Wyspa Achill

Jesteś moja. Czy nie to właśnie pragnęła usłyszeć od najmłodszych panieńskich lat, gdy tylko kuzynka podsunęła jej do rąk pierwszą naiwną nowelkę romantyczną? Odkąd matka poczęła snuć przed nią wizje szczęśliwego i zgodnego małżeństwa na wzór jej własnego z lordem Greengrassem? Magdalene podziwiała lady Ollivander, dumną i kochającą czarownicę, pozwalała więc sobie na nadzieję, że któregoś dnia ktoś wybierze ją dla niej, tak jak ojciec każdego dnia wybierał matkę. Lubiła sądzić, że ta dziewczęca naiwność opuściła ją w pierwszym roku po ślubie - że zrozumiała w końcu, że zgodność wynika ze wspólnej pracy i wyrzeczeń, nie z samej tylko miłości - ale ta wrażliwa, poetycka cząstka w jej sercu musiała tlić się nadal, bo jak inaczej zawrzałaby dziś tak niepojętym ogniem?
Odnosiła wrażenie, że oddycha zbyt płytko, że zaraz zakręci jej się w głowie i straci przytomność, przebudzi się, być może we własnym łóżku, samotnie - jak to zwykle bywało. Pełne pasji słowa były jednak równie rzeczywiste co dotyk, zapach i bezkres gwiazd za plecami jej wybranka; tak licznych, tak pozbawionych uroku, teraz, gdy się odnaleźli. Być może kometa nie przyniosła im tylko zniszczenia i cierpienia? Być może przyniosła też... prawdę.
- Jestem - potwierdziła nieśmiało, choć gdy zadarła brodę wyżej, by móc znów spojrzeć mu w oczy, jej policzki i źrenice żarzyły się tym samym płomieniem. - Tak jak i ty jesteś mój, teraz i na wieki. - Twierdził, że była alabastrową lalką; i mogła nią być, dla niego. Lalką, kukłą, wilą, nimfą czy smoczycą, czymkolwiek chciał ją uczynić. Miał rację twierdząc, że w ich żyłach tętniła siarka - ta tradycja sięgała wieków i żadne konflikty, żadne rywalizacje nie miały teraz większego znaczenia niż to. - Ogień nie może nas spalić, to my okiełznaliśmy smoki - powiedziała cicho, parafrazując dawno usłyszane słowa ojca. Co by teraz o niej pomyślał? I czy miało to jakiekolwiek znaczenie?
Chłonęła jego słowa całą sobą, choć we własnym wstydzie i pasji nie była w stanie mu dorównać; westchnęła mimowolnie, jak dziewica, gdy schwytał ją za biodra tak stanowczo, tak lubieżnie. Męski dotyk nie był jej obcy, nie było jej nawet obce pożądanie, choć nie czuła go od tak długiego czasu; Blaise nie był zawsze zupełnie zimny, przychodził do niej nim zaszła w pierwszą ciążę. Później została jej wyłącznie pustka, tak rozległa i tak raniąca, że nie potrafiła sobie nawet przypomnieć jak to było marzyć, liczyć na czułość. W pewnym momencie musiała... przestać.
- Wiesz, że nie jestem szczęśliwa... - To nie było pytanie. Ostrożnie oparła dłoń na jego policzku, potem na szyi i niżej. - Nie potrzebuję latać. Latanie to prosta rzecz; pragnę kochać. Pragnę miłości, która daje nadzieję, odbiera zdrowy rozsądek, kala i oczyszcza, niweczy i odradza. Pragnę oddać ci się bezpowrotnie, złożyć w ofierze wszystkie troski, plany, pragnienia. Chcę, żeby moja miłość do ciebie zdefiniowała mnie na nowo. Chcę być taka jaką mnie uczynisz. I chcę, żeby to wszystko było wyłącznie moim udziałem. - Żebyś należał do mnie tak jak ja należę do ciebie.
Wzięła głębszy oddech, gdy schwycił ją za brodę; instynktownie przymknęła powieki i wychyliła się na przemarzniętych, sinych palcach, lecz potok słów powodowanych lękiem, nieuświadomionym poczuciem zagrożenia, opuścił jej usta, mimo że wciąż czuła na nich smak jego skóry. Tak jakby już się domyślała, choć żadna z tych myśli nie była dość głośna, dość wyraźna, by jakkolwiek wpłynąć na uczucie dominujące w trzewiach. Jego przyrzeczenia, krwawe obietnice równocześnie przerażały ją i zachwycały. Nikt nigdy nie walczył dla niej, o nią, nikt nigdy nie chciał, aby stała się dlań panią. Żadna moralność nie była dość silna, by zwyciężyć nad potrzebą bycia kochaną i ważną.
