[bylobrzydkobedzieladnie]

Gdyby miał wymienić dwa aspekty, które najbardziej wykańczały go od środka to zdecydowanie skłoniłby się ku braku odpowiedniej dawki ognistej w krwioobiegu i przereklamowanej, wyrafinowanej oraz nie biorącej jeńców- wdzięczności. Miał dług u pewnej jasnowłosej piękności i mimo wielu prób szybkiej jego spłaty ta wydawała się nigdy nie wpadać w kłopoty oraz nie mieć żadnych zachcianek materialnych, co doprowadzało go do istnego szału. Wyciągnęła do niego rękę, pomogła gdy był zdany sam na siebie, a brak pewnych umiejętności uniemożliwiał uniknięcia wizyty u specjalisty zadającego niewygodne pytania. Było to dla niego inne, dziwne i wyjątkowo irytujące, albowiem rzadko na swej drodze spotykał ludzi, którzy wysuwali dłoń nie tylko po to, aby przy powitaniu odciąć tę należącą do towarzysza. Sam górował w ów grupie i nie widząc cierpienia, nie słysząc przedzierających się przez zdarte gardła próśb, uchodził w cień w chwili wymagającej bezinteresowności.
Etykieta była mu daleka. Znał podstawowe jej zasady, lecz kierował się nimi tylko wtedy, gdy nie było innego wyjścia, zatem nawet przez moment nie wahał się przekraczając progi domostwa Baudelaire'ów od strony ogrodu. Najczęściej spotykał Solene między bujnie rosnącymi kwiatostanami toteż chcąc uniknąć niewygodnych uprzejmości z jej wujostwem postanowił samodzielnie rozejrzeć się za dziewczyną. Przecisnąwszy się za ścianą wysoko rosnącego bluszczu dostrzegł postać w niewielkiej altance stanowiącej serce owego miejsca i nim zdążył cokolwiek powiedzieć zorientował się, że ta cieszyła się jedynie własnym snem. Kpiący uśmiech wpełznął na twarz szatyna, gdy w jego głowie ukazała się wizja o wiele szybszego sposobu pozbycia się niewygodnego długu; różdżka i czarna magia były bowiem lekarstwem na każde zło. Wsunął dłoń do kieszeni starając nie poddać się owej kuszącej opcji, a drugą chwycił książkę, jaką jeszcze niedawno czytała jego towarzyszka. -Zapach twój niczym najsłodszej róży, tańczyć mógłbym z tobą nawet podczas burzy.- Usiadłszy tuż obok niej skupił wzrok na zlewających się literach, których zacytowanie sprawiło mu całkiem dobry ubaw skwitowany złośliwym, krótkim śmiechem.
-Czas, żebym podrzucił Ci coś sensowniejszego z kanonu lektur obowiązkowych.- westchnął zamykając książkę, albowiem od samego patrzenia na tą paplaninę piekły go oczy.

Pomoc najczęściej przychodziła wtem, gdy było już po wszystkim, bowiem ludzi rzadko było stać na bezinteresowność w jej niesieniu, a pragnąć zachować pozornie nieskazitelną twarz proponowano ją ze świadomością wcześniejszego rozwiązania problemu. Polityka szlachecka, pragnienie fantasmagorycznego szczytu w kwestii władzy, walka o majątek; na tym polu bitwy nie było miejsca na litość i szeroko definiowane zrozumienie, albowiem gdzie takowych szukać skoro nawet najbliżsi potrafili wbić sobie nóż w plecy? Macnair nie miał tego problemu; żył sam w swojej małej, wyimaginowanej rzeczywistości i choć – o ironio – twardo stąpał po ziemi to nie brał na poważnie wielu realnie groźnych aspektów. Obce było mu bogactwo i rodzinne więzi toteż wiążące się z nimi spiski, przysłowiowe wydrapywanie oczu było zupełną abstrakcją. Nie pojmował jak czarodzieje mogli marnować cenny czas na kłótnie, zapatrywanie się na przyjazne stosunki z innymi, bądź trywialne poszukiwanie współmałżonka, który miał stanowić jedynie wizytówkę, a nie odzwierciedlenie pewnych, zupełnie w jego oczach zbędnych, uczuć.
