Kiedy myśli o dzieciństwie, w pierwszej kolejności przypomina sobie matkę. Z ciemnymi, wysoko upiętymi włosami, niepoprzetykanymi jeszcze siwizną; z rękawami prostej sukienki podwiniętymi do łokci; z ciepłem w szarobłękitnych tęczówkach, z dołeczkami w policzkach i z uśmiechem na ustach, całkowicie nieświadomą białej, szerokiej, mącznej smugi, ciągnącej się od brwi aż do skroni. W jego wspomnieniach powietrze ma ciężki, słodki zapach smażonych jabłek z cynamonem, lasek wanilii i pierwszych tamtej wiosny śnieżyczek, wetkniętych do prostego wazonu o wyszczerbionej szyjce, który przez przypadek strącił ze stołu, próbując wepchnąć nos w niegotowe jeszcze ciasto. Od zawsze uwielbiał przyglądać się, jak pracowała, bez względu na to, czy rozwieszała akurat na rozciągniętych przed domem sznurkach świeże pranie z gigantycznego, wiklinowego kosza (razem z Lydią często testowali jej cierpliwość, bawiąc się w chowanego wśród wilgotnych jeszcze prześcieradeł), czy załamywała ręce na widok podartych spodenek i oderwanych od koszul guzików. Wiedział, że była czarodziejką, zanim jeszcze jego lewitujący pod sufitem starszy brat zmusił ją do wyjawienia skrywanego przez lata sekretu; musiała mieć magiczne moce, skoro dzień po dniu udawało jej się utrzymywać w całości ich siedmioosobową rodzinę, zwłaszcza kiedy jej dzieci – jedno po drugim – zaczęły na nowo wprowadzać do domowej rzeczywistości tę samą magię, której lata wcześniej dobrowolnie się wyrzekła.

Jak z tym zderzeniem dwóch światów poradził sobie ojciec – nie ma pojęcia; to, co dla matki było normalnością, a dla dorastających dzieciaków ekscytującym zwrotem wydarzeń, dla niego musiało stanowić zaprzeczenie wszystkiego, co znał i w co wierzył, a jednak żadne z nich nigdy nie usłyszało od niego ani słowa dezaprobaty czy skargi. Cichy i niewzruszony niczym skała, zachował wewnętrzny spokój i siłę nawet wtedy, gdy cała reszta zdawała się kruszyć i rozpadać na jego oczach. To właśnie on pokazał Billy’emu jak wbija się gwoździe, łata dziury w dachu i przymocowuje własnoręcznie wykonane półki do ścian, on też nauczył go pływać w pobliskim jeziorze, a gdy (wtedy siedmioletni) syn zaliczył swój pierwszy wybuch czarodziejskich umiejętności, wieszając go za kostkę u nogi na najwyższym drzewie w sadzie, tylko się roześmiał – choć to ostatnie mogło mieć coś wspólnego z faktem, że dokładnie tej samej sztuki kilka lat wcześniej dokonał najstarszy z chłopców, tym samym przecierając magiczny szlak reszcie rodzeństwa, chociaż to właśnie Billy od samego początku stąpał po jego śladach najwierniej. Starszy brat był dla niego czymś w rodzaju niedoścignionego wzoru, do którego zawsze odrobinę mu brakowało; był trochę wyższy, trochę szybszy, rzucał piłką trochę dalej i skakał trochę wyżej, a jednak ten kochał go całym sercem, tak samo zresztą jak każde spośród licznego rodzeństwa.

Gdy myśli o dorastaniu, widzi szkolną klasę. Nie jedną z tych w Hogwarcie, jeszcze nie; cofa się do wiejskiej, mugolskiej szkoły, maleńkiego, rozpadającego się budynku z jedną jedyną salą lekcyjną o nieszczelnych oknach, sprawiających, że zimą temperatura w środku była zaledwie o kilka stopni wyższa niż na zewnątrz. Te wspomnienia pachną mokrą kredą, krochmalonym materiałem mundurka i naftaliną, której woń pojawiała się na lekcji na kilkanaście sekund przed nauczycielką, niczym ponury zwiastun nadchodzących katuszy. Bo tym właśnie były dla Billy’ego wczesne lata edukacji; wychowany w sielankowej izolacji rodzinnego gospodarstwa, przeżył zderzenie z rzeczywistością wyjątkowo boleśnie, nie odnajdując się wśród rówieśników zupełnie i nie potrafiąc w żaden sposób zatrzeć zbyt ostro zarysowanych różnic. Przyzwyczajony do otwartych przestrzeni i całych dni spędzanych na zewnątrz, źle znosił bezruch, a zamknięte ściany klasy wydawały się go więzić. Konieczność ukrywania magicznych zdolności również nie pomagała, najgorsze okazały się jednak słowa; wrodzona skłonność do jąkania, przez rodzinę całkowicie ignorowana, dla innych dzieci stała się nieustannym powodem do żartów, sprawiając, że Billy przestał odzywać się niemal wcale, z każdym dniem wznosząc wokół siebie coraz szczelniejszą barierę milczenia. Nie ze względu na niechęć do rozmów; z natury otwarty i przyjacielski, uwielbiał towarzystwo innych, z jakiegoś powodu jednak wyrazy przestały się go słuchać, zatrzymując się gdzieś na poziomie gardła, dławiąc go i dusząc, ale za żadne skarby nie chcąc wydostać się na zewnątrz.

