[bylobrzydkobedzieladnie]

Gdy nadszedł odpowiedni czas, udała się pod pomieszczenie, gdzie miała ją czekać dalsza część zabawy. Od czasu spektaklu minęło może kilka godzin, nawet nie wiedziała, ile dokładnie. Wciąż miała na sobie ubrania pochlapane sztuczną krwią, a makijaż na twarzy chyba jeszcze się trzymał, tak przynajmniej jej się wydawało.
Ale po chwili wyciągnęła przed siebie dłoń i pchnęła drzwi, zastanawiając się, jaka wyjątkowa przygoda ją tutaj czeka. Uwielbiała przygody i chętnie poszukiwała wrażeń, więc liczyła na coś naprawdę niesamowitego.
Jej pierwsza myśl po znalezieniu się w środku: Ale tu zielono! Rzeczywiście, można było łatwo zapomnieć, że to pomieszczenie. Gdzie nie spojrzała, otaczała ją bujna roślinność niczym w prawdziwym lesie. Nie wszystkie gatunki wyglądały zwyczajnie; nawet jej niewprawne oko prawie-szlamy mogło łatwo wypatrzeć magiczne rośliny.
Było tu zaskakująco cicho. Żadnych odgłosów poza jej własnym oddechem, szelestem zieleni uginającej się pod podeszwami butów i stłumionym szelestem liści. Nie widziała również ścian pokoju. Czyżby tak naprawdę to już nie był pokój w starym teatrze? Może klamka była świstoklikiem i dziewczyna została przeniesiona do prawdziwego magicznego lasu?
Tak czy inaczej, nie mogła stać w miejscu. Choć nie wiedziała, do jakiego celu dążyła, pewnym było, że powinna się rozejrzeć, poszukać jakichś wskazówek, czegokolwiek, co mogłoby wskazać jej drogę. Ruszyła ścieżką, przed sobą szybko jednak zauważając drzewo o charakterystycznych, grubych gałęziach. Wydawało jej się, że podczas którejś ze swoich podróży widziała taki okaz... Dlatego przezornie wolała obejść go w bezpiecznej odległości, nie przestając jednak patrzeć pod nogi i rozglądać się, by nie przegapić zarówno potencjalnej wskazówki, jak i zagrożenia ze strony co bardziej złośliwych roślin. Jej dłoń wsunęła się do kieszeni; na szczęście nie zapomniała o różdżce.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 75

Otoczenie wyglądało niewinnie i nic nie wzbudzało podejrzeń Alice. Wokół było ciepło i wilgotno, unosił się delikatny, słodki zapach kwiatów. Jeśli nawet drzewo rosnące przy ścieżce było wierzbą bijącą, to nie drgnęło, kiedy dziewczyna znalazła się bliżej, ale przezornie rzeczywiście można je było ominąć, zbaczając ze ścieżki. Czy to był jednak dobry wybór? 
Wystarczyło, że Alice postąpiła kilka kroków po dywanie z mchu, a coś boleśnie ugryzło ją w łydkę znienacka atakując od tyłu. Wystarczyło, że się obróciła, by zobaczyć napastnika... a właściwie całe ich stado. Tuż przy swej nodze mogła dostrzec niepozorną, zieloną kulę mięsistych liści może wielkości piłki do siatkówki, do złudzenia przypominającą najzwyklejszą główkę kapusty. Ta jednak szeroko i dość złowróżbnie się uśmiechała (dosłownie!) ukazując cały zestaw ostrych jak szpilki zębów. Nie minęła nawet chwila, a ta znów podskoczyła, chcąc powtórnie ukąsić Alice. Od strony ścieżki już w podskokach nacierało więcej tego typu zielonych "drapieżników". 

Można spróbować z nimi walczyć albo wykorzystać to, że wciąż dzieli je od niej parę metrów i uciec przed nimi w zielony gąszcz roślin.