Pamiętał ten dzień nie dlatego, że wybawiła go od dłuższej rekonwalescencji, lecz przez wzgląd na wspomniany dług, jaki dość nieświadomie zaciągnął. Oczywiście mógł ulotnić się i zapomnieć o ów kwestii, jednak byłaby to dla niego zbyt duża ujma na honorze, a takowego nie lubił nadszarpywać. Miał swoje zasady i choć osoby postronne znajdowały się na samym końcu długiej listy, to zachowanie Solene nie pozostawiało złudzeń- musiał się odwdzięczyć.
Czy chciał ją wystraszyć? Zapewne nawet o tym nie pomyślał, albowiem rzadko zdarzało mu się analizować własne czyny pod względem odbioru ich przed drugiego człowieka. Zdanie, które o nim miano było mu zupełnie obojętne, zatem gdyby zirytował ją ów niezapowiedzianą wizytą nawet by się tym nie przejął. Mogła nim gardzić, a on i tak witałby ją z uśmiechem, kpiącym wygięciem warg zwiastującym falę czarnego humoru oraz totalnej ironii. Wbił w nią piwne spojrzenie, gdy momentalnie wybudziła się z letargu i witając krótkim uniesieniem kącika ust nie zamierzał przepraszać. -Faktycznie. Umknęło mi, iż twoja romantyczna dusza zapragnęła pobudki pocałunkiem zmieniającym ghulla w piękną księżniczkę.- westchnął unosząc dłonie, których palce splótł za głową rozsiadając się nieco wygodniej. -Przykro mi zatem, że z mojej winy nadal będziesz unikać luster i chować zęby.-  westchnął przeciągle z pełną powagą na twarzy, choć nie udało mu się trwać w niej zbyt długo. Naigrywał się z niej już niejednokrotnie, więc nie powinna być nader zdziwiona ów postawą. -Znasz moje zdanie na ten temat.- rzucił odnośnie kwestii uczuciowej dość wymownie na nią spoglądając. Rozmawiali już kiedyś o swoich poglądach na pewne tematy. -Serce mi pękało z tęsknoty.- rzucił kpiąco, a następnie zamknął oczy wystawiając twarz w kierunku słońca, które mimo późnego popołudnia nadal leniwie otulało promieniami blade policzki mężczyzny.

Wychowanie nigdy nie stanowiło jasnego światła w jego osobowości i choć mógłby opierać się o specyficzną rodzinę, co poniekąd na pewno miało wpływ, to nie tłumaczył się nimi w nadziei na swego rodzaju ułaskawienie w oczach rozmówcy. Stronił od opowieści z dzieciństwa, które jeszcze kilkanaście lat temu stanowiły jego achillesową piętę, choć na ten moment był wobec nich zupełnie obojętny. Gdyby ktoś wykazał się wyjątkową dociekliwością rzuciłby wzmiankę oblaną nutą ironii i obrócił wszystko w żart nie chcąc zagłębiać się w szczegóły. Kwestie jego pochodzenia, korzeni i historii stanowiły tak zamknięty i odległy w zakątkach umysłu aspekt, że nie chciał ponownie go otwierać uwalniając trapiące wspomnienia. Od zawsze był sam i ów samotność sprawiła, że nie wierzył w nic poza własnymi poglądami i poza… sobą samym.
Nie dał o jej zdanie. Mogła go mieć za zwykłego gbura i nieudacznika, który pragnął jedynie zakłócić jej spokój swoim kiepskim towarzystwem, ale on miał w tym wszystkim cel. Chciał wyrównać rachunki i zapomnieć o sytuacji, która godziła wprost w męski honor, jednakże dziewczyna zdawała się nie mieć wobec jego, jak i świadczonych przez niego usług większych planów. Wydawała się spełniona; bez zmartwień, problemów i trapiących jej myśli sytuacji, które należało szybko rozwiązać. Nie naciskał, bo uganianie się za przyziemnymi bolączkami wysoko urodzonych wykraczało poza jego aspiracje, ale to sprawiało, iż widywali się częściej, albowiem dług nadal pozostawał ciągnąc się za nim niczym woń rozlanej ognistej w pobliskim barze.
