[bylobrzydkobedzieladnie]

| z Piccadilly

- Nie wiedziałem, że można wypożyczać stąd książki - rzucił zaskoczony, gdy przepuszczał pannę Ollivander w drzwiach. Z placu okazało się całkiem blisko do tego miejsca, chociaż początkowo był mocno zaskoczony drogą, którą obrali. Jego orientacja w bibliotekach Londynu nie była zbyt wielka, ale dzięki regularnym eskapadom do tego typu przybytków, jakie wymuszał na nim przyjaciel umiał stwierdzić, że to w kompletnie inną stronę. Jednak jak na przyjaznego towarzysza podróży przystało nie poddał osądu swojej towarzyszki pod wątpliwość. Słusznie zresztą, bo okazało się, że książka, która przez niego została zniszczona pochodzi z zupełnie innego miejsca.
Nigdy wcześniej tutaj nie był. Zwiedzanie czarodziejski kawiarni wypełnionych po sufit książkami nie było raczej zajęciem, którym zajmował się w wolnym czasie. Zresztą ostatnio książek unikał jak ognia. Wcale nie dlatego, że jako sportowiec reprezentował bezmózgą warstwę osiłków, którzy z trudem się wysławiają. Wszystko przez to, że jego umysł od razu tchnął skojarzeniami z osobą, która zajmowała jego umysł ostatnimi czasy stanowczo za często. Już wyobrażał sobie jego opinię o tym miejscu. O tym jak narzeka, że ktoś może łatwo uszkodzić cenne woluminy. Otrząsnął się jednak z tych myśli postępując za Katyą w głąb lokalu. Był teraz tutaj, z nią, nie powinien być nieobecny myślami. Chociaż wciąż nie był pewien, czy mimo naprawdę miłej odskoczni powinien jej towarzyszyć.
- Mam nadzieję, że nie będziesz miała problemów przez tą książkę - powiedział tytułem przeprosin, które mimowolnie wciąż kołatały mu się po głowie. Spoglądając na otaczające ich stoliki i regały mimowolnie wpadł mu do głowy pomysł na rekompensatę. - Może zaproszę cię teraz na kawę w ramach zadośćuczynienia? - Późna pora ani trochę mu nie przeszkadzała. Często pijał kawę o tej porze, bo dłużej utrzymywała go w świeżości umysłu, a to oznaczało, że nie będzie musiał szybko mierzyć się z demonami sennymi. Każdy sposób na odwleczenie tej walki w czasie był dobry. A miłe towarzystwo zawsze jest w cenie.

-Ja też nie wiedziałam, ale jest to dość kameralne miejsce, sam pan rozumie - mruknęła pod nosem i uśmiechnęła się nikle, gdy mocno przycisnęła torbę do swojej piersi. Łapała oddech raz po raz, bo tak naprawdę - nic nie stało na przeszkodzie, by najzwyczajniej w świecie spędzić czas w ciszy, z dala od zgiełku i dzikiego tłumu. Po ostatnich ekscesach, których się dopuściła, było to dobre. Może nawet bardzo? Otaksowała jeszcze Avery'ego wzrokiem, gdy wreszcie udało im się znaleźć w odpowiednim przybytku, a następnie skierowała się do lady, by z przykrością pokazać - co stało się z ledwie wypożyczoną księgą. Serce uderzało nieco szybciej, bo zawsze bała się o słowa, które miałyby na celu ją potępić, a przecież dla niej jakakolwiek literatura była prawdziwą świętością. Kiedy jednak kobieta oznajmiła, że to nic i wszystko da się naprawić, Ollivander odetchnęła z wyraźną ulgą.
-Ewidentnie nie mam problemów, ale następnym razem proszę nie robić na mnie zamachu, dobrze? - zagaiła przekornie, a następnie poprowadziła ich w stronę jednego ze stolików, by to tam usiedli. Nie znajdował się w centralnej części sali, a raczej w głębi, która miała odciąć ich od spojrzeń innych czarodziejów. -Kawa? - zapytała kompletnie zaskoczona i parsknęła śmiechem. -To zabiłoby moje serce, ale chętnie napije się herbaty - jakiejkolwiek - zaproponowała spokojnie i wyciągnęła wszystkie pozostałe dzieła, które odłożyła na stolik. Wiedziała, że jeśli mężczyzna zniknie, ona zamknie się tutaj na długie godziny, które pozwolą jej na wyciszenie i powrót do domu, którego wcale nie chciała. Stroniła w końcu od dworku ojca i zajmowała swoje myśli wieloma aspektami, ale nie Malakaiem. -Rozumiem, że oficjalny ton jest dość problematyczny i to stąd zacząłeś zwracać się do mnie bez zbędnych tytułów? To całkiem miłe; w gruncie rzeczy, od powrotu nie spotkałam się z niczym więcej jak z kolejną salwą - lady Ollivander, panienko Katyo - zawiesiła głos i przygryzła od środka policzka, by ponownie się odezwać. -To strasznie sztywne, prawda?

