nieznanym sobie miejscu. Nie był na tyle lekkomyślny, by uznawać taką przestrzeń za przyjazną. Puścił dłoń wieszczki, by przyświecając sobie różdżką, drugą ręką zbadać dziwną nawierzchnię. Zmarszczył brwi, kalkulując w pamięci, czy i gdzie spotkał się z podobnym zjawiskiem. Będąc wciąż w przyklęku, rozejrzał się na boki, starając się dojrzeć coś więcej między szuwarami.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 19

Stoisz pośrodku pięknej polany, kiedy dłoń łapczywa łapie cię i ciągnie, ciągnie, ciągnie. Mówi na ucho o przejściu, kiedy Twe na wpół pijane oczy chcą złapać spojrzenie tamtych, nie ma nic prócz rozgwieżdżonego nieba. Ono znów pulsuje, mruga flirciarko, zastanawiacie się z uniwersum nad faktem dokonanym świata, posyłasz tam uśmiech, który mógłby trafić do Samuela, ale Samuel nie patrzy na ciebie. Delektujesz się dłonią, którą po krótkiej przerwie znów możesz trzymać. Idziesz za jej konduktem, stawiasz swoje małe stópki w ślady stóp właściciela. Musisz robić duże kroki, by zmieścić się w rytmie. Mówi, że coś dojrzał, a ty? Unosisz brew, bowiem nic nie rzuciło ci się na oczy.  Prócz mrugających gwiazd i żywego zapachu świeżej trawy. 
Stoisz za plecami Samuela, wspinasz się na palce i wyglądasz zza jego ramienia, by spojrzeć w stronę oświetloną światłem różdżki. Cóż takiego wypatrzył Twój obrońca i czy jest to na prawdę tak istotne? By złapać równowagę, opierasz się o plecy bystrego przyjaciela z młodości. Masz dostęp do ucha, więc możesz spytać: - Czego szukasz i quo vadis- uśmiechasz się lekko i muskasz palcem płatek ucha, który wystaje przed twoją twarzą. Skupiłaś się na wszystkim, tylko nie na przygodzie. Wydajesz się być niespecjalnie zainteresowana tym, co tak zaintrygowało Skamandra. O wiele bardziej interesuje cie zapach, którego nigdy nie mogłaś  poczuć tak intensywnie, jak i to, że właśnie praktycznie wisisz na wciąż przystojnym Samuelu S. Twoje własne spojrzenie świadczy o pierwszym stopniu zainteresowania, które właśnie nadeszło. 
Najprawdopodobniej to jego zboczenie zawodowe, by odkryć każdą tajemnice. Ty? Wolisz zostawić pewne rzeczy w cieniu, niedopowiedziane. Zerkasz w stronę w którą zerka on, dosłownie na sekundę.

The member 'Mathilda Wroński' has done the following action : rzut kością

'k100' : 85

Tym razem to Samuel za bardzo skupił się na rozglądaniu wokół niż na potencjalnej ścieżce wiodącej na drugą stronę. To Mathilda w porę zauważyła nieznaczny ruch dziwnych kamieni i odciągnęła towarzysza w swoją stronę. Ułamki sekund później z miejsca, w którym znajdowały się rzekome skały, spod wody wydobył się najprawdziwszy troll rzeczny. Ta dwójka miała o tyle szczęścia, że to były tak naprawdę jego ostatnie podrygi. Światło z końca różdżki ukazało bowiem, że stworzenie ma rozłupaną czaszkę, co swoją drogą nie wyglądało zbyt przyjemnie. Gdyby sytuacja działa się w porze, kiedy świeciło słońce, dwoje śmiałków bez problemu dostrzegłoby liczne ślady krwi na trawie nad brzegiem. Tymczasem zaś bestia zawyła głosem przeraźliwym, by w kilka sekund później opaść bez życia z powrotem w wodę, rozbryzgując ją na wszystkie strony. Rzeka wciąż nadawała się do przejścia, chociaż trzeba byłoby to zrobić przechodząc po ciele trolla.
Pytanie tylko, co go zabiło i czy to wciąż tu jest? Czy szelest krzewów dobiega z tego brzegu, czy może kolejnego? Rzucacie kością k100 i musicie szybko podjąć decyzję: zostać czy iść dalej?