Zaśmiał się na jej słowa, bo choć było w nich mnóstwo prawdy, to on nie poszukiwał żony. Społeczny mus zaręczyn dorosłych kawalerów był dla niego bujdą i zwykłym marnowaniem czasu, podobnie jak dbanie o interesy damy jaką miałby wtedy na swoim utrzymaniu. Nie tego chciał, nie do tego dążył. -Mam to uznać jako ofertę matrymonialną?- uniósł brew, a jego wargi złożyły się w pełny politowania i kpiny uśmiech. Skierował dłoń w kierunku długich, mieniących się kolorem pszenicy włosów i chwyciwszy jeden z kosmyków owinął go wokół palca. -Skoro w rzędzie pozostają mi same potwory to chyba nie musisz czuć się zagrożona?- rzucił pewnym siebie tonem, bo choć wiedział, że balansowali na granicy żartu to nie mógł sobie odpuścić. Preferował gry słowne, lubił się domyślać.
Odsunął się momentalnie z teatralnym urażeniem, gdy bezczelne pytanie wręcz wbiło mu sztylet w plecy. -Wiem, gdzie się znajduje. To chyba wystarczy?- ściągnął brwi z wyraźnym niezadowoleniem, choć wcale go nie obraziła. Bawiły go wzmianki o sercu, które tak zaprzątały ludzkie myśli; przeszłość i przyszłość wszak społeczeństwo tak wieloma sprawami obarczało właśnie je. Dlaczego? Bo wierzyło w metaforyczne poglądy naćpanych świrów z piórami nad tomikiem poezji? -Smród, brud. Nic nowego Londyn sobą nie prezentuje.- widział, że pytała o Rosję, ale nie chciał o tym rozmawiać.

-Skoro nie kawalerowie to zamężni są w zasięgu Twojego radaru? Intrygujące Panno Baudelaire.- spiorunował ją spojrzeniem licząc, że odbierze to zupełnie na poważnie, choć oczywiście jedynie żartował. Daleko mu było do oceny jej gustu, a tym bardziej wnikania w sercowe sprawy będące dla niego jedynie ludzką słabością jaką należało zwalczać, a nie pogłębiać. Bawiły go problemy owej natury, ale jeśli ktoś zapragnął zawracać sobie tym głowę i marnować czas ryzykując tym samym pewne potknięcia to nie zamierzał tego krytykować. Właściwie on naprawdę niewiele rzeczy negował, albowiem każdy był mu zupełnie obojętny. Miał własne problemy, zmartwienia i rozterki toteż klepanie po ramieniu w ramach bliżej nieokreślonego wsparcia było ostatnim, na co by się pisał. Kiepski był w pocieszaniu, więc nie drążył tematu tęsknoty widocznej w wielkich, jasnoniebieskich oczach.
-Wątpliwości skierowane wobec mnie?- uniósł wysoko brwi wyraźnie zaskoczony, choć błądzący uśmieszek zdradzał namiastkę prawdziwej natury. Oczywiście, że miała ich pełen wór – jak każdy zmuszony do obcowania w jego towarzystwie. Był nieobliczalny często reagując machinalnie na pewne sytuacje i choć po czasie docierało do niego, co tak naprawdę się wydarzyło to ufał sobie na tyle, iż nigdy nie miał wyrzutów. Do spraw podchodził na prostej zasadzie – tak miało się stać, tak po prostu miało być i skoro intuicja nie podpowiedziała mu inaczej to droga, którą podążył była w jego mniemaniu najrozsądniejsza. -Zależy o co pytasz. Kobiety te same, podobnie jak rozciągająca się wzdłuż centrum woń taniego alkoholu mieszanego ze zwietrzałym tytoniem.- wzruszył bezradnie ramionami nie wspominając o niezmiennym obliczu nokturnowskiej dziczy, bo przecież nie mogła mieć pojęcia, iż to właśnie tam mieszkał. Nigdy szczególnie tego nie ukrywał, ale wolał pewne informacje zachować dla siebie, bo wszem i wobec wiadomym było, że nastały dość niepewne czasy.
Spojrzał na nią, gdy jego uszu dosięgnął dość niepewny głos towarzyszki. Nie negował wiary w przeczucia, choć brak suchych faktów zawsze stanowił pewną niewiadomą. Ludzie wielbili wyolbrzymiać, zakrywać się wyobrażeniami nie mającymi żadnego przełożenia na rzeczywistość, ale nie był kimś to zwykł wszystkich uogólniać. -Z czym związane?- zastygł z widniejącą ciekawością na twarzy, bo wylewność mogła sprawić, iż wyrównają rachunki. -Zawsze wierzyłem sobie, zatem i takowe nie były dla mnie irracjonalne.