Jego również zalała fala spokoju, gdy okazało się, że z powodu zniszczonej książki nie zostaną wyciągnięte żadne konsekwencje. Miał nadzieję, że nie zagwarantowało tego ich pochodzenie. Wszak oboje prezentowali klasę czarodziejów szlachetnej krwi, a nie od dziś wiadomo o odrobinę innym podejściu do tego typu klienteli. Nie skupiał się jednak na tym nie chcąc niszczyć sobie takimi rzeczami humor. Nie było takiej potrzeby. Najważniejsze, że nic się nie stało, a on niejako oczyścił swoje sumienie, nawet, jeśli nadal czuł się winny jej upadkowi. Z drugiej strony powinien dziękować Merlinowi, że to nie ona wylądowała w kałuży. Wtedy sytuacja prezentowałby się zupełnie inaczej.
- Postaram się - odparł uśmiechając się lekko. Nie chciał, żeby miała go za osobę o emocjonalności marmurowego posągu, chociaż właśnie to wcale nie było to dalekie od prawdy. Dzisiejszy dzień stanowił pewnego rodzaju retrospekcję w jego życiu, powrót do młodzieńczej niewinności, kiedy największym problem było nauczenie się historii magii w dzień ważnego meczu z krukonami. Obecność Ollivander była dla niego impulsem do sentymentalnej podróży w czasie i był jej za to niesłychanie wdzięczny, więc nie chciał, żeby musiała się męczyć w jego towarzystwie. Bez szemrania, że to w gestii mężczyzny należy dobór miejsca, podążył za nią do wybranego stolika. Uniósł lekko brew słysząc uwagę o kawie. On sam chyba nie istniałby bez tego iście czarodziejskiego napoju, ale nie miał zamiaru przekonywać jej do swojego zdania. O gustach się nie dyskutuje.
- W porządku, każdy napój jest dobry w dobrym towarzystwie. - Zdusił w zarodku myśl o ognistej, którą pił po raz pierwszy w Hogwarcie. Była iście piekielnym trunkiem dla jego gardła, ale towarzysz wszystko mu wynagradzał. Pokręcił głową, jak gdyby wspomnienia były natrętną mucha, którą chciał odgonić. Miał nadzieję, że wyszło naturalnie i nie weźmie go za wariata. Skupił się więc na książkach, które ułożyła na blacie. Niestety tytuły nic mu nie mówił, ale to go nie dziwiło.
Dopiero jej słowa sprawiły, że zwrócił uwagę na to, co powiedział. Widocznie czuł się w jej towarzystwie na tyle swobodnie, że zupełnie naturalnie zgubił sztuczną otoczkę oficjalnych zwrotów.
- Momentami wręcz nienaturalne - zgodził się z nią. Co prawda w jego wychowaniu używanie tego typu wyrażeń było podstawą to i tak nie przepadał za używaniem ich w rozmowach na polu nieoficjalnym. Tym bardziej, że znał już Kat. Nie za dobrze, ale oboje mieli pewne zaplecze wiedzy na swój temat. Być może to dlatego rozmawiało im się całkiem przyjemnie. Søren opuścił ją dopiero po niespiesznym wypiciu sporego kubka kawy w nadziei, że jeszcze kiedyś na siebie wpadną. Oby nie tak dosłownie jak tym razem.

|zt x2

|09.05.1956r, metoda Zakonu!


