Mżawka.
Kojący deszczyk otulił Weymouth, wraz z pierwszym oddechem rudowłosego niemowlęcia. Pojawił się równie niespodziewanie co kojący deszcz po czasie suszy, nieświadomie niosąc na barkach ciężar rodzinnej tragedii, która była poza jego świadomością. Nie miał pojęcia, że gdy jego błękitne niczym morska toń oczy śmiały się szczerze, oni widzieli kogoś innego.
Żywe srebro, zwykł mawiać pradziadek Bren, gdy burza rudych loków przemykała między nogami zdziwionej służby. Roratio uwielbiał spędzać czas z dziadkiem, siadać mu na kolanach i kłaść głowę na jego brzuchu, gdy poczciwy staruszek zanosił się śmiechem. Zawsze miał wrażenie, że dudniący niczym tysiąc bębnów dziadkowy śmiech pochodzi właśnie z wnętrza brzucha. Mówił później, że domowe skrzaty grają tam na bębnach i rogach, na co zawsze Fluvius posyłał mu dziwne spojrzenie, na które z kolei najmłodszy z Prewettów nie zwracał uwagi. On sam wtedy chichotał, jakby rzucono na niego urok. Poza tym w starym, mądrym spojrzeniu sędziwego lorda nie było bólu, który rezonował w spojrzeniach rodziców. Na początku wydawało mu się, że tak musi być, że ta nutka bólu wygrywająca smętne melodie w ich oczach jest czymś naturalnym. Ledwie odrastał od ziemi i akceptował rzeczywistość taką, jaką zastał. Nawet jeżeli ta była nieco ponura, jakby spowita całunem wiecznego smutku. Z czasem zauważył, że pani matka patrzy na niego nieco inaczej niż na starsze rodzeństwo. Rory był dzieckiem niezwykle wrażliwym, które nie tylko szybko przechodziło z jednego skrajnego stanu emocjonalnego do drugiego, ale był niesamowicie czuły na zmiany nastrojów otaczających go ludzi. Małe, dziecięce ciałko nie było czasem w stanie pomieścić buzujących emocji. W chwilach najczystszej radości jego śmiech było słychać w każdym zakątku rodowej posiadłości, a gdy smutek zasnuwał jego dziecięce serce, krokodylim łzom, zdawać się mogło, nie było końca.
Jako chłopcu o niewyczerpanych pokładach energii, trudno było mu wysiedzieć w jednym miejscu. Dlatego podczas lekcji prowadzonych przez nauczycieli sprowadzanych do Weymouth przez jego rodziców, wiercił się niesamowicie, wybijając nerwowy rytm palcami o drewniany blat. W wolnych chwilach od swoich zajęć, niby rzep przylepiał się, do któregoś z rodzeństwa. W wolnych chwilach od swoich zajęć, niby rzep przylepiał się, do któregoś z rodzeństwa. I tak zalewał Mare strumieniem najróżniejszych pytań oto, dlaczego trawa jest zielona, a dlaczego zielony to nie trawiasty i dlaczego ptaki siadają, a nie stoją?  Zdarzało mu się też z uporem godnym podziwu ciągnąć za rękach Fluviusa, znajdując się na granicy płaczu i tupania nogami, gdy błagał, aby starszy brat zabrał go na plażę, gdzie z oddali widział bawiące się, mugolskie dzieci. Nic dziwnego, że po serii kategorycznych zakazów, w przypływie dziecięcego buntu postanowił spakować swoje ulubione zabawki i piżamkę w poszewkę, którą w pocie czoła ściągał przez dobrą godzinę z poduszki i wyjść na poszukiwanie przygody! Złapał jeszcze swoją dziecięcą miotełkę pod pachę i korzystając z tego, iż dorośli byli zajęci swoimi sprawunkami, czmychnął niepostrzeżenie. Gdy patrzył na to z perspektywy czasu, był niemalże pewien, że w ogrodzie przyłapał go dziadziuś Bren, pykający swoją fajkę. Wtedy jednak z prawdziwą radością płonącą w oczach biegł przed siebie. Przecież te dzieci tak świetnie się bawiły! On też chciał poskakać wśród fal, zbudować posiadłość rodową z piasku, albo wspiąć się na jedną ze skałek i udawać, że jest dzielnym rycerzem, który musi uratować piękną księżniczkę!