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Kiedy znalazła się w pobliżu wierzby bijącej, przezornie wolała zboczyć ze ścieżki, tak, by nie znaleźć się w zasięgu jej gałęzi, które mogły ożyć, gdy tylko drzewo wyczuje jej ruch. Zaczęła się więc przedzierać przez chaszcze, wciąż patrząc pod nogi i na boki, próbując wypatrzeć inne ewentualne niespodzianki ze strony wszechobecnego zielska. Lub mogących się w nim kryć stworzeń.
Atak nadszedł jednak znienacka. Nagle poczuła w łydce piekący ból, zupełnie, jakby została ugryziona. Syknęła i wierzgnęła nogą, próbując to kopnąć, jednak tym, co odskoczyło w bok, okazało się nie zwierzę, lecz... kapusta. Przynajmniej coś, co ją przypominało, jednak zwykłe kapusty z całą pewnością nie posiadały paszcz pełnych ostrych jak igiełki zębów, ani nie wyglądały, jakby lada chwila miały zamiar się na nią rzucić.
Roślina, która ją pogryzła, nie była jedyną; dalej pojawiało się ich znacznie więcej, a wszystkie wyglądały, jakby miały zamiar ją zaatakować. Alice nie miała nawet czasu, by spojrzeć na zranioną nogę i zobaczyć, jakie szkody poczyniły zęby kapusty. Po prostu rzuciła się do ucieczki, mając nadzieję, że rośliny nie będą jej ścigać... Ani że w tym dziwacznym lesie nie kryły się jeszcze gorsze stworzenia.
Noga bolała przy każdym ruchu, jednak dało się na niej biec. Próbowała więc jak najszybciej się oddalić, znaleźć jakąś bezpieczną drogę.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 84

Zranienie nie było groźne, choć z pewnością mogło dawać w kość. Ucieczka wydała jej się dobrym pomysłem, więc pognała w zielony gąszcz. Przedzieranie się przez krzaki na szczęście nie przysporzyło jej zbyt wielu problemów, kapustom zaś z pewnością utrudni to pościg. 
Przecisnęła się między kolejnymi chaszczami i kiedy już sądziła, że wydostanie się na trochę bardziej otwartą przestrzeń... poczuła mocne smagnięcie kolczastym pędem po dłoni. Drogę na polankę zagradzały jej rozsierdzone obecnością intruza pniaki - mogła je rozpoznać z zajęć zielarstwa - były to wnykopieńki, obecnie wymachujące wściekle kolczastymi pędami w jej kierunku. 

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Biegła przez zarośla, oddychając szybko. Wyciągała do przodu ręce, przeskoczyła nad jakimś zwalonym pniem, próbując umknąć przed wściekłymi kapustami. Ukąszona noga wciąż pobolewała; miała wrażenie, że po łydce zaczynały spływać kropelki krwi. Nie zatrzymała się jednak ani na moment, choć wydawało jej się, że gęste zarośla spowolniły ścigające ją rośliny.
Już myślała, że uda jej się umknąć z lasku, gdy nagle znowu poczuła piekący ból, tym razem w dłoni i kątem oka dostrzegła wycofujący się długi pęd najeżony kolcami. Była niemal pewna, że widziała te rośliny w szkole; podczas zajęć też zdarzyło jej się parę razy oberwać przez nieuwagę.
Ignorując zranienia, rozejrzała się; wnykopieńki rosły na tyle gęsto, że nie sposób było się pomiędzy nimi przedrzeć bez wcześniejszego unieszkodliwienia choć części z nich. Wyjęła różdżkę, zastanawiając się, co zrobić. Szybko odrzuciła pomysł z podpaleniem roślin, obawiając się wywołania pożaru, który stałby się dla niej dodatkowym zagrożeniem. Uznała, że lepiej będzie spróbować zamrozić wściekle chłoszczące pędy.
- Caeruleusio – powiedziała, kierując różdżkę na najbliższe rośliny, zamierzając je zamrozić choć na chwilę, by utworzyć sobie drogę na polankę.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 94

Rośliny jeszcze przez chwilę wymachiwały przed nią kolczastymi pędami, ale pod wpływem zaklęcia najpierw ich ruchy stały się wolniejsze, by ostatecznie całkowicie znieruchomieć. Teraz Alice miała chwilę, by ostrożnie nad nimi przejść i wydostać się na niewielką polankę porośniętą trawą i polnymi kwiatkami. Miejsce było doprawdy malownicze... ale jak stąd teraz trafić z powrotem na ścieżkę? 
Polankę otacza zielony gąszcz. W którą stronę ruszyć do wyjścia i to tak, by nie napatoczyć się na kolejne nieprzyjemności?