Myśl ciągnie słowo, słowo ciągnie kolejne, później pojawia się postanowienie, pojawia się na głos i wszystko robi się jasne i nie można się już wycofać. Cała ta noc była dziwna, dziwna bo umówił się z przyjacielem na wypad, wyjście, chciał się napić, chciał pogadać, nie chciał myśleć o tym, co poważne i o tym, co dzieje się na świecie. Nie chciał kolejnej osobie opowiadać o odsieczy, najważniejsze przecież wiedział: zawiedli. Nie chciał się użalać, nie chciał rozpamiętywać, nie zamierzał nikomu opisywać jak wyglądał człowiek którego porzucili w korytarzu pełnym trującego gazu, nie zamierzał mówić o tym, którego miał uratować, który najpewniej zmienił się w kamień chwilę po tym, nie zamierzał opisywać bohaterskich prób więźniów którzy parzyli i odmrażali sobie ręce, wystawiali się na ataki aż do całkowitej utraty sił - choć niewątpliwie zasługiwali na niejedną opowieść.
Chciał zepchnąć to wszystko gdzieś w zakamarki swojej podświadomości. Wyciągnąć wnioski, a główny wniosek był taki, że był zbyt słaby. Zmienienie tego było jednak czymś, co zajmie czas, próby stawania się coraz silniejszym, bardziej potrzebnym i nadającym się do walki - to jest coś, co może robić, co ma sens.
Żal niech schowa się gdzieś głęboko, daleko za świadomością.
Wybrał chyba jednak kiepski moment, może kiepską osobę. Miało nie być politycznie, miało być tylko śmiesznie, ale zrobiło się poważnie, zbyt poważnie i najpierw w Bertiem pojawiła się irytacja, później i o niej zapomniał i zadał jedno pytanie.
Po co o tym gadamy?
Jedno pytanie, które kończy rozmowy, lub zmienia je w czyn.

Miejsc zrujnowanych przez dziwne anomalie nie brakowało. Były niebezpieczne. Dookoła dawało się dosłyszeć już wiele teorii spiskowych na temat tego, dlaczego Ministerstwo nic nie robi. W niektóre z nich dało się wierzyć, inne brzmiały jak paranoja, jak było na prawdę - tego być może się nie dowiedzą. Gdybanie nie ma z resztą większego sensu, sens ma tylko zrobienie z tym czegoś, prawda?
Miejsc było dużo, to tylko jedno z wielu. Włamanie się wcale nie było takie trudne. Nikt chyba za szczególnie nie chciał się tu zbliżać, już uderzenia ciągnące się od fontanny odstraszały większość osób. A może mieli po prostu szczęście?
- Masz ostatnią sekundę, jeśli wymiękasz.
Nie byłby sobą bez rzucenia głupiej uwagi, bez pokazania jak to to co widzi wcale, a wcale nie robi na nim wrażenia. Jasne. Nie czekając wszedł do środka.

