Wyspa Rzeźb

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 96

Odurzająca smutkiem aura dementorów uniemożliwiła rzucenie poprawnych zaklęć - a przynajmniej tak tłumaczył to sobie Benjamin, z ulgą przyjmujący sprawnego, mocnego patronusa, który chronił ich przed atakiem tych przerażających strażników. Posępne istoty umykały po starciu ze świetlistym zwierzęciem,   znikając w mroku dalszych korytarzy, dzięki czemu zakonnicy mogli oddychać swobodniej i pozbyć się okrutnego ciężaru rozpaczy ze swoich ramion. Wright stał z ciągle uniesioną różdżką, wypatrując kolejnych zagrożeń, w tym...jednego z dementorów, który zdawał się być odporny na działanie zaklęcia Patronusa? Drgnął nerwowo, lecz na szczęście zanim zdołał przerazić się na dobre istnieniem tak zmutowanego przedstawiciela azkabańskich strażników, Josephine podzieliła się rzeczowym spostrzeżeniem.
Rzeźba nie wyglądała zbyt przychylnie a pamiętając ostrzeżenia Bertie'go, należało uznawać ją za niebezpieczny element ozdabiający korytarz. Gdzieś tutaj musiało być jednak przejście dalej.
- Dissendium - mruknął, kierując różdżką przed siebie, z nadzieją, że odnajdą drogę do wnętrza więzienia i do korytarzy z celami. Na razie problem rzeźby pozostawiał Josephine i Bottowi, samemu starając się znaleźć dalszą drogę.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 92

Kruk wystrzelił w ciemność, rozświetlając ją swoim blaskiem, a Alexander wypuścił powietrze. Nie mylił się - to rzeczywiście dementorzy sprawili, że naszły go te myśli: nieprawdziwe i hańbiące. Lecz mimo swojego popisu nie dał rady sprawić, by w pomieszczeniu zrobiło się cieplej. Zmarszczył brwi, nie do końca wiedząc jak zinterpretować to zjawisko. Ostatnia z zakapturzonych postaci wydawała się być rzeźbą, ale Josie ubiegła go w przekazaniu tej nowiny.
- Chyba mamy na chwilę spokój, ale wątpię, żeby długo zostawili nas w spokoju - skomentował, opuszczając minimalnie niżej różdżkę. Brak jakiegokolwiek widocznego przejścia nie napawał go optymizmem. A gdy usłyszał co mówią pozostali... Cóż, po prostu już był pewien, że dementorzy to był chyba ich najmniejszy problem. Widząc, jak Bertie momentalnie rusza z Josephine przez myśl Selwynowi przeszło, czy aby ta dwójka nie miała wzajemnie do siebie czegoś. Westchnął (coś często mu się to zdarzało ostatnio), a zamiast kontemplować dalej szczęście innych ludzi postąpił za Bottem i panną Fenwick parę kroków i znów złożył się do rzucenia zaklęcia.
- Hexa Revelio - powiedział i poruszył różdżką przed rzeźbą, a następnie zatoczył nią koło po całym pomieszczeniu, jednocześnie uważnie się rozkładając - nie chciał dać się zaskoczyć dementorom.

|Rzucam na Hexa Revelio

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 37

Lumos Bertiego oświetlił pomieszczenie. Była to duża komnata z wysokim sklepieniem, które ginęło w ciemności, do sufitu nie dochodziły promienie zaklęcia. Podobnie jak ściany, które musiały znajdować się bardzo daleko. Otoczeni przez ciemność Zakonnicy dostrzec mogli już bez problemu jedynie rzeźbę, teraz każdy był już tego pewien. Nieruchomy posąg dementora, z wyciągniętymi w uch kierunku długimi, lśniącymi palcami. Josephine dostrzec mogła, że zrobione są z metalu. Po dokładnym przyjrzeniu się, rozpoznała w nich sztylety.
Czar Benjamina nie ujawnił żadnych ukrytych przejść, które przesłaniał mrok. Zamiast tego posąg zajarzył się lekko przyciągając do siebie różdżkę Wrighta. Delikatnie, na tyle jednak, by mężczyzna mógł to poczuć. Zaledwie parę sekund później powietrze wokół posągu zadrżało, zrobiło się mlecznobiałe w wyniku rzuconego przez Alexandra zaklęcia, a potem, rozchodząc się falami od posągu biel pojawiła się w całym pomieszczeniu.
Ledwie zniknęły efekty zaklęć, powietrze znów się ochłodziło, a w głowach ponownie pojawiły się depresyjne myśli wieszczące porażkę. Na granicy rzucanego przez magiczną kulę światła pojawili się prawdziwi dementorzy. Ustawieni w okręgu zaczęli zbliżać się do stojących na środku czarodziejów. Było ich w sumie dziesięciu.

|Na odpis macie 24 godziny.
Rzucając zaklęcie patronusa pamiętajcie o opisaniu przywoływanego wspomnienia.

