Czarny jak noc aetonan, na którym Caley zwyciężyła wyścig pod Łukiem Durdle Door podczas Festiwalu Lata 1956. Jego trudny charakter zgrał się idealnie z temperamentem czarownicy, dzięki czemu podołali każdej przeszkodzie. Frejr okazał się być nagrodą za zdobycie pierwszego miejsca i od dnia wyścigu Caley wynajmuje dla niego boks w jednej z czarodziejskich stajni, starając się odwiedzać ogiera przynajmniej dwa razy w tygodniu.   

Przedstawiające Caley oraz jej braci, uśmiechniętych i niedotkniętych jeszcze troskami dorosłego życia. Trzymane w specjalnej szkatułce i przeglądane w chwilach wypełnionych nostalgią oraz tęsknotą za dawnymi czasami.
Na znacznej większości z nich, mała Caley trzyma za rączkę co najmniej jednego brata, zazwyczaj Calhouna.  

Prezent od ojca, przywieziony z wyprawy do Mozambiku. Cadmon Goyle nieczęsto przywoził córce pamiątki z podróży, tym większą wartość sentymentalną posiada ta błyskotka, zakładana dość często w czasach panieńskich i już nigdy później. Obecnie spoczywa na dnie jednej z wielu szkatuł z biżuterią, które posiada pani Spencer-Moon.

OPIS

Po raz pierwszy odważyła się bronić brata tak otwarcie, fizycznie ingerując w utarczkę z ojcem. Cadmon wiedział doskonale, że gdyby zdecydował się uderzyć także ją, gniew Calhouna wezbrałby niczym śmiercionośna fala. Zaślepiony wściekłością nie panował nad sobą i odepchnął córkę, która opadła gwałtownie na fotel zwolniony przed chwilą przez brata.

Dorosłość smakowała jak porter Starego Sue przemieszany z tytoniem czarodziejskich papierosów, po które Caley, w geście typowym dla zbuntowanej nastolatki, sięgnęła tuż po śniadaniu. Dwudziesty ósmy lipca oznaczał dla niej pełnoletność i bardzo chciała, by oznaczał także wolność, dlatego od rana robiła wszystko, by ten dzień różnił się od innych najbardziej, jak tylko mógł.

OPIS

5 V - Wężowe usta, dwie porcje.
15 V - baza pod Klątwę Tropiciela

Uwłaczało jej to, że o jego powrocie dowiedziała się poprzez matkę od ojca; była święcie przekonana, że po jej liście Calhoun stanie w jej drzwiach, jakby wcale nie minęły dwa lata, odkąd ostatnio się widzieli. Wyobrażała sobie jego powrót, marzyła o nim już od kilku wieczorów, spędzonych na obmywaniu nowych ran i poranków, spędzonych na przykrywaniu makijażem zaczerwienionych oczu i znienawidzonych piegów. Ta fikcja, jaką produkował jej umysł, napędzała ją bardziej, niż cokolwiek innego. Odkąd pospiesznie skreśliła do brata tych kilka słów, nie mogła skupić się na niczym – eliksiry i błyskotki poszły w odstawkę, a Caley czekała.

Postąpiła kilka kroków, wciąż wpatrzona w brata, szukająca na jego twarzy jakiejkolwiek reakcji, czy decyzji. Miała ochotę odgarnąć mu z czoła jasne włosy, a razem z nimi wszystkie troski, lecz na razie trzymała się na dystans. Sięgnęła za to do kieszeni i wyciągnęła zeń przygotowany przez siebie wcześniej pierścień.
- A to małe zadośćuczynienie – położyła biżuterię na stole we wnęce, mało subtelnie dając znać, jakie było według niej przeznaczenie pierścienia. Tsavoryt mienił się świetle odcieniami zieleni, dopraszając się o pieszczotę klątwą.

- Uważaj, drogi mężu – odezwała się melodyjnym głosem, z pozorem łagodności spoglądając na mężczyznę siedzącego obok siebie – Morze jest nieokiełznane. Wchodząc na pokład musisz być prawdziwie gotowy tego, co czeka cię później. Jestem jednak przekonana, że mój brat godnie się tobą zaopiekuje – jeśli zabijesz mnie dziś, będziesz martwy jutro.
Przeniosła spojrzenie na Calhouna, udzielając mu niemego pozwolenia na wszystko, co sobie zaplanował. Cierpienie uszlachetniało. Musiała przeczekać nadchodzącą burzę, by stać się silniejszą i przestać wreszcie obawiać się piorunów.