Jego największy koszmar, ten dręczący go do dzisiaj, wygląda właśnie tak; przeklęta, szkolna sala, świdrujące go świńskie oczka nauczycielki, mokra tablica za jego plecami i ten durny wierszyk, którego za nic nie był w stanie wydukać, mimo że tydzień wcześniej dokładnie nauczył się na pamięć wszystkich wersów; niecierpliwe stukanie drewnianej linijki o matowy blat biurka, stuk, stuk, jak zegar odliczający sekundy do upokorzenia absolutnego. To wtedy stał się głupim Billym; ciszę najłatwiej było w końcu utożsamiać z niewiedzą i tak też się stało, a sam zainteresowany nie próbował nawet walczyć z fałszywymi przekonaniami, wyrabiając za to w sobie głęboką pogardę do nauki w jakiejkolwiek formie, mimo że wcale nie brakowało mu inteligencji; nadal uczył się szybko, zwłaszcza rzeczy, które go interesowały, ale przestał się starać, posłusznie wchodząc w rolę, którą świat zewnętrzny tak ochoczo mu przypisał. Do porządku dziennego weszły wagary, symulowane choroby i niegroźne bójki, w które wdawał się już dla samej zasady, każde krzywe spojrzenie czy podejrzany uśmiech traktując jako prowokację. Gdy więc w szybę jego okna zastukała wreszcie bura sowa, niosąc w dziobie list zapisany szmaragdowozielonym atramentem, z ulgą odetchnęli wszyscy – a najbardziej chyba sam Billy.

Myśląc o Hogwarcie, wraca pamięcią głównie do szkolnego boiska, choć tu wspomnienia nie są jednolite. Nie przywołuje jednego, konkretnego obrazu, a raczej całą ich kliszę: ziemisty zapach wilgotnej trawy, błotniste smugi na ciemnoczerwonej szacie Gryffindoru, pęcherze na dłoniach, trzepot maleńkich, złotych skrzydełek, przede wszystkim jednak – obezwładniające poczucie nieograniczonej niczym wolności, które po raz pierwszy poczuł podczas lekcji latania, i do którego nigdy już nie przestał tęsknić, zaczynając marzyć o powrocie w przestworza dokładnie w momencie, gdy jego stopy dotykały ziemi. Opanowanie gry w Quidditcha przyszło mu łatwiej niż nauczenie się poprawnego wypowiadania jego nazwy, bardzo szybko znalazł się więc w szkolnej drużynie, początkowo grając u boku starszego brata jako ścigający, a niedługo później – gdy okazało się, że lepiej idzie mu łapanie piłek niż ich podawanie – zajmując pozycję szukającego. To właśnie na szkolnym stadionie odnalazł swoją drugą, przyszywaną rodzinę, poczucie przynależności i zduszone przez mugolską szkołę pokłady pewności siebie, i to dzięki nim niestraszne mu były przeciwności losu; czymże w końcu były docinki Ślizgonów i niezliczone szlabany, skoro miał swoją drużynę, na której zawsze mógł polegać?