Jak?
Jak to się stało, że p o n o w n i e, po raz zabrakło-mu-już-sił-żeby-to-liczyć, wylądował z drogim Bertiem daleko od swojej strefy komfortu? To jedno pytanie krążyło w jego myślach, chociaż jego tor mógł być zaburzony przez to, że w pewien sposób niepokoił się o swojego przyjaciela… a może przez co najmniej podejrzane płyny, którymi Bott jak zwykle starał się go uraczyć. Powinien się już dawno poddać, przestać się dręczyć poszukiwaniem odpowiedzi na niemożliwe, ale taki już był — typowy Krukon — nieustający w staraniach, dopóki nie miał racjonalnego wyjaśnienia na wszystko. Czasami jednak nie posiadał wglądu w całą sytuację, nie zebrał wszystkich informacji, jego emocje wypływały na jego postrzeganie i mógł mylnie zinterpretować zachowanie drugiej osoby.
Nie było jednak nic mylnego w tym, jak potoczył się ich wieczór. Wszystko, co się wydarzyło było podbudowane słowami, impulsami i dopiero, kiedy nie można już było tego cofnąć, Constantine zauważył do czego zmierzali. Wtedy mógł już tylko patrzeć jak sytuacja wymyka się z jego rąk, jak przesypuje się przez palce, zaczyna żyć własnym życiem. Doszukiwał się w tym swojej winy — za bardzo chciał pomóc, za bardzo próbował, nie udało mu się wyczuć momentu, kiedy wkroczyli na grząski grunt i zamiast milczeć, tylko pogorszył sprawę. Znali się już wiele lat, a on wciąż próbował mierzyć Bertiego swoją własną miarą, samolubnie oczekiwał, że zachowa się przewidywanie.
Bott i przewidywalność? Sam sobie jestem winien, pomyślał, idąc krok w krok za przyjacielem. Starał się ociągać, ale na nic się to nie zdało, ponieważ chłopak przed nim miał już wyznaczony cel i nic nie mogło go powstrzymać zanim go nie wypełnił. Dogonił go lekkim truchtem. Nic nie powiedział podczas ich podróży, nawet powstrzymał się od swoich zwyczajowych, cichych protestów. Podążał za nim jak cień; nie miał nadziei na to, że nagle zmieni zdanie, ale ufał, iż jeżeli będzie w niebezpieczeństwie to chociaż będzie w stanie mu pomóc. Wyczuwając nową różdżkę w kieszeni, nie był taki pewny. Ostatnie zdarzenia, nieplanowana wizyta w szpitalu, niepowodzenie, którego nawet do końca nie pamiętał, nieco podburzyły jego wiarę w siebie. Jednakże nie było wyjścia. Widząc anomalie, błyskające aż od Piccadilly Circus, ogień, niepokojące hałasy i kiepski stan tych części Londynu, poprawiał niespokojnie płaszcz, rzucając spojrzenia w stronę towarzysza. Sam już zetknął się z tym, co powodowała wyrwana spod kontroli magia, dlatego wolałby się w to nie pakować ponownie, zwłaszcza kierowany pochopną decyzją. Czy jednak miał wyjście? Zanim zdążył zasugerować, że „może to nie jest dobry pomysł”, usłyszał ostatnie ostrzeżenie drugiego Zakonnika.
— I kto cię wtedy uratuje? — odpowiedział z udawanym przekonaniem, chociaż chciał dodać, że ani żaden Bott by mu nie wybaczył, ani Sue, gdyby tak go zostawił. Znaleźliby go na końcu świata i tak by się to skończyło. Dla potwierdzenia swoich słów, prześlizgnął się obok przyjaciela i poklepał go niedbale po włosach. Był nieco wyższy, więc czasem czuł się jak jego starszy brat. Rzecz jasna, chłopak był przeciwieństwem jego prawdziwego brata, o czym oboje zdążyli się już przekonać wiele razy.
Właściwie nie było sensu, by specjalnie zamykać to miejsce. Nieregularne wstrząsy, rozrzucone książki i ta napięta atmosfera powinny skutecznie odstraszać ciekawskich. Nie dotyczyło to ich, oczywiście.
Zatrzymał się nagle i zaczął nasłuchiwać. Czuł w powietrzu drażniący dym, a gra cieni kilkanaście metrów przed nimi wskazywała, gdzie teraz grasował ogień. Nie udało mu się powstrzymać kaszlu, który znienacka go zaatakował. Przeczesał włosy, po czym zasłonił nos rękawem, próbując zminimalizować negatywne skutki.
— No, droga wolna — mruknął, głos zniekształcony przez pozycję, którą obrał.