Wyłapał oburzenie, ale nie zamierzał go komentować zdając sobie od samego początku sprawę, że takowe pojawi się na smukłej, dziewczęcej twarzy. Bezpośredniość dotykała ludzi szczególnie wtedy, gdy owiana była gorzką prawdą, a on nigdy nie miewał problemów z jej wypowiedzeniem, choć często powstrzymywała go zwykła, strategiczna rozgrywka – czasem, bowiem lepiej było coś przemilczeć i liczyć zyski, niżeli trwonić na prawo i lewo w nadziei, że wszystko rozejdzie się po kościach.
Wskazując na siebie wzbudziła jego ciekawość. Spodziewał się, że cała ta tajemnicza otoczka mogła dotyczyć jej osoby, jednak brak chęci przejścia do sedna nieco go niepokoił. Oczywiście nie chodziło tutaj o jej bezpieczeństwo, które względnie było mu obojętnie, jednakże poziom skomplikowania sprawy, w jaką zamierzała go uwikłać. Im głębiej trzeba było szperać, tym więcej czasu należało temu poświęcić, co nie napawało go zbyt dużym entuzjazmem. Nie lubił pomagać, brzydził się altruizmem, toteż marnowanie tygodni na rozwiązanie problemów drugiej osoby zupełnie nieodpłatnie było dla niego istną kulą u nogi. -Ciebie?- uniósł wyrazie brew nie kryjąc zainteresowania, a następnie oparł się wygodniej oczekując na historię, jaką przypuszczał, że planowała mu opowiedzieć. Kiedy jednak tak się nie stało pokręcił głową wzdychając, bo niewiadome irytowały go równie mocno, co mus współpracy. -W takim razie pozostaje mi oczekiwać w błogiej nieświadomości. Oby Twoje przeczucia okazały się mylne.- skwitował jej słowa zgodnie z prawdą, a następnie odwrócił wzrok przenosząc go na okoliczną, bujnie rosnącą roślinność. Nie była fanem zieleni, nie wywierały w nim zachwytu, jednak musiał na chwilę wyłączyć się, aby zebrać myśli.
Wygiął wargi w łuk, gdy zapragnęła zapewnienia, że nie zniknie zaraz po wyrównaniu rachunków – tego obiecać nie mógł, choć w zasadzie polubił jej towarzystwo, nie przeszkadzało mu. Nie zachowywała się jak reszta nadętych panienek z wyższych sfer, toteż przypadkowa kolejka wydawała się całkiem rozkosznym pomysłem na kolejne dni. -Czyżby to przyprawiało Cię o ból głowy i było powodem ów tajemniczości?- nie odpowiedziała odprowadzając go tylko półuśmiechem, na co on sam zareagował podobnie – znikając gdzieś pomiędzy wielkimi, zielonymi krzewami.
/zt

|13-ty czerwca

Tego dnia zdołał się już porządnie napić w Dziurawym Kotle, a potem tylko „poprawiał” swój stan w wynajmowanym przez siebie od kilku dni pokoju. Znowu przeglądał korespondencje z lat, swój dziennik, notatki. Wspomnienia sprzed wielu lat odżywały i zatruwały mu umysł, ale były też te, które odpychały negatywne myśli. Wśród nich pojawiły się listy od panny Baudelaire, którą spotkał w Francji, gdzie przejeżdżał w 1948 r., zaczynając swoją długoletnią wyprawę, która skończyła się kilkanaście dni temu. Dziwnie było czytać to wszystko wiedząc, że przecież Solene mieszka w Londynie.
Czuł się dziwnie z tym, że przecież zapomniał o czarownicy w momencie, kiedy starał się ostatecznie pogodzić z tym, co wydarzyło się w 1945r. Jak mógł zapomnieć o kimś, z kim przecież przez osiem lat wymieniał się listami? Może nie robił tego często… ale też nie rzadko, właściwie dość regularnie. Szkoda by było, gdyby taka znajomość zwyczajnie się zmarnowała. Tym bardziej po tym, jak Solene w końcu się na niego otworzyła i też zaczęła o sobie opowiadać w listach, przynajmniej w tym ostatnim, który do niego dotarł.