Niestety, nie od wszystkich niedogodności udało mu się uciec (choć oczywiście próbował); Hogwart, mimo całej swojej niezwykłości, wciąż był szkołą, a przyswajanie skomplikowanej i rozległej wiedzy teoretycznej było czymś, do czego Billy stanowczo nie miał smykałki. Na historii magii zasypiał po piętnastu minutach wykładu, transmutacja była dla niego sztuką kompletnie niezrozumiałą, rośliny zdawały się z niewyjaśnionych powodów usychać pod jego opieką, a nauczyciel eliksirów przez moment chyba poważnie rozważał zabronienie mu wstępu na zajęcia, bo po kilku katastrofalnych porażkach szkolny woźny kategorycznie odmówił zdrapywania szczurzych ogonów z sufitu. Jedynymi przedmiotami, z którymi radził sobie lepiej niż przeciętnie, była obrona przed czarną magią oraz zaklęcia – i to dlatego tylko, że odkrywszy w drugiej klasie Klub Pojedynków, zaczął namiętnie ćwiczyć ofensywne i defensywne uroki, zgarniając po drodze kilka dodatkowych szlabanów za dewastację szkolnego mienia. Skomplikowane formuły okazały się co prawda wyzwaniem samym w sobie, nieustępująca wada wymowy sprawiała, że początkowo zawieszał się nawet na tych najprostszych, ale tu z pomocą przyszła mu magia niewerbalna, zapewniając mu przy okazji dodatkowy element zaskoczenia i fundując pierwsze miejsce w trakcie jednego z turniejów.

W trakcie wspominania młodości, wszystko nagle przyspiesza; obrazy nie są już stateczne, nie promieniują ciepłem i bezpieczeństwem, choć wciąż daleko im do czającego się w zbyt długich cieniach mroku. Z jakiegoś powodu wśród zamazanej mozaiki najwyraźniej odznacza się rodzinny dom, do którego wrócił na krótko po ukończeniu szkoły, czekając na nabór do drużyny i ćwicząc do upadłego na zakupionej za pierwsze oszczędności miotle. Te fragmenty przeszłości pachną rozgrzanym, letnim powietrzem, pastą Fleetwooda i maściami leczniczymi, których intensywna woń zaczęła unosić się wszędzie tam, gdzie pojawiała się mama, wciąż z niegasnącym uśmiechem i wciąż silna, ale coraz częściej nieświadomie rozmasowująca obolałe plecy. Wiedział, że była chora – termin rozrost albioni pojawiał się w listach i cichych rozmowach już od dawna – ale wtedy jeszcze nie myślał o tym jak o realnym niebezpieczeństwie, nie dopuszczając do siebie możliwości, że cokolwiek mogłoby pokonać kobietę, która bez zająknięcia wychowała piątkę dzieci. Ponure rokowania wisiały więc gdzieś na krawędzi jego pojmowania, przypominając o sobie od czasu do czasu, jak ostry kamyk w ulubionym bucie, nie przebijając jednak jego wygodnej bańki zaprzeczenia. Nie brakowało mu zresztą pretekstów do ignorowania zmartwień, odpowiedzialność związana z wkraczaniem w dorosłość zajmowała sporą część jego myśli, a gdy w październiku czterdziestego siódmego pomyślnie przeszedł rekrutację do Jastrzębi z Falmouth (oficjalnie stając się ich rezerwowym szukającym), na dłuższą chwilę całkowicie zapomniał o pachnącym szarlotką folwarku przycupniętym dziesiątki mil od Londynu.

Nie zachłysnął się sukcesem, być może dlatego, że początkowo nie smakował on wcale jak sukces; mordercze treningi niewiele miały wspólnego z chwałą zwycięstwa, a fakt, że w trakcie meczy praktycznie nie miał okazji do wstania z ławki, dodatkowo zaprawiał goryczą spełniające się marzenie. Kibicował jednak zdobywającemu punkty bratu, coraz mniej przekonująco udając – głównie przed samym sobą – że pozostawanie w jego cieniu mu nie przeszkadzało, podczas gdy w rzeczywistości zerkał na niego z rosnącą z dnia na dzień zazdrością. Theo zdawał się mieć wszystko; przystojny i wygadany, miał talent nie tylko do przerzucania kafla przez obręcze, ale również do zjednywania sobie ludzi – ci z kolei zdawali się go uwielbiać, niezależnie od tego, czy akurat święcił triumfy na boisku, udzielał wywiadów, czy krwawił obficie ze złamanego tłuczkiem nosa. Billy, ku swojemu własnemu rozczarowaniu, był jego przeciwieństwem: choć trudno było mu odmówić umiejętności, gdy chodziło o Quidditch (wbrew złośliwym opiniom, nie dostał się do drużyny tylko ze względu na nazwisko), tutaj podobieństwa się kończyły; wylądowawszy na ziemi, tracił całą lekkość i grację, nabierając jakiejś dziwnej niezdarności, a gdy w trakcie przerwy reporter zapytał go o opinię na temat pierwszej połowy, zaciął się w środku wypowiedzi, po czym milczał tak długo, aż gwizdek sędziego ogłosił wznowienie rozgrywki. Gdyby Theo nie był jego bratem, zapewne w końcu by go znienawidził; choć nigdy nie życzył mu źle, skłamałby twierdząc, że nie zdarzało mu się zaklinać rzeczywistości, modląc się, by kiedyś zająć jego miejsce.