Uśmiechnął się pod nosem na słowa przyjaciela, choć wcale nie czuł wesołości. Jego także od razu po wejściu do pomieszczenia uderzyła fala gorącego powietrza, dym nieprzyjemnie zadrapał w gardle, jednak dopiero teraz - brawo, Bott - przez myśl mu przeszło, że być może ciągnięcie chorego na klątwę odyny człowieka w miejsce, które płonie nie było dobrym pomysłem. Było już jednak za późno, a Ollivander był dorosły, przynajmniej z punktu widzenia prawa i miał swój mózg, przynajmniej z punktu widzenia medycznego. Nie było się więc nad czym rozczulać.
Posłał mu więc tylko jedno spojrzenie, trochę może czekając aż ten jednak zrezygnuje jednak skoro Ollivander szedł za nim, znów się odwrócił. Zaraz z resztą jego uwagę przykuł jeden z regałów. Tego nie można tak zostawić. I skoro obaj wiedzą, że nie można, dla niego sytuacja była raczej oczywista. Bott nie lubił stać i patrzeć. Nawet, jeśli wydarzenia końca kwietnia zachwiały jego pewnością siebie, nawet jeśli być może nabrał trochę więcej szacunku dla własnego życia, raczej nie zmieni się on w typ osoby, która potrafiłaby po prostu czekać, aż problem zniknie. Musi spróbować.
Kolejne trzaski sprawiły, że jego spojrzenie powędrowało wpierw na sufit - bo to jego stan martwił go najbardziej - dopiero po chwili zrozumiał, że problem stanowi regał, kolejne książki uderzając o ziemię wywołały magiczne wybuchy.
Powietrze było gorące, z każdą chwilą robiło się coraz gorzej. Ogień rozprzestrzeniał się zadziwiająco szybko, nie było czasu żeby się zastanawiać, jednak jedyne zaklęcie jakie przyszło mu do głowy wydawało mu się zbyt silne. Przypominało inne, za sprawą którego nie tak dawno o mały włos nie doprowadził do tragedii. Zwlekał zaledwie kilka sekund, wtedy zaklęcie okazało się o wiele silniejsze niż sądził, jeśli teraz znów tak będzie, zostaną pogrzebani tym cholernym sufitem, który mimo wszystko wciąż ściągał uwagę Botta.
- Odsuń się pod ścianę. - polecił zaraz, uznając że zwlekanie nie ma sensu, wręcz nie mogą sobie na nie pozwolić, ogień rozprzestrzeniał się mocniej z każdą sekundą, a w wyobraźni Botta wcale nie ograniczał się do tego jednego zrujnowanego budynku. Także się cofnął, jednak różdżkę skierował właśnie w stronę płonącej części regału. - Fontesio.
Odezwał się zaraz w nadziei, że uda mu się zapanować nad ogniem.

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 81

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Instrukcje były jasne, doskonale wiedzieliśmy jak sobie poradzić z anomaliami, należało działać. Goshawk poznałem niedawno, choć już wcześniej doszły do mnie słuchy, o jej uzdrowicielskich zdolnościach. Chciałem działać, choć zdawałem sobie z własnych braków. Potrzebowałem kogoś, kto je wypełni, wydawała się więc odpowiednia, do zaproponowania jej odwiedzenia Działu Ksiąg Zakazanych – szybko udało nam się ustalić dogodną dla nas datę.
Ciemna peleryna sięgała ziemi, a kaptur narzucony na głowę skrywał w mroku moją twarz, byłem jednak przezornym. Należało spodziewać się zagubionych wędrowców, albo śmiałków próbujących również zmierzyć się z anomalią, nie chciałem, by mnie rozpoznano, dlatego okulary w złotych oprawkach schowałem do kieszeni płaszcza, a twarz obwiązałem dodatkowo ciemną, aksamitną apaszką. Nie zależało mi na pięknym wyglądzie, a na zachowaniu anonimowości. Pozwolenie by ktoś mnie rozpoznał było mocno na moją niekorzyść z racji zajmowanego stanowiska.
O umówionej godzinie stawiłem się przed umówionym miejscem dostrzegając, jak budynek trzęsie się co jakiś czas, już z zewnątrz wyglądał nieciekawie – ale nie zamierzałem się wycofywać. Wypowiedziałem jakieś zdawkowe słowa przywitania, gdy Goshawk zjawiła się obok i ruszyłem jako pierwszy. Przechodząc na drugą stronę ulicy, a później wchodząc wprost do pomieszczenia które i z wewnątrz prezentowało się równie żałośnie – popękane ściany, stłuczone okna, sufit zdający trzymać się na ostatnich belkach, zdecydowanie anomalie wyrządziły tutaj dużo szkód. A szkoda, lubiłem tam przychodzić. Mój wzrok natrafił na dwie nieznane jednostki praktycznie automatycznie klasyfikując je jako zagrożenie. Widziałem twarze moich towarzyszy na spotkaniu, ta dwójka nie była wśród nich. Musiała być więc albo zbłąkanymi dzieciakami szukającymi rozrywki albo przyjść tu kompletnie świadomie wiedząc jak poradzić sobie z anomalią, to zaś jasno klasyfikowało ich jako członków ugrupowania, o którym jedynie słyszałem. Pozostawała zawsze trzecia opcja, że ich młode twarze to jedynie złudzenie, a oni sami są pracownikami Oddziału Kontroli Magicznej – odrzucałem jednak tą możliwość słysząc, że Ministerstwo pilnuje dokładniej tych miejsc za dnia, nocą pozostawiając jedynie kilka oddziałów. Nie zamierzałem jednak pytać, istniały tylko dwie możliwe drogi – wycofać się, lub przejąć to miejsce, lub chociaż spróbować. W razie niepowodzenia zostawała zawsze ucieczka, pozwolenie by nas złapano również nie wchodziło w grę.
- Silencio. – zażądałem od różdżki kierując ją w stronę niższego(Bertie) z czarodziejów, mając nadzieję że towarzysząca mi kobieta pójdzie równie szybko w moje ślady.

