Purpurowa knieja

Nie odmawiała mężczyźnie cierpienia. Rany, które odniósł mogły okazać się śmiertelne, gdyby nie obecność kobiet. Można powiedzieć, że spadły mu dosłownie z nieba by nieść pomoc i koić cierpienie. Nie taki był jednak ich cel. Przyszły tu by rozprawić się z precedensem, który nie tylko pakował biednych kupców w ramiona śmierci, ale przede wszystkim pozbawiał ludzi zapasów i leków, które w czasie kataklizmu były cenniejsze od złota. Jego historia o szlachcicu skupującym wszystko może i była ckliwa, może i Antonia byłaby w stanie uwierzyć, że to on jest tu ofiarą, gdyby nie fakt, że jego łakoma strona charakteru świadomie zdecydowała pogrążyć innych w bólu. Poczuła złość – uratowała go, choć on chciał zabić innych. Taki w końcu byłby tego finał. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w mętne spojrzenie mężczyzny – żałowała, że podjęła się leczenia, ale z drugiej strony teraz miały jasny obraz sytuacji. Zgadzała się ze słowami swojej towarzyszki. Sama często nie była do końca sprawiedliwa, manipulowała i mąciła dla własnych korzyści, ale nie kiedy w grę wchodziło życie i zdrowie innych. Nawet ona nie była tak zaślepiona ideą pieniądza. Słysząc skierowane do niej po norwesku zdanie niemal od razu przeniosła wzrok na Varyę. Skinęła głową. W tym kontekście również się zgadzała. – Sam sobie zasłużył na ten los – odparła również po norwesku widząc, że siedzący wciąż na podłodze kupiec kompletnie nie rozumie o czym kobiety mówią.
Deklarował walkę, ale szczerze w to wątpiła. Dla niej była to raczej prośba o życie. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby mężczyzna oddał im wszystko dobrowolnie, co by tylko ci darowali mu żywot i pozwolili oddychać na tej ziemi ciut dłużej. Jeżeli oni tego nie dokończyli to Borgin właśnie miała to w zamiarze. Ostatnie czego potrzebowali w nowej rzeczywistości, to karaluch żerujących na cierpieniu innych. Prychnęła na jego słowa. – Nie mogłeś? – powtórzyła, ale zanim na dobre rozgościła się w swoich słowach poczuła, jak powóz szarpie i zaczyna się toczyć.
Druga z czarownic niemal od razu przecisnęła się przez otwarte okno i wskoczyła na dach by lepiej dojrzeć sterujących powozem bandytów. Obaj mężczyźni zajmowali miejsca na przodzie wozu. Szatynka wycelowała różdżkę z stronę bandyty, który zaalarmowany czarnomagiczną inkantacją postanowił skierować się przeciw jej towarzyszce. – Gladium - rzuciła. Zaalarmowana kolejnym dźwiękiem na dachu obróciła się i dostrzegła trzeciego z mężczyzn skradającego się za Varyą. – Uważaj! - krzyknęła i wycelowała w niego różdżką. – Commotio

idziemy do szafki