Krucza wieża

Sylwetka Brendana tylko częściowo wystawała zza masywnej sylwetki Wallace'a. Mogli się więc tylko domyślać zamiarów aurora, nie mając też czasu na to, by się nad tym zastanawiać. Nie mieli czasu właściwie na nic, a jedynie wyuczone przed laty odruchy pozwalały im na to, by jakoś reagować, by bronić się, by szybko analizować sytuację. W ten sposób zaklęcia latały pomiędzy nimi i nieznanymi im mężczyznami, którzy pełnili rolę strażników tego miejsca. Początkowo mogło się wydawać, że to członkowie Zakonu Feniksa są na gorszej pozycji, że tych dwóch odznaczało się umiejętnościami wyższymi od nich, a na pewno już wyższymi od tych, którzy nie byli doświadczeni w walce. Jak widać - mylili się.
Tarcza nie zadziałała. Słabe światło jedynie zamajaczyło przed mężczyzną, a snop magii wkrótce trafił w niego, powalając na ziemię i odejmując możliwość ruchów. Drugi, wyraźnie czymś zaaferowany (mogli się tylko domyślać czym), również oberwał zaklęciami - najpierw jednym, potem drugim. Alan jedynie skrzywił się, gdy dostrzegł działanie własnego zaklęcia. Przywykł już do oglądania wielu rzeczy, na które inne patrzeć nie mogli. Wymiociny więc nie były dla niego niczym strasznym, aczkolwiek dalej były czymś nieprzyjemnym. Całe szczęście tuż za jego zaklęciem w stronę strażnika powędrowało kolejne, które sprawiło, że różdżka, przed chwilą trzymana w jego dłoni, poleciała gdzieś w miejsce, którego nie mogli dostrzec. Pozornie więc byli bezpieczni.
Ale tylko pozornie. Nie minęło wiele czasu, gdy hałas zawtórował im w tej całej maskaradzie. Chwilę natomiast zajęło mu zrozumienie co takiego właściwie się działo. Rozejrzał się po towarzyszach z wyraźną paniką wymalowaną na twarzy. A potem, widząc uciekającą Margo, zrobił to samo, ruszając zaraz za nią. Byle jak najdalej od tych schodów, byle nie spaść, byle dotrzeć na stabilne podłoże. Nie miał czasu zastanawiać się nad tym jak wrócą, skoro schody właśnie się zawalały.

The member 'Alan Bennett' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 7

| Michael i Sally

Kirk był zbyt powolny i zaskoczony, by uniknąć ciosów. Najpierw cegła Michaela uderzyła go w skroń sprawiając, że strażnik zachwiał się na nogach i wypuścił z dłoni różdżkę, a jego spojrzenie na chwilę zasnuło się mgłą. Nim zdążył się otrząsnąć spadło na niego metalowe krzesło. Mebel zwalił mężczyznę z nóg i przygwoździł go nieruchomego na ziemi. Waldy podszedł niepewnie do Kirka i ze strzyknięciem kości nachylił się nad nim, przykładając dłoń w okolice nosa jegomościa.
- Żyje jeszcze. Także nie martwcie się, nie macie go na sumieniu - powiedział, z trudem powstrzymując uśmiech. Podniósł się w końcu i rozejrzał po sali. - To chyba zabieramy resztę i próbujemy się wydostać? - zapytał, wciąż rozglądając się po pomieszczeniu. Wtedy, zza metalowych drzwi na końcu korytarza do uszu wszystkich obecnych dobiegł mocno stłumiony trzask. Żadne z nich jednak nie było w stanie stwierdzić, co było źródłem tego dźwięku, bowiem nikt z obecnych nie opuściło komnaty więziennej odkąd się w niej obudzili.

| Decydując się na użycie przekładni możecie opuścić wszystkie klatki na raz. Sally ma już przy sobie klucze do pozostałych trzech klatek (wyciągnięte dwie kolejki temu z kieszeni strażnika). Kirk został uderzony na tyle mocno, że na pewno przez najbliższe trzy kolejki pozostanie nieprzytomny. Linia przebiegająca przez mapkę już Was nie obowiązuje - macie pełną swobodę ruchów.
Na odpis macie 48 godzin. Wszystkie ewentualne pytania kierujcie na PW lub GG.

