Na miękkim, ruchomym fotelu on — swoiste uosobienie mądrości i dojrzałości, jakieś nienormalne zamknięcie wszelkich ideałów w posturze pojedynczej jednostki.

Niektórzy uważają, by sprawować władze trzeba mieć sobie coś z potwora. Drapieżnika, który węszy i wyłapuje zapach krwi z kilometrów. Zbrodniarza, który zdolny jest do okrucieństwa, tylko dla sobie wyznaczonych celów. Potwór, mała kreatura stworzona przez głód i pragnienie.

Machiavelli z wyraźnym ostrzeżeniem dla Księcia twierdził, że ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć. Surowo, gdyż wydając lekką karę, będą pragnęli zemsty. Poznając dewastacje nie będą mieć siły. Trzeba wybierać drogi ostateczne, gdyż krocząc wolno z karą, wywołuje się pragnienie retorsji.

Lubił w takich chwilach myśleć o niej. Nie, lubił było złym określeniem, gdyż wprowadzało go to w czeluść udręki. Nie mógł się jednak powstrzymać, jej słowa nawiedzały jego niechroniony umysł. Mąciły, plądrowały i nie brały jeńców, pozostawał skazany na łaskę własnych kreacji.

Dyplomacja była sztuką zjednywania sobie serc. Słodką grą słów, w której na końcu powinno znajdywać się dwóch zwycięzców. Pełna kurtuazji i dwuznaczności, nie wybaczała prostych potknięć.