Piąta kolejka.

Zaklęcie Bertiego rozświetliło im trochę obraz sytuacji. Jak to mawiają; co z oczu to z serca. A, no i jeszcze: zobaczonego nie odzobaczysz. Alexander byłby zdecydowanie bardziej spokojny gdyby nie wiedział, w jak wielkim znajdują się pomieszczeniu. Mogła tu się czaić dosłownie wszystko. Nawet cały smok. Albo trzy. Wywerna z Tower zdawała się dla niego teraz małym piwem w porównaniu do obecnej sytuacji.
Alexander mógł się tego spodziewać rzucając Hexa Revelio. No bo co można innego zakładać w pomieszczeniu pełnym dementorów? Raczej nie ciastek z kremem i jednorożców. Szanse na niepowodzenie rosły z każdą chwilą, nigdzie nie było widać przejścia, a powrotu chyba też już nie było. Umrą tu w tym chłodzie i...
PRZESTAŃ.
Selwyn zatrzymał pędzące w jego głowie myśli i skupił się na otoczeniu. Dementorzy wrócili. Alexander poprawił chwyt na różdżce i zamknął oczy, próbując odegnać od siebie złe myśli i zrezygnowanie zaczynając wygwizdywać cicho melodię znaną z pieśni feniksa. Serce zabiło mu mocniej gdy starał się zapomnieć o strachu, na jego miejsce przywołując siłę i poczucie spełnienia oraz sensu związane w jego najlepszym wspomnieniem. Znów w głowie miał obraz wygaszacza, zadymionego wnętrza Roztańczonego Czarta, echo słów Weasleya, światło, czerwone pióro ognistego ptaka w dłoni Alexandra.
- Expecto Patronum - wymówił inkantację po raz drugi, po czym otworzył oczy.

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 41

Rozjaśniona blaskiem zaklęcia komnata i tak spływała w mroku, jednak bez wątpienia jeden z dementorów okazał się posągiem a nie realnym zagrożeniem. Poprawiłoby to Benjaminowi humor, gdyby tylko nie cała reszta bodźców, płynących z niewesołego położenia, w jakim się znaleźli. Udane zaklęcie nie otworzyło żadnego ukrytego przejścia ani korytarza, ciągle znajdowali się w przedsionku więzienia, a czas...czas uciekał coraz szybciej. Wright zauważył jednak drgnięcie różdżki, wskazującej na rzeźbę.
- Chyba ten koleś może pozwolić nam przejść dalej - powiedział z niejakim zrezygnowaniem, przypominając sobie opowiedzianą legendę, w której posągi oczekują krwistej zapłaty za przejście. Ben zrobił kilka kroków w kierunku dementora, chcąc przyjrzeć mu się z bliska, lecz już po drugim susie, opanowało go zniechęcenie, smutek; bezsens tej misji, o której nic nie wiedzieli, która z góry skazana była na porażkę, która odbierze im ich marne życia i zawiedzie tych, których mieli ochronić. Oddychało mu się coraz ciężej i coraz trudniej było utrzymać w górze różdżkę, ale zmuszał się do tego, tak samo jak popychał swój mózg do wykreowania silnych myśli. O ogniu, płomieniach, o nowej szansie, o Zakonie Feniksa, o złotej obrączce, lśniącej na jego palcu. O ranach na przedramionach, które teraz zapiekły, lecz nie było to nieprzyjemne: stanowiło raczej przypomnienie, wsparcie, siłę, jaką czerpał ze wspomnień o Próbie, mających pozwolić mu wyczarować ochraniającego ich Patronusa. - Expecto Patronum - wychrypiał, kierując różdżkę w stronę przeciwną od tej wybranej przez Alexandra; otaczał ich krąg zakapturzonych postaci, należało zareagować szybko i skutecznie.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 33