Ledwo wpadł na plażę, ledwo jego dopiero co ściągnięte buciki potoczyły się po piasku, a na horyzoncie zamajaczyły trzy sylwetki. Kobieta odziana w piękną suknię, której twarz z pewnością była spowita zmartwieniem, nawet jeżeli nie widział jej z bliska. Ramię w ramię z nią szedł pan ojciec – ten rodzaj dostojności rozpoznał od razu – i trzecia postać, ta na widok której ucieszył się szczerze, nieco już kuśtykający, ale nadal idący dziarsko dziadek. Nim pani matka otworzyła usta, aby zganić krnąbrnego syna, ten z szerokim uśmiechem podbiegł do niej, krzycząc mamusiu, będziesz moją księżniczką?! Radość na jego twarzy była prawdziwa, niezmącona zmartwieniem, które z zaciekawieniem obserwował na twarzach rodziców.
Imię starszego brata dotarło do jego uszu i świadomości przypadkiem, zaledwie kilka dni po incydencie. Potoczyło się korytarzami, niesione echem dotarło do uszu nieświadomego dziecka, jakim był wówczas. I z niewinnością kilkuletniego dziecka, siedząc – wyjątkowo – spokojnie w otoczeniu najbliżej rodziny zapytał nagle kim jest Lacus? Nie spodziewał się nagłego szlochu ze strony matki, od którego i jego zapiekły oczy.


Żył w cieniu brata, którego nigdy nie poznał.
Z wiekiem nie spokorniał, niespożytkowana energia nosiła go po całym zamku. A jednocześnie zawsze czuł na swoich plecach parę czujnych oczu. Nadmierna opiekuńczość, strach przed kolejną tragedią sprawiał, że często na piegowatej twarzy najmłodszego gościło niezadowolenie zakrawające o smutek. Każdy fortel duszony był wraz z iskierkami pojawiającymi się w jego oczach. Sadzano go z powrotem na krześle obitym w najdroższe materiały i kazano studiować rodową historię. I o ile legenda o dzielnym przodku, który zapoczątkował znamienity ród Prewettów jest jedną z ulubionych opowieści Rory’ego, o tyle polityczne zawirowania nie znajdowały jego zainteresowania. Dużo chętniej od ględzenia starego profesora, słuchał historii opowiadanych przez dziadka o wielkich wojownikach o walecznych sercach. Marzył o przygodach, skacząc po swojej komnacie z zabawkową różdżką, dając ponieść się wyobraźni; jednym razem był aurorem ścigającym czarnoksiężnika, innym razem dzielnym rycerzem. Niemniej, od kiedy Lacus przestał być jedynie widmem, nieporuszanym tematem, przed którym kryto uszy Roratio, czuł, że bohaterstwo nie będzie mu dane.
Długo boczył się na rodziców, nie do końca rozumiejąc, przez co przeszli i dlaczego trudno było im o tym mówić. Smutek ogarniał jego serce na myśl o tym, że miał brata, którego nie spotkał. Często zastanawiał się jaki był, czy dałby się namówić na przygodę, czy też chętnie się śmiał z dziadkowych żartów? Bezskutecznie pocieszał mamę, zapewniając ją, że będzie bezpieczny, bo brat nad nim czuwa, tak przynajmniej powiedział dziadek, a dziadek wiedział wszystko. W ten sposób też radził sobie z niespotykanym rodzajem smutku, który go dotykał. Tęsknotą, za bratem, którego mglisty obraz składał się ze strzępków historii zasłyszanych gdzieniegdzie w zakamarkach posiadłości. Prawdę mówiąc, dla rodziców drżących o dobro swoich dzieci, cierpiących po stracie jednego z nich, Rorartio był skaraniem. Zwykle znajdował sposób na wymknięcie się, aby zrealizować jeden z miliona pomysłów, które prędzej czy później kończyły się upadkiem, obtarciem bądź siniakiem. Wspinał się na najwyższą szafkę, wciskał się w najdalsze zakątku ogrodu zapomniane przez najdłużej pracujących ogrodników.

