First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 86

Gustav był jej towarzyszem już od wielu lat. Mówi się, że nie da się oswoić wozaków. Są zbyt agresywne, za dużo złości w sobie trzymają. To była prawda, ale Antonia potrafiła utożsamić się z tą złością. W pewien sposób byli nawet do sobie podobni. Nie mogła jednak spodziewać się tego, że  właśnie w tym momencie Gustav postanowi zrobić sobie samotną wycieczkę. Najchętniej machnęłaby dłonią i poszła dalej wierząc, że ten dopóki nie będzie chciał zostać znaleziony to i tak się nie znajdzie, ale byli daleko od Nokturnu, a była pewna, że ten drogi nie znał. Zaczęła przeszukiwać chaszcze i krzyczeć traktując każdy ruch krzewów jako sygnał jego położenia. Odwróciła się słysząc głos za swoimi plecami. Chyba nie spodziewała się tutaj nikogo. Na pewno nie czarodzieja i na pewno nie ciągnącego go za włosy ducha. Duchy nigdy jej nie przeszkadzały. W domu jej dziadka roiło się od smętnych, szukających drogi do światła dusz. Od początku to nie strach czuła kiedy spotykała jedno z nich na swojej drodze, a żal i pewną dozę smutku. Zwykle były milczące. Snuły się z kąta w kąt szukając rozwiązania swojej beznadziejnej sytuacji. Antonia lubiła patrzeć na ich szarą sylwetkę utkaną ledwie z ceni. Przypominało jej to jak kruche ludzkie jest życie i jak łatwo jest to życie stracić. Wolała poznać ich niż unikać. Jednak nie wszystkie duchy, które nie zdołały przejść na drugą stronę zachowują się tak samo. Są też te, które nie mogąc pogodzić się z zaistniałą sytuacją i traktują przestrzeń przed sobą jako namiastkę życia. Stały się złośliwe i krnąbrne. Chcące zranić każdego na swojej drodze. Trochę je nawet rozumiała. Sama była typem człowieka, który w niepowodzeniach widzi podłoże zemsty. Jednak wszystko ma swój koniec i wszystko w końcu nam się nudzi. - Zgub… - zaczęła, ale w tym samym momencie duch zaczął i ją ciągnąć za włosy. Pierwszą rzeczą, która przyszła jej do głowy było wyciągnięcie różdżki, ale z jednej strony nie wiedziała kim jest mężczyzna stojący obok niej, a z drugiej nie mogła znaleźć zaklęcia, które pomogłoby w walce z powietrzem. Odgoniła go ręką jak natrętną muchę, a kiedy wrócił do mężczyzny by jego dręczyć znowu zaczęła wzrokiem przeszukiwać krzaki. - Zgubiłam wozaka… - powiedziała spoglądając na mężczyznę by sprawdzić czy ten wie o czym ona w ogóle do niego mówi. Właściwie nie zdążyła tego stwierdzić bo w tym samym momencie duch popchnął mężczyznę w błoto przed nią. Drobinki brudu rozbryzgały się na jej twarz i szyje nie zważając na nieme protesty i żywą gestykulacje.

