Gdy pada śnieg, na dworze robi się biało. Jeśli stanie się pośród drzew, przysypanych białym puchem, jest się w stanie rozpoznać, gdzie znajduje się człowiek. Są jednak tacy ludzie, którzy gdyby położyli się nago na tym delikatnym dywanie, zniknęli by nam z oczu, zlewając się z otoczeniem. Włosy i rzęsy białe jak puch, skóra blada, a oczy jasnoniebieskie jak niebo lub czerwone — jak krew. Tylko albinosi są w stanie tak znakomicie ukryć się, gdy dookoła nich panuje śnieżyca. Choćbyś chciał, nie dostrzeżesz ich.
Często zwane są białymi aniołami, które używając swoich zaczarowanych skrzydeł, latają pośród chmur, jedynie w przestworzach czując się zupełnie wolni. Na ziemi nie są. Szykanowani, traktowani jak ktoś gorszy, tylko dlatego, że wyglądają inaczej. Ale czy naprawdę są inni?
Czasami znajdzie się ktoś, kto pokocha takiego albinosa. Wyciągnie go z szarego, zakurzonego kąta. Wytrze białe jak płatki śniegu włosy z kurzu, otrze biedną twarz, a usta uformuje w kształt uśmiechu. Zmieni życie.
I wtedy z takiego szczęścia wykwintnie nowy owoc. Powstanie nowa, biała perła, która będzie musiała być jeszcze silniejsza, aby przetrwać te wszystkie przeciwności losu. Wszystko to, co będzie chciało zniszczyć jej p i ę k n o ś ć od środka.




Matka francuska, ojciec anglik opuścił dla niej swój kraj, by móc wychować swoje dziecko. Dziecko, które dla nich było wielką miłością, dla innych przekleństwem. Dziwoląg, który nie mógł przebywać na słońcu. Poparzenia, tylko pogarszały jego stan. Szykanowanie przez mugoli, że na pewno uprawiali czarną magię, dlatego ich dziecko wygląda jak wygląda. A przecież ono narodziło się z miłości dwóch ludzi do siebie, tyle, że inne. Byłam inna. Dla całego otoczenia, od najmłodszych lat, byłam tylko d z i w o l ą g i e m. Dziwolągiem, który nie powinien istnieć.
Ludzie z zasady boją się inności, patrzą z góry na to, czego nie rozumieją i nie potrafią zrozumieć, że pod tym ciałem znajduje się prawdziwa dusza, która cierpi i jedyne czego pragnie, to akceptacji.


Dziesiąte urodziny dla każdego czarodzieją są przełomem. Trafia się do Czarodziejskiej Szkoły Magii, ja, mieszkając we Francji, mając swoją rodzinę na obrzeżach Paryża, trafiłam do Beauxbatons. Musiałam opuścić swój rodzinny dom. Miejsce, w którym zrobiłam swoją małą twierdzę i w której czułam się bezpieczna, na rzecz wielkiego zamku z nieznanymi mi ludźmi. Bałam się, że mnie nie zrozumieją, gdy będę im mówić, że nie mogę teraz wyjść, aby się pobawić, bo poparzy mnie słońce. Bałam się, że mnie nie zaakceptują i będą wyzywać. I to, czego się naprawdę bałam, stało się najgorszą prawdą. Już od samej podróży do nowej szkoły i przez pierwsze miesiące byłam odtrącana. Małe dzieci nie rozumieją niektórych spraw. Widzą kogoś, kto jest i n n y i ta inność ich przeraża. Bały się mnie. Myślały, że jestem potworem. A ja nim wcale nie byłam.


Zbudowałam swoją małą twierdzę. Mój zamek, z fortecą, przez którą nikt nie potrafił się przedostać. Nie rozmawiałam z rówieśnikami, gdy nie było to potrzebne, nie spędzałam z nimi czasu. Przyzwyczaiłam się do samotności i swojej własnej obecności. Chodziłam do sali baletowej od pierwszej klasy, od pierwszych zajęć i spędzałam wśród luster całe wolne dnie i wieczory, czasami nawet zaniedbując naukę na zajęcia, by tylko móc jeszcze przez kilka chwil potańczyć. Było to dla mnie jak lekarstwo, które chociaż na chwilę łagodził ból samotności. W tamtym okresie taniec stał się moją pasją. Dorastałam bez przyjaciół, jednak uważałam, że nie są mi oni potrzebni. Merlinie, gdybyś wiedział, jak ja się wtedy myliłam. Gdybym wiedziała, jak wielkie szczęście daje przyjaźń walczyłabym o nią jak te Gryfy, do których przynależałam.
Nie tylko adepci magii mnie odtrącali, nauczyciele często udawali, że nie istnieje. Na zajęciach tańca, mimo że wszystko wykonywałam nawet lepiej niż pozostałe panny, stałam w ostatnim rzędzie. A wtedy walczyłam jeszcze bardziej, aby się wybić i w końcu przecisnąć się przez tą nienawiść do pierwszego szeregu. Tak, aby każdy mnie widział i nie mógł już zignorować.




