Odkąd pamiętam otaczała mnie niezliczona ilość sobowtórów. Dostrzegałam swoje odbicie w niemal każdym kącie pełnej zwierciadeł pracowni rodziców, aby w końcu dopatrywać się ich nawet w drobnych kryształkach kamieni, kroplach deszczu, kałużach, witrynach sklepów - zawsze podziwiałam w nich siebie, a nie to, co znajdowało się za cienką powierzchnią szyby. Jednak nigdy nie popadłam w narcyzm. Był to zupełnie odmienny rodzaj fascynacji. Zastanawiałam się nad fakturą swojego odbicia, a nie znając jeszcze podstawowych praw fizyki, nie zdawałam sobie sprawy, w jaki sposób powstanie tak namacalnego obrazu mnie stało się możliwe.
Zamiłowanie do tych nietuzinkowych przedmiotów wyssałam wraz z mlekiem matki, a do rozwoju owych fascynacji niewątpliwie przyczynił się ojciec. Podobno człowiek zaczyna godzić się i zapoznawać z własną tożsamością mając około osiemnastu miesięcy, zerkając w lustro i po raz pierwszy świadomie obcując z tym drugim sobą. Odnoszę wrażenie, że nie zaliczałam się do podobnych przypadków. Ojciec zawsze powtarzał, że rodzaj owej samoświadomości można było zaobserwować u mnie zdecydowanie wcześniej - nie do końca zdawałam sobie sprawę kim jestem?, co nie przeszkadzało mi jednak prowadzić samodzielne studium lustra.
Lubię sobie wyobrażać, że mój pierwszy krzyk rozsadził w drobny mak wszystkie znajdujące się w zasięgu głosu szklane tafle. Podobna sytuacja nie miała miejsca, ale od zawsze cechowała mnie skłonność do przesady i podkolorowywania rzeczywistości. Nie popadam ze skrajności w skrajność, ale przepadam za nadawaniem swemu życiu intensywniejszych barw. Z szelmowskim błyskiem w oku dodaję, że to żadne kłamstwo, jedynie próba wymazania nadmiernej dawki nudy, której niekiedy nie jestem w stanie zdzierżyć.
Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, czego pragnęłam bardziej: nieprzerwanie obserwować zabiegi rodziców, ich wysiłek, aby uczynić dane zwierciadło nie tylko niepowtarzalnie pięknym, ale również nadać mu cechę wymaganą przez zleceniodawcę - czy miało to być kolejne Ain Eingarp, zwierciadło prawdy, czy posiadać swe zwyczajowe przeznaczenie, wkładali w to tyle samo serca; czy może chciałam w końcu znaleźć się w Hogwarcie, aby już pierwszego dnia nadać swojej edukacji wymarzony kierunek. Już wtedy doskonale wiedziałam, jakie stanowisko pragnęłabym zająć w przyszłości.

Niektóre marzenia pękają jednak jak bańki mydlane - nawet jeśli nadal pozostają czymś możliwym do spełnienia, chęć ich realizacji - dotąd wydająca się czymś nie do skruszenia - znika bez śladu wraz z nieco gwałtowniejszym powiewem wiatru. Zaś wybuch wojny okazał się czymś o wiele większym i silniejszym - gwałtowną wichurą. Miałam już prawie siedem lat, gdy ojciec, którego połowa rodziny należała do niemagicznej części świata, zaciągnął się do armii. W obronie najbliższych, w obronie rodaków, w obronie Wielkiej Brytanii - na zawsze zapamiętałam jego cichy szept, a siłę ostatniego uścisku czułam jeszcze długo po tym pożegnaniu. Byłam za mała, aby zrozumieć dlaczego nie wraca. Dlaczego nie widzę już jego odbić w każdym z setek obecnych w warsztacie luster. Dlaczego nigdy już nikt nie weźmie mnie w ramiona, nie posadzi na łokciu, czule nie ucałuje w czoło. Jakaś cząstka mnie do dzisiaj nie pogodziła się z tym, że odszedł.
Z rozpaczą obserwowałam jak oczy matki napełniają się coraz większym smutkiem, a dotychczasową pasję zastępuje pustka. Nawet jej gesty stały się powolne, pozbawione wcześniejszego wigoru. Niedługo potem straciła warsztat - wszak najcenniejszą dla niej przestrzeń, jedyną materialną pozostałość po ojcu. Wydawało się, że dotąd jedyną oznaką czającego się w jej wnętrzu płomienia radości była możliwość dotykania wszystkiego, co kiedykolwiek znalazło się w zasięgu jego dłoni. Już od dawna nie oddawała się pracy z tak wielką pasją, ale chociaż ta namiastka uśmiechu dawała nadzieję, że kiedyś jeszcze wszystko wróci do względnej normy. Jednak, gdy ta jedyna pamiątka po mężu została jej odebrana, nie została na jej twarzy choćby sugestia uśmiechu - już nigdy nie dostrzegłam na niej nawet delikatnego uniesienie kącików ust. Obserwowałam rozpacz, chwilowy szał, w który wpadła przeobrażając w pył wszystko, co dotąd udało nam się zgromadzić w pracowni. Nic nie pozostało z naszego skromnego dziedzictwa. Jedynie para dwukierunkowych lusterek - jedyne wspomnienie ojca, które zachowałam do dzisiaj.
Miałam wrażenie, że z pół-sieroty stałam się sierotą na pełen etat.

