Sabir urodził się w ruinach kapliczki pewnego upalnego dnia. To nietypowe zdarzenie nie zapoczątkowało jednak żadnej legendy ani też cudu. Maleństwo okazało się bowiem całkiem zwyczajne. Jak na Shafiqa przystało ciemna karnacja skóry, z kilkoma czarnymi kłakami na czubku głowy, nie różnił się niczym od zwykłego noworodka, pomijając duże, zielone tęczówki otoczone błyszczącym białkiem. Jednak podobne oczyska posiadali członkowie jego rodziny, więc nie było to niczym nadzwyczajnym.

Sabir chłonął tradycję swojego rodu poprzez nauki w domu, oczywiście jego nauczyciele równie mocno skupiali się na wiedzy rodowej, zaklęciach, historii świata, chociaż to ostatnie nie było takie istotne. Najważniejsza była rodzina Shafiq i wiedza na temat ich samych. Ich wstręt wobec europejskiej kultury sprawił, że chłopak nie mógł uczyć się ze swoimi rówieśnikami i musiał spędzać całe dnie w domu. Chłopakowi nie szło zawsze najlepiej, nie bywał skupiony na lekcjach, zastanawiając się jakby to było jakby mógł teraz wyjść na dwór i pobawić się z innymi dziećmi. Jednak wpajano mu przez te wszystkie lata, że to on jest najlepszy, dużo lepszy od europejskich dzieci. Nawet podobała mu się ta myśl, pomimo tego, że przeżywał porażki o wiele mocniej niż jego rówieśnicy. Rodzina Shafiqów większą niż europejska arystokracja wagę przywiązują do nauk zielarstwa i eliksirów, również do sztuki uzdrowicielskiej. Jednak w tych dwóch "przedmiotach" był po prostu fatalny, ledwo udawało mu się prześliznąć przez jakiekolwiek egzaminy, ale udawało mu się. Oczywiście nie był fajtłapą i był w czymś dobry, ba jakby poszedł do jakiej europejskiej szkoły uznać by można było go za jednego z najlepszych! Zaklęcia i uroki, za tym najbardziej przepadał i dostawał najwięcej pochwał, mimo, że ojciec nie był zadowolony, ponieważ nie poszedł w jego ślady.  Na wakacje rodzice zabierali go każdego roku do Egiptu, początkowo nie był nim jakoś specjalnie zafascynowany. Jednak gdy pierwszy raz postawił swoje małe stopy na gorącym piasku, jego miłość do tego miejsca stawał się coraz większa tak samo jak i tęsknota gdy z niego wyjeżdżał. Orientalna muzyka zaczęła go bardziej interesować niż klasyczna. Poznając naturę tego miejsca zrozumiał, że jest sporo racji w tym by gardzić anglikami. Uważał się za lepszego od nich. Czuł się w tym miejscu wolny, nie musiał myśleć o samotności, którą przeżywał w Londynie. Wracając do swego domu w przerwach między nauką siadał przy biurku swego pokoju i zajmował się pracami manualnymi. Głównie robił prezenty dla swej mamy, po latach dowiedział się, że żadnego nie wyrzuciła - miała całkiem sporą skrzynie z różnymi naszyjnikami czy pierścionkami od niego. Im był starszy, tym jego umiejętności stawały się coraz cenniejsze, ale tym samym on bardziej zamkniętych na nowe kontakty, wiedział, że musi to zmienić, ale brakowało mu samozaparcia.

Ojciec Sabira czuł, że jego syn za kilka lat pokaże potęgę rodu Shafiq i nie będzie musiał za niego się wstydzić. Im częściej mu to powtarzał, młody chłopak stawał się tym bardziej pewny siebie i zarozumiały. Wierzył w swoją wyjątkowość i wspaniałość jego rodziny. Nie miał zamiaru siedzieć w miejscu, więc przystał bez większych problemów na pomysł matki by ta za namową ojca wysłała go do Francji, a dokładniej mówiąc - Paryża. By tam odnalazł swoją drogę. Henriette, bo tak na imię miała jego matka wierzyła w idee podążania za marzeniami. Nie mówiła o tym głośno, ale nie zgadzała się ze zdaniem swojego męża, by jego syn w przyszłości miał jedynie zajmować się bankiem, czuła, że Sabira stać na coś więcej, na stworzenie własnej historii. Dlatego też skupiła się na szukaniu porządnego nauczycielka jubilerstwa dla swojego syna, najlepiej jakiegoś mistrza. W końcu po skończeniu domowego szkolnictwa mógł stać się prawdziwym mężczyzną. Tylko dlaczego jubilerstwo? Jego matka była całkiem bystrą kobietą i zauważyła u niego całkiem dobrze zapowiadające się umiejętności manualne. Kiedy przebywali w Egipcie chłopak przynosił jej naszyjniki z muszli, dostrzegła w nim potencjał.