Tkwiłam w takim martwym punkcie przez pięć lat. Nauka magii, nauka tańca i śpiewania, odpoczynek, nauka magii, nauka tańca i śpiewania, odpoczynek, nauka magii… i tak w kółko. Gdy nadchodziły ciepłe dni, uczniowie opuszczali szkolne mury, aby złapać trochę słońca, ja chowałam się w szkolnych salach, czytając książki lub ćwicząc taniec. Bardzo się przez te lata rozwinęłam, a gdy wracałam do domu na święta czy na wakacje, pokazywałam rodzicom, co potrafię i czułam wtedy taką dumę, że moje ćwiczenia nie idą na marne. Miałam wtedy piętnaście lat i wiedziałam, że w przyszłości chciałabym zostać baletnicą. Występowałabym pod pseudonimem, a ludzie podziwiali by mnie i mój taniec, a mój wygląd brali za przebranie i byłabym szczęśliwa.
Wtedy też w moim życiu pojawił się chłopak, który zmienił moje spojrzenie na świat. Przychodził czasami do sali baletowej, stawał w progu i obserwował, jak tańczę. Na początku było to dla mnie bardzo krępujące, uciekałam szybko do szatni i wychodziłam, dopiero gdy sobie poszedł. Z biegiem czasu zaczynałam się przyzwyczajać i pozwalałam mu siebie poobserwować. Zaczęliśmy witać się na korytarzach, potem rozmawiać. Był starszy ode mnie o dwa lata, kiedy ja byłam w piątej klasie, on był w siódmej i powoli zbliżał się do zakończenia nauki. Był moim pierwszym prawdziwym przyjacielem. Wprowadził mnie w świat ludzi, nauczył, jak żyć w towarzystwie i co robić, aby zaakceptowali moją inność. Był ze mną, gdy pod koniec piątej klasy zmarła moja matka na mugolską chorobę zakaźną i wspierał mnie i dążeniu do celu. Nie wiem, czy bym sobie poradziła, gdyby Alexandra Selwyn'a ze mną nie było.


Zostawił mnie w szkole kompletnie odmienioną, z gronem znajomych, którzy zaczęli w końcu mnie akceptować i przyjaciółmi, na których mogłam polegać. Tak przynajmniej sobie wmawiałam, bo nigdy w stu procentach im nie zaufałam. Pilnie uczyłam się do końcowych egzaminów, wolny czas poświęcając dalej na swoją pasję. Profesor, która mnie uczyła, wróżyła mi wielką przyszłość. Turnusy po całej europie, wielkie występy przed szlachcicami i bardzo dobre zarobki. A zarobki bardzo by mi się przydały. Po śmierci matki ojciec załamał się trochę. Zwolnili go z pracy i miał problemy, aby związać koniec z końcem. W wakacje dorabiałam u czarodziejów, którzy nie bali się tego, jak wyglądam, wszystkie pieniądze oddając jemu, żeby tylko miał za co jeść. Nie wiem, jak radził sobie, gdy ja byłam w szkole. Pisał mi w listach, że wszystko jest dobrze, żebym się nie przejmowała, ale czułam, że nie jest z nim najlepiej.
Ósmy rok skończyłam niedawno, miałam dobre wyniki z egzaminów, wielką chęć, aby zrealizować swoje marzenia. Tutaj, we Francji, miałam na to szansę. Ojciec jednak nigdzie nie mógł znaleźć pracy, wymyślił więc, że sprzedamy dom a za ostatnie pieniądze ze spadku po babci, wyprowadzimy się do Anglii, gdzie może coś znajdzie. Tak też więc zrobiliśmy.






Życie w Anglii wcale nam się nie układało. Ojciec długo nie mógł znaleźć pracy, a musieliśmy przecież zacząć żyć. Musiałam wziąć sprawy w swoje ręce i spróbować jakoś zacząć łączyć koniec z końcem. Moja pasja i cudowne referencje od nauczycieli tańca wylądowały na dnie kufra. Chodziłam od drzwi do drzwi, raz słyszałam, że brakuje miejsc, innym razem nie przyjmą mnie ze względu na wygląd, a jeszcze gdzie indziej, że brakuje mi umiejętności. W ostateczności pracę załatwił mi mój dawny znajomy - Alexander. Spadł mi z nieba proponując pracę u Leandry Malfoy. Poręczył za mnie, nastawił na krytykę swoje własne nazwisko, ale lady Malfoy, zechciała mi dać szansę. Pracowałam u niej przez jakiś czas, by później, na krótko, pracować u Lady Avery. Stamtąd jednak uciekłam, wystraszona jej zachowaniem, zachowaniem jej syna, prośbami Alexandra, abym z tym skończyła. Sytuacja u mnie w domu się zdążyła unormować, ojciec znalazł pracę, w prawdzie po mugolskiej stronie Londynu, ale po przeliczeniu na czarodziejską monetę starczyło nam, aby żyć. Kazał mi się dalej rozwijać, spróbować dostać się do największej szkoły baletowej w Londynie. Skontaktowałam się z kim trzeba i od dwóch miesięcy teraz tam pracuję.


Był to niemal strzał w dziesiątkę. Dnie spędzam na doszkalaniu swoich umiejętności, a za występy na scenie dostaje wynagrodzenie. W końcu jestem szczęśliwa, mogę się rozwijać i żyć, a moje marzenia o byciu wielką primabaleriną w końcu, ponownie, stają się realne.

Statystyki i biegłości
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM:	10	+2 (różdżka)
Zaklęcia i uroki:	15	+3 (różdżka)
Czarna Magia:	0	Brak
Magia lecznicza:	0	Brak
Transmutacja:	0	Brak
Eliksiry:	0	Brak
Sprawność:	0	Brak
Biegłość	Wartość	Wydane punkty
Język ojczysty: francuski	II	0
Język obcy: angielski	II	6
Mugoloznawstwo	IV	13
Śpiew	II	3
Taniec	III	7
Balet	IV	13
Łyżwiarstwo	II	3
Pływanie	I	1
Silna wola	III	7
Szczęście	III	7
Koncentracja	II	3
Retoryka	I	1
Historia magii	II	3
Ukrywanie się	II	3
Anatomia	I	1
Literatura	II	3
0

Wyposażenie

Różdżka, sowa, teleportacja,