Jej narodziny przypadły na duszny, lipcowy wieczór, w którym dwa fronty wietrzne mieszały się ze sobą w piekielnym, ognistym tańcu. Jedno westchnięcie na obmierzłym obliczu wszechświata; jeden dziecięcy krzyk, z wydechem przecinający przestrzeń, uchodząc z warg zaróżowionego niemowlęcia. Mówiono, że będzie przeklęta; że gdy skalany pełnią księżyc górował na nieboskłonie, nic dobrego nie mogło powstać, spowijając pulchną sylwetkę w gwieździstym pyle – istotnie, te migotały na podszyciu ziemskim, mrugając do siebie, niby zawadiacko, porozumiewawczo. Melody, imię nadane jej sunąc za poranną arią śpiewnych skowronków, która wybrzmiewała w całym domu w Ottery, budząc rubaszny śmiech bóstw, które bez wątpienia czuwały nad rudą głową dziewczęcia. Pierwsza i ostatnia córka, tak podobna do wykłutej w marmurze Ateny, do umykającej pianie morskiej Afrodyty, o charakterze jednak zgoła nieprzystającym niesionej dumą pannie.

Jedyne, co pamięta, to dotyk dłoni matki na ognistych, delikatnych, dziecięcych włosach, wplatający się w niesforne kosmyki, układające się w subtelne loki. Duże, błękitne oczy skalane drobnymi, brązowymi plamkami bacznie obserwowały rzeczywistość trującą, acz także fascynującą swoją nieprzystępnością. Marszczyła nos, gdy tylko słowa dorosłych jej nie odpowiadały bądź ucinały nić ekstrawaganckiej myśli, eksploracji wszechświata. Bo zawsze lubiła robić na przekór, na złość, po swojemu. Za jedyny autorytet uznawała siebie samą, nie odnajdując tego mitycznego kalejdoskopu rodzinnej miłości. Ekspresyjna – aż nader! – prędko zaczęła gardzić ubóstwem światopoglądowym, szukając własnej szczątkowej emancypacji, niezależności, umykania ku gwiazdom, tym, którymi poprzetykane było niebo. Wychowanie Melody miało niewątpliwie na celu ukształtowanie jej jako osoby łagodnej, jednak odważnej i śmiało walczącej o swoje nieprzemijające racje. Z domu rodzinnego wyciągnęła także sympatię do świata mugolskiego i rozeznanie na jego temat; bez wątpienia te wartości ukształtowały jej światopogląd.

Prędko stukot pozłacanych pantofelków poniósł się po domostwie, zwiastując wicher obecności młodej Weasley. Była temperamentna, energiczna, niespokojna, wciąż głodna wiedzy. Nie słuchała rodziców, nie słuchała nikogo, miała już wytyczoną jasną, światłą drogę swojego życia, której trzymała się kurczowo. Już jako podlotka przed pójściem do Hogwartu kładła się niejednokrotnie na świeżej, zielonej trawie i oddawała ideom niebanalnym, popuszczała wodze tej zaklętej fantazji, która czyniła istny wicher w jej upstrzonej ognistą barwą głowie. Ponadto, już jako młódka chwyciła floret, kształcąc się także w dziedzinie szermierczej, a ta stała się jej najbardziej wymagającą guwernantką. Przez mnogość lat najwspanialej odnajdywała się pośród walk lwiego rodzaju, mogąc wyładować całą agresję kłębiącą się pod rudowłosą czupryną. Szkoliła się w niej nie tylko podczas dziecięcych lat, lecz na rozciągłości całego dorosłego życia, do floretu powracając przy każdej możliwej okazji.

Hogwardzkie mury powitała z typową sobie, nienachalną egzaltacją. Bo była nader głośna, nader towarzyska, nader pewna siebie – tiara przydzieliła ją bez chwili niemego zawahania do Gryffindoru. Prędko stała się ulubienicą nauczyciela obrony przed czarną magią, jak i starożytnych run, odnajdując swoją niszę pośród wiekowych, pokrytych warstwą kurzu ksiąg, doceniając samotność w całej swej butnej naturze. Z każdą przemijającą opadającymi kwiatami wiosną, traciła – dosłownie odrobinę! – swego niebanalnego entuzjazmu, a ubóstwo światopoglądowe innych zaczynało ją mocniej nużyć i irytować – ludzka krzątanina jej obrzydła. Nie odnajdowała się w przedmiotach zahaczających o historię magii tudzież zielarstwo, była jednak uczennicą nader pilną, co przynosiły proporcjonalne do zaangażowania noty.