Oczekiwała papierosa, skręconego jego dłońmi. Oczekiwała wyjaśnień i przeprosin. Ukojenia, zapewnienia o spełnieniu jej próśb. Obudzenia w niej tego, co dawno zapomniane leżało na dnie słabej świadomości, podnosząc głowę jedynie na dźwięk jego głosu.

Żałowała jedynie, że tego dnia nie miała pod sobą sprawdzonego rumaka, a klacz wypożyczoną ze stajni Carrowów. Wciąż tęskniła za swoją piękną Gersimi, którą mąż pozbawił życia jednym zaklęciem, gdy niecały miesiąc temu Caley po raz drugi straciła ich dziecko. Szalał na punkcie posiadania potomka, a poronienie odbiło się także na niej, lecz nie w sposób, jakie znosiłyby to inne kobiety. On stracił szansę na dziedzica, a ona straciła ukochanego wierzchowca. Ale i za to miał już niebawem zapłacić.

Wydawał się być w dobrym nastroju, a ona nie zamierzała być przesadnie ostrożna. Obchodzenie się z kimkolwiek jak z jajkiem było po prostu uwłaczające; Caley traktowała każdego adekwatnie do sytuacji i poziomu znajomości, dlatego Alphard mógł liczyć na względną szczerość z jej strony oraz być może kilka koleżeńskich przytyków na temat pracy, za które na pewno nie postanowi się obrazić.

Dłoń z trzymanymi weń kośćmi zatrzymała na wysokości ust i chuchnęła lekko w geście przyzywającym szczęście. Spojrzała na stół, wyszukując najlepszego miejsca na rzucenie ich i gdy tylko je znalazła, wypuściła je z dłoni, by potoczyły się w kierunku Calhouna i jego towarzyszki o wątpliwej reputacji. Ciekawa wyniku obserwowała jak kości zatrzymują się i wydają wyrok. Wygrana, czy porażka? Na czyją korzyść miała przypaść ta runda?
- Nie pozwól mi za długo czekać – znowu podniosła wzrok na brata, wplatając w swoje słowa podwójne znaczenie, które musiało być dla niego oczywiste. Zagraj ze mną – Stawka jest zbyt wysoka.

- Jeśli zamierzasz mnie dalej tak traktować, lepiej od razu wracaj tam, skąd przypłynąłeś – nie była już obolałą, poobijaną wydmuszką, jaka przyczołgała się do niego kilka dni temu, błagając o ratunek. Przez te kilka dni traktowania jej jak powietrze i wreszcie przez wczorajszy wieczór, gdy wzbudził w niej zazdrość, jakiej nigdy nie czuła, obudziła się także ta strona jej osobowości, jaka od dwóch lat leżała stłamszona w zakamarkach jej świadomości. Obudziła się i była bardzo, bardzo wygłodniała.

Potrzebowali tłumaczki? Więc właśnie ją mieli otrzymać, ni mniej, ni więcej. Pełen profesjonalizm, skupienie i rzetelność mogły przynieść jej nie tylko brzęk złotych monet, ale i dobre słowo szepnięte do odpowiedniego ucha. Jej nazwisko znowu miało zacząć się liczyć, a choć należało do jej męża, blondynka odczuwała dziwną satysfakcję z powodu wspinania się po szczeblach kariery wyżej, niż Cedric.

Caley upiła spory łyk skrzaciego wina, czując, jak przyjemnie rozlewa się ono w jej gardle.
- Przede  wszystkim mam ochotę na dobrą zabawę. Jak myślisz, czy ci mężczyźni grający w darta, którzy przypatrują się nam od kilku minut, znieśliby porażkę z kobietami?  - błysk w jej oku zapowiadał, że gotowa była to sprawdzić.

Miłą odmianą było skupienie się nad tłumaczeniami, które nie zawierały w sobie słów typu paragraf, obwieszczenie, czy wchodzi w życie z dniem publikacji. Zamiast tego Caley poświęciła swój dzień na odkrywaniu zawiłości anatomicznych, wyłożonych w norweskim miesięczniku naukowym – angielscy uzdrowiciele i stażyści musieli się wszakże rozwijać i nie czynili tego wyłącznie z wzrokiem skierowanym na własne podwórko. Czeparnie od kolegów i koleżanek po fachu pochodzących z innych krajów była godna pochwały, dlatego pani Spencer-Moon chętnie wzięła na siebie ponadprogramowe zlecenie, które niosło ze sobą także perspektywę korzyści dla niej samej.