Jak się okazało, nie musiał czekać długo, bo jedynie do krajowych mistrzostw Quidditcha w czterdziestym dziewiątym – a konkretniej do meczu z Nietoperzami z Ballycastle, który zarówno zawodnikom, jak i fanom, miał zapaść w pamięć już na zawsze. Niewielu wie, co dokładnie stało się przed wkroczeniem drużyn na boisko, wszyscy widzieli za to sieczkę, która rozegrała się tuż po tym, gdy sławny pałkarz Jastrzębi zaatakował Theo, po czym obaj pobili się brutalnie, nie zważając na próbujących rozdzielić ich zawodników, ani na przeciwników, którzy w tym czasie zdobyli dziesięć bramek, po czym zakończyli mecz, łapiąc znicza. Przegrana w mistrzostwach stanowiła jednak najmniejszy problem ośmieszonych Jastrzębi: pozbawieni dwóch utalentowanych zawodników (jednego dyscyplinarnie usuniętego ze składu, drugiego wykluczonego z gry przez poważną kontuzję będącą następstwem bójki), musieli zmagać się z konsekwencjami skandalu, odpierając setki pojawiających się w prasie oskarżeń i ledwie unikając dyskwalifikacji z dalszych rozgrywek. Nastroje były ponure, a morale tak niskie, jak nigdy, jednak to właśnie wtedy dla Billy’ego wiatr się odwrócił – zaledwie kilka dni po feralnym meczu szukający Jastrzębi przeniósł się – oficjalnie za zgodą i aprobatą obu stron – do Zjednoczonych z Puddlemere, a jego pozycja przypadła młodemu Moore’owi, z jednej strony zachwyconemu takim obrotem spraw, z drugiej – nie mogącemu oprzeć się wrażeniu, że i ten sukces, doprawiony wyrzutami sumienia, smakował w jego ustach jak popiół.

Dorosłość kojarzy mu się przede wszystkim z nauką: radzenia sobie z presją ryczącego na trybunach tłumu; umykania przed reporterami, próbującymi namówić go na wywiad po wygranym meczu; odpowiedzialności, gdy zdecydował się w końcu przeprowadzić do Londynu; wreszcie – dzielenia rzeczywistości z kimś innym, kiedy w jego życiu pojawiła się ona. Piękna i roześmiana, przybyła do jego świata niepostrzeżenie, przynosząc razem ze sobą słodką woń przebiśniegów, garść szalonych pomysłów i niecichnącą muzykę, którą kochała najmocniej. Po raz pierwszy poznał ją w szpitalu, gdzie składała go w całość po kolejnej kontuzji; obdarzona jakąś magiczną, naturalną życzliwością i otwartością, potrzebowała dokładnie dwóch minut, żeby wciągnąć go w rozmowę oraz mniej więcej dwóch miesięcy, nim poprosił ją, by się do niego wprowadziła. Urządzili niewielkie mieszkanie razem, wspólnie wieszając firanki w oknach i malując wapnem ściany oraz dzieląc się ze sobą przeszłością i teraźniejszością; on nauczył ją mocować półki i składać meble, ona jego gotować i śpiewać, nie zwracając uwagi na to, że mimo przestróg wciąż przypalał jajecznicę, a jego zachrypnięty głos tylko zakłócał brzmienie jej – dźwięcznego i ciepłego, absolutnie najpiękniejszego na świecie. Upojony własnym szczęściem, bardzo szybko zaczął wierzyć, że będzie trwało wiecznie; niestety, spostrzegawczość, która pozwalała mu na wypatrzenie maleńkiego znicza wśród śnieżnej zamieci, nie wystarczyła, by dostrzec, jak krucha była bajka, którą dla siebie napisali – i jak łatwo mogła zdmuchnąć ją rzeczywistość.