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

Zgodziła się na pomoc z anomalią, tym bardziej, że niedawno zapoznała się z wytycznymi Czarnego Pana dotyczących zajmowania się tymi wybuchami magii. Chociaż nie do końca rozumiała co się działo i jak dokładnie mieli z tym walczyć i czy jej umiejętności się do czegoś przydadzą, to postanowiła pomóc, gdy dostała taką propozycję.
Teleportowała się w określone miejsce, jej czarna szata zaszeleściła gdy pojawiła się obok mężczyzny. Poprawiła kaptur na swojej głowie, kiwnęła mu głową w geście przywitania i ruszyła za nim w stronę biblioteki. Miała dziwne wrażenie, że już się tu coś działo, coś się szykowało, a wraz z przekroczeniem progu i dostrzeżeniem dwóch innych osób wiedziała już, że jej kobieca intuicja nie zawiodła. Nie wiedziała kim są, ani co tu robią, jednak, czy ktoś normalny pojawiłby się tutaj bez tego jednego, konkretnego, celu jakim było naprawienie magii w tym rejonie, aby móc korzystać z jego dobroci? Członkowie Kontroli Magicznej nie robiliby tego w nocy, więc i Marianna, tak jak Apollinare, odrzuciła tę opcję. Cokolwiek tu robili i cokolwiek chcieli musieli liczyć się z ryzykiem, że nie będą sami i ktoś w każdej chwili może ich nakryć. Albo Ministerstwo albo Rycerze, wykonujący polecenie swojego Pana.
Rycerz bardzo szybko przeszedł do ataku, co Mariannę lekko zdziwiło, ale w sumie miał rację. Nie było powodu aby czekać i pozwolić im działać. Jeżeli chcieli przejąć to miejsce, to szybko i robiąc przy tym jak najmniej hałasu. Rzucenie zaklęcia wyciszającego było bardzo dobrym pomysłem, nie dość, że nie będą mogli się porozumiewać to i niewerbalne rzucanie zaklęć było zdecydowanie trudniejsze. Mało czarodziei potrafiło robić to bez żadnych problemów. Marianna na pewno nie należała do tej grupy.
Wyciągnęła więc różdżkę przed siebie w kierunku drugiego z mężczyzn, był on trochę wyższy wyższy od tego, w którego zaklęcie rzucał jej towarzysz. Zacisnęła więc swoje palce i wykonała odpowiedni ruch ręką.
- Silencio - powtórzyła za Apollinare.
Wystarczyło ich trochę uciszyć, a dla Marianny i jej towarzysza sprawa przedstawiałaby się z zdecydowanie lepszych barwach.

The member 'Marianna Goshawk' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 10

