Altana na tyłach

Jenny rzadko kiedy poddawała się ciężkim nastrojom, ale o dziwo sylwestrowa zabawa wprawiła ją w pewnego rodzaju błogie rozmarzenie. Co prawda, wiedziała, że nie jest to marzenie, a prawdziwe życie, bo w marzeniach zamiast jej brata, obok siedział przystojny dżentelmen z rozbudowanym bicepsem, ale nie zamierzała narzekać. Myślami pobiegła w stronę pozostałych braci, wesoło świętujących ze swoimi bliskimi, by wreszcie błyszczącymi oczami spocząć wzrokiem na Cillianie. Powinien skupić się na sobie. Uwierzyć we własne możliwości i zobaczyć siebie tak, jak widziała go ona od pamiętnego dnia, gdy podpaliła przypadkowo jego książkę. Teraz już zrozumiała, że stawianie tomików poezji z biblioteczki jako podstawek pod garnki to nie najlepszy pomysł, ale Silly pozostał poniekąd taki sam, a zarazem zupełnie inny. Dojrzały, delikatny na sposób, którego wielu by po prostu nie zrozumiało. Czerpał ze swojej wrażliwości siłę, a Jenny nie wątpiła, iż nie znajdzie się na świecie osoba o większym i bardziej wyrozumiałym sercu niż on. Inna sprawa, często dawał wykorzystywać to swoje gołębie serce niepotrzebnie. Dlatego za każdym razem, gdy oznajmiał miłość, podchodziła do kandydatek z optymistyczną ostrożnością. Zrobiłaby dla swojej rodziny wszystko, a ich dobro bez dwóch zdań postawiła ponad własne.
Talerz wcześniej napełniony pysznościami, teraz już pozostawiał obraz sowicie zakończonego posiłku, a pusty kieliszek po skrzacim winie dodawał Moore szczypty radości. - Idę, idę. Wiesz przecież, że uwielbiam horoskopy z Czarownicy. A raczej uwielbiałam dopóki nie zaczęli pisać, że z mugolskiej skóry robi się ładne rękawiczki. - Uniosła się chwiejnie do pozycji stojącej i dziarsko podążyła za bratem oraz jego ukochaną, bez zbędnych ceregieli zagłębiając dłoń w misce. - No co tak się plączesz jak ksiądz po kolędzie? Zabieraj łapę i mów co wylosowałeś. - Poczekała, aż ten wyciągnie papierek, po czym sama zabrała pierwszy z brzegu. - Ha, sprzyja mi fortuna, kto by pomyślał! - Roześmiała się szczerze, wdychając znajomy zapach świeżej trawy. Kojarzyła go doskonale z długich wędrówek, które odbywała wraz z Płotką. - Twoja jak zwykle jakaś poetycka i uduchowiona, a moja pachnie jak rabatka co sadziłam na niej pietruszkę w zeszłą środę. - Czknęła pod nosem, wciąż jednak mówiąc z żartobliwą czułością w głosie. Takie mieli swoje role, on odpowiadał za artystyczną stronę ich rodzinnych zdolności, ona za to by nigdy nie zapominali, że z głową w obłokach, stopy wciąż stoją dziarsko na powierzchni ich ziemi. Ziemi, którą zamierzała bronić dzielnie i niestrudzenie, ale dopiero po tym jak utnie sobie krótką drzemkę. - Wy idźcie przodem, ja jeszcze pożegnam się z Aurorą. Oszczędzicie mi widoków obściskiwania się pośród pantalonów gwiazd. Pantenonów? Pan - te - onu gwiazd. - Znów czknęła, ściskając serdecznie Tessę w swoich objęciach, a następnie oferując bratu klepnięcie w ramię, poprzedzone znaczącym mrugnięciem oczka i falującymi w porozumieniu brwiami. Niech nie zmarnuje na Merlina tej okazji, którą właśnie mu dała. Wszyscy w końcu musieli zacząć Nowy Rok od czegoś pozytywnego, a dla Jenny taką rzeczą było właśnie obserwowanie szczęśliwego brata w otoczeniu najbliższych jej osób.
| wróżba Jenny