Tak często bywa. Człowiek próbuje pomóc, daje kawałek siebie i nie tylko nic nie otrzymuje w zamian, ale jeszcze na tym traci. Niezwykłość Puchonów polega między innymi na tym, że oni nic sobie z tego nie robią. Podnoszą się z uśmiechem na ustach i pomagają dalej, bo tak już mają w zwyczaju. Florean ledwie wyszedł z leśnych chaszczy, kiedy zaatakowało go natrętne coś. Zaczął skakać dookoła jak poparzony, próbując pozbyć się irytującego zwierzęcia, które naprawdę boleśnie ciągnęło go za włosy. Machał rękoma, starając się go złapać, ale jego dłonie napotykały na swojej drodze jedynie powietrze. - To poltergeist - zawyrokował przez zaciśnięte zęby i postanawiając się uspokoić, bo nauczony doświadczeniem wiedział, że takie duchy szybko się nudzą, kiedy widzą brak reakcji u ofiary. Jednak kiedy tylko spuścił ręce, został popchnięty prosto w błoto. Rozległo się głośne plask, a ulubiony granatowy płaszcz Floreana zmienił kolor na ciemnobrązowy, tak samo jak jego twarz. - Cholerne szkodniki - mruknął pod nosem, kiedy udało mu się wstać. Niemal zapomniał o obecności kobiety, tak skupił się na ataku ze strony ducha, dlatego też spojrzał na nią ze zdziwieniem. A dlaczego ona nie wylądowała w błocie? pomyślał, próbując zetrzeć błoto ze swojej twarzy, ale brudne ręce nie były w tym zbyt efektywne. Delikatnie wyjął z kieszeni różdżkę i mruknął - Chłoszczyść - ale różdżkę jakby rozbawiło całe to zajście, bo wytrysnął z niej dość silny strumień wody. Florean skrzywił się lekko, ale jednak ostatecznie udało mu się wyczyścić na twarz i dłonie. Na płaszcz jeszcze przyjdzie czas - teraz wolał pomóc zagubionej niewieście! - Przepraszam, ekhm - odchrząknął, spoglądając w końcu na nią z większą uwagą. - Poltergeisty bywają naprawdę nieznośne - dodał, uśmiechając się kątem ust, chcąc w ten sposób zagaić jakąś rozmowę. Co prawda kobieta nie sprawiała wrażenia szczególnie rozgadanej, ale akurat Florek potrafił nawiązać kontakt z każdą osobą. Przynajmniej tak sądził. - Mówiła pani o wozaku, tak? To taka... tchórzofretka? - Upewnił się, bo jego znajomość magicznych stworzeń pozostawała na podstawowym poziomie. Na tyle podstawowym, że zapewne przeciętny uczeń Hogwartu byłby w stanie go zawstydzić. Niemniej również zaczął się rozglądać, wypatrując w krzakach jakiegoś ruchu.

Może właśnie dlatego Tonia nigdy nikomu nie pomagała? Ludzie byli egoistami. Liczyło się tylko ich dobro i nic poza tym. Wszyscy chcieli dla siebie więcej i więcej nie patrząc na konsekwencje swoich działań. To było całkiem naturalne. Skupienie się na sobie. Borgin też tak postępowała. Nie obchodziło ją to co działo się z ludźmi, nie podeszłaby do potrzebującej pomocy kobiety i nie pomogłaby szukać jej zguby. Prawdopodobnie minęłaby ją, a po dwudziestu minutach pewnie nie pamiętałaby, że ta kobieta w ogóle pojawiła się na jej drodze. Brunetka do wszystkiego w życiu doszła sama. Tylko jednej osobie w życiu naprawdę ufała i była to jedyna osoba, dla której zrobiłaby cokolwiek. Spoglądając na stojącego obok niej mężczyznę zaczęła się zastanawiać skąd w nim chęć pomocy nieznajomej? Mogła przecież chcieć go oszukać, mogła okraść, mogła zranić. Miała w sobie zbyt dużo kultury by jednak powiedzieć o tym wprost. Ale czy to nie właśnie taka ufność doprowadziła świat do stanu, w którym aktualnie się znajdował? Do stanu, któremu ratunek mógł przynieść tylko on? Z rozmyśleń wyrwał ją atakujący ich wciąż duch. Uparty. Złośliwy. Choć w pewien sposób nawet zabawny. - Nie da spokoju. To chyba jego ścieżka. - odparła cicho wracając spojrzeniem do poszukiwań Gustava, który jak na złość nie chciał wyjść z pnących się do połowy ud krzaków. Kiedy błoto chlapnęło jej w twarz pokręciła głową i zacisnęła nerwowo dłoń w pięść. Oddychając jednak ciężko pozbyła się błota z twarzy i dekoltu. - Zna się pan na duchach? - zapytała z ciekawości. Jego twarz mówiła jej, że już wcześniej miał do czynienia z tego typu duchami, a jednak nie wpada się na nie co chwile przy każdej okazji. Nawet na Nokturnie nie ma ich aż tak wiele. Weszła trochę w głąb zarośli, kiedy zaczął polewać się strumieniem wody. Dostała już błotem i jakoś nie śpieszyła się do oberwania jeszcze strumieniem wody. - Nie… - odpowiedziała od razu spoglądając na mężczyznę jakby powiedział największą obelgę na świecie. - Znaczy… jest trochę podobna, ale proszę nie mówić tego głośno bo jeśli usłyszy to Gustav to nie chciałabym być w pana skórze. - i chociaż jej słowa mogły zabrzmieć jak żart to tylko po części był to żart. Wozak to nie zwierze, które trzyma się w domu. Żyje dziko i poluje. Łatwo stracić przy takim palec jeżeli jest się nieostrożnym. - Jeżeli pan go zobaczy proszę powiedzieć, chociaż myślę, że może być… trudno go znaleźć. Ostatnio wyglądał na chorego. - odparła wzruszając przy tym ramionami.