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Musiał pozostać spokojny. Taka była zasada, którą kierował się od dnia, kiedy potwierdziły się przypuszczenia rodziców — był przeklęty. W tej sytuacji Constantine był trochę zaniepokojony, lecz było to normalną reakcją każdego, kto wkroczyłby do pomieszczenia wypełnionego ogniem. To, że zrobił to dobrowolnie już na coś wskazywało, obojętnie czy to brawura, czy brak analizy konsekwencji. Przyjaźń jednak cenił ponad swoje własne zdanie, ponad ograniczenia własnego ciała. Dawał radę oddychać, póki co był w podobnym stanie do samego Bertiego. Poczuł na sobie jego wzrok, ale tylko wzruszył ramionami. Przed sobą mieli niejedną ścianę ognia, wyrwany spod kontroli ogień, który wybrał sobie idealne miejsce na atak. Nie mieli wyjścia, musieli się tym zająć, bo pożar w bibliotece miał bezlik możliwości, mógł się rozprzestrzeniać przez wiele dni, pochłaniając ze sobą księgi, unikalne tomy, sekrety być może niemożliwe do odtworzenia. Poza tym, tu odezwał się bohaterski głos w jego głowie, istniała możliwość, że gdzieś w dalszych korytarzach utknęli ludzie. Skoro już tu weszli, nie mogli wyjść i udawać, iż nic się nie stało. Zwłaszcza, iż taki był cel. Tak to wyczytał między wersami, sam także pragnął ponownie poczuć, że jest potrzebny. Minął dopiero tydzień i kilka dni od tej dotkliwej nocy, jednakże zdążyło się tak wiele wydarzyć. Spotkanie, porażka odniesiona wraz z Floreanem, wszystkie chwytające za serce listy... I nic nie przemawiało na jego korzyść. Czuł się bezużyteczny, miał przecież pomagać, tworzyć różnicę, zmieniać to, co było w świecie zepsute. Gdzie twoja droga, rycerzu?
Powiedziałby to jego przyjaciel działał jako pierwszy między innymi dlatego, iż mógł tego bardziej potrzebować. To on ich tu przyprowadził. W tej odwadze i śmiałości było coś znajomego, wywołało nawet delikatny uśmiech na ustach młodego szlachcica, bo to odpowiadało Bottowi, którego pamiętał. Wszystko inne, miał nadzieję, było tylko przejściowe. Poradzą sobie tutaj i oboje wrócą do siebie...
Chociaż zaciskał dłoń na różdżce, posłusznie wykonał polecanie, cofając się w tył, w pobliże w miarę solidnie wyglądającej ściany. Skupiał się, próbował wyciszyć myśli i znaleźć najlepsze rozwiązanie. Irytujący dym próbował wedrzeć się do jego oczu, zmrużył je więc, uważnie obserwując jak Bertie rzuca zaklęcie. Wypuścił powietrze z ulgą, dopiero teraz zauważając, że wstrzymywał oddech. Na szczęście czar zadziałał i to z wielką mocą, i nie śmiałe iskierki nadziei zagrały w jego umyśle. Odsunął rękaw od twarzy, posyłając uśmiech pełen aprobaty dla przyjaciela. Widocznie w końcu się czegoś nauczył!
A jednak nie miało to trwać długo. Wszystko prysło, jakby ktoś nagle przebił bańkę, w której nawet nie zdołali się jeszcze rozgościć. Nie był pewien, co usłyszał najpierw — czy to szmer tkaniny, wątły stukot kroków, a może wszystko do dopowiedział sobie potem, o chwilę za późno. Nie mógł uznać przybyszy za urzędników Ministerstwa, nie pojawiliby się oni bez słowa, żądaliby jakiegoś wyjaśnienia ich obecności, nie nieśliby ze sobą tak ciemnej aury. Chcieliby raczej coś z nich wydusić, zaklęcie ciszy do tego nie pasowało. Zakapturzone postacie dostrzegł już po fakcie, po tym jak zaklęcie trafiło Bertiego. Czyżby ktoś nie życzył sobie, by to miejsce zostało naprawione? Może pożar nie był przypadkiem? Czy oni wrócili, by upewnić się, że wszystko spłonie doszczętnie? To było sensowne wyjaśnienie, gdyby było inaczej, nie próbowaliby najpierw unieszkodliwić tego czarodzieja, któremu udało się poskromić niszczycielski żywioł.
— Bertie? — rzucił do niego, chociaż wiedział, iż nie otrzyma odpowiedzi. Nie uległ pokusie, by spojrzeć w jego stronę. Pewnie spoglądał na postacie, chociaż przy słabym świetle nie był w stanie określić wiele. Po głosie mógł rozpoznać, że jedno z nich było kobietą, ale niewykluczone, że to jakiś zmyślny fortel, poza tym otoczenie nie ułatwiało ich identyfikacji. Nie chciał walczyć, nie mógł jednak pozostawić ich jawnej prowokacji bez odzewu.
Zwrócił się w kierunku, z którego to na niego leciało zaklęcie.
— Silencio! — wypowiedział stanowczo, ściskając silniej swoją nową różdżkę. Miał nadzieję, że się sprawdzi i uda mu się pokrzyżować im plany, odpowiadając im dokładnie tym samym.