Światło okazało się przydatne, chociaż po przebywaniu w ciemnościach, okazało się wręcz oślepiające. Dała sobie chwilę, by przywyknąć do nowej sytuacji zanim skupiła się na pomieszczeniu, w którym się znaleźli. Tak jak przypuszczała nie pominęli żadnego wyjścia, które mogło umknąć w ciemności. Po raz kolejny w myślach zbluzgała swoje poszukiwania, które mogły powiedzieć im więcej o sposobie na wejście, gdyby tylko zagłębiła się bardziej. Być może jej posępne i oskarżycielskie myśli były wynikiem obecności dementorów, które chwilowo dały im spokój... Zbliżyła się do posągu, skupiając po raz kolejny całą swoją uwagę na rzeźbie - była na dość osobliwa i niepasująca, by podświadomie szukać w niej sposobu na wyjście. - Nie widziałam jeszcze czegoś takiego... Bert, spójrz na jego dłonie. Specialis Revelio - przerwała ciszę, nakierowując chłopaka na istotne szczegóły, całkowicie niepasujące do zwykłej rzeźby, jednocześnie postanowiła rzucić zaklęcie, które być może powie im więcej. Gdyby jej upiorne łapska nie miały konkretnego celu, po co ktoś stworzyłby w nich sztylety? - Nie dość, że ciąży na nim jakąś klątwa, to pewnie jego łapska-sztylety muszą być diablo ostre - dosięgnęła ją kolejna fala zniechęcenia, spowodowana faktem, jaki sobie uświadomiła: byli na straconej pozycji. Zaklęcie Alexandra wykazało obłożenie zaklęciami, a nie mieli czasu, by próbować je ściągać - zresztą nie była pewna, czy ktokolwiek z nich zna się na takich procedurach. Czyżby to tyle? Nie będą w stanie pomóc uprowadzonym osobom, bo są na tyle beznadziejni, by nawet nie móc dostać się do środka? Zawiedli. Zawiedli wszystkich - samych siebie, członków Zakonu, a nawet Bathildę Bagshot. Jak mogą próbować walczyć z tym wszystkim, gdy jedna rzeźba staje się przeszkodą nie do przeskoczenia?
Ciążące myśli narastały z każdą chwilą równie skutecznie dławiące, co duszący dym. Dopiero gdy Alexander spróbował rzucić patronusa, zorientowała się, że dementorzy wrócili.

The member 'Josephine Fenwick' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 84

Pomieszczenie samo w sobie mogło przyprawić o ciarki. Przyglądał się rzeźbie i myślał wciąż o tym, co było napisane.
- To jest przejście - powiedział. Ktoś musi umrzeć? Znów myśli, jakby pisane dłońmi dementorów, wrzucane w jego umysł, nienaturalne, nie jego.
Tym razem od razu załapał, co się dzieje, był też pewien, że nie tylko on oraz że to się będzie powtarzać, dementorzy będą wracać aż oni stąd nie wyjdą, lub...
Spojrzał na wszystkich, nie był pewien, czy do końca rozumie, co się dzieje, czy wie co robić, ale musiał spróbować. Muszą się stąd wydostać.
- Potrzebuje krwi. Chyba. Mam nadzieję. - zaklęcie Alexandra dość jasno świadczyło o tym, że mają do czynienia z jakąś bardzo mroczną magią. Wcale nie robił tego z entuzjazmem, musiał przyznać - bał się. Ale nie chciał tego zwalać na kogokolwiek innego. Był głupi? Pewnie tak, wiele razy to słyszał, ale to nie jest chyba dobra chwila, by się nad tym zastanawiać.
- Nie dajcie im nas zjeść - poprosił tylko, chowając różdżkę i wyciągając dłonie do sztyletów. - I... pomóżcie mi się uwolnić, nie mam ochoty być pożywką dla rzeźby-wampira jak coś, a w moich żyłach płynie cukier, więc może chcieć się przyssać - dodał, uśmiechając się przy tym, bo tylko tak, błaznując mógł przepędzać choć trochę negatywne myśli. Złapał w końcu oburącz sztylety z dwóch dłoni rzeźby. Szybko, nie chcąc się wycofać, przeciął skórę.