Plan komnaty:

Błysnęło – a wraz z błyskiem nie jedno, a dwa zaklęcia rozpierzchły się w powietrzu, sprawiając, że obu strażnikom zrzedły miny. Jeśli za aresztowaniami stała Wilhelmina Tuft, musiała niezbyt mądrze rozdysponowywać pieniądze Ministerstwa, skąpiąc na wykidajłów – z drugiej strony mogłej jedynie cieszyć się tym, że ta niezbyt bystra kobieta nie wyciągnęła wniosków z włamań do Tower, uznając, że przeniesienie więźniów w bardziej mroczne rejony będzie wystarczające, aby zniechęcić partyzantów. A może była wystarczająco naiwna by wierzyć, że cała Wielka Brytania wzruszy ramionami na wieść o bezpodstawnym uwięzieniu czarodziejów pochodzących z rodzin mugolskich? Równie dobrze mogła nie posiadać rozumu lub być pionkiem w grze. Działać pod wpływem zaklęcia. Albo wykonywać rozkazy kogoś, kto z ukrycia pociągał z sznurki. Każda spiskowa teoria brzmiała równie prawdopodobnie – ktokolwiek jednak nie zawierał sojuszy z Grindelwaldem, z pewnością nie był godny zaufania.
Ale to dywagacje na inny moment.
Obaj strażnicy zdawali się wykluczeni z gry – w samą porę, bo nieprzyjemny dźwięk łamanych kości dobiegł mnie zza pleców, obwieszczając najgorsze. Konstrukcja zaczynała się zawalać, odcinając drogę powrotną. Odwróciłem się, tym samym upewniając się, czy nikt nie runął wraz ze stopniami – Margaux znajdowała się już ramię w ramię ze mną, Alan z Floreanem również stali wystarczająco blisko, by zdążyć dobiec do stałego gruntu. Ruszyłem przed siebie.

The member 'Frederick Fox' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 100

Patrzył, jak jego dłoń ściskająca cegłę opada na głowę Kirka. Strażnik nie zdążył uchylić się przed nagłym i niespodziewanym ciosem, więc po uderzeniu zachwiał się i upuścił różdżkę, a kiedy Sally zdzieliła go ciężkim krzesłem, upadł na ziemię i na dobre stracił przytomność. Przynajmniej taką nadzieję miał Michael, bo mimo wszystko nie chciał mieć go na sumieniu. Dopiero, gdy Waldy powiedział, że mężczyzna żyje, trochę mu ulżyło, ale zarazem miał nadzieję, że Kirk nie obudzi się szybko i nie przeszkodzi im w tym, co zamierzali zrobić.
- Wezmę jego różdżkę – mówiąc to, pochylił się i chwycił upuszczoną przez nieprzytomnego mężczyznę różdżkę. Zdawał sobie sprawę, że cudza różdżka może słuchać go gorzej niż jego własna, która zapewne została w ministerstwie po przesłuchaniu, ale lepsza taka niż żadna. A nawet gdyby nie zadziałała, przynajmniej nie będzie mógł użyć jej Kirk. – Na wszelki wypadek rozejrzyjcie się za jakąś prowizoryczną bronią, gdybyśmy za drzwiami spotkali innych strażników. – Bo jak się okazało, nawet zwykła cegła mogła okazać się przydatna. A dziwny, stłumiony hałas mógł sugerować, że za drzwiami ktoś jeszcze się znajdował i mógł wkrótce odkryć ich próbę ucieczki. – Opuszczę pozostałych.
Chwilę później podszedł do przekładni i ustawił ją tak, by opuścić pozostałe klatki. Nie zamierzał zostawić tych ludzi na pastwę losu, skoro oni otrzymali szansę ucieczki, nie w porządku byłoby pozbawić jej innych. Skinął na Sally, bezgłośnie prosząc, by otworzyła klatki, podczas gdy sam zaczął rozglądać się za czymś, co jeszcze mogłoby im się przydać. W ręku wciąż kurczowo ściskał zdobytą różdżkę, a drugą dłonią sięgnął w stronę gazety leżącej na pobliskim stoliku, by sprawdzić, co się tam znajdowało.