Wizyty w takich miejscach zawsze napawały ją pewnym rodzajem satysfakcji; delikatnej i krótkotrwałej, lecz wciąż przynoszącej uciechę, a tych nie miała przecież ostatnio w życiu specjalnie dużo. Panienka z dobrego domu nie powinna przestępować progu lokalu takiego, jak Zielona Wróżka, lecz Caley śmiała się w twarz zakazom tego typu. Nie była salonową pieszczoszką i jedynie ozdobą swojego męża, potrafiła o siebie zadbać i jeśli miała ochotę, stawiała stopę tam, gdzie tylko chciała. W młodości ekscytacji sprawie dodawała chęć ukrycia tego faktu przed ojcem, teraz zaś istniała możliwość zagrania mężowi na nosie. Jakże mogła nie skorzystać, jeśli dodatkowo mogła przy tym nadrobić stracony czas z jednym z członków rodziny?

Drzwi do mieszkania były lekko uchylone; czy Rain jest tak nieostrożna? A może ma gościa? Z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę, starając się nie myśleć, kim może być ów ewentualny gość, Caley pchnęła lekko klamkę, a framuga zaskrzypiała złowieszczo, oznajmiając jej nadejście. Nasłuchiwała uważnie, starając się nie przeoczyć momentu, w którym pojawi się pani domu lub w jej stronę śmignie nieprzyjazne zaklęcie. To, że Calhoun komuś ufał nie oznaczało wcale, że ona także powinna.

To właśnie nożyk pani Spencer-Moon włożyła do koszyka jako ostatni, kładąc go na parze skórzanych rękawiczek, a gdy szczelnie zapięła ciepłą pelerynę, mogła już bez oglądania się za siebie wyjść w domu i wkroczyć w noc, która powoli wypuszczała Londyn ze swoich objęć. Z Eir umówiły się u ujścia strumyka lasu Waltham, a następnie miały przespacerować się wzdłuż niego i w promieniach wschodzącego słońca zrywać wypatrzone cuda czarodziejskiej flory.

Nic nie mogło równać się uczuciu podniecenia, które ogarnęło Caley, gdy rankiem dwudziestego trzeciego czerwca otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że wreszcie nadszedł dzień, na który tak długo czekała. I chociaż poza rodzinnym obiadem nie miała wielkich planów, to Sankthans był świętem, jakie należało godnie celebrować i taki też był jej cel. Obiecała sobie, że do zachodu słońca nic nie wyprowadzi jej z równowagi, a każda jej myśl będzie poświęcona rodzinie i kultywowaniu tradycji przodków. Wiedziała, że spotkanie całej rodziny nie obejdzie się bez zgrzytu, jednak nie mogła już nic na to poradzić, a w gruncie rzeczy nawet nie chciała – męscy członkowie rodu Goyle ewidentnie potrzebowali sposobności do wyrzucenia z siebie wszelkich żali, a jeśli w ruch miały pójść różdżki i pięści, tym lepiej. Czasem oczyszczenie spływało na ludzi dopiero po przeminięciu bólu i cierpienia.

Martwe ciała przygniecione gruzami uzmysłowiły jej, jak wiele szczęścia miała przed chwilą, a jednocześnie wyjątkowo obrazowo dawały znać co może stać się z nią samą, jeśli za chwilę nie opuści budynku. Wszędzie czuła duszący dym, zaschło jej w gardle, a w głowie kręciło się coraz bardziej. Krok za krokiem podążała w stronę wyjścia, na pamięć odtwarzając drogę, jaką poznała przez lata pracy w tym miejscu. Cudem tylko udało jej się uniknąć kolejnych spadających odłamków ścian, czuła także wibrującą, negatywną energię znajdującą się gdzieś w oddali; dałaby sobie rękę uciąć, że nie był to zwykły pożar, ale nie miała teraz czasu zastanawiać się nad jego genezą. Musiała przeć do przodu.

Smoczy Eliksir
Wywar z sangwiniary

Wiedziała, że Hjalmar czuje się dobrze w jej towarzystwie, dlatego nie kwestionowała sposobu, w jaki go traktowała. Starała się nie popaść w żadną ze skrajności i chyba wychodziło jej to całkiem nieźle; ich relacja była niewymuszona i na tyle zażyła, na ile powinna. Wszystko zmierzało w dobrym kierunku i wskazywało na to, że dorosły Hjal miał szansę odnaleźć w ciotce przyjaciółkę.