Z właściwą sobie niecierpliwością wyczekiwał sowy, która miała przynieść dla niego list, chociaż to, że pójdzie do Hogwartu było przesądzone od momentu, w którym jeden z żarcików dziadka sprawił, że Roratio ze śmiechu wzleciał aż pod sam sufit, puchnąc jak balonik i śmiejąc się do rozpuku. Prawda była taka, że zaczynał się nudzić. Będąc pod stałym nadzorem guwernera, opiekunek, służby i członków rodziny, było niezwykle trudno rozwinąć skrzydła, odetchnąć pełną piersią. Również bycie najmłodszym z rodzeństwa było dodatkowym powodem do niekończącej się nudy. Z czasem Fluvius, Mare czy Procella byli zbytnio zajęci własnymi sprawunkami, aby wpuścić go do swych komnat, o ile w ogóle byli w domu, jak zwykł nazywać monumentalną posiadłość w Dorset.
Energicznie machał stojącym na peronie rodzicom, aby wyruszyć swoją na największą jak dotąd przygodę. Kilka twarzy było mu – ku jego własnemu zdziwieniu – znajomych. Wśród dzieci, które wraz z nim miały rozpocząć naukę w szkole magii znajdowali się towarzysze z uroczystych - i niezwykle nużących - sabatów, bankietów i innych bali. Nie mógł zaprzeczyć, że cała ceremonia była wielkim przeżyciem i również nie mógł doczekać się aż stara Tiara Przydziału dotknie jego głowy. Ta ledwie musnęła płomiennorudych włosów i bez chociażby chwili zawahania ogłosiła swój werdykt: Gryffindor.
Jak się okazało, prawdziwy lew drzemał w piersi młodego lorda Prewetta, ponieważ niemalże od razu zaaklimatyzował się wśród złota i czerwieni Pokoju Wspólnego. Równie szybko okazało się, że miał być prawdziwym utrapieniem profesorów, którzy w pamięci nadal chowali ciepłe wspomnienie jego starszego brata, Fluviusa. Nauka przychodziła mu z nieco większym trudem, nadal miewał problemy z historią magii, która również niezmiernie nużyła go podczas prywatnych lekcji, pobieranych w Weymouth. Pierwsze lata spędził na nawiązywaniu znajomości, niektóre z nich miały przetrwać nawet następne lata. Energia skumulowana w chłopięcym ciele eksplodowała z siłą, której nikt się nie spodziewał. Roratio stał się prowodyrem wszelkich psot, których ofiarom padał najczęściej woźny, poczciwy człowiek. Nazbyt często brał również udział w przedsięwzięciach, które wykraczały poza regulamin szkoły, co nierzadko kończyło się szlabanem. Nie spotkało się to z aprobatą ze strony rodziców, czego nie omieszkali wypominać mu za każdym razem, gdy wracał do Dorset czy to na przerwę świąteczną, czy letnie wakacje. A nawet kilkukrotnie trafiła w jego dłonie czerwona koperta.
Z każdym kolejnym rokiem Roratio dorastał – niekoniecznie mentalnie – jednakże nie dało się już ukryć, że wzrostem zaczynał dorównywać starszemu rodzeństwu. Zaczęła ujawniać się także jego atletyczna sylwetka, szczególnie na czwartym roku, kiedy zaczął intensywniej trenować, aby dostać się do domowej drużyny Quidditcha. Jak się okazało wysiłki nie poszły na marne, bowiem przez następne lata aż do ukończenia szkoły był dumnym pałkarzem drużyny Gryfonów. Zresztą, to właśnie podczas meczu zaczęła się jego nieprzyjemna historia związana z urazami nosa. Tak właśnie, w czasie jednego z meczów Roratio rycersko przyjął kafla własną twarzą, co poskutkowało krwawym wodospadem z jego nosa, który został poskładany dopiero po meczu, gdyż upór oraz adrenalina nie pozwoliły mu zejść z boiska. To wydarzenie sprawiło jednak, że jego piegotowata, lordowska twarz już na zawsze miała nosić znamiona tego pamiętnego starcia o puchar domów. Później jeszcze kilka razy jego nos stanął w pierwszy linii ataku, co przepłacił kolejnym urazem. Roratio – jak na Gryfona przystało – nie stronił od wszelkich starć, zarówno werbalnych jak i tych niewymagających słów, z tymi, którzy w sposób co najmniej oburzający traktowali uczniów z biedniejszych rodzin bądź o niższym statusie. Bohaterstwo zaszczepione jeszcze w czasie wczesnego dzieciństwa rezonowało, przejawiając się na szkolnych korytarzach. Ze szczególną dezaprobatą spotykały się wszelkie działania skierowane w stronę jego przyjaciół, których na przestrzeni lat zdążył zdobyć.