Jakże ciekawe były te niemagiczne stworzenia, tak odległe, tak obce jej dziecięcym dłoniom! Zaczytywała się w poezji mugolskiej, a jej świat zakręcił się wokół francuskiego poety Apollinaire Guillaume. Zaczęła także, na własną rękę, uczyć się owego języka miłości, aby w pełni móc dostrzec urokliwość słowa pisanego, ćwicząc go przez rozciągłość hogwardzkich wiosen. Ten miarowo podrygiwał jej skłonnym do uniesień, młodocianym sercem. Nasza historia godna i tragiczna, czy nie do maski tyrana podobna? Jaskrawy dramat czy scena magiczna, czy chłodny detal już tego nie odda czym była nasza miłość patetyczna.  Sunęła dłonią po pergaminowych stronicach, gdy nieśpiącą zastawał ją wschód słońca, każdorazowo czyniący z tandetnego blichtru lśniący przepych; każdorazowo barwiący jej dni innym tonem, inną barwą. Tętniące w klatce płuc serce rozkochało się w literaturze wszelkiego rodzaju oraz, co za tym szło, nabyła niebanalną wiedzę na temat dzieł pisanych, u zwieńczenia hogwardzkich lat posiadając już w nich niemałą biegłość.

Zakończyła Hogwart z wynikami, które nie były nader wybitne, acz wystarczające, godne pilnej, odrobinę rozbrykanej uczennicy. Już w szkole, zafascynowana runami oraz obroną przed czarną magią, wytyczyła swoją przyszłą ścieżkę, której trzymała się w ostatnim szkolnym roku wyjątkowo kurczowo. A czasy były niewątpliwie trudne, rodzina jednak postanowiła posyłać ją nieustannie do Hogwartu aż do zakończenia szkolnych dni. Z uwagi na swoje wysokie noty w dziedzinach obrony przed czarną magią i starożytnych runów, dostała się na ministerialny kurs klątwołamaczy, zakończywszy go jednak, podjęła samodzielną pracę, aby po niedługim czasie odnaleźć swojego mentora w tej materii. Jako dorosła kobieta, acz umysłowo raptem niewinna podlotka, podczas pracy nieustannie szkoliła swoje umiejętności, nigdy nie spoczywając na laurach, nigdy nie zaprzestając samorozwoju. Bycie dobrą jej nie wystarczało, chciała być najlepsza, kąpać się w glorii własnej osoby. Rubaszny śmiech bóstw nad nią czuwał, podsycając ogień niebotycznego wręcz pragnienia; odnajdywała się w dziedzinie łamania klątw bez dwóch zdań, a nieustanne dążenie do perfekcji uczyniło ją istotą o wyjątkowo niezachwianej wierze we własne możliwości oraz adekwatnych do zaangażowania umiejętnościach. Bo uczyła się od najlepszych w swoim fachu, mając do czynienia z doświadczonymi łamaczami klątw zasilającymi szeregi Ministerstwa. Naukę chłonęła wyjątkowo silnie, wybierając się na coraz trudniejsze misje, podejmując coraz bardziej skomplikowanych, trudnych do usunięcia klątw. Błędy nie przysłaniały jej jasno postawionego, określonego celu, który sunął bezwiednie po umyśle odkąd kładła się na soczyście zielonej trawie pod domem w Ottery.

Została sprzymierzona z Zakonem Feniksa, dając upust swoim promugolskim przekonaniom oraz chęci walki o dobro słabszych. Była w gruncie rzeczy idealistką, skłonną do krwawej walki o własne przekonania, których posiadała nader wiele – podczas bezksiężycowej nocy śmierć ponieśli oboje spośród rodziców, co skłoniło ją do opuszczenia nieprzychylnego, niebezpiecznego Londynu na rzecz posiadłości w Ottery, znanej jej tak dobrze za czasów dziecięcych. Wojna napawała ją dławiącym, trzepoczącym w płucach lękiem i poczuciem braku stabilności. Utrata rodziców, która niejednokrotnie spędzała jej sen z powiek, gwałtownie wyrywając ją z objęć Morfeusza. Polityka nie była nigdy dziedziną, jednak posiadała wyjątkowo wyważoną ogładę na temat tego, co dzieje się na terenach Anglii. Wszechobecna śmierć zaczęła zaciskać z wolna trupie palce na jej nadgarstkach, a rozszalały płomień zniszczenia wywołuje u niej niezawoalowany lęk.