Opuszczona portiernia

The member 'Craig Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 4

oborze nie wstanę na poranne zajęcia chyba

Sytuacja była dość nieciekawa. Prawie zostali zauważeni, a przynajmniej takie odczucia miała Samantha. Nie mogli wystawić się tak bezmyślnie na ostrzał dwóch, czego była pewna, piekielnie dobrych aurorów, i nie dać sobie szansy na obezwładnienie ich z ukrycia. Może było ich troje, jednak spośród nich jedynie Crispin przeszedł to samo szkolenie, co węszący po portierni Weasleyowie. Mogli nie mieć szans. Mogli też je mieć. Szczęście, pech, fortuna, fatum... Los to rzecz nieodgadniona. Trzeba więc mu pomagać swoimi chęciami, umiejętnościami, a także, w przypadku Sam - instynktem. Wcisnęła plecy w ścianę, próbując jakby złączyć się z nią w jedno. To nie dlatego, że Craig robił to samo oczywiście, po prostu była to jedna ze słuszniejszych decyzji, ot co. Podczas swojej pracy na Nokturnie poznała nieco umiejętność ukrywania, więc nie była to dla niej całkowicie nowa sytuacja. Z pewnością jej dzika natura wolałaby grać w otwarte karty, na szczęście miała jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, by nie rzucać się na aurorów, jak z miotłą na tłuczek. Odgarnęła włosy, wyrównała oddech, uspokoiła ciało. Tylko dłoń zaciskała się na różdżce. Wytężyła zmysły i czekała... Na okazję? A może przeczekiwała niewygodną sytuację... Może obie te rzeczy? W każdym razie była gotowa.

\Ukrywanie się poz. II (+5)\

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 51

Nie miał wybujałego ego, to była zwykła świadomość prawdy. Liczebność nie wyrównywała szans obu stron. Nie miał u swojego boku równych sprzymierzeńców. Aurorzy przechodzili morderczy trening, aby bezbłędnie radzić sobie w sytuacjach jak ta. Aby walczyć ze złem. Nic dziwnego, że samo ich pojawienie się zadziałało na nich alarmująco. Stanowiło to o ich klasie i predyspozycjach, o doświadczeniu, które zyskiwali z wiekiem. Być może w innych okolicznościach wprawiłoby go to w zachwyt. W końcu stali przed nim ludzie wykonujący ten sam zawód. Mogliby tak wiele się od siebie nauczyć.
Ale moment, w którym mogliby swobodnie wymienić myśli przeminął już bezpowrotnie i Russell nie wracał do tego myślami. Właściwe jego umysł odciął się od tego całego wcześniej i później, skupiając się na jedynej istotnej materii - teraz. Jeśli nie zdoła zapanować nad sobą w tej chwili to żadnych innych już nie będzie. Dlatego praktycznie wstrzymał oddech, gdy jasny promień zaklęcia wystrzelił z różdżki. Miał świadomość podejmowanego ryzyka, ale to nie był moment bezpiecznego wybierania. Wojny zaczynały się od małych bitew, zupełnie takich jak ta. Od nich teraz zależało, na którą stronę przechyli się szala zwycięstwa. Pomijając fakt, że sam nie wiedział, której strony tryumf bardziej mu odpowiada.
Nie trafi. Wiedział to, po prostu czuł. Nie pozwolił więc zaciśniętym ustom wypuścić choćby najlżejszego westchnienia. Każdy dźwięk oznaczał przewagę dla aurorów, którzy na pewno jej nie potrzebowali. Nie żałował ryzyka, nie sądził też, że zaakceptują je jego kompani, ale nie interesowała go ich opinia w tej kwestii. Tak się składało, że tym razem to on tutaj rządził. O ironio losu, półkrwiak kieruje dwoma szlachcicami (jakkolwiek jedną wydziedziczoną szlachcianką). To na pewno był chichot fatum. Nie ruszył się jednak z miejsca, woląc nie szeleścić dodatkowo naprowadzając tym samym Weasley'ów. Zamarł po prostu, nadal kurczowo ściskając wyciągniętą różdżkę w palcach. Te sekundy zadecydują o wielu sprawach.