Śmierć zapukała do jego drzwi cicho i łagodnie, pojawiając się w salonie pod postacią niepozornej koperty zaadresowanej pismem ojca (choć utkwiła w jego pamięci głównie w formie ciężkiego zapachu mokrej ziemi, do której opuszczono trumnę z ciałem matki). Z samego pogrzebu nie pamięta wiele ponad to, że padał deszcz – i że lodowate krople rozmyły atrament na pergaminie, na którym zapisał sobie kilka pożegnalnych słów. Reszta to zamazane twarze i niewyraźne rozmowy, podobnie zresztą do tygodni, które nastąpiły później: smutnych i monotonnych, owiniętych mgiełką otumanienia, zaprawiającą głos obojętnością i ruchy mechanicznością. Podpierając się kiepskim wytłumaczeniem, przeniósł się z powrotem do rodzinnego domu, teoretycznie na chwilę, tak naprawdę – na niemal rok, w czasie którego głównie trenował, wolne chwile spędzając z ojcem i pomagając mu w prowadzeniu gospodarstwa. Nie mówili wiele, powoli odbudowując dawną więź, opierając ją na zgodnym milczeniu i pracy fizycznej, która – co Billy odkrył z niemym zaskoczeniem – przynosiła ulgę, pozwalając mu na przebrnięcie przez wszystkie pięć faz żałoby. Może chodziło o samo zajęcie się czymś produktywnym, może o świadomość budowania czegoś z niczego, ale w ciągu tych przeklętych miesięcy po śmierci matki szlifował meble tak długo i zbijał gwoździami deski tak zaciekle, aż razem ze zniszczonym naskórkiem na dłoniach zszedł z niego cały ból oraz poczucie niesprawiedliwości. Niestety, gdy wrócił wreszcie do dawnego mieszkania w Londynie, zastał je puste – ona zniknęła z jego życia tak samo niepostrzeżenie, jak się w nim pojawiła, zabierając ze sobą zapach przebiśniegów i wszystkie szalone pomysły, ale za to zostawiając muzykę, od tej pory już zawsze w chwilach samotności goszczącą na ustach Billy’ego.

Teraźniejszość ma dla niego słodko-gorzki smak cierpkich jabłek, nadziei przemieszanej ze strachem, młodzieńczej radości zaprawionej ciążącą coraz dotkliwiej odpowiedzialnością. Choć podwójne uczucie utraty wyblakło przez lata, otworzyło mu oczy na rzeczy, których wcześniej nie zauważał, pozwalając na dostrzeżenie kłębiących się na horyzoncie chmur, zanim jeszcze cała magiczna Anglia pogrążyła się w chaosie. Kierowany nowoodkrytą przezornością, powrócił do zaniechanego po szkole pojedynkowania się, dołączając do Brytyjskiego Klubu Pojedynków, a w wolnych chwilach ćwicząc magię obronną. Wciąż pamiętał, jak pachniała wojna (choć gdy ta Wielka wstrząsała mugolskim światem, był zbyt młody, by w pełni ją pojąć) i podskórnie przeczuwał, że nadchodziła kolejna; widział to w rzucanych mu ukradkiem spojrzeniach, które pojawiły się, gdy prasa w jednym z artykułów napomknęła o jego mugolskim pochodzeniu, słyszał jej echa w noworocznej przemowie, którą wygłosiła (już teraz była) Minister Magii, zapowiadały ją wszystkie tajemnicze zniknięcia, niewyjaśnione morderstwa i pozbawione sensu dekrety – a jeśli miałby być szczery sam ze sobą, pierwszym jej zwiastunem była już dawno zapomniana śmierć małej Marty (w którymś momencie zaczął mieć sobie za złe, że tak szybko przeszedł nad nią do porządku dziennego, mimo że był wtedy dopiero lekkomyślnym drugoklasistą). Na szczęście, nie był jedynym, który połączył ze sobą fakty; w marcu pięćdziesiątego szóstego jeden z najbliższych przyjaciół opowiedział mu o Zakonie Feniksa, do którego dołączył bez mrugnięcia powieką, obiecując sam sobie, że prędzej umrze, niż pozwoli, by szerzący się mrok dotknął jego rodzinę.

Nie poprzestał jednak na tym; kwietniowe przesłuchania i idące za nimi odsiecze pozostawiły po sobie nie tylko polityczny bałagan, ale przede wszystkim rozbitych, pogrążonych w poczuciu straty czarodziejów i mugoli, więc Billy (samemu cudem uniknąwszy wywiezienia Merlin-wie-gdzie, dzięki otrzymanemu w porę ostrzeżeniu) w tajemnicy zaczął odnajdywać jednego mugolaka po drugim, oferując pomoc i – czasami – wsparcie finansowe. Sam nie miał wiele, zbyt duże jak dla jednej osoby mieszkanie (którego jednak nie potrafił się pozbyć) od tygodni stało zadłużone, a wynajmujący je właściciel coraz bardziej tracił cierpliwość, ale Moore, nadal wyznając zasadę jakoś-to-będzie, nic sobie z tego nie robił, zastanawiając się jedynie, co powie jego kapitan, gdy się dowie, że w ostatnim porywie dobroci serca sprzedał własną miotłę. Póki co ma jednak istotniejsze rzeczy na głowie – majowy wybuch magii po raz kolejny wywrócił świat do góry nogami, choć sam Billy nie zdaje sobie jeszcze sprawy z tego, jak bardzo zaskoczy go wkrótce jego własny.