The member 'Antonia Borgin' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 14

- Możliwe, ale poltergeisty zazwyczaj czują się swobodnie w każdym miejscu - zauważył, zaglądając za spory krzak, ale znalazł za nim jedynie pokaźną pajęczynę i równie pokaźnego pająka. Westchnął cicho, nie mając pojęcia, gdzie mógłby siedzieć wozak-uciekinier. Mógł być za którymś z krzaków czy drzew; mógł schować się w wysokiej trawie albo na siedzieć na jednej z grubszych gałęzi. Jednym słowem - mógł być wszędzie. Florean nie miał jednak zamiaru tak szybko się poddawać. Skoro już powiedział a, to wypadało powiedzieć b i pozostać przy nieznajomej aż do szczęśliwego rozwiązania zagadki. Nie miał w tym momencie nic lepszego do roboty, więc nawet było mu to na rękę. - Kiedyś z nimi pracowałem - odparł wymijająco, mimo że uważał ten okres swojego życia za dość interesujący. Nie żałował tych kilku lat spędzonych w ministerstwie - spełnił marzenie pracy z żywą historią, choć może nie okazało się one tak fascynujące jak się tego spodziewał. Zbyt wiele czasu zajmowało mu przewalanie papierków, a za mało uganianie się za duchami. Niemniej udało mu się zdobyć doświadczenie i o, poltergeisty takie jak ten przestały go przerażać. Czasem tęsknił za rozmową z jakimś duchem, bo choć były one niezwykle specyficznymi rozmówcami, nie dało się przeżyć niczego podobnego z żadnym człowiekiem. Ot, fascynował go ten zapomniany świat.
Odpowiedź kobiety go nie zadowoliła, bo była wręcz przesycona pogardą dla jego niewiedzy. Nikt nie był w stanie znać się na wszystkim! Odwrócił się więc i zajrzał za dużą paproć, przypadkiem strasząc siedzącą tam żabę. Pozwolił jej przemieścić się nieco dalej i kontynuował przeglądnie okolicznych zarośli. - Zapamiętam - odpowiedział, a wtedy poltergeist rozpoczął swoją tyradę. Zaczął latać dookoła nich jakby wypił za dużo mocnych kaw, a jego lotowi towarzyszyła przepiękna wiązanka najgorszych przekleństw. Florean jedynie teatralnie westchnął; ponownie nauczony doświadczeniem postanowił nie zwracać na niego uwagi. - Te krzyki go wypłoszą czy przywołają? - Zapytał zaciekawiony, bo z tego co pamiętał, język wozaków bywał równie rozbudowany co tego poltergeista. Odwrócił się w kierunku nieznajomej, oczekując na odpowiedź.