Sam przecież wysłał jej przed kilkoma dniami list. Miał nadzieję, że otrzyma jakąkolwiek odpowiedź od panny Baudelaire. Czarownica jednak w ogóle mu nie odpisała. Nie wiedział czy była to wina jego sowy, ale ta przecież wróciła do niego cała, zdrowa i bez papierowego zawiniątka przy nóżce. Bato musiał więc dostarczyć wiadomość. Nie było żadnej innej opcji… chyba, że ktoś ją przechwycił? Ale na co komu byłoby przechwytywanie niewinnej korespondencji? Nie był nikim ważnym, właściwie obecnie był kimś wyjątkowo zapomnianym.
Długo myślał, jeszcze trochę popijał. W końcu nie wytrzymał. Zebrał się w sobie. Porządnie wyklepał się po twarzy. Nie chciał wyglądać na zupełnego alkoholika, którym się stał, a czego nie chciał przyznać przed samym sobą. Potem obmył twarz chłodną wodą. Chwycił kilka listów od panny Baudelaire, wcisnął je do wewnętrznej kieszeni swojego granatowego płaszcza, który miał zamiar założyć. Chciał wyglądać dość przystępnie. Nie mógł pokazać się byle jak osobie, którą poznał przecież tak dawno temu, a z którą wymienił tyle listów! Starał się więc ubrać jak najładniej, ale jego starania miały słaby efekt. W całym tym alkoholowym upojeniu zapomniał, że nie wystarczy założyć ładnych szarych spodni, skoro się ich nie wyprasuje. Ba, co z tego, że założy się też granatowy sweter, skoro i tak będzie spod niego wystawać wymięty błękitny materiał koszuli.
Od typowego „szlacheckiego” kloszarda odróżniał go tylko zapach drewna, który pozostał na jego ubraniu przez to, że zbyt dużo czasu spędzał przy ognisku w Dziurawym Kotle oraz to, że zabrał ze sobą drogocenny prezent dla Solene. Prezent ten był dla Anthony’ego bardzo wartościowy. Była to gjulovica, którą bardzo lubił. Bimber własnej roboty z róż, wykonany przez pewnego Bułgara. Wyrób przeźroczysty, o barwie ni to beżowej, ni delikatnie różowawej… coś pomiędzy, w ozdobnej butelce. Mając więc wszystko to, czego potrzebował, a przede wszystkim jedną z kopert z adresem, ubrał płaszcz, opatulił się szalikiem, założył futrzastą czapkę i rękawiczki… no i przytulił butelkę drogocennego alkoholu.
Tak wyruszył na poszukiwania domu przy Lavender Hill 100. Poszukiwania były męczące, wyziębiające i zajęły mu sporo czasu, ponieważ przed drzwiami, jak się domyślał, domu panny Baudelaire zjawił się późnym wieczorem. Część wystającej spod czapki grzywki wyraźnie została pokryta białym puchem, tak samo jak wierzch czapki, jego ramiona, czubki jego butów oraz ta część ramion, która była idealnym miejscem spoczynku dla śniegu. Musiał jednak przysiąść, że mroźne powietrze pomogło mu w delikatnym wytrzeźwieniu. Był na tyle świadomy, żeby zacząć podziwiać okolicę i skromny, jak dla niego domek. Niepewnie, w dodatku trochę chwiejnym krokiem, wspiął się po kilku stopniach prowadzących do drzwi wejściowych domu, który widział po raz pierwszy w swoim życiu.
Dopiero teraz poczuł niepewność. A co jeżeli nie powinien się tutaj zjawiać? Przecież był pijany i nie myślał racjonalnie! „Raz się żyje!” – zdawało się, że krzyczał mu w głowie dziadek. „Zastanów się!” – krzyczała mu z drugiej strony matka. „Pijak z ciebie, a nie jakiś lord” – kwitował w wyobraźni to wszystko jakiś Serb. „Zimno mi, napiłbym się czegoś na rozgrzanie”, myślał Anthony. Ta ostatnia myśl zmotywowała go do tego, żeby w końcu chwycić za kołatkę i zapukać kilka razy. Trząsł się z zimna, na twarzy był czerwony. „Błagam Solene, mieszkaj tutaj i otwórz mi”, prosił zdrowy rozsądek.