Kurz po wybuchu anomalii nie zdążył jeszcze opaść, kiedy jego własny, starannie poukładany świat również zadrżał w posadach: początkiem maja dotarł do niego list informujący o śmierci kobiety, którą kiedyś kochał – oraz o tym, że w związku z jej odejściem stał się jedynym prawnym opiekunem Amelii, sześcioletniej córki, o której istnieniu dotychczas nie miał pojęcia. Pojawienie się dziewczynki pod jego dachem zmusiło go do przeorganizowania własnej rzeczywistości, już i tak skomplikowanej dołączeniem do Zakonu Feniksa – organizacji, w której szeregach działał już wtedy od kilku tygodni, a która za cel obrała sobie okiełznanie wprowadzającej chaos, niestabilnej magii. Billy, do niedawna za jedyne zmartwienie mając to, czy jego drużynie Quidditcha uda się zdobyć puchar w ligowych rozgrywkach, musiał szybko nauczyć się funkcjonowania w nowej, zupełnie obcej sobie codzienności – takiej, w której nie był już wschodzącą gwiazdą sportu, a stał pewnie na ziemi, wchodząc w rolę ojca oraz członka nielegalnej grupy czarodziejów walczących o przywrócenie w Wielkiej Brytanii spokoju.

Nie poszło mu zbyt dobrze, zagubił się w tajemnicach i sekretach, stopniowo odsuwając od siebie ludzi, którym powinien ufać najbardziej, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że odrzucenie ich wsparcia nie mogło nikomu wyjść na dobre. Prowadzenie nierównej walki z anomaliami oraz codziennie niespodzianki związane ze sprawowaniem samotnej opieki nad niepanującą nad własną magią córką, sprawiły, że zaniedbał treningi – na boisku pojawiał się coraz rzadziej, a jeśli już to robił, to częściej niż złotego znicza, łapał kontuzje. Przez cały czas niezmiennie angażował się jednak w działania Zakonu Feniksa, pomagając w odbudowie zniszczonej przez kataklizm kwatery głównej, oraz wyciszając źródła niestabilnej, czarnomagicznej energii: w Londynie i poza nim. Brał też udział w misjach, pomagając organizacji w wykorzystaniu skupisk białej magii, i w zdobyciu fragmentów kamienia wskrzeszenia. Chociaż szczęśliwie udawało mu się unikać bezpośrednich starć z wrogiem, to starał się na takowe przygotowywać, podejmując się nauki porzuconych po szkole dziedzin defensywnych.

Pomimo starań, po kilku miesiącach przerósł go ciężar spoczywającej na jego barkach odpowiedzialności. Bez względu na ilość opanowanych źródeł, anomalie wciąż trwały w najlepsze, coraz bardziej zagrażając podatnej na ich działanie córce Williama. Nie będąc w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa w kraju, zdecydował się wyjechać za granicę, zabierając ze sobą również pozbawionego magicznych zdolności ojca. Wstyd związany z porzuceniem walki oraz przyjaciół sprawił, że zrobił to po cichu, nie usprawiedliwiając się przed nikim i znikając praktycznie bez słowa – naiwnie licząc, że z daleka od panującego w Wielkiej Brytanii chaosu zdoła zbudować nowy dom dla siebie i swojej rodziny. Przez kolejne tygodnie nad tym właśnie pracował, ręcznie remontując stary, odkupiony za bezcen budynek, i ucząc się od ojca podstaw sztuki budowlanej. Choć jednak praca fizyczna skutecznie zajmowała jego dłonie, to nie udało jej się tego samego zrobić z umysłem i sercem. Francja nie przyniosła mu spokoju – mimo że pozornie znajdował się daleko, przez cały czas śledził wydarzenia wstrząsające rodzinnym krajem, wielokrotnie w ostatniej chwili powstrzymując się przed powrotem.

