Patronus: Patronusem Frances jest kruk. Blondynka uważa kruki za najpiękniejsze stworzenia, jakie można spotkać na tej ziemi. W swej niezwykłości przerastały potężne smoki, czy kameleony wtapiające się w otoczenie. Blondynka nigdy jednak nie była w stanie powiedzieć, co dokładnie fascynowało ją w tych czarnych ptakach.  Inteligentne i sprytne stworzonka jawiły się jej niczym idealne przestawienie życia, głównie przez bogatą symbolikę. Jedni uważali je za zwiastun nieszczęścia, wojny i śmierci. Inni zaś mieli je za symbol miłości, światła i stworzenia.
Niestety, Frances nie ma pojęcia, że zwierzęca forma jej Patronusa przyjmuje właśnie taką formę. Do tej pory ani razu nie udało jej się go wyczarować w tej postaci.
Podczas czarowania, widzi mgliste wspomnienia słodkiego dzieciństwa, jedynie z okresu, zanim umarł jej ojciec.

Patronus: Patronusem Frances jest kruk. Blondynka uważa kruki za najpiękniejsze stworzenia, jakie można spotkać na tej ziemi. W swej niezwykłości przerastały potężne smoki, czy kameleony wtapiające się w otoczenie. Blondynka nigdy jednak nie była w stanie powiedzieć, co dokładnie fascynowało ją w tych czarnych ptakach.  Inteligentne i sprytne stworzonka jawiły się jej niczym idealne przestawienie życia, głównie przez bogatą symbolikę. Jedni uważali je za zwiastun nieszczęścia, wojny i śmierci. Inni zaś mieli je za symbol miłości, światła i stworzenia.
Niestety, Frances nie ma pojęcia, że zwierzęca forma jej Patronusa przyjmuje właśnie taką formę. Do tej pory ani razu nie udało jej się go wyczarować w tej postaci.
Jest tylko jedno wspomnienie w jej życiu, na tyle szczęśliwe aby przywołać patronusa. Podczas czarowania dziewczyna przypomina sobie jedną z zimowych lekcji Opieki nad Magicznymi Stworzeniami. Tej, gdy miała okazję pierwszy raz zobaczyć na swoje oczy jednorożca. Przypomina sobie piękną i majestatyczną istotę, o sierści tak białej, że śnieg znajdujący się wokół niego wydawał się szary i brudny oraz złotych kopytach, którymi jednorożec grzebał w ziemi. Pamięta emocje, jakie towarzyszyły temu spotkaniu; jak ostrożnie podchodziła do istoty, spokojnie do niej przemawiając by w końcu ułożyć dłoń na miękkiej, jedwabnej sierści. Pamiętała mądre spojrzenie ciemnych ślepi oraz łzy szczęścia, jakie spływały po jej policzkach gdy stała tak, z czołem opartym o pysk mitycznego stworzenia. To był jedyny raz, gdy dziewczyna czuła się w pełni, niezaprzeczalnie i prawdziwie szczęśliwa.