Mimo późnej pory, wciąż znajdowała się w pracowni. Chociaż feralnego wieczoru końcem maja postanowiła, że musi odpocząć, a co za tym szło: nie zamierzała pracować, wyraźnie nie będąc do tego w nastroju, tak nie mogła całkowicie odrzucić od siebie swoich obowiązków. Projekty same przecież nie mogły się wykończyć, a pracownia wymagała gruntownego porządku i małego przemeblowania - w ten sposób zresztą usiłowała uporać się z męczącymi myślami, strachem i powracaniem do wieczoru nad Tamizą. Fakt, że złapano porywaczy wcale nie był ani pocieszający ani nie zapewniał jej spokoju ducha, wciąż dochodzącego do siebie i szukającego balansu, bo zamknięcie tej dwójki nie eliminowało przecież zagrożenia - handlarzy potomkiniami było o wiele więcej. Nie miała więc żadnej pewności, że żaden z nich nie wpadł na jej trop.
Po dwóch godzinach przekładania ubrań, przesuwania pudeł i wieszaków, uznała, że musi zapalić a później napić się rozgrzewającej herbaty. Zarzuciwszy na siebie płaszcz, stanęła przy uchylonym oknie pracowni, z którego roztaczał się widok na ogród i kawałek chodnika prowadzącego do drzwi wejściowych. Wprawdzie z początku nie rozglądała się po okolicy, rozkoszując się winogronowym smakiem magicznego papierosa i oddając się obserwacji granatowego nieba, jednak po chwili kątem oka dostrzegła migającą sylwetkę sunącą wzdłuż chodnika. Z początku w mimowolnym odruchu cofnęła się do wnętrza pracowni, nie wiedząc kogo niosło licho i czego tu ktoś szukał o tej godzinie, jednak nie zamierzała na razie alarmować śpiącego wuja. Dopiero później, gdy do jej uszu doszło donośne pukanie do drzwi, chwytając różdżkę i gasząc papierosa w doniczce, skierowała się do wejścia. Nie była wcale przekonana do otwierzenia, ale potajemne wyglądnięcie przez szybę spowodowało, że uspokoiła się na moment.
Widok znajomego, a jakże dawno nie widzianego mężczyzny, wrył ją w ziemię. List sprzed kilku dni wprawdzie trafił w jej dłonie, jednak nie zamierzała odpisywać, tak, jak nie robiła tego wcześniej. Nie po tym, jak po ośmiu latach wymieniania korespondencji wreszcie się otworzyła, pod wpływem wypicia butelki wina i złego humoru, uznawszy najwidoczniej, że przelanie kotłujących się w głowie myśli na papier i wysłanie ich do na pozór obcego mężczyzny jest dobrym pomysłem. Cechowała się tym, że szybko ucinała kontakt, gdy ktoś wiedział o niej za dużo, a szczegóły z życia, zapisane drżącą dłonią na tamtym pergaminie, zdecydowanie do takich należały. W gruncie rzeczy wiedział o niej na ten moment więcej, niż jej rodzona siostra, czy ciotka, u której mieszkała i była jej powiernicą.
- Anthony? - Zaczęła cicho, typowym dla siebie miękkim i śpiewnym głosem, przyglądając mu się. Nie wyglądał tak jak wtedy, gdy się poznali; wyglądał zdecydowanie gorzej, czego z grzeczności nie zamierzała mu - jeszcze - powiedzieć. Zmartwiła się jednak jego stanem, bo chociaż zauważyła w pisanych przezeń listach, że coś jest nie w porządku, nie podejrzewała, że aż tak. - Wiesz, która jest godzina? Wujkowie już śpią, wściekną się. - Kontrolnie zerknęła wgłąb domu, chociaż nie sądziła, że cokolwiek usłyszą z piętra i zza zamkniętych drzwi, potem zaś skrzyżowała ręce na biuście i wnet posłała Macmillanowi pytająco-wyczekujące spojrzenie. Wiedziała o tym człowieku wiele, a zważając na ich nieco przyjacielską relację, uznała, że widocznie miał wystarczający powód do odwiedzin późnym wieczorem w takim stanie.