Antonia nigdy nie była dobra w odczytywaniu ludzi. Może to przez to, że zwykle doszukiwała się o wiele gorszych rzeczy niż te, które ludzie noszą, a może zwyczajnie była aż nazbyt porywcza by móc dobrze ich odkrywać. Tak, porywczość bez dwóch zdań była cechą w pełni należącą do jej osoby. Z zewnątrz była prawdziwym Borginem. Nie używała zbyt wielu słów. Zwykle to czyny bardziej za nią przemawiały niżeli słowa. Jednak w środku była człowiekiem naprawdę porywczym. Częściej najpierw działała, a dopiero później myślała. Częściej sięgała po najskuteczniejsze rozwiązania nawet jeśli te nie były konieczne. Sama zrzucała to na dozę szaleństwa, które zawładnęło jej życiem podczas tych bezsennych nocy, które poświęciła studiowaniu magii. Tej potężnej magii. Sama nie uważała tego za słabość. Wierzyła, że jeśli coś musiało być zrobione to nawet jeśli nie do końca nam to pasowało to i tak trzeba było sięgnąć po środki potrzebne by to osiągnąć. Wierzyła w poświęcenie. Borgin nie powiedziałaby, że mężczyzna był pracownikiem Ministerstwa i podejrzewała, że to dlatego iż była to dość stara sprawa. Nie miał w sobie tej pewności jaką noszą ze sobą wszyscy pracownicy. Tej wyższości jaką okazują, a już w szczególności w obliczu tych wszystkich tragedii. Nie mogła narzekać na swoją pracę chociaż nie był to szczyt jej marzeń. Szczytem zawsze był Departament Tajemnic, do którego ma zamiar prędzej czy później się wślizgnąć. Nie była osobą, która pozwalała jakiemukolwiek ze swoich planów przemknąć obok. Nie skomentowała słów mężczyzny skupiając się na szukaniu Gustava, który zaczynał ją już irytować i rozważała czy czasem po prostu go tu nie zostawić. Nie miałaby problemu z zostawieniem kogokolwiek. Tak naprawdę do nikogo i do niczego się nie przyzwyczajała. Wiedziała, że to oznaczało uczucia, zbyt dużo uczuć. Kącik ust drgnął jej w kpiarskim uśmiechu gdy mężczyzna wspomniał, że zapamięta. Nie chciała być nieuprzejma, zwykle po prostu się nad tym nie zastanawiała. Była sobą i nie obchodziło ją to co ludzie o niej myśleli. A jednak jakaś część jej uważała na to co mówi tym bardziej gdy miała do czynienia z kimś po raz pierwszy. Nie ma powodów do bycia złośliwym, ale ona nie miała w ogóle świadomości, że złośliwa się stała. Gdy duch zaczął wyśpiewywać im piosenki wyprostowała się i spojrzała na niego kontem oka. - Właściwie to nie wiem. - zaczęła przenosząc wzrok na mężczyznę. - Może pomyśli, że to inny Wozak? - uniosła brew. Sama była ciekawa jak jej Gustav zareaguje na śpiewy wrednego ducha. Miała tylko nadzieje, że nie przestraszy się bardziej i nie ucieknie w gęstwiny. Wtedy chyba naprawdę nie miałaby szans by go znaleźć. - Może zajrzy pan do tych gęstych po lewej stronie, a ja spróbuję przejść tam głębiej? Gustav jest mały więc mógł wejść wszędzie… - zaproponowała starając się przekrzyczeć śpiewającego ducha.