- Czegoś, co wytłumaczy mi, o co tutaj chodzi, i w którą stronę mamy pójść - odpowiedział, wciąż wpatrując się w chropowatą nawierzchnię "skały". Wieszczka nie ułatwiała mu analizy. Zdecydowanie. Szczególnie, gdy słyszał jej słodki szept tuż przy uchu.
Miejsce, w którym się tak niespodziewanie znaleźli - wydaje się oderwaną od rzeczywistości krainą. W pokrętny sposób nocna ciemność, rozjaśniana przez światło księżyca i drążąca cisza, wprawiają Samuela w stan podobny do snu. Może wszystko za sprawą niemal eterycznej aury wieszczki? Może jej słów, gestów, postawy, chłodnych palcach zaciśniętych na jego dłoni?...
A może ostatecznie...przez zwalistą postać, która z grzmiącym chlupotem podniosła się z wody, wywołując osłupienie na twarzy aurora?
Matylda, choć w tak czarująco senna, jako pierwsza zareagowała, odciągając go poza obręb trollowych nóg. Gdzie był jego refleks? Różdżka, na szczęście do tej pory wyciągnięta, została pewniej zaciśnięta w dłoni, gotowa do rzucenia uroku w kierunku maszkary. W myślach gorączkowo kiełkowało zaklęcie, które miałoby powalić to gruboskórne stworzenie, ale...ku jeszcze większemu zaskoczeniu, istota z ogromnym pluskiem upadła na powrót w toń. Ogromna, ziejąca rana w czaszce stwora, na pewno nie nasuwała żadnych przyjaznych skojarzeń. Może stąd właśnie, wyczuwał dziwna, zgniłą woń, idąc ciemnym korytarzem na początku?
Robiło się zdecydowanie nieprzyjemnie, a Samuel miał pod opieką jeszcze Mathildę. A może, to ona czuwała?
- Proponowałby przejść na drugą stronę - nawet on nie miał wesołej miny, kiedy zdawał sobie sprawę, że mają przejść po cielsku trolla. Jednak wydawało mu się to najsensowniejszą opcją. Cokolwiek powaliło tak wielkie zwierzę, było albo równie duże, albo równie silne. A może nawet jedno i drugie. Dłoń Mathildy trzymał teraz mocniej, prowadząc ją blisko siebie i stawiając ostrożne kroki. Nasłuchiwał szelestów, choć nie było to proste. W końcu nad rzeką takie dźwięki powinny być naturalne? Koniec różdżki wcisnął w rękaw kurtki, by w razie ewentualnych poruszeń, nie wypadła z jego dłoni. Szczególnie, jeśli mieli przechodzić przez chrzęszczący, obleśny, trollowy most.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 90

Jego odpowiedzi jak zimny prysznic, każą ci się obudzić i odsunąć. Nie chcesz tego robić, na złość wszystkiemu dalej wolisz bawić się płakiem ucha, na które zasadzałaś się już ząbkami. Ale on chce czegoś więcej, a ty wiesz, że nie wolno ci mu tego bronić. Wszak to jego przeznaczenie. Zostawiasz jeszcze przez chwilę dłoń na jego ramieniu, głowa ci się kiwa na obie strony świata. - Daj, niechbyśmy odkryli nawet puszkę Pandory. Najpewniej chciałbyś ją otworzyć, by sprawdzić co jest w środku - zmartwiona tą prawdą, utkwiłaś w nim spojrzenie boleścią gorejących oczu. Chcesz, żeby wyczytał z nich twą prośbę, błaganie. 
I widzisz, że na nic Twe próby, co ma się zdarzyć, to się wykona. Chcesz, żeby to on wszystko odkrył i wszystkiego się dowiedział, dlatego pozwalasz dojrzeć mu to, co na początku przeoczył. Patrzy więc za Twoim przykładem w przestrzeń mglistą, ciemną, nieodkrytą. Tam, aż się krzywisz nieprzyzwyczajona do tak okropnych stworzeń, troll bagnisty. - Wygląda nieatrakcyjnie i nawet niebezpiecznie - mówisz tak cicho, że niby szeptem, łudząc się, że twoja opinia zaważy na jego ciekawości. Że się zatrzyma, cofnie, zrezygnuje. O, naiwna ty! Przerażona myślisz o tym, czy doprawdy to wszystko musiało zdarzyć się akurat dzisiaj. Nie mogliście spotkać się po latach w barze nad whisky pomarudzić? On nad żoną i dziećmi, ty nad szowinistycznymi pracodawcami- zboczeńcami. Znów, kiedy troll padł w odmęty, odskakujesz spłoszona. Chwila spokoju i jest polecenie. Idźmy dalej, a ty wewętrznie płaczesz do cna, bo sama nie umiesz mu zakomunikować tego co go czeka. Nie możesz mu powiedzieć, wszak on nie wie jeszcze jaką masz moc. Nie miał się kiedy dowiedzieć, a teraz... teraz jest już za późno. - Samuelu, czy jesteś pewien, że on nie żyje? - dopytujesz strapiona, tym razem sama trzymasz się tak blisko niego, jak to tylko możliwe. I z zupełnie innych powodów, niż wcześniej, po prostu chcesz czuć się bezpieczna. On jest jedyną ostoją bezpieczeństwa w tym parszywym raju do którego go sprowadziłaś. - Wybacz mi, jeżeli nas pogrzebie w tej parszywej okolicy 
Ruszyliście przez trola. Zasłaniasz nos rękawem bluzki, ściskasz dłoń mocno, by nie wywrócić się przechodząc przez most. Jest to jednak wyjątkowo trudne, zważając na fakt, że wciąż nie jesteś najbardziej zaangażowanym w teraźniejszość towarzyszem przygody.

The member 'Mathilda Wroński' has done the following action : rzut kością

'k100' : 83