W niepewności czekał przed drzwiami. Każda sekunda zdawała się dla niego minutą. Miał wrażenie, że przestaje czuć swoje palce dłoni i stóp. Jednocześnie czuł wyjątkowo przyjemne ciepło w żołądku, jak gdyby Ognista kontrolowała jego ciepłotę. Z ust i nosa, przy wydechu, buchała mu para wodna. Miał wrażenie, że wszystko dzieje się jak w spowolnionym tempie. Przedmioty, które nie miały prawa poruszania się zdawały się delikatnie krzywić. Miał w sobie jednak tyle samokontroli, żeby ściskać drogi mu bimber, który był przecie drogocennym podarunkiem. Pilnował jednak, żeby go nie zbić ani nie ścisnąć za mocno, nawet jeżeli trząsł się z zimna. „Otwórz, proszę”, błagał w myślach, wyczekująco spoglądając od czasu do czasu na drzwi.
Nie myślał w ogóle o tym, jak dziwnie wyglądała ta sytuacja. On, kawaler z „trzydziestką” na karku, ze szlachetnego rodu, odwiedzający domek na przedmieściu Londynu, w którym – jak miał nadzieję – mieszkała młoda panna, Francuzka, zaledwie kilka lat od niego młodsza. To wyglądało naprawdę niezręcznie. A on, co gorsza, w ogóle nie przejmował się tym, że ktoś mógłby go zobaczyć w takim stanie, w dodatku w takiej sytuacji, poinformować matkę, kogoś z Macmillanów lub samego nestora rodu, co tylko doprowadziłoby do końca jego przygody jako godnego przedstawiciela rodu. Skończyłby jak wyrzutek i niechciany krewniak. Chociaż… jego reputacja i tak już była mocno nadszarpnięta wszystkimi pechowymi wydarzeniami, które go „dopadły” w młodości. W ogóle nie przejmował się tym wszystkim, czym powinien się przejmować. Jak typowy Macmillan? Chwytaj dzień. Chwytaj chwilę. Żyj póki możesz.
Nie chciał przecież zrobić niczego złego. Chciał jedynie zobaczyć czarownicę, której dawno nie widział, a która jako jedna z nielicznych osób niepochodzących z jego rodziny, była dla niego ostoją równowagi przez te ostatnie osiem nieszczęśliwie szczęśliwych lat. Czekał i marznął. Cała twarz go szczypała, nikt mu nie otwierał, a on na tyle na ile spokojnie mógł czekać to czekał. Co teraz? Przecież zamarznie. Może powinien się teleportować? Może powinien zacząć skakać? Biegać? A może powinien jeszcze trochę poczekać? Może źle trafił? Czuł jak zbierają się w nim wszystkie negatywne emocje. Rozczarowanie samym sobą, to że prawdopodobnie zbłądził. Miał ochotę krzyczeć z rozpaczy i smutku, który zaczął go ogarniać, ale jednocześnie coś, pomimo złego stanu, podpowiadało mu, żeby tego nie robił.
Wtedy drzwi się otworzyły i pojawiła się w nich ona, blondwłosa, prawie niezmieniona przez upływ czasu Solene. Czarująca wiedźma, której dawno nie widział. Uśmiechnął się gorzko. Chociaż o to błagał, w głębi siebie wątpił, żeby w ogóle otworzyła drzwi. Czyli jednak dobrze trafił, miał dobry adres na kopercie. Zaczął się ni to cicho śmiać, ni to płakać, jakby był jednocześnie zadowolony i zrozpaczony ze swojego „osiągnięcia”. Nie kontrolował swoich emocji.
– Panno Baudelaire – stwierdził w odpowiedzi na wypowiedziane przez nią słowa. Wyraźnie skaleczył w wymowie jej nazwisko, co było spowodowane tym, że nie zdążył nauczyć się podstaw wymowy francuskich imion. Zignorował jej informację, chociaż doskonale ją zrozumiał. Nie, nie wiedział, która była akurat godzina. Wyraźnie stracił rachubę czasu. Nie, nie wiedział, że jej wujostwo śpi. Nie chodziło tutaj o nich, a o nią. Poza tym był na tyle bezczelny, żeby się tym nie przejąć, szczególnie w stanie w jakim obecnie się znajdował. Wiedział jedno, co chciał jej teraz powiedzieć. – Wysłałem tobie list, ale sowa wróciła bez niczego.
Gdyby był trzeźwiejszy zapewne zwyczajnie przeprosiłby Solene albo w ogóle by się nie pojawił o tak późnej porze, a dopiero następnego dnia, w okolicach popołudnia. Wyglądałby przy tym zdecydowanie lepiej, bardziej postarałby się o swój ogólny zewnętrzny wygląd. Wydawałby się bardziej szczęśliwy. Szczerze szczęśliwy. Teraz jednak biła od niego dziwnie ponura aura. Mógł uśmiechać się na milion sposobów, ale nie potrafił kłamać.