- Pragnę tylko takiego świata, którym możemy władać razem - wydyszała więc zamiast niemych Nie krzywdź mojego ojca, Nie krzywdź mojego męża. Czy naprawdę uważała to kiedyś za najważniejsze?
Słowa o niewierności skwitowała zaledwie cierpkim uśmiechem, może cieniem żalu, który znikł tak szybko jak się pojawił. Przecież wszystkiego się domyślała. Sugestia wzbudziła tylko pobłażanie dla jej własnego smutku, teraz tak odległego. Wiedziała już wszak, że Blaise nie był jej przeznaczony; a przeznaczenia, tak jak magii, oszukać się nie dało. Tristan był siebie tak pewny, tak szczery w swoim uczuciu; jaką kobietą byłaby, gdyby w niego zwątpiła?
Nie opierała się więc, gdy nieco zbyt szorstko i zbyt gwałtownie przyciągnął ją do siebie. Nie znała tego dotyku, takiej pasji; Blaise był może zimny, ale był też łagodny, przynajmniej wobec niej. Westchnienie zaskoczenia zdusiły męskie usta, gorące, rzeczywiste, obce, znajome. Początkowe niepewność i niezgrabność ustąpiły miejsca zapalczywości, gdy oplotła ramionami jego szyję i oddała pocałunek. Pierwszy, który miał znaczenie.
Ręcznik, tak starannie zawiązany, zsunął się niżej pod naporem jego dłoni, lecz nie zwróciła już na to większej uwagi, jedną rękę wsuwając w jego włosy.
- Gdzieś... gdzieś tam, wśród moich szat... jest wstążka. Zielona. - szeptała między pocałunkami, zaciskając palce mocniej na jego barku, gdyż uznała to za ważne. - Proszę, pozwól mi ofiarować ci krew. Weź mnie... za żonę - Bo tylko wtedy to mogło stać się prawdziwe, tylko wtedy będzie w stanie oddać mu się cała, sercem, duszą i ciałem. Gonił ich czas, pożądanie, uczucie, ale choć jej pierwsze wesele było huczne i wystawne, ten wieczór, na brzegu zimnego morza, gdzie świadkami były im księżyc i gwiazdy, zdawał się po stokroć rzeczywistszym przyrzeczeniem oddania. Znała historię, stare celtyckie tradycje, zwłaszcza w obliczu niedawnego święta potrafiła przypomnieć sobie jak zapleść węzeł małżeński; nawet jeżeli miała wyłącznie tę mokrą wstążkę. Miała też jednak krew, którą mogła pozwolić mu wypić. Miała siebie.
Cóż więcej mogłaby ofiarować niż to?
[bylobrzydkobedzieladnie]

Była. Była jego, płomienne uczucia rządziły nim od zawsze, jak fale spienionego morza kołyszące niepewnym okrętem, kobiety kochał, kobiet pragnął, kobiet miał wiele, lecz niewiele tych, które naprawdę pamiętał, Magdalene nie była tej nocy jedną z wielu, była jedyną, jak gwiazda jaśniejąca samotnie na nocnym niebie. Nie myślał o żonie, nie myślał o kochance, spijając z jej ust słowa pewności, że oto należeć miała właśnie do niego, a on należeć miał do niej, teraz i na wieki, już na zawsze. Pragnął uchylić jej nieba, nieczęsto dotykało go podobne uczucie.