Kobieta była wyjątkowo małomówna. Floreanowi aż przeszło przez myśl, że nie życzy sobie jego pomocy, a zaangażowanie jakim się wykazał, wcale nie jest jej na rękę. Nie miał jednak zamiaru teraz rezygnować, chociażby dla własnej satysfakcji odnalezienia wozaka. Nie był nawet do końca przekonany czy aby na pewno kiedykolwiek widział przedstawiciela tego gatunku na żywo - jego wiedza z opieki nad magicznymi stworzeniami ograniczała się do niezbędnego minimum, zapewne nie jeden piętnastolatek zdołałby go zagiąć. Traktował więc tą pomoc również jako ciekawostkę oprócz chęci niesienia pomocy innym i oderwania się od problemów codzienności. Zaglądał dzielnie w każdy większy krzak, próbując zignorować przeklinającego nad ich głowami poltergeista. - Możliwe - odparł, wzruszywszy ramionami. Wtedy jak na zawołanie poltergeist zmienił repertuar, rozpoczynając głośny koncert pieśni miłosnych. Florean wyprostował się, spoglądając na niego z wyraźnym niezadowoleniem, ale nic więcej nie zrobił. Krzyki na nic się nie zdadzą, dobrze o tym wiedział, chociaż niezręcznie było słuchać takich rzeczy przy całkiem obcej kobiecie. - Oczywiście - odpowiedział głośno, wchodząc dokładnie w te krzaki, o których mówiła nieznajoma. - Poza tym jestem Florean, Florean Fortescue - przedstawił się, nigdy nie przepadając za tymi oficjalnymi zwrotami na pan i pani. Pomimo zbliżającej się trzydziestki, wciąż czuł się nieswojo podczas tak formalnych rozmów, choć prowadził je wielokrotnie każdego dnia. - Od dawna posiadasz tego wozaka? - Zapytał, wciąż chcąc podtrzymać rozmowę. - Ja zastanawiam się nad jakimś psem - przyznał się, rozgarniając duże liście paproci. Pusto mu było w domu; coraz częściej łapał się na myślach o jakimś czworonożnym pupilu. Nie był jednak do końca pewny czy wziąć psa, psidwaka, kota czy kuguchara. Będzie musiał zaczerpnąć porady specjalisty i, oczywiście, postarać się o zgodę mieszkającej z nim siostry. - Tutaj go nie ma - odparł, próbując pozbyć się z ramienia odrobiny pajęczyny. Jeszcze raz zerknął w krzak i rozejrzał się dookoła niego, ale Gustawa jak nie było tak wciąż go nie ma.

Kobieta nie przepadała za towarzystwem innych ludzi chociaż nie miała w zwyczaju im tego okazywać. Sama w sobie była dość zimna i to już w jakimś stopniu ludzi odstraszało. Jednak pracując w ministerstwie i mając kontakt z innymi nie mogła w pełni zachowywać się tak jakby tego chciała. Potrafiła więc włożyć na twarz coś na kształt maski. Czasem nawet i uśmiech potrafiła przenieść na twarz chociaż to rezerwowała na ludzi, od których naprawdę czegoś oczekiwała. Mężczyzna chociaż nie do końca rozumiała jeszcze dlaczego ten postanowił jej pomóc to okazał się naprawdę dobrym poszukiwaczem. A przynajmniej mógł odciągnąć od niej złośliwego ducha by ona śmiało mogła skupić się na szukaniu Gustava. Co jednak okazało się o wiele trudniejsze niż mogłaby się tego spodziewać. Zamyśliła się słysząc imię i nazwisko mężczyzny. Wiedziała skąd go kojarzy. Czy to nie ta lodziarnia, do której często chodził Michael? Tośka nie przepadała za słodyczami choć był jeden smak czekolady, który odganiał wszelkie złości, które się w niej gotowały.  - Antonia Borgin – mruknęła wiedząc, że kiedy ktoś ci się przedstawia nie można zwyczajnie tego minąć. Taka wymiana zawsze następowała w obie strony. - Prowadzisz lodziarnie na Pokątnej? - zapytała chociaż była już tego niemalże pewna. - Mój brat często… was odwiedza. - dodała właściwie nie wiedząc czemu to powiedziała. Dzielenie się jakimikolwiek osobistymi rzeczami nie było w jej stylu nawet jeśli to tylko pusta informacja o tym, że posiada brata. Kiedy zrobiła kolejny krok w głąb krzaków poczuła jak bluszcz oplata jej się wokół kostki. Różdżką mruknęła zaklęcie przywołując roślinę do porządku i wróciła do szukania wozaka co chwile wykrzykując jego imię. Wygląda na to, że naprawdę się obraził bądź zaszył. Prawie przestała już wierzyć, że się znajdzie. - Prawie osiem lat. Jest już stary, ale wątpię, żeby przyszła już na niego pora. - mruknęła. - Niestety nie znam się na psach. - dodała szybko bo niby skąd miała cokolwiek wiedzieć o takich zwierzętach? Była czarownicą i jeżeli już skupiała uwagę na czymś to jedynie na tych magicznych. Słysząc głos mężczyzny obróciła się, ale wtedy coś innego przykuło jej uwagę, a mianowicie ciche drapanie. Odwróciła się bo już dobrze znała tego typu dźwięki. Szybkim ruchem ręki odgarnęła najmniejszy krzak chyba w ogóle się nie spodziewała, że mógłby się tam schować. - Mam cię… - mruknęła unosząc go wysoko i mocno zaciskając w dłoni by już nie uciekł. Wozak zaczął kląć używając chyba wszystkich możliwych przekleństw znanych w języku angielskim. Kobieta spojrzała na Floreana i skinęła w jego kierunku głową. - Bardzo dziękuje Panu za pomoc. Proszę nie zważać na słowa Gustava. Chyba niezbyt mu się podoba fakt, że tak szybko udało się go znaleźć. - dodała.