The member 'Michael Tonks' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 30

Zawziętość i złość którą w sobie skumulowałam nagle, w chwili w której Krik lęgnął pod ciężarem mojego uderzenia, wyparowała. Patrzyłam teraz na niego wielkimi, sarnimi oczami będąc gotową rzucić się do ucieczki i wierzę, że w tym momencie nawet grube betonowe ściany by mnie nie powstrzymały.
- Bogu dzięki... - zasepleniłam i zwiotczałam cała słysząc osąd Waldiego, a mój oręż dotknął podłogi swoimi kończynami.
W zniecierpliwieniu patrzyłam potem na opadające pozostałe klatki ujmując klucze w swoich palcach. Podchodziłam do nich i otwierałam je. Może nie szło mi najsprawniej bo ręce mi drżały, plątały się, lecz ostatecznie te z chrzęstem mi ulegały. Śpieszyłam się, lecz nie dlatego, że właściwie uzyskałam status uciekiniera, a i skrzywdziłam strażnika - po prostu nie chciałam dać za dużo czasu moim myślom na próbach rozszyfrowania źródła niepokojącego dźwięku dobiegającego zza drzwi. Jak na razie najbardziej budującym (dosłownie) wytłumaczeniem był być może podjęty niedawno remont. Mimo wszystko więzienia też remontowano, prawda?
Zaśmiałam się nerwowo pod nosem jak wariatka nie będąc pewna czy powinnam podziwiać swoją naiwność czy załamać nad nią ręce. Czując jednak na sobie zaniepokojone spojrzenie człowieka którego uwalniałam skrzywiłam się przepraszająco.
Gdy już otworzyłam wszystkie klatki rozejrzałam się po sali w lekkim zdezorientowaniu. Przygryzłam nerwowo dolną wargę. Co dalej.
- Prowizoryczna broń - strzeliłam palcami wolnej ręki, przypominając sobie słowa Michaela.
Prowizoryczna broń, prowizoryczna broń...
Podbiegłam do szafy mając nadzieję, że znajdę w niej coś poręczniejszego od cegły. Spróbowałam więc ją otworzyć.

The member 'Sally Moore' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 59

Zaklęcie pomknęło w stronę mężczyzny, a Florean modlił się w duchu, by tym razem nie udało mu się rzucić udanej tarczy. Wyjątkowo jego modlitwy zostały wysłuchane, a jeden z przeciwników został spetryfikowany i spadł z hukiem na posadzkę. Przynajmniej tak wydawało się Floreanowi, który przecież wciąż stał na schodach i nie widział wszystkiego tak dobrze jak by tego chciał. Zauważył, że i drugi z mężczyzn został unieszkodliwiony, jednak nie było teraz czasu na okazywanie radości. Schody zaczęły się rozpadać - Florean spojrzał przerażony na jedną z wypadających kości, drugą, trzecią. Zerknął na pozostałych i zobaczył, że ci już biegiem próbują stanąć obiema stopami na, oby stabilnym, piętrze. Również Florean spiął się w sobie i podjął próbę wydostania się z walących schodów. Żałował, że tak długo zwlekał z odpowiednią reakcją, jednak miał nadzieję, że nie zleci na dół razem z wypadającymi kośćmi. Nawet nie chciał myśleć, co by się wtedy z nim stało. Byle do przodu.