Przyglądał się dawno niewidzianej twarzy czarownicy. Nie zmieniła się prawie w ogóle, ale musiał przyznać przed samym sobą, że nie zapamiętał dokładnie jej twarzy. Być może przez to, że poznał ją kompletnie pijany, a teraz historia się powtarzała. Pozostawała jednak tajemniczo interesująca i piękna.
– Znowu zacząłem czytać i pić… – przyznał się w końcu. Było to bardzo ciche i nieśmiałe wyznanie. Podczas dzielenia się nim nie potrafił patrzeć wprost w oczy czarownicy. Bowiem wypowiedzenie tych słów przy kontakcie wzrokowym było trudniejsze od pisania o tym, a i tak pokonywał swoją nieśmiałość, chociaż po pijaku, przychodząc tutaj. – Pomyślałem, że… – przerwał natychmiast. Wyciągnął do niej dłoń z ozdobną butelką, której zawartością była bułgarska gjulovica. Miał cichą nadzieję, że prezent będzie lepszą zachętą do wpuszczenia go do domu niż jego marne tłumaczenia.

Na co dzień daleka od ludzkich uczuć i odruchów Francuzka, dopiero teraz przyłapała się na tym, że zaczęła mu współczuć. Wyglądał tak źle i nieporadnie, że chęć pomocy, powiązana ze specyficzną przyjaźnią pomiędzy nimi, wzięła górę nad wyznawanymi zasadami i zamiarem unikania jego osoby. Nie mogła się na niego złościć, nie teraz, domyślając się, że alkohol zaburzył jego zdolności do racjonalnego myślenia, choć nie miała pojęcia ile go w siebie wlał. Nie zamierzała jednak o to pytać, a zamiast tego: nie chciała dopuścić, by sięgnął po kolejny kieliszek dzisiejszego wieczoru. Nie wiedziała jak mogą zakończyć się pijackie eskapady po przedmieściach Londynu z szalejącymi anomaliami i okrutnym mrozem, który zaczynała powoli odczuwać, ale nie zamierzała mieć nikogo na sumieniu. Świat nie należał do bezpiecznych i bycie ostrożnym dotyczyło również męskiej części społeczności, nawet jeśli niektórym jednostkom trzeba było trochę w tym pomóc.
Gdy Anthony w końcu się odezwał, uniosła pierw jedną brew, później drugą w geście konsternacji i westchnęła na koniec, powstrzymując się od przewrócenia oczami.
- Przyjdziesz sprawdzić, czy nic mi nie jest? - Dokończyła zań, przesuwając spojrzenie z zaczerwienionej z zimna i alkoholu twarzy na buteleczkę, trzymaną w drżącej dłoni. Musiała przyznać, że ozdobne opakowanie mieniące się w świetle lampy z wewnątrz domu, zwróciło jej uwagę, chociaż ta teraz w pełni skupiała się na Macmillanie. - To bardzo zły pomysł. - Nie chciała go widzieć, ani teraz ani na trzeźwo w każdym innym momencie dnia, czując się niezręcznie ze świadomością, że prędzej czy później dojdą do konieczności wyjaśniania sobie nagłego braku odpowiedzi na słane listy. Jego aktualny stan, godzina i ostatnie okoliczności tylko potęgowały to uczucie, ale rozum mówił co innego. Musiała podjąć jakiekolwiek kroki zapobiegające ewentualnej tragedii, co w przypadku obcych wychodziło jej zdecydowanie lepiej, niźli w przypadku samej siebie.
- Chodź do pracowni, nikt nie może cię usłyszeć. - Uznała w końcu, po dłuższym milczeniu i rozważaniu wszystkich za i przeciw. Po wskazaniu Anthony'emu drogi, sama ruszyła do kuchni po dwie gorące herbaty, by po chwili pojawić się z nimi w pomieszczeniu. Odłożyła napoje na stolik, przypatrując się pobojowisku.
- Jestem w trakcie porządków. - Poinformowała, uznając tę informację za kluczową. - Napij się herbaty. Dobrze ci zrobi. - Z zaplecza przyniosła koc, który podała mężczyźnie i wreszcie usiadła na kozetce.

zt oboje -> tutaj