Borgin. To nazwisko z czymś mu się kojarzyło, ale nie mógł sobie przypomnieć z czym. Dopiero po dłużej chwili odpowiednie klapki w jego mózgu otworzyły się, a przed jego oczami stanęła nazwa osławionego sklepu na Nokturnie. To nazwisko było zbyt rzadkie i charakterystyczne, by pomyśleć, że to czysta zbieżność. Trochę stracił ochotę do dalszych pogawędek, nie chcąc odkrywać się przed osobą z Nokturnu, ale nie miał też zamiaru po prostu obrócić się na pięcie i odejść. - Miło mi - powiedział więc z lekkim uśmiechem na twarzy, odwracając się i powracając do dalszych poszukiwań niegrzecznego wozaka. Choć czy jakikolwiek wozak był ułożony? Wątpił. - Tak - powiedział, zadowolony, że już rozpoznają jego własne nazwisko przez lodziarnię. Te dwa lata własnej działalności zaczynały dawać widoczne rezultaty. - O, miło to słyszeć. Każdy stały klient cieszy - odparł, a w głębi ducha zdziwił się mocno, że mieszkańcy Nokturnu mogą mieć ochotę na kolorowe lody z Pokątnej. A potem się dziwił, że przychodzą do niego pracownicy Wiedźmiej Straży i podejrzewają o trucie klientów. Może podejrzewają, że Florean utrzymuje kontakty z Borginami? Chociaż tak czy siak ta teoria brzmiała absurdalnie. - Ja też nie - zaśmiał się, rozchylając gałęzie dość dużego krzaka, i zaglądając pomiędzy jego cienkie gałęzie. Zaczynał podejrzewać, że ten wozak nigdy się nie znajdzie - przecież mógł być wszędzie, równie dobrze już na drugim końcu lasu. I dokładnie wtedy, kiedy przez jego głowę przemknęła ta pesymistyczna myśl, zwierzak się odnalazł. Florean z ulgą wymalowaną na twarzy spojrzał na futrzaka, który od razu zaczął wyrzucać z siebie wiązankę niecenzuralnych słów. Doprawdy, kto by chciał trzymać takie zwierzę w domu? - Nie ma za co, ale proszę go lepiej pilnować! - Powiedział rozbawiony, po czym zawrócił się na pięcie i ruszył w kierunku znanego sobie wyjścia z tego lasu. Na odchodne jeszcze ostatni raz odwrócił się w stronę Antoniny i jej wozaka, kiwając jej uprzejmie głową na pożegnanie. A gdyby tak po drodze zajść do sklepu zoologicznego i kupić jakiegoś kuguchara?

|zt

[bylobrzydkobedzieladnie]

