Pomnik Płaczącej Brynhildy

Wojna wypluła ze swych rąk wiele podobnych jej sierot; wojna naznaczyła łzami klęski wiele rodzin, nieszczęśliwie rozdartych w swojej strukturze, żałośnie błagających na kolanach przed katem o jeszcze jeden oddech. Stanowczo za wiele naoglądał się takich obrazów, stanowczo za często zachowywał podłą neutralność, egoistycznie chroniąc kark przed jarzmem którejkolwiek ze stron. Zawieszony był w matni czegoś pomiędzy ― niedostatecznie bogaty i zanadto nieczysty, by czynić pokłony przed rosnącą w siłę potęgą zła; zarazem niedostatecznie pokładający wiarę w słuszność potencjalnego ryzyka, by bronić spraw uciśnionych i stygmatyzowanych. Pieprzony centrysta, wychowany trochę po angielsku i trochę po włosku, doświadczony dostatkiem i nędzą, dziecko mirażu zdrajczyni i mugola imigranta. Taki los był już mu chyba pisany; taki wyrok został już nań zesłany. Ale przeznaczenie nie było wszystkim; i z nim można było walczyć, usilnie wyrywając się z sideł narzuconych powinności. Zapewne ciążyć mu będzie ta decyzja, zapewne nad wyraz nieprzyjemnie będzie się spało na starym materacu w kącie parnej kuchni, ale w obliczu jej brzemienia takie poświęcenie zdawało się nie mieć już większego znaczenia. Jego, szczęśliwie, nikt nie ścigał za pochodzenie, morderczo pragnąc niemagicznych pierwiastków jego krwi; jego, szczęśliwie, nie niepokoiły koszmary rychłej śmierci, szalejące na pewno w umysłach wszystkich, na których teraz polowano. Tak więc zlitował się manierą dobroduszności, tak więc zaszczycił ją swoimi pokładami uprzejmości, gotów przyjąć do swojej jaskini grzechu kogoś obcego. Kogoś, kto w gruncie rzeczy był zaledwie znajomym widmem twarzy, kojarzonym ze wspólnym towarzystwem i paroma świadectwami szczerości. Nic więcej, ani przyjaźń, ani kochanie nie znalazło miejsca w tej relacji, a jednak, całkiem wrażliwie i po ludzku, wyciągał do niej teraz dłoń ujmującego wsparcia. Nienormalne zdawały się dlań akty podobnych skłonności, zwykle zarezerwowane dla figur więcej w podświadomości znaczących; za tę jedną sylwetkę poczuł się jednak dziwacznie odpowiedzialny, jakby od gestu jego woli zależeć miała jej przyszłość. To nie liczyło się jednak zanadto, zniknąwszy pod splotem egzaltowanego przejęcia; sama intencja widniała większym zawzięciem i ona różnicowała przebieg dzisiejszych wydarzeń.
― Zostaniesz tak długo, jak będzie trzeba ― zapewnił ją od razu, coby wiedziała, że jakoś, może trochę nieporadnie i trochę w wyrazie głodu, ale na pewno się nią zajmie. Poznika na kilka godzin tu i ówdzie, załatwi tym samym obiad i może dowie się czegoś interesującego; ona w tym czasie upora się z własnymi demonami, porzuci traumy minionych tygodni, zbierze w sobie siłę na planowanie dalszego jestestwa. W ciepłej wodzie wanienki zmyje z siebie pozostałości po przeszłości, w skromnym zwierciadle upora z odbiciem niewiadomej, drażniąco wwiercającej się w skórę. W końcu pewnie uśnie też na twardej wersalce, pozostawiając dywagacje jawy na później, tym samym znikając w uśmierzającym ból świecie mar i imaginacji. Mógł też pozwolić jej, tak po prostu, wygadać się z dramatycznych reminiscencji; na pewno jej wysłucha, na pewno spojrzy kojąco, choć raczej nie zaszczyci oczekiwanym pocieszeniem. Mogła uczynić absolutnie wszystko, a on chyba użyczał jej do tych celów swojej niedużej przestrzeni. I tak zgrać się musieli na następnych kilka dni.
― Chodźmy ― przytaknął cicho, narzucił na jej ramiona cienką kurteczkę i prowadził. Do swojej kawalerki, do osobistego zadośćuczynienia i do jej katharsis.

| ztx2