Progi Hogwartu przekroczyłam z charakterystyczną dla siebie determinacją. Być może wmówiłam sobie wrodzony talent, może po prostu chciałam wierzyć, że w ten sposób nigdy nie zapomnę o ojcu, jednak w końcu pozwoliłam sobie na powrót marzeń. Spędzałam w bibliotece długie godziny, ślęcząc nad tomiskami, w których tytule pojawiały się słowa mogące kojarzyć się choć w najmniejszym stopniu z tematem luster. Poznałam od podszewki całą historię pierwszych Air Eingarp, z głębi jakiegoś regału wygrzebałam nawet mugolski podręcznik do fizyki. Jako wychowance domu Ravenclaw nie brakło mi kreatywności. Już na piątym roku mogłam pochwalić się pierwszym wynalazkiem - w Pokoju Ravenclawu ustawiłam lustro, którego ramy nabierały odpowiedniego koloru w zależności od nastroju osoby przeglądającej się w nim w danym momencie. W krótkim czasie zaczęli zgłaszać się do mnie kolejni uczniowie, zasypując pomysłami na kolejne zwierciadlane rewolucje.
Od początku skrupulatnie przykładałam się do zajęć z Eliksirów doskonale pamiętając, że ważenie niektórych z nich okazywało się bardzo przydatne przy nadawaniu danemu obiektowi odpowiedniego przeznaczenia - należało następnie wetrzeć je, czy to w ramę, czy to całą szklaną taflę zanurzyć w bulgoczącym roztworze. Z tego samego powodu sumiennie uczestniczyłam w naukach każdego kolejnego zaklęcia, co poniektóre, te przydatniejsze, ćwicząc także we własnym zakresie. Obrona Przed Czarną Magią zrodziła instynkt, dzięki któremu pamiętałam, aby sprawdzać wszystko po dwa razy - zwłaszcza te przedmioty, które ktoś przynosił mi do naprawy. W końcu nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć. Pewnego dnia przekonałam się o tym na własnej skórze.

Robert pozwolił mi uwierzyć w nieprzypadkowość przypadków. To jedna z tych znajomości, której od początku towarzyszy zbieżność częstotliwości pulsów. Pamiętam, wymieniliśmy pierwsze uśmiechy podczas jesiennego wernisażu w pięćdziesiątym pierwszym. Dostrzegłam niepozorny aparat w jego dłoni, z daleka obserwowałam skupiony wyraz twarzy, gdy starał się uchwycić jakiś obiekt, jakiś gest w odpowiednim układzie, zamknąć go w idealnym kadrze. Pamiętam, pomyślałam, że dzielimy podobny rodzaj fascynacji. Zdjęcia nie były wszak niczym innym jak lustrzanym odbiciem wybranego momentu. Pomachaliśmy sobie na pożegnanie, tego wieczoru nie wymieniając ze sobą nawet jednego słowa, jakbyśmy przeczuwali, że to i owszem nasze pierwsze, acz nie ostatnie spotkanie. Pamiętam, że z dumą podziwiałam witrynę właśnie otwartej przeze mnie pracowni luster, gdy poczułam na ramieniu dotyk czyjejś dłoni. Przez następne miesiące ukradkiem wymykaliśmy się do niemagicznej części Londynu, aby razem oglądać filmy wyświetlane w naszym ulubionym mugolskim kinie. Budowaliśmy naszą relację w otoczce błahej, choć sprawiającej nam wielką przyjemność tajemnicy - miłości do przesuwających się po ekranie obrazów.
Rok pięćdziesiąty trzeci okazał się przełomem. Nie tylko dlatego, że stałam się dumną właścicielką nazwiska Lupin. Matka w przejawie przedślubnego podekscytowania podarowała mi notatniki z własnymi projektami luster, które jednak przetrwały pamiętny dzień wyprowadzki z dawnej pracowni. Moje nazwisko powoli pojawiało się na ustach w szerszych kręgach, a progi sklepu przekraczała coraz większa liczba klientów. Na części twarzy do dzisiaj pojawia się wyraz zaskoczenia, gdy zdają sobie sprawę, że właścicielką tego miejsca jest nie kto inny, a kobieta. Niekiedy przewracam z irytacją oczami, mrucząc pod nosem, że przyjdzie dzień, w którym i ja zaciągnę się w szeregi tych najbardziej wojujących feministek.

Zawsze ceniłam sobie wyzwania, a osiągnięcie celu z pozoru niemożliwego odkąd pamiętam przynosiło mi największą satysfakcję. Zlecenie stworzenia lustra, które na podstawie prototypu w postaci zmieniacza czasu (którego funkcja okazała się zgoła inna od swojego podstawowego przeznaczenia), miałoby pozwolić swemu właścicielowi choć na moment oddzielić się od swego umysłu, doprowadzić do pewnego rodzaju zawieszenie w próżni, nie stałe jednak, ale takie dające się w każdym momencie odwrócić, wydało mi się czymś niezwykle fascynującym. Może to naiwność, a może ślepe pragnienie stworzenia czegoś niesamowitego, pozbawiło mnie czujności. Z własnej woli znalazłam się w pułapce. Zamknięta w szklanej tafli niedokończonego lustra, coraz głębiej zanurzałam się we własnej nie-pamięci.
Tak wiele poprzewracało mi się w głowie.

Różdżka, teleportacja, lustereczko dwukierunkowe (drugie ma mąż),  punkty statystyk.