Odezwała się do niej dawna znajoma z Durmstrangu, Antonia, prosząc o pomoc przy przetłumaczeniu mapy spisanej po goblidegucku. Spencer-Moon nie musiała nawet specjalnie wytężać umysłu by stwierdzić, że skoro w grze obecna jest mapa, na pewno prowadzi ona do skarbu. I niezależnie od tego, czy na końcu poszukiwania kryła się szkatuła z galeonami, czy na pierwszy rzut oka bezużyteczny przedmiot, warto było pomóc pannie Borgin i doprowadzić ją do rozwiązania zagadki. Sukces jednej kobiety mógł przełożyć się na sukcesy innych, a skoro Caley była ostatnio w bardzo solidarnościowym nastroju, tak właśnie tłumaczyła sobie dobry nastrój, jaki zagościł w niej siódmego lipca.

parszywka.
Nie zdziwiła ją garstka czarownic i czarodziejów znajdująca się w środku; zdecydowana większość ludzi wolała teraz siedzieć w domach niż rozbijać się po pubach, lecz bywali i tacy, którzy woleli zaryzykować bezpieczeństwem, niż gnić w znienawidzonych czterech ścianach. Caley zdecydowanie należała do tych drugich, lecz nie zamierzała przesadnie socjalizować się z dzisiejszą klientelą. Podeszła do baru i zamówiła Porter Starego Sue, po czym już miała udać się do stolika na uboczu, gdy jej uwagę zwróciła burza znajomych, brązowych włosów, a tłumaczka natychmiast rozpoznała ich właścicielkę. Uśmiechając się pod nosem, podeszła od tyłu do miejsca, w którym siedziała Lyanna.
- Panno Zabini, cóż za niespodziewane spotkanie. Znów przy alkoholu – uśmiechnęła się ironicznie pod nosem, wspominając okoliczności, w jakich poznała łamaczkę klątw.

OPIS

Wspinała się na szczyt klifu powoli, dróżka nie była zbyt stroma, za to bardzo kręta i port już po chwili zniknął z jej oczu. Sklepienie zmieniało barwę z każdą minutą, błękit i fiolet przemieszały się ze sobą, przechodząc w granat; pojawiły się także pierwsze gwiazdy i w miejscu, w którym znajdowała się Caley, jedynym źródłem światła pozostawał blask księżyca. Nie potrzebowała wiele więcej – zebrane po drodze kawałki drewna zamierzała uczynić swoją pochodnią. Latarnią dla wędrowca, który miał pojawić się u jej boku już niebawem. Czy po długiej rozłące potraktuje ją jak odnaleziony skarb, czy po prostu przykry obowiązek do spełnienia? Masochistycznie obiecywała sobie wiele po stanięciu twarzą twarz z dawno niewidzianym bratem.

I nagle wszystko ustało. Przestała czuć go na sobie, jego słowa nie zatruwały już umysłu czarownicy, a oddech zniknął z okolic jej ucha. Odwróciła powoli obolałą głowę i zdecydowała się otworzyć oczy, choć podświadomie oczekiwała na kolejny cios. Zobaczyła za to płonącą żywym ogniem zasłonę i dwie męskie sylwetki, szamoczące się w oddali. Cały stres i przerażenie opuściły ją w mig, gdy zdała sobie sprawę, że oto wybawienie nadeszło w formie tego, kogo przywoływała i błagała o ratunek już wcześniej. Uczucie ulgi zmieszało się z bólem i było ostatnim, co Caley poczuła przed utratą przytomności.

Na dobre odetchnęła dopiero wtedy, gdy wymieniono jej nazwisko i nazwano zwyciężczynią. Do samego końca nie była pewna wyniku ogólnego, a gdy wreszcie upewniła się, że osiągnęła cel, jeszcze chwilę spędziła w siodle, pochylona nad końskim grzbietem, szepcząc słowa pełne wdzięczności prosto do ucha swojego wierzchowca. Niezawodnego, nieugiętego.

Memento
Mikstura Błazna
Niemo-War

Spędzanie czasu nad morzem szybko urosło do rangi jej nowej ulubionej aktywności i nie bez sentymentu wybierała się na spotkanie z dawno niewidzianą znajomą. Sierpień był dla Caley miesiącem przejściowym, momentem na złapanie oddechu, nabranie wiatru w żagle – zwycięstwo w wyścigu skrzydlatych koni jedynie wyostrzyło jej apetyt na sukces, a wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że wrzesień będzie czasem, w którym młoda wdowa rozwinie swoje skrzydła. Przyroda budziła się do życia na wiosnę, a Goyle odżywała jesienią – zależność ta bawiła ją niemal tak bardzo, jak udawanie pogrążonej w żałobie kobiety; śmierć męża nie mogłaby cieszyć jej bardziej, lecz nikt przecież nie powinien się nigdy o tym dowiedzieć.

OPIS

OPIS

OPIS