Z wiekiem nie tracił energii, która rozpierała go już od maleńkości, spożytkował ją jednak w kompletnie inny sposób. Część niej skierował właśnie na treningi i mecze Quidditcha, ale także dobrze radził sobie na zajęciach, które wymagały aktywności bardziej niż cierpliwości. Dlatego świetnie czuł się podczas lekcji z obrony przed czarną magią czy też zaklęć, a wprost zasypiał podczas warzenia eliksirów. Wyjątkiem od tego było zielarstwo. Duchota panująca w szklarni i zapach ziemi unoszący się w powietrzu przypominały mu dom. Uwielbiał zanurzać dłonie w ziemi, przesadzać rośliny i pielęgnować je z najwyższą skrupulatnością.
Skąd zatem pomysł na ścieżkę kariery? Roratio, mimo urodzenia, które dawało mu przewagę na starcie, w zakresie umiejętności był uczniem raczej przeciętnym. Niemniej jednak od najmłodszych lat przyświecały mu ideały nie tylko domu Godryka Gryffindora, ale także rodu Prewett. Męstwo i odwaga – tego jak wierzył wymagało się od aurorów i to właśnie tą ścieżką chciał podążać, nawet jeżeli wiedział, iż rodzice nie będą z tego zadowoleni, o ile w ogóle wyrażą na to zgodę. Takie myśli niezbyt często nawiedzały jego myśli. Szczególnie iż wchodził w wiek nastoletni, co oznaczało nowe wyzwania i nowe doświadczenia. Wtedy dziecięca otwartość naturalnie zaczęła przechodzić w charyzmę, która objawiała się nie tylko w sposobie poruszania się, czy pewnym siebie a jednocześnie ciepłym uśmiechu, ale także słowach tak zgrabnie dobieranych przez młodego lorda, którego kierował zarówno w stronę koleżanek i kolegów ze szkolnych korytarzy jak i szlachetnie urodzonych czarodziejów, podczas jak do tej pory niewielu wydarzeń, na których mógł się pojawić.
Ostatnie lata spędzone w szkole minęły pod ciemnymi, burzowymi chmurami. Był na piątym roku, kiedy dowodzenie nad szkołą przejął Gellert Grindelwald. Dawna atmosfera magii oraz beztroskiej atmosfery wyparowała. Był to czas prawdziwej próby charakteru nie tylko dla Roratio, ale całej społeczności uczniowskiej. Przez ostatnie lata nauki Roratio odmawiał powrotów do domu na wszelkie przerwy, czując irracjonalne poczucie obowiązku roztoczenia opieki nad dziećmi, które z jakiegoś powodu nie mogły wrócić na święta do swych najbliższych. Można powiedzieć, że mocne zderzenie z brutalną rzeczywistością sprowadziło go nieco z miotły na ziemię. Nie odebrało mu jednak radości, którą emanował. Dlatego Pokój Wspólny w ich wieży jawił się jako światełko w ciemności.
Podczas wakacyjnych przerw nie mówił zbyt wiele, zmieniał zręcznie temat, obawiając się, iż rodzice – na brodę Merlina – wpadną na niepoważny pomysł zabrania go ze szkoły, gdzie toczyło się obecnie jego życie. Zamiast tego z naturalną dla siebie charyzmą i szerokim, słonecznym wręcz uśmiechem brał czynny udział do przygotowań do Festiwalu Lata. Pozwolił pani matce zająć się przygotowaniem do pierwszego sabatu, gdzie wraz z innymi debiutującymi arystokratami miał po raz pierwszy zasmakować życia lorda. Oznaczało to koniec pobłażania, przynajmniej tak przestrzegało go surowe spojrzenie pana ojca, które z uśmiechem przyjmował Roratio. Nie stronił, jak większość chłopców w jego wieku, od tych spotkań, gdy każdy z nich musiał ułożyć schludnie włosy, wcisnąć się w najlepszą wyjściową szatę, najlepiej szytą na miarę i specjalnie na tę okazję.