Patronusy Alexandra i Benjamina tym razem nie udały się na walkę z dementorami. Zostając przy tych, którzy je wyczarowali chronili jednak wszystkich przed zgubnym działaniem tych istot i nie pozwalały im zbliżyć się na tyle, by skrzywdzić któregokolwiek z Zakonników. Ich moc jednak słabła znacznie szybciej niż normalnie, dementorzy byli potężniejsi z jakiejś przyczyny.
W tym samym czasie zaklęcie Josie sprawiło, ze sztylety rozbłysły czerwienią, po chwili blask zaczął bić także spod kaptura rzeźby. Im dłużej trwało zaklęcie, tym bardziej światło upodabniało się do szkarłatnej cieczy.
Kiedy tylko Bertie chwycił rzeźbę za długie palce, ta ożyła. Złapała Botta w kamiennym uścisku i pochyliła się nad nim jakby szykowała się do pocałunku. Cukiernik nie widział pod jej kapturem nic poza całkowitą ciemnością. W tym samym momencie w komnacie zawiał wiatr, czarny dym wyłonił się z nieoświetlonych części pomieszczenia gasząc wyczarowane światło i patronusy. Powróciło zniechęcenie. Zapanowała całkowita ciemność. Wszyscy stracili z zasięgu wzroku swoich towarzyszy. Bertie unieruchomiony przez kamienne ręce nie mógł się poruszyć, nie miał jak sięgnąć różdżki, był jak sparaliżowany, czerń pod kapturem posągu hipnotyzowała. Zapominał, co działo się wokół niego, gdzie był i dlaczego.
Pozostali mogli poczuć, że dementorzy znajdują się coraz bliżej, myślenie z każdą chwilą stawało się trudniejsze. W głowach coraz mocniej kołatały się smutne wspomnienia, poczucie beznadziei było znacznie silniejsze niż poprzednio. Zrobiło się bardzo zimno. O lewą dłoń Josie otarł się zwiewny materiał powodujący mrowienie w palcach. Alexander poczuł jak coś przemknęło mu coś za plecami. Na ramieniu Benjamina spoczęła ciężka dłoń, od której na całe ciało Wrighta promieniowało zimno.

|Na odpis macie 48 godzin.

Bertie może przełamać oszołomienie, ST wynosi 50, jednak w tej kolejce nie może podjąć żadnej innej akcji.
Reszta może pomóc Bertiemu. Nie wiecie jednak, gdzie się znajduje dokładnie. Rzucając w jego stronę czar ,rzucacie drugą kością k100 na stwierdzenie, czy udało się wam go trafić (pierwsza kość odpowiada za powodzenie zaklęcia, druga za trafienie). Do rzutu doliczana jest spostrzegawczość. ST dla Josie wynosi 50, dla Alexandra i Bena 60.
Jeżeli ktoś z was wcześniej rozświetli pomieszczenie, nie musicie rzucać kością na trafienie.

Szósta kolejka.

Wright z całych sił starał się utrzymać Patronusa, lecz wymagało to wielkiego skupienia i siły...słabnącej z każdą sekundą. Nigdy wcześniej nie czuł się tak źle, tak beznadziejnie i nawet gdy wraz z Margaux schodzili coraz głębiej pod ziemię w poszukiwaniu serca Grindelwalda, zniechęcenie nie oblepiało go tak ścisłą zasłoną, utrudniającą skupienie myśli. I podjęcie szybszych działań; być może w innym wypadku inaczej zareagowałby na bohaterską decyzję o poświęceniu się Bertiego. Krwiożercza rzeźba faktycznie mogła okazać się przejściem dalej, przejściem łaknącym krwi i ofiary. Ben wpatrywał się w nią z uwagą, lecz wystarczyło krótkie mrugnięcie, by cała sceneria stała się jeszcze tragiczniejsza. Światło zostało wyssane z korytarza, Patronusy wsiąknęły w mrok a wraz z nimi uciekła cała nadzieja oraz sylwetka Botta, która w ostatnim rozbłysku ochronnego zaklęcia zdawała się być uwięziona w morderczych objęciach rzeźby przedstawiającej dementora. A może...po prostu w ramionach tego okropnego stworzenia? Nic już nie było pewne, strach na nowo wdarł się w serce Benjamina, bijące szybko i panicznie. Zostali sami w ciemności, ale nie mógł pozwolić sobie na wysłuchanie rozpaczliwych szeptów. Musiał ochronić resztę, rozjaśnić ohydną ciemność, strząsnąć z siebie nagły, paraliżujący chłód.
- Expecto Patronum! - podniósł głos, znów starając przypomnieć sobie łagodzący śpiew Feniksa, dodający nadzieję, przypominający o drodze, którą wybrał i którą będzie kroczyć niezależnie od trudów, jakie napotkają dziś na swojej drodze. Uniesienie różdżki wymagało od niego całej siły, jaką zdołał skumulować, robiąc krok do przodu, by pozbyć się ze swojego ramienia oślizgłej, lodowatej dłoni - ducha? dementora? strachu? - i przy okazji pozwolić reszcie drużyny na zajęcie się Bottem, praktycznie niewidocznym w gęstniejącej ciemności.