20.04

Wszystko stanęło na głowie. Pod koniec marca Michael przez trzy dni śnił koszmary, wywołane czarną magią, lecz przerażająco realne. Gdy otworzył oczy, najpierw wydawało mu się, że ocknął się właśnie w strasznym śnie, a nie na jawie. Spełnił się jeden z jego lęków - utrata pracy w Ministerstwie, choć na szczęście nadal był aurorem, Zakonnikiem. Przynajmniej nie musiał już kłamać. Przespał śmierć własnego brata, choć obudził się w porę na zmartywchwstanie (to akurat nadal zdawało mu się dziwnym snem, mimo opowieści Gabriela). Masakra na ulicach Londynu nadal nawiedzała go w snach, w których Minister pastwił się nad wszystkimi jego przyjaciółmi i rodziną. Pomagał dopiero eliksir uspokajający, przyjmowany codziennie i porcjowany przez Justine. No właśnie, Justine. Gabriel. Vincent. Nawet w tych strasznych czasach, życie przeplatało się z przebłyskami światła, przypominając Michaelowi o tym, że nie wszystko jest koszmarem. Od roku samotność we własnej chatce była coraz bardziej dojmująca, a teraz okazało się, że jako jedyny z Tonksów mieszka poza miastem. Drewniany domek pomieścił zadziwiającą ilość wersalek, no i jeszcze Vincenta. Chociaż dni Michaela nie zapełniała już praca biurowa, to wieczory rozbrzmiewały głosami rodziny.
Pomimo marcowej porażki (czy mugole, ukrywani przez Fidelisua, zginęli wtedy, od fioletowej mgły? Czy kilka dni później, podczas masakry? Czy to istotne?), nadal był Zakonnikiem, udzielone mu zaufanie nie rozwiało się. Ich szeregi zasiliil też inni, oficjalnie. Percival Nott Blake był teraz bratem u broni, co nadawało ich spotkaniu pod lodziarnią nowego, jaśniejszego kontekstu. Wszystko powoli się wyjaśniało - choć świat stanął na głowie, to przynajmniej wydarzenia sprzed paru miesięcy nabierały sensu.
Nie byli bierni, nie mogli. Analizując miejsca, które mogłyby okazać się przydatne dla Zakonników, Michael przypomniał sobie historię nawiedzonej ścieżki. Znał opowieść o duchu Bonifacym jeszcze z zajęć historii magii, tragiczna śmierć chłopca jakoś utkwiła mu w pamięci. Nie umiał jednak rozmawiać z dziećmi, więc skontaktował się z Percivalem, który wydawał się jakiś sympatyczniejszy niż chmurny auror i być może będzie mógł przekonać poltergeista do udostępnienia ścieżki dla Zakonników.
Spotkał się z towarzyszem na początku ścieżki, po zmroku. Głowę chował pod kapturem.
-Jakie zaklęcie zdjąłeś ze mnie pod lodziarnią? - upewnił się, bo nocne koszmary wzmacniały tylko jego zawodową paranoję, przypominając mu chociażby o fałszywych policjantach na Sylwestrze. Gdy Percival odpowiedział, Michael pokiwał głową i uśmiechnął się blado. -Krzykacz, czyli duch Bonifacy, pojawi się pewnie na ścieżce w trakcie naszego spaceru. Spróbujmy przemówić mu do rozsądku zanim obrzuci nas szyszkami. - nie był do końca pewien, jak negocjować z duchem, ale wykształcony szlachcic chyba coś wymyśli?
Ruszyli, a Michael rozglądał się dyskretnie. Oficjalnie nie mógł przebywać w Londynie, nigdzie więc nie czuł się bezpiecznie.

The member 'Michael Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'Londyn' :