Prawda była jednak taka, że podczas sabatów stał się mistrzem wymykania się spod zaaferowanych sprawami świata dorosłych, do którego należał jedynie w teorii, rodziców i wraz z lampką szampana w dłoni znikał z pola widzenia, aby wraz z kompanami – a zawsze się jacyś znaleźli – znaleźć miejsce do swobodniejszej rozmowy, pełnej żartów i salwy śmiechu. Nie unikał jednak obowiązkowych tańców ani pogawędek z cioteczkami, które najchętniej wyszczypałyby wszystkie piegi z jego policzków.

Zakończenie nauki w Hogwarcie miało smak słodko-gorzki; ostatnie lata sprawiły, że szkoła naprawdę wydawała się mrocznym miejscem, w niczym nie przypominając Hogwartu, który poznał na początku swojej przygody w szkole. Z drugiej strony musiał pożegnać się z tymi, którzy przez ostatnie siedem lat stali się częścią codzienności Roratio. Do domu wrócił z dobrymi wynikami końcowymi i całą argumentacją, z którą był gotów wmaszerować do gabinetu pana ojca. Naiwnie liczył, że przedstawiając im swoje wyniki i używając odpowiednich argumentów przekona ich do wyrażenia zgody na jego udział w kursie aurorskim. Był gotów, nawet jeżeli oni w to nie wierzyli. Zawiódł się jednak boleśnie – kłótnia, której echa słychać było w najdalszych zakątkach posiadłości sprawiła, że Roratio nie złożył aplikacji zaraz po szkole na kurs aurorski. Pierwszy raz odczuwał tak wielką złość, która niczym lew ryczała w jego klatce piersiowej. Przez rok zatem zajmował się niczym, manifestując swój upór i niezadowolenie w najgorszy sposób z możliwych, zapowiadając, że w przyszłym roku jego aplikacja wyląduje na biurku ministerialnym niezależnie do tego czy dostanie na to pozwolenie. W tym czasie skutecznie dbał o podtrzymanie formy – codziennie rano przed śniadaniem urządzał sobie bieg wzdłuż wybrzeża, aby nie stracić formy i rześkim krokiem wejść do jadalni, gdzie wszyscy jeszcze przecierali zaspane oczy. Wiele czasu również poświęcał najmłodszym latoroślom rodu Prewett. Godzinami potrafił przesiadywać na zewnątrz w towarzystwie dzieci swojego brata oraz kuzynostwa, wymyślając najróżniejsze zabawy. Odnajdywał z nimi nić porozumienia, być może dlatego, że sam nadal zachował część dziecięcej natury w sobie, mimo iż aparycja zdecydowanie odbiegała od obrazu chuderlawego chłopca, którym był jeszcze kilka lat temu.
Codzienność Roratio nie zamykała się jedynie w Weymouth; korzystając z każdej okazji wyrywał się z domu, aby podtrzymać przyjaźnie, które zawiązały się podczas szkolnych lat. Czasem kończyło się to jedynie na spotkaniu w zaciszu komnat innych posiadłości arystokratów bądź w zakamarkach mugolskiego świata.
Jak powiedział tak zrobił – rok po zakończeniu szkoły złożył aplikację na kurs aurorski i ku wielkiemu poczuciu zawodu ze strony rodziców, został przyjęty. Intensywność tych kursów nie była dla niego wielkim zaskoczeniem. Owszem z właściwym sobie podejściem podchodził do wszystkiego z uśmiechem co było interpretowane – być może słusznie być może nie – jako zbyteczna pewność siebie młodego lorda, który uważał ten kurs za świetną zabawę. W istocie – chyba po raz pierwszy – Roratio włożył w to, co robił tyle serca. Nie liczył, ile razy upadał. Każdego