Miodowe Królestwo

Patrzysz z ironią i powątpiewaniem na brodacza i zastanawiasz się, jak daleko trzeba się posunąć, aby zdobyć upragnione czekoladki. To znaczy, ty wiesz o swoich granicach, znasz je i na przykład nigdy nie zaśpiewasz publicznie kolędy, ani nie przyznasz, że w młodości podkochiwałeś się w Mary Pickford, mugolskiej dziewczynie, której zdjęcie wpadło ci kiedyś przypadkowo w ręce, ale jakie granice miał ten złodziej czekoladek, który chciał ci je wyrwać i uciec z nimi daleko, gdzie go nigdy nie złapiesz i zostawi cię samego, smutnego i zrezygnowanego? Nie udaje ci się jednak zaśmiać z niego drwiąco, ani tym bardziej ruszyć w pogoń za upadającymi czekoladkami. To znaczy w sumie ruszasz, a właściwie to ktoś pomaga ci się ruszyć, rzucając się na ziemię.
- Nie na czekoladki, brodaty idioto! - warczysz po chwili, gdy czujesz jak kolanem rozgniatasz jedną z nich i twoje serce płacze, bo to tak jakby rozdarto ci duszę ukrytą w tej czekoladce. Nikt jednak nie biegnie ci z pomocą, ludzie stoją i patrzą w oszołomieniu, nieświadomi tragedii, jaka się właśnie rozgrywa, smutnego preludium do końca świata. Postanawiasz się uwolnić i wepchnąć rozgniecioną słodkość w gardło brodacza, ale znów nie masz okazji. Mężczyzna cię puszcza, odchodzi krok, drugi, trzeci, już nie patrzy ci w oczy i nie patrzy w oczy nikomu innemu i nawet czekoladki niewiele go obchodzą, bo widocznie nie potrzebował ich tak bardzo jak ty.
Czujesz się jak zwycięzca pucharu Quidditcha i czarodziejskich szachów i dobrze wiesz, że wygrana jest po twojej stronie, więc nie zwracając uwagi na stojących w osłupieniu ludzi, zbierasz porozwalane czekoladki do pudełka, chuchając i dmuchając na nie z najwyższym nabożeństwem, a potem podnosisz się z ziemi i dumnym krokiem zmierzasz do kasy. Płacisz i nawet otrzymujesz zniżkę, dwadzieścia pięć procent upustu i drugie tyle na kolejne zakupy, ale dobrze wiesz, że jeśli pokażesz się tu drugi raz, to już z jakąś napakowaną obstawą, może z trollami, aby mieć pewność, że nikt już więcej ci nie naskoczy i pozwoli kupić czekoladki w spokoju.

z/t

| data?

Zmaterializowała się w spokojnym, cichym miasteczku Hogsmeade pewnego kwietniowego popołudnia zaraz po zakończeniu dzisiejszej pracy. Nic więc dziwnego, że jej ubrania i włosy wciąż były przesiąknięte lekką wonią eliksirów leczniczych, a wśród kosmyków dało się zauważyć drobny listek mięty, pozostałość po wizycie w pracowni alchemika, dokąd uzdrowiciel, któremu dziś pomagała, wysłał ją po parę mikstur.
Cieszyła się, że pojawiła się nawet trochę przed czasem, ale mimo to jej jasne oczy już rozglądały się za sylwetką kuzyna. Zdawała sobie sprawę, że Jayden może się spóźnić; nie od dziś znała jego roztargnienie i tendencję do chodzenia z głową w chmurach. Był prawdziwym astronomem nawet kiedy odrywał się od swoich teleskopów i map nieba.
Rozejrzała się z ciekawością po otoczeniu, które tak dobrze pamiętała z czasów swojej nauki. Wkrótce miną dwa lata od momentu, gdy opuściła mury zamku. Ten czas upłynął zaskakująco szybko; czasami wydawało jej się, jakby dopiero niedawno powróciła do domu po skończeniu siódmego roku i złożyła podanie o przyjęcie na staż. Tymczasem zbliżał się koniec jej drugiego roku szkolenia, i chociaż do końca całego kursu zostało jeszcze dużo czasu, i tak czuła pewną dumę na myśl o tym, że udało jej się dotrwać do tego momentu.
Od pewnego czasu nie widziała się z Jaydenem. Praca w Hogwarcie zajmowała mu sporo czasu, więc nie mógł tak często odwiedzać domu wuja i kuzynostwa jak za dawnych czasów. Jocelyn była z niego bardzo dumna, chociaż czuła się dziwnie, gdy przez pewien czas chodziła do niego na zajęcia. Zdawała sobie sprawę, że wielu ludzi wie o ich pokrewieństwie i to nie tylko dlatego, że nosili to samo nazwisko. Teraz jednak, kiedy nie była już uczennicą, ich relacje mogły wrócić do normy.
Na pozór wszystko tutaj wydawało się wyglądać tak samo. Sklepy, pub „Pod Trzema Miotłami” z leniwie kołyszącym się szyldem, a także charakterystyczne domki o spadzistych dachach, które zimą pod warstwą śniegu wyglądały jak polukrowane chatki z piernika. Mimo to wiedziała, że Hogsmeade nie było tą samą wioską, którą zobaczyła pierwszy raz w trakcie trzeciego roku swej nauki, kiedy to uczniowie mogli zacząć odwiedzać to miejsce.
Czekając na Jaydena przechadzała się główną ulicą i w końcu dotarła do budynku Miodowego Królestwa. Przez okienne szyby było widać przepiękną i bardzo smakowitą wystawę pełną różnokolorowych słodyczy. Uwielbiała to miejsce i za szkolnych czasów razem z Iris zawsze wychodziły stąd z pakunkami wypełnionymi łakociami. Momentalnie poczuła ochotę na tutejszą czekoladę, której od dawna nie jadła, ale zanim weszła do sklepu, zauważyła zbliżającą się znajomą sylwetkę.
- Miło cię widzieć, Jaydenie. Nie zatrzymały cię szkolne obowiązki? Uczniowie nie dają się we znaki? – Kącik jej ust uniósł się do góry w lekkim uśmiechu, gdy mężczyzna był blisko. Była zadowolona z tego, że go widzi i że nie zapomniał o ich spotkaniu, a to nie było zupełnie nieprawdopodobne.