Wciąż nie mógł w to wszystko uwierzyć.
Chociaż od nocy, w czasie której świat postradał zmysły, minęły już prawie trzy tygodnie, to ogrom idących za tym konsekwencji zdawał się dopiero do niego docierać, niemożliwy do wyobrażenia w otoczeniu spokojnych lasów Kornwalii czy nienaruszonych wzgórz rezerwatu, ale tutaj, w Londynie, wdzierający się do świadomości za pośrednictwem każdego ze zmysłów. Z jakiegoś powodu nie sądził, że ulice mogły być aż tak puste; budynki aż tak porzucone; miasto, jeszcze do niedawna mimo wojny tętniące życiem, aż tak martwe. Czy naprawdę ktoś – ktokolwiek – był w stanie patrzeć na ten obraz i myśleć o lepszej, jaśniejszej przyszłości? Z jednej strony nie chciał w to wierzyć, z drugiej wiedział, że odpowiedź brzmiała: tak – i że nie tylko znał osobiście ludzi, którzy byli za ten stan rzeczy odpowiedzialni, ale też walczył u ich boku. Dzielił z nimi krew, podobno błękitną – choć była to tylko jedna z iluzji, których ofiarą dobrowolnie kiedyś padł.
Naciągnął kaptur peleryny mocniej na głowę, kryjąc twarz, niepewny, czy miało to jeszcze jakiś sens – w razie ewentualnej kontroli i tak musiałby walczyć, nie miał prawa przebywać w stolicy – i uniósł spojrzenie, odnajdując znajomą sylwetkę. Miał wrażenie, że minęły całe dziesięciolecia, odkąd przypadek złączył ścieżki jego i Michaela Tonksa pod lodziarnią na Pokątnej, chociaż w rzeczywistości nie mogło minąć więcej niż kilka miesięcy. Czas zdawał się jednak ostatnio płynąć inaczej, mierzony nie tyle wyrwanymi z kalendarza kartkami, co kolejnymi tragediami, podjętymi walkami, ranami zabliźniającymi się i blednącymi, robiącymi miejsce dla nowych. – Obscuro – odpowiedział w ramach powitania, bez wahania czy chwili zastanowienia. Dopiero później pozwolił sobie na uniesienie kącika ust i skinięcie głową; wymianę innych uprzejmości musieli sobie darować – londyńskie ulice nie był już odpowiednim na to miejscem. – Bonifacy – powtórzył cicho, zrównując się z aurorem i ruszając za nim. Wiedział, jakie było znaczenie ścieżki, którą tej nocy próbowali zabezpieczyć, skrawka terenu możliwego do wydarcia z rąk Malfoya, ale szczegóły pozostawały dla niego niejasne. – Wiesz o nim coś więcej? – zapytał, zerkając z ukosa na mężczyznę. W czasie negocjacji liczyła się każda informacja, a istotne były zwłaszcza te, które można było wykorzystać na ich korzyść. Otworzył usta, chcąc doprecyzować pytanie – ale wtedy nagły, przebiegający po karku dreszcz sprawił, że zapomniał, co właściwie chciał powiedzieć. Zacisnął palce na różdżce instynktownie, nie zdając sobie nawet sprawy, w którym momencie wyciągnął ją z wewnętrznej kieszeni peleryny. – Tonks – mruknął ostrzegawczo, nie do końca pewien, czy gwałtowne poczucie końca nawiedziło tylko jego. Zatrzymał się, obracając się na pięcie i oglądając za siebie, a mimo że początkowo odniósł wrażenie, że znajdowali się na ścieżce sami – czy to możliwe, by przejmujące zimno było sprawką mieszkającego tu ducha? – to po chwili ją dostrzegł, samotną sylwetkę kobiety, zmierzającą w ich stronę szybkim krokiem. Jeszcze daleko, ale przecież nie mogli pozwolić sobie na świadków; spojrzał na swojego towarzysza, mając nadzieję, że ten podejmie jakąś decyzję, ale wtedy tuż obok kobiecej postaci dostrzegł drugą, zdecydowanie mniej ludzką – na widok której serce zaczęło mu szybciej łomotać w klatce piersiowej. Przerażający wrzask przetoczył się echem po opustoszałej okolicy, wdzierając się prosto do jego umysłu, nogi czarownicy bezradnie wierzgnęły w powietrzu, oderwane od ziemi. Nie musiał się zastanawiać – chociaż w innych czasach zapewne odwróciłby się i odszedł. A może nie? Chciał wierzyć, że nie.
Nie czekał już na reakcję Michaela, unosząc różdżkę i kierując ją ku zjawie, myślami starając się przywołać wspomnienie na tyle szczęśliwe, by odpędziło od niego wspinające się po skórze, lodowate zimno: ciepłe promienie słońca wpadające przez okna kuchni, wypełnionej lekkim zapachem rumianku; radosne poszczekiwanie psów gdzieś za drzwiami; niski, głęboki śmiech odbijający się od drewnianych ścian. – Expecto Patronum – wypowiedział cicho, w tamtej jednej chwili nie chcąc niczego bardziej, niż odegnania dementora.

| mam przy sobie wszystkie przedmioty z bonusami, pelerynę z włóknami ze smoczej skóry, kryształ z białego deszczu i dwie porcje smoczej łzy

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 74