The member 'Crispin Russell' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 81

Stare doki miały to do siebie, że w swoich granicach kryły więcej cienia, niż niejedna tania speluna. A Opuszczona portiernia stanowiła jej prawdziwie duchowy punkt. Cokolwiek miało dziać się na jej terenie - nieczęsto można było określać mianem bezpiecznego. Wiedzieli o tym tak aurorzy, którzy patrolowali ciemne uliczki i okolice starych magazynów, jak każdy - kto tkwił w bagienku interesów (także własnych) - równie niebezpiecznych, co nocna okolica. I o milczącej obecności każdej ze stron zdawali sobie sprawę tak zakonnicy, jak i rycerze.
Cisza, która nastała, gdy tylko aurorzy wzmocnili czujność był bardzo pozorna. Wystarczyła chwila spostrzegawczej uwagi, by dostrzec w cieniu jednego z obdrapanych budynków - zarys sylwetki. I byłby to wystarczający powód, by skierować różdżki w tamtym kierunku. Ale gdy z nie tak cichym brzękiem potoczyła się ku nim rozbita butelka, dopełniła całości. Nie było mowy o pomyłce. Ktoś czaił się w pobliżu.
Chociaż rycerze poświęcili czas, by ukryć swoją obecność, przypadkowe, niefortunne potknięcie Craiga, gdy docisnął ciało do ściany magazynu - ostatecznie odsłoniła ich pozycję. Bladozielone szkło potoczyło się pod nogi zakonników.


Podsumowanie:
Aurorzy: 65+15+69+15+51+10 = 225
Rycerze: 4+51+5+81 = 141

W tej kolejce aurorzy przejmują inicjatywę i to oni mogą zaatakować jako pierwsi!

Na odpis macie 48h

Przeczucie i tym razem go nie zwiodło; coś rzeczywiście czaiło się w mroku, skrywało w ciemnościach, pragnęło za wszelką cenę pozostać niezauważone. Błądził spojrzeniem jasnych oczu w przestrzeni, wciąż doszukiwał się nieprawidłowości, chciał uwierzyć, że ukryty w objęciach nocy, ciężki oddech, który słyszał, nie był wyłącznie wytworem jego wyobraźni; chciał wierzyć, że ten cień rzeczywiście przemykał po ścianie budynku.
I wtedy ciszę przeszył drastyczny dźwięk - tknięty tym impulsem, Garrett natychmiast uniósł różdżkę i skierował ją w stronę źródła nieodległego, szklanego pęknięcia; Bren też musiał usłyszeć to niezdarne potknięcie bezczelnie zdradzające położenie przeciwników(?), ale, niestety, nieokreślające ich liczebności.
Nie mógł wiedzieć, z kim mieli do czynienia, ale nikt, kto skrywał się w mroku, nie posiadał dobrych intencji; szukając jednocześnie potencjalnej zasłony, posłał zaklęcie.
- Expelliarmus! - warknął, chcąc skierować czerwony promień zaklęcia w stronę jednego z domniemanych wrogów (Crispin), aby profilaktycznie rozbroić go, zanim podejmą próbę rozmowy. Wierzył, że zaraz dołączy do niego Brendan; pozostawało mieć nadzieję, że nie zostali otoczeni.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 30

Skryty cień przykuł jego spojrzenie, zacisnął mocniej dłoń na różdżce i czuł, czuł coraz mocniej krążącą w nim krew, czuł wzmagającą się adrenalinę - i uczucie ostrożnej niepewności, przyjaciółki strachu, otulające jego kark chłodnym oddechem. Z tym jednak radził sobie dobrze, był doświadczonym aurorem, a to - był jego patrol. I miał zamiar dopełnić swoich obowiązków najlepiej, jak potrafił. Powoli wyciągał różdżkę ku niewyraźnym rysom, lecz jakiekolwiek wątpliwości, jeśli się pojawiły, zostały odegnane przez dźwięk leniwie toczącej się butelki, który momentalnie pociągnął za sobą uwagę - i różdżkę - Brendana.
- Expelliarmus! - wypowiedział ostro inkantację niemal równocześnie z kuzynem, celując jednak nieco bardziej w bok niż Garrett, w zarys sylwetki obok, co do której nie wiedział, że jest nią Craig Burke. Była noc, a patrole ministerstwa nie ustawały, ktokolwiek się tutaj kręcił - nie powinien tego robić. Zaklęcie rozbrajające nie uczyni nikomu realnej krzywdy, ale z całą pewnością pomoże rozeznać się w sytuacji, wywabić z ukrycia tych nieporadnych tchórzy, poznać ich tożsamości - wokół rysowało się zbyt wiele niepokojów, a w cieniu zawsze czaiło się to, co najgorsze.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 50