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 34

| Michael i Sally

Różdżka Kirka leżała nie najgorzej w ręce Michaela, lecz nie świadczyło to jeszcze o tym, jak będzie sprawowała się pod jego rozkazami. Przekładnia ustąpiła bez przeszkód, a pozostałe trzy klatki znajdujące się w komnacie zaczęły opadać. Przekręcenie przez Sally klucza w trzech zamkach zajęło ledwie chwilę. W tym czasie, Waldy nadal mając pod ręką cegłę Michaela pilnował nieprzytomnego strażnika. Uwolnieni z klatek czarodzieje zaczęli między sobą cicho rozmawiać i przechadzać się po pomieszczeniu w celu rozprostowania kości. W powietrzu wisiało jednakże ciągle pytanie: co dalej? Jedyną postacią, która nie opuściła nadal klatki była jasnowłosa dziewczynka, wciskająca się w najdalszy jej kąt i kurczowo zaciskająca rączki na metalowych prętach klatki wbijających się w jej plecy. Nie wyglądała, jakby zamierzała ruszyć się ze swojego miejsca ani o cal.
Michael uniósł gazetę i ujrzał pod nią nóż: jego rączka i ostrze miały łącznie długość odrobinę przekraczającą długość dłoni dorosłego mężczyzny. Sally natomiast podbiegła do szafy i szarpnęła mocno za jej drzwi. Z łatwością ustąpiły, jednakże Sally nie znalazła w środku żadnej prowizorycznej broni. Szafa nie miała tylnej ściany - zamiast niej przed dziewczyną ziało ciemne, nieoświetlone przejście. Jedynym, co była w stanie dostrzec przed sobą w świetle pochodni oświetlających znajdującą się za jej plecami komnatę był szczyt spiralnie skręconych schodów opadających w mrok.

| Michael, różdżka wykonana jest ze świerku, o rdzeniu z łuski trytona. Z tego tytułu posiada ona następujące bonusy: +3Z, +2O. Nie posiadasz biegłości różdżkarstwa, nie jesteś więc fabularnie w stanie określić, jakich materiałów użyto do jej stworzenia. Jeżeli spróbujesz rzucić zaklęcie wykonujesz dwa rzuty: pierwszy na powodzenie zaklęcia (k100) oraz drugi na posłuszeństwo różdżki (k100). Dla drugiego rzutu ST zawsze wynosi 35, do Twojego wyniku zostanie dodany bonus przysługujący z biegłości silnej woli.
Na odpis macie 48 godzin.

Plan komnaty:

| Misja ratunkowa

Trzask schodów niósł się po strzelistej komnacie, gdy kolejne kondygnacje ażurowej konstrukcji przemieniały się w nieuporządkowane sterty kości. Czwórka Zakonników rzuciła się do ucieczki i szczęśliwie każde z nich dało radę przedostać się na bezpieczny grunt, mimo trzęsących się pod ich stopami stopni.
Brendan zamierzył się raz jeszcze na Wallace'a, jednakże strażnik był niezwykle ciężki i postąpił tylko jeden krok bliżej w kierunku przepaści. Wprawienie w ruch takiej masy wymagało większego nakładu siły, mimo iż tej nie dało się Brendanowi odmówić. Wallace natomiast zaczął już dochodzić do siebie po skutkach zaklęcia rzuconego przez Alana. Doszło do niego, że ktoś próbuje zepchnąć go z kładki. Nie czekając i mobilizując wszystkie swoje siły, mimo osłabienia spróbował obrócić się i wymierzyć w aurora lewy sierpowy. Niestety nie miał on wyczucia sytuacji i jego pięść trafiła Brendana w prawe ramię, przypominając bardziej szturchnięcie niźli cios.

| Na odpis macie 48 godzin.
Kolejka trzynasta.