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Zaklęcie Alice okazało się skuteczne; rośliny zaczęły zamierać, by ostatecznie zastygnąć nieruchomo. Nie wiedziała, jak długo potrwa jej zaklęcie, więc musiała się pospieszyć. Szybko przeszła nad pniakami, stając na niedużej polanie otoczonej ze wszystkich stron roślinnością. Nie było stąd widać ścieżki. Kompletnie nie wiedziała, gdzie się znajdowała i którędy powinna teraz ruszyć.
Korzystając z tego, że chwilowo nic jej nie atakowało, zerknęła na swoją rękę, dostrzegając na niej zaczerwienioną pręgę. Spojrzała także na łydkę. Nieco sztywny, odporny materiał spodni szczęśliwie uratował jej skórę przed dotkliwszym pokąsaniem, ale i tak wokół miejsca ugryzienia dostrzegła trochę krwi. Ale mogło być gorzej, więc nie było czym się zbyt mocno przejmować. W dzieciństwie była bardzo niesforna i energiczna, więc miała na koncie mnóstwo siniaków i zadrapań.
Wzruszyła ramionami i ruszyła kawałek przed siebie, póki nie doszła do lasku. Tam postanowiła skręcić w prawo i przejść kawałek wśród drzew, by następnie spróbować jakoś okrążyć polanę i zamrożone wnykopieńki, licząc, że w którymś momencie uda jej się wyjść na ścieżkę i odnaleźć dalszą drogę. Tylko dokąd?

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 61

Las ciągnął się i ciągnął w nieskończoność, jakby Alice wcale nie znajdowała się w zamkniętym pomieszczeniu, ale w prawdziwej puszczy. A co jeśli nie odnajdzie drogi do wyjścia i na zawsze utknie w tym opanowanym przez rośliny świecie? 
Nie mogła ocenić jak długo wędrowała, ale choć rana nie była groźna, a krew już jakiś czas temu przestała się z niej sączyć, to nogi zaczęły ją pobolewać już od samego marszu. Bez ścieżki nie było to łatwe, bo musiała się przedzierać przez gąszcz, czasami przechodzić po konarach, innym razem długo się schylać pod całym mnóstwem gałęzi. Wokół panowała nieprzenikniona cisza i Alice mogła czuć się nieswojo tym bardziej, że jej własny oddech, bicie serca i łamane gałązki pod stopami wydawały się huczeć. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że słyszy też coś innego - niepokojący szelest za plecami i z boków. Tak jakby zerwał się tam wiatr z tym... że nie przypominała sobie, żeby do tej pory były tutaj choćby i najmniejsze powiewy wiatru. 
Odgłos z każdą chwilą staje się głośniejszy...

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Szła bardzo długo. Coraz trudniej było jej uwierzyć, że to tylko pomieszczenie w starym teatrze. Otoczenie wyglądało jak prawdziwy, rozległy las, i nigdzie nie było widać ani śladu ścieżki. Czyżby zabłądziła i poszła w zupełnie innym kierunku, oddalając się od niej, zamiast zbliżać? Czuła, że powinna znaleźć się na ścieżce, że to na jej końcu znajdował się cel jej wędrówki.
Zmęczyła się. Choć z jej formą nie było tak źle, musiała na chwilę przysiąść i odpocząć, chociaż kilka minut. Noga przestała krwawić, ale mięśnie lekko rwały od wysiłku spowodowanego marszem przez las. Podłoże nie było równe, musiała pokonywać na swojej drodze różne przeszkody, choć ku swojej uldze, jak na razie nie napotkała żadnych innych dziwnych roślin czy zwierząt; a przynajmniej nie takich, które wykazywały chęć zaatakowania jej.
Po chwili ruszyła więc dalej, próbując wypatrzeć prześwitu między drzewami i przede wszystkim – ścieżki. Otoczenie jednak wydawało się wciąż bardzo podobne.
Nagle jednak usłyszała szelest. Stanowił odmianę po wcześniejszej ciszy, mąconej wyłącznie dźwiękami jej kroków, trzaskami nadeptywanych bądź odgarnianych rękami gałęzi. Odruchowo odwróciła się, znowu wyciągając różdżkę i próbując dostrzec potencjalne zagrożenie. Co to mogło być? Miała niepokojące wrażenie, że tym razem to coś większego niż kąsające kapusty...

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 96