Kroplą, która przelała czarę, były przerażające wieści o Bezksiężycowej Nocy, wyrywające go z budzącej wyrzuty sumienia bezczynności, i zmuszające do sięgnięcia po spakowaną znacznie wcześniej walizkę. Chociaż powrót do rozdartego wojną kraju nie był prosty, początkiem kwietnia udało mu się przekroczyć granicę i ponownie stanąć na angielskiej ziemi. Nie mogąc wrócić do znajdującego się w zamkniętej strefie mieszkania, początkowo zatrzymał się u mieszkającej w Dolinie Godryka kuzynki, za ciepły kąt odpłacając się głównie wdzięcznością – i wchodząc na długą ścieżkę naprawiania własnych błędów i wyjaśniania nieporozumień. W odnalezieniu się w zmienionej rzeczywistości pomogła mu Hannah; to dzięki przyjaciółce dowiedział się o losach ich wspólnych przyjaciół, i to ona powiedziała mu też o istnieniu Oazy, wskazując tym samym miejsce, w którym mógł odnaleźć pracę i schronienie. Bez zawahania wydał ostatnie oszczędności na zakup jednej z nowo wybudowanych chat, by po jej wyremontowaniu móc zamieszkać tam razem z córką; oprócz tego pomagał, gdzie tylko mógł, wznosząc kolejne budynki i bez zawahania powracając w szeregi Zakonu Feniksa – tym razem pełnię sił poświęcając działaniu w organizacji. Pogodzenie się z niechybnym zakończeniem kariery sportowej przyszło mu z trudem, żal związany z koniecznością porzucenia drużyny przekuł jednak w pracę, za cel obierając sobie wyrwanie stolicy z rąk Rycerzy Walpurgii, i bez zawahania idąc tam, gdzie do posyłano – bez względu na to, czy była to wioska olbrzymów, czy pogrążone w wojennej zawierusze ulice miasta. Okropności, których był tam świadkiem, napełniły go determinacją – choć zdawał sobie sprawę, że nie był w stanie samodzielnie pokonać popleczników Lorda Voldemorta, to poprzysiągł sobie ochronić przed nimi tyle istnień, ile tylko zdoła.

Wojna na dobre rozgościła się w jego życiu, odciskając dotkliwe piętno właściwie na każdym jego aspekcie. Pierwsze miesiące po powrocie do kraju – gdy już udało mu się na dobre stanąć na własnych nogach – spędził przede wszystkim pomagając: mugolom uciekającym z okupowanego Londynu, czarodziejom pozbawionym dachów nad głową, rodzinom ukrywającym się w Oazie. Schowana na Morzu Północnym wyspa stopniowo stawała się dla niego prawdziwym domem, wśród jej mieszkańców odnalazł wsparcie i poczucie przynależności, którym starał się też dzielić: zdobywając potrzebne zapasy, organizując treningi Quidditcha dla tamtejszych dzieciaków, a także – przy finansowej pomocy Macmillanów – budując dla nich sportowe boisko. Sam ledwo wiązał koniec z końcem, wystawiony za nim list gończy oraz mugolskie pochodzenie utrudniało znalezienie stałego zatrudnienia, siebie i rodzinę utrzymywał więc głównie z dorywczych prac przy remontach i naprawach, resztę czasu w całości poświęcając Zakonowi Feniksa. Walka w szeregach organizacji stała się dla niego ważniejsza niż kiedykolwiek, a kolejne starcia z wrogiem, okrucieństwo, którego był świadkiem, i napływające ze stolicy wieści, dodatkowo podsycały pulsujący w żyłach gniew, popychając go do większego zaangażowania. U boku członków Zakonu tropił szmalcowników, przemycał mugoli i zdobywał sojuszników, przeciągając na ich stronę czarodziejów dotkniętych likantropią – wszystko to stanowiło jednak dopiero początek bitwy, jaką miało mu być dane stoczyć.