Jego pojawienie się w Paryżu nie obyło się bez echa. Przez pięć lat opanował język francuski do perfekcji, otworzył własny interes, a na salonach był całkiem dobrze znanym młodym mężczyzną, któremu okazywano szacunek. Oczywiście też nie próżnował jeżeli chodzi o naukę jego umiejętności magicznych. W przerwach od bujania w obłokach i patrzeniu na piękno francuskiej architektury oddawał się... czarnej magii w samotności, bez wiedzy kogokolwiek kto mógł być mu bliski... Jednak najpewniej interesuje was jak teraz wygląda Sabir i jak się zachowuje? Dobrze, przytoczę wam parę rozmów, które podsłuchałem, wcale nie jestem wścibski!

"Sabir? Pamiętam doskonale. Ten mężczyzna posiada twarz o delikatnych rysach i owalnym kształcie. Gdy do tego dołożymy mały, lekko zadarty nos i wąskie usta o malinowym kolorze całość idealnie ze sobą współgra. Na dodatek duże ślepia o charakterystycznym mocno świecącym białku, mocno zielonych tęczówkach i zamglonych źrenicach sprawiają, iż ciężko jest przejść koło tego jegomościa nie zauważając jego nietuzinkowej urody. Nie śmiej się! Naprawdę. Co więcej przez jego biceps biegnie wypalony prawdopodobnie przez niego samego znak skarabeusza. Tworzy on dość mocny kontrast z delikatną aparycją tego mężczyzny. Wiesz, dużo śniadych facetów kręci się po okolicy, ale tego akurat ciężko później nie kojarzyć. Za bardzo mi się spodobał? Przestań! Po prostu twierdzę, że wyrósł przystojnego mężczyznę i tyle. Weź już skończ. Ale jeszcze jedno Ci powiem. Nie chciała bym mieć takiego na wychowaniu. Roztacza wokół siebie dziwną aurę. Pewnie jest problematyczny i z tego co słyszałem strasznie zarozumiały. No naprawdę, to że Ty posiadasz ubogi język nie znaczy, że ja muszę też się tak wyrażać. Wiem, jesteśmy w knajpie. Dobra, teraz Ty stawiasz."

"Ten Shafiq? O nim mówisz? Czarne, a może brązowe długie, gęste włosy kończące się u szyi? I czoło przecina jemu taki niesforny kosmyk? A, no tak. To wiem który. Jak wygląda? Hm, ma umięśnione ciałko o wiecznie opalonym odcieniu skóry. Gdzieniegdzie pokryte siniakami. Długie nawet całkiem całkiem nogi. Tylko z twarzy jest taki dziwny. Nie że brzydki, ale jakbyś go zobaczyła, to byś wiedziała o czym mówię." 

"Ten syn Bahira? Tego gnoja? Taa. Wiem, widziałem go. No facet jak facet, tylko taki trochę dziwny. Cicho, daj mi skończyć! Inny, w sensie podejrzany. Wyobraź sobie, idzie prosto, rusza jak kot a oczy ma nieruchome. No serio. Jakby przyklejone od środka. Osobliwy chłopak. Ale ma ładną brodę, chociaż widziałem lepiej zapowiadających się mężczyzn. Po za tym trudno z nim się rozmawia o jego fachu, wszystko wie najlepiej, a jego rodzina jest najlepsza, jakby mógł to by pewnie napluł mi twarz. Szkoda gadać."

Pobyt we Francji zbudował w nim jeszcze większą pewność siebie. Pomijając już fakt posiadania wielu partnerek seksualnych, całkiem dobrze poradził sobie w odnalezieniu swojego przeznaczenia. Kochał piękne rzeczy, a w szczególności te błyszczące. Oczywistym było, że artystą nie zostanie ze względu na jego brak umiejętności skupienia się jednocześnie na jednym dziele, dlatego też przykuła jego uwagę rzemieślnicza sztuka jubilerstwa. Z roku na rok nie dość, że potrafił wycenić każde złote czy srebrne cacuszko całkiem sprawiedliwie, to równie dobrze doprowadzał je do stanu używalności, ba one po prostu wyglądały nawet lepiej niż przedtem. Praca była jego uzależnieniem, przez co stał się samotny. Bez przyjaciół, jedynie kobiety każdej nocy dotrzymywały jemu towarzystwa, jednak nigdy nie przywiązał się do żadnej na tyle, by nie wyjść z łóżka kiedy ta zaśnie i nie oddać się kolejny raz swojej pracy.