Widok od góry:

Obejrzał się przez ramię; jego przyjaciołom udało się pokonać walące schody - trzeba było teraz szybko dostać się do głębszych partii wieży, gdzie przypuszczalnie mogli znajdować się więźniowie. Obecność strażników mogła sugerować, że to nie było już daleko - prawdopodobnie nie przechodzili przez poprzednie partie wieży, transportując się prosto do jej serca, wszak poprzednie pomieszczenia wydawały się być w nienaruszonym stanie. Pozostawał problem osiłka - jeśli pójdzie za nimi, narobi zdecydowanie zbyt dużo problemów, podczas gdy pozbyć się go stąd było jeszcze stosunkowo łatwo. Myślał analitycznie i bez emocji, nastawiając się na skuteczność.
- Biegnijcie - rzucił więc, krótko, choć nagląco; to Fox tutaj dowodził - ale Brendan nie stał wiele niżej od niego i pewien był, że Fred go poprze. Mógł ich dogonić - i tak znajdował się najbliżej wejścia do czarnego tunelu. Wielkolud był najbliżej niego - więc miał zamiar skończyć to, co zaczął; i tak by się już nie wywinął z zasięgu jego ataku. Najważniejsze, to nie marnować czasu, którego  już stracili zbyt wiele. Musieli zdążyć wydostać stąd tych ludzi na czas: to w tej misji było najważniejsze, walka pięciu przeciwko jednemu nie była potrzebna. Pchnął przeciwnika bokiem raz jeszcze, nie zrażając się poprzednimi niepowodzeniami, jak i ignorując lekkie szturchnięcie jego ramienia.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 10

Szarpnęłam za drzwiczki od szafy zataczając się niespodziewanie dwa kroki do tyłu, gdy uległy mojej sile. Nie tracąc rezonu w kolejnej sięgnęłam do jej wnętrza najpierw dłonią, przedramieniem, ramieniem, barkiem...
- Michael... - syknęłam przez zaciśnięte zęby niepotrzebnym, konspiracyjnym szeptem w chwili, gdy stałam już wewnątrz szafy i na oślep próbowałam wymacać dłonią ściankę mebla. Jak na razie nie odważyłam się jeszcze postąpić kroku do przodu. Targał mną strach przed nieznanym i pewna fascynacja, a raczej pragnienie - chciałam mieć taką szafę w domu.
- ...To chyba nie szafa... - mój głos dygotał i zyskiwał na sile bo... - to nie szafa, Michael, to nie szafa...- wycofałam się i z uśmiechem na ustach spojrzałam przez ramię na tych ludzi - ...tu jest korytarz, schody w dół - palcem wskazującym nadziałam kilkukrotnie przestrzeń pomiędzy mną, a szafą. Mój psychopatyczny uśmiech zelżał, gdy w głowie zahuczało mi kolejne pytanie - dokąd on prowadził? Przygryzłam wargę. Przestań Sally. Przymknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech i wydech, będąc ponownie zwróconą twarzą w stronę swojego małego odkrycia.
- Chodźmy tędy - pewność mojego głosu zaskoczyła mnie samą - Tak długo, jak tu siedzieliśmy nie widzieliśmy nikogo kto by korzystał z tego przejścia, za to wszyscy strażnicy biorą się zza tamtych drzwi, tam jest ich więcej, mają różdżki... - ta szafa mogła być jakimś wyjściem ewakuacyjnym, a przynajmniej miałam powody w to wierzyć - zamknijmy strażnika w klatce, drzwi zastawmy krzesłem i chodźmy... - napędzała mnie powoli energia, wszystko w głowie zaczęło mi się jakoś układać, spychając gdzieś na bok myśl, że to co teraz robili mogło się nie udać. Musiało się udać, a ta szafa musiała prowadzić do wyjścia. Mówiłam to wszystko w tym momencie w powietrze, bo sama, gdy to wszystko mówiłam podeszłam do dziewczynki siedzącej w klatce - Chodź perełko... - wyciągnęłam ku niej ręce zachęcając ją by podeszła. Chciałam ją wziąć, na ręce. Spojrzałam na Michaela. Wątpiłam w to bym mogła porwać za sobą tłum, lecz w razie potrzeby oczekiwałam wsparcia ze strony jego i Walldiego.
- Niech ktoś weźmie pochodnie, lumos... - ja byłam gotowa ruszyć, lecz nie sama. Proszę...