Aresztowanie zawodników Jastrzębi z Falmouth oraz brutalna egzekucja przyjaciela, Rodericka Smitha, okazały się być dla niego punktem zwrotnym, kroplą, która przelała czarę przemieszanej z poczuciem winy wściekłości, skierowanej przeciwko Rycerzom Walpurgii. W zorganizowanej przez Zakon Feniksa misji odbicia więźniów z pilnie strzeżonego więzienia wziął udział bez zawahania, wtedy jeszcze nie zdając sobie sprawy z tego, co i kogo przyjdzie mu odnaleźć w wypełnionych zapachem śmierci celach. Chociaż ostrzeżenie o wiszącym nad Oazą zagrożeniu udało mu się zanieść na czas, Azkaban prawie go złamał – a koszmar, którego tam doświadczył, podążył za nim, nie opuszczając go przez wiele kolejnych tygodni. Okresu naznaczonego strachem i czającymi się na krawędzi pola widzenia widziadłami prawdopodobnie by nie przetrwał, gdyby nie nieustające wsparcie rodziny i przyjaciół; pomoc udzielona przez Anthony’ego i podjęcie pracy lotnika na usługach Macmillanów pozwoliło mu na wyrwanie się z marazmu, sprawiając, że znów mógł robić to, co kochał najbardziej: latać. No i była jeszcze Hannah: wieloletnia przyjaciółka i powierniczka, która – niespodziewanie – zaczęła stawać się dla niego kimś ważniejszym, kimś, bez kogo nie potrafił już wyobrazić sobie życia. Nie dostrzegł tego od razu, oczy otworzyło mu dopiero emocjonalne wyznanie wykrzyczane na kornwalijskiej plaży, dając nadzieję na zbudowanie czegoś nowego, prawdziwego – nawet pośrodku wojennej zawieruchy.

Z kolan podnosił się stopniowo, dzień po dniu odnajdując dla siebie i swoich bliskich miejsce w trudnej rzeczywistości. Odkładane miesiącami pieniądze pozwoliły mu na odkupienie od zaprzyjaźnionego pasterza działki ukrytej w irlandzkich górach, na której własnoręcznie – i przy pomocy przyjaciół – postawił dom, odzyskując tym samym cząstkę poczucia bezpieczeństwa. Wyprowadzka z Oazy nie wpędziła go jednak w bezczynność, Zakonu Feniksa nie przestał wspierać nawet na moment, a gdy w Plymouth zaczęły kształtować się struktury podziemnego ministerstwa magii, dołączył do nich od razu, zostając łącznikiem w Sowach. Doświadczenie zdobyte w pracy kuriera i budowane latami zaufanie sprawiły, że stosunkowo szybko powierzono mu pieczę nad szkoleniem młodych lotników, a pod jego skrzydła trafił Ian – młodszy brat zamordowanego przyjaciela, którego poprzysiągł sobie chronić, uważnym okiem spoglądając również na latającą w szeregach Sów siostrę. Przenoszenie poufnych informacji i rozkazów ponad ogarniętym wojną krajem okazało się trudniejsze niż początkowo sądził, nawet kiedy propagandowe wydanie Walczącego Maga obwieściło jego śmierć, sprawiając, że z murów zniknęły listy gończe z jego fotografią; okrucieństwo panoszących się pośród rosnącego bezprawia szmalcowników i tajemnicze, pojawiające się w Anglii cienie, wraz z każdym mijającym tygodniem zmuszały go do przekraczania nowych granic i kwestionowania własnych czynów, zwłaszcza gdy z jego rąk po raz pierwszy zginął człowiek.

Jego świat wywrócił się do góry nogami po raz kolejny, gdy dowiedział się, że zostanie ojcem. Wieści o rozwijającym się pod sercem Hannah dziecku i powrót ukochanej do kraju przyspieszyły kiełkującą już od jakiegoś czasu decyzję – oświadczyny, zakończone spontanicznym, romantycznym ślubem, na kilka słodkich chwil oderwały jego myśli od wojny, pozwalając na spojrzenie w przyszłość z nową nadzieją. Być może – naiwną, okrutna rzeczywistość przypomniała mu o sobie niedługo potem, gdy w pozornie bezpiecznej Oazie zadrżała ziemia, a on – znów – został zmuszony do stawienia czoła koszmarom Azkabanu. Za pierwszym razem zawiódł, stając się świadkiem śmierci przyjaciół, gdy wywołana gniewem uwięzionych pod wyspą dusz fala zmiotła wioskę i wszystkich jej mieszkańców, lecz poświęcenie Harolda Longbottoma pozwoliło jemu i członkom Zakonu Feniksa na naprawienie popełnionych błędów. Ceną za pozbycie się mściwych duchów okazała się przytępiająca zmysły klątwa, która – początkowo niezauważona – dała o sobie znać w najgorszym możliwym momencie, opóźniając reakcje i uniemożliwiając obronę, gdy na jego drodze stanął jeden ze Śmierciożerców, Tristan Rosier. W starciu z potężnym czarnoksiężnikiem nie miał szans, a za odmowę zdradzenia przyjaciół prawie zapłacił życiem, wyjątkowo boleśnie uświadamiając sobie, jak bardzo było kruche.