W wieku dwudziestu trzech lat postanowił osiedlić się na stałe w Londynie i właśnie tam otworzyć sklep jubilerski, za sprawą jego ogromnego ego nadał jemu nazwę "S.Shafiq". Był dumny ze swojego dziecka, bardziej niż z tego we Francji, które było całkowitym niewypałem, przynajmniej jego zdaniem, ponieważ sklep ten dawał na tyle małe zarobki, że młody Sabir mógł pozwolić sobie jedynie na małe wydatki, resztę wydawał na utrzymanie lokalu. W końcu musiał zdecydować jak ma wyglądać jego przyszłość. Wydawało mu się, że Londyn daje mu więcej możliwości, ponieważ nie miał tak ogromnej konkurencji jak w Paryżu, a w Anglii po prostu on nie może mieć sobie równych, bo kto inny by mógł mieć tak cudowne umiejętności jak on? Początkowo klientów miał głównie ze swojej rodziny, orientalne złote zdobione bransolety, takich zamówień miał najwięcej. Po pewnym czasie musiał się przełamać, zacząć wychodzić do ludzi, na sabaty, przyjęcia dla czarodziejów. Tam starał się jak to on, najwięcej mówić o sobie i sklepie. Zaczął słynąć ze swojego zarozumiałego charakteru. Doceniły to najbardziej kobiety po pierwszych zamówieniach i mężczyźni, którzy dla swych kochanek kupowali u niego biżuterie, przeważnie już gotową, nie na zamówienie by nie było podejrzeń na zdradę. Momentami Sabir czuł się jak psycholog, potrafił wyczuć humorki arystokracji za sprawą ich codziennych wizyt. Wiedział co kupowali jak byli szczęśliwi, a co jak zbierały im się łzy w oczach. Mimo, że jego rodzina nadal była na pierwszym miejscu jego klientów; oni najczęściej do niego przychodzili, to mógł śmiało powiedzieć, że zaopatrywał wszystkie najbogatsze rody, bowiem tylko ich było stać na jego towary. Jednak nie wszystko było tak kolorowe jak mu się wydawało. Jego rodzinny dom został podpalony, kto to zrobił? To nie było ważne, Sabir od zawsze wierzył w nietykalność jego rodziców, można uznać, że byli dla niego swojego rodzaju bożkami, dla których mógł zrobić wszystko. Pomagał im jak mógł, jednak wpływało to na niego źle... Miewał coraz częściej koszmary, a głównym antagonistą w nich bywał żywy ogień. Przez ostatnie trzy lata wpadł w rutynę. Praca, rodzice, czarna magia, praca, sen. Bywało, że przypominał sobie o jedzeniu, ale bardzo rzadko. Za sprawą opowieści o wojnie czarodziejów coraz to bardziej bał się o swój dobytek, sam pożar jedynie to pogłębił, a jego fascynacja czarną magią utworzyła jedynie klamrę zamykającą jego pobudki do tego by zaczął ten rodzaj magii studiować całkiem intensywnie. Chciał chronić swoją rodzinę, jednak tak naprawdę chodziło o niego samego, po prostu bał się tego, że straci to wszystko na co pracował latami i było Jego, nikogo więcej. Przywiązał się do tradycji, jego usposobienie było coraz to bardziej zacofane, nawet bardziej niż pozostałych członków jego rodów. Jak to możliwe? Tyle lat spędzonych w cieniu, w samotności, dawały mu siwe znaki, na które nie chciał zwracać uwagi. Widział czubek swojego nosa i wizje przyszłości, to co on jeszcze może osiągnąć. Im dłużej pracował tym miał więcej stałych klientów, już nie chodziło o pieniądze tylko o zaspokojenie jego ego, w tej części mózgu, gdzie uważał siebie za najdoskonalszego.

Dosyć późno dowiedział się o chorobie, o którą musiał zacząć dbać jak poprzednio o swój nieskazitelny charakter. Za sprawą rodzinnych specjalistów dowiedziono, że choruje on na Transmutacyjne zaniki organowe. W wieku dwudziestu sześciu lat poczuł się jak starzec, jak to możliwe, że przedtem nie zauważył objawów tak poważnej choroby? Może za sprawą przepracowania? Teraz już na nie sobie nie będzie mógł pozwolić. Tym bardziej na picie alkoholu, ponieważ chwilowy brak wątroby i jednej nerki nie idą za bardzo z tym w parzę. Chociaż zmiana w innych narząd może nastąpić w każdej chwili, to coś czego nie można przewidzieć. Następna wizyta pod koniec stycznia... Na całe szczęście był całkiem sprawny fizycznie. W końcu musiał być najdoskonalszy, każdy musiał jego podziwiać, a pojawienie się kaloryfera na tak chudym mężczyźnie było kwestią tygodnia. Przygotował sobie odpowiednie pomieszczenie swego domostwa, gdzie mógł  używać podłogi do wykonywania prostych ćwiczeń, takich które pozwolą mu być podziwiany przez wszystkich. Ze względu na tradycje również ćwiczy latanie na dywanie czy uczęszcza na polowaniach, wszystko to pozwala mu utrzymać swoje ciało w formie.