Zostali zauważeni. Jeden mały niechciany ruch Burke'a przechylił szalę losu. Dźwięk się rozszedł, przeszył tę gęstą atmosferę i jął odbijać się echem po sali. Nie minęła chwila, kiedy rzucone zostało pierwsze zaklęcie. Zaraz po nim następne. Strumienie wystrzeliły z różdżek aurorów, jednak żaden nie był skierowany w jej stronę. Miała więc największą szansę i najlepszą okazję do tego, by także się odezwać. Nie czekając na swoich kompanów, wymierzyła w Garretta:
- Expelliarmus. - wydobył się z cienia promień, poprzedzony kobiecym głosem.
Jej pozycja była już wprawdzie znana, tym tylko zaznaczyła ją jeszcze bardziej. Nie mogła się już nawet łudzić, że przeciwnicy jej nie widzą, dlatego też wybrała, jak się jej zdawało, bardziej doświadczonego z kuzynów. Na pewno nie chciała, by to on dzierżył różdżkę, gdyby coś miało nie wyjść. Co do Brendana nie była przekonana, chociaż nie wątpiła w jego umiejętności. Miała więc nadzieję, że nie tylko jej przyjdzie wymachiwać różdżką i że jeszcze komuś z jej towarzyszy broń się w rękach ostanie.
Spokojnie, kuzyni... Chcemy tylko p o g a d a ć.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 9

Strumienie świateł pomknęły w stronę ukrytych cieni. Aurorzy zareagowali wystarczająco szybko, by dwie z trzech ujawnionych postaci (Crispin i Craig), zostało skutecznie rozbrojone. Dwie różdżki potoczyły się po ziemi, zatrzymując się między rozrzuconymi śmieciami pod magazynami. Tylko jedna magiczna smuga odpowiedziała w odwecie, ale minęła Garreta, nie czyniąc mu żadnej szkody.

Garrett i Brendan - w tej kolejce możecie powtórnie zaatakować lub spróbować przejąć różdżkę/ki (st przechwycenia równe 70 + sprawność), które dzięki rozbrojeniu znalazły się chwilowo poza zasięgiem właścicieli. Wiecie, że pod ścianą magazynu znajdują się trzy postaci, ale nadal nie rozpoznajecie ich tożsamości.

Rzut Garretta uznany za udany z racji braku odpisu atakowanego rycerza

Crispin i Craig - zostaliście skutecznie rozbrojeni, ale w tej kolejce macie szansę spróbować odzyskać różdżki - rzut k100 + sprawność i osiągniecie st równe 70 - chyba, że aurorzy  zareagują pierwsi (wtedy następuje test sporny - większy wynik gwarantuje sukces) lub skutecznie rzucą kolejne zaklęcie. Jeśli nie podejmujecie akcji - nie rzucacie kością.

Samantha jako jedyna z Rycerzy posiadasz różdżkę i masz szansę zaatakować aurorów, ale inicjatywę wciąż posiadają oni. Możesz też się wycofać.

Każdy kto w minionej kolejce odpisał, posiada +5 do następnego rzutu.

Na odpis macie 48h

Czerwony promień rzuconego zaklęcia (choć chwiejnego - przeklął w myśli, chwilowo tracąc wiarę we własne umiejętności; co się z tobą działo, Garrett, czemu dałeś się rozproszyć?) przeciął nocne powietrze, w którym zdawało się kłębić coś ciężkiego, coś paraliżującego, coś mrożącego oddech. Przez ulotną chwilę jak zahipnotyzowany spoglądał, jak urok rozbrajał przeciwnika, ale nie pozwolił, aby ten moment stagnacji trwał długo - zaraz pomknęło kolejne zaklęcie, tym razem wymykające się mu zza pleców. Trafiło do celu, kolejna różdżka wystrzeliła i opadła na chłodny bruk. Dobra robota, Bren.
Profilaktycznie na wpół uchylił się, gdy nad jego ramieniem przemknęło kolejne zaklęcie; za pocieszający znak uznał, że ich przeciwnikom (kimkolwiek byli, teraz mógł mieć pewność, że ich intencje są odległe od szczerozłotych: wciąż podejmowali atak) musiały okrutnie drżeć ręce. Było ich trzech. Lub wyłącznie tylu widzieli.
Zmarnował pojedyncze sekundy, by spojrzeć przez ramię, ale dostrzegał tylko czerń nocy.
Uniósł różdżkę raz jeszcze, żeby skierować ją na osobę, która jako jedyna rzuciła w ich stronę zaklęcie i jako jedyna wciąż nie została rozbrojona.
- Expelliarmus! - powtórzył zaklęcie, nie dbając o to, że zrobił to głośno; nikt ich nie słyszał, a nawet jeżeli, to udawał, że to wyłącznie wieczorny szmer i okrzyki drapieżnych ptaków. Tak działały doki. Tak działał Nokturn. A ostatnimi czasy - tak działał cały Londyn.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 72