- Wiem, że możesz być szczęśliwa - skontrował jej słowa z pewnością, bo tak jak pewien był własnego czucia, tak samo pewien był, że oddać mógł je po stokroć innej kobiecie, to, co czuł, było płomieniem, a płomień mógł budzić pożary. Wejdź ze mną w ten pożar, Magdalene, być może spłoniemy oboje, ale to jest tego warte. Była w gestach niepewna, w dotyku niedoświadczona, ale pragnął jej właśnie takiej. - Przez skalanie do oczyszczenia - podjął jej słowa, wybierając z nich to, co jemu najpiękniejsze się zdało. - Przez zniweczenie do odrodzenia. Nie wiesz, co mówisz, Magdalene, ale ja mogę to zrobić. Rozsypać cię, poćwiartować ciało, umysł, duszę, po to, by złożyć je z powrotem w posągową doskonałość. Czy tego pragniesz, o piękna? Uczynię cię moją, uczynię cię martwą, lecz z tej śmierci przebudzisz się na nowo, w namiętności, w cieple spragnionego oddechu, z wygłodniałą iskrą w oczach, z rozgorzałym płomieniem w sercu, z ogniem w ospałych dotąd lędźwiach. Nie chcę w ofierze twoich pragnień, chcę poczuć ich spełnienie, usłyszeć wstydliwy krzyk ich szczytów. Nic w życiu nie zdaje mi się od pragnień piękniejszym. A dziś, dziś ty jesteś moim pragnieniem. Stań się moim światem, Magdalene. - Dłonie nie wypuściły z uścisku jej bioder, palce błądziły po skórze, gdy zapragnęła nim władać razem z nim. Niechętnie dzielił się władzą, ale teraz czuł, że ona była tego warta. Jeśli tego pragnęła, mógł jej na to pozwolić. Nie potrafił jej odmówić, przeznaczenie złączyło nagle ich losy, a on nie potrafił mu się przeciwstawić. Pokochał ją, a ona kochała jego. Cierpki uśmiech, grymas żalu kierowany do jej niewiernego męża, sprawiał mu satysfakcję, bo te uczucia wywoływał w niej inny mężczyzna. Ktoś, kto nie był jej wart, ktoś, kto w zdradliwym upojeniu nie wydawał mu się nikim istotnym. Oddała jej pocałunek, a on nie wypuścił jej z ramion, całował ją dalej, całował namiętnie, spijając tę słodką miłość z jej ust. Czucie szukało czucia, wargi walczyły z wargami, kipiąca pasja niecierpliwie szukała w tych ustach spełnienia. Dłoń ścisnęła jej krtań w miłosnym uniesieniu, kciuk czule przemknął po grdyce. Opadły ostatnie zasłony, stanęła przed nim nago, z bladością skóry mieniącą się w świetle srebrzystych gwiazd, dotyk zagrabiał kolejne krągłości jej ciała, uda, pośladki, piersi, z westchnieniem, z jakim przyjął rozkoszny dotyk jej dłoni wplecionej w jego włosy.
Nie potrzebował ślubów ani pięknych słów, na dłoni błyszczała obrączka przypominająca o tym, że ślubu wziąć już nie mógł. Zdawał się to jednak ignorować, gdy między jednym a drugim pocałunkiem czuł jej szept na wargach. Niechętnie obrócił się za odzieniem, na które wskazała, lecz nie chciał pozwolić jej umknąć, więc pociągnął ją za sobą. Rękoma trzymała się jego, więc on własnymi sięgnął jej nóg, wsunął dłonie pod jej kolana, wciągając ją na siebie. I jego ręcznik musiał się zgubić. Nie mieli czasu do stracenia, nie chciał się z nią rozstawać. Zachłannie obdarzając ją kolejnymi pieszczotami cofał się krok za krokiem, raz za czas kątem oka szukając kłębowiska ubrań, o którym wspomniała. Ściskała jego bark, wgryzł się w jej kark. - Czy to uczyni cię szczęśliwą? - Jeśli tak, mógł to przecież zrobić, musiał nawet, dla niej, dla jej pragnień, jej szczęścia, czy niego tego chciał? Chciał jej, chciał jej całej dla siebie.  
Razem z nią po ostrych kamieniach cofnął się ku stercie jej ubrań, opadł obok, niedelikatnie, chwytając ją w ramiona. W kilka chwil później wisiał już nad nią, zrzuconą na plecy, niecierpliwie szukając pośród fałd materiałów szmaragdowej tkaniny wstążki, o której wspomniała. Wyciągnął ją, wsunął jej w dłoń, mógł przecież zrobić wszystko, co sprawi jej dziś radość, lecz niecierpliwość nie pozwoliła mu wstrzymać pragnień, usta ucałowały szyję, mostek, odsłoniętą pierś, mlecznobiałą, twardą, piękną.
- Ofiaruj mi krew, ciało i duszę, a poprowadzę ją przez krainy umarłych, przez krainy onirycznych marzeń, przez krainy wzniosłego spełnienia - obiecał, mówiąc szeptem, bo szept smakował lepiej, pośród plażowego żwiru odnalazł dłonią ostrzejszy kamień, pochwycił go i rozciął własne przedramię gwałtownym gestem, kilka kropel spłynęło po skórze, znacząc ją po stronie przeciwległej do mrocznego znaku. Czy tego pragnęła, zmieszać ich krew nim mu się odda? Krew z krwią i tak się zmiesza. Podobnie zdecydowanym gestem zamierzał zadać jej płytką ranę na odsłoniętym brzuchu, w poprzek, boleśnie, bo i najostrzejszy kamień był tępawy, i przyłożyć doń własną ranę i sięgnąć jej ust własnymi.
- Jesteś moja - wyszeptał jej w usta, niemo pytając, czy to już? Ależ nie, jeszcze ta cholerna wstążka, usta wygłodniale prześlizgnęły się po jej brodzie ku szyi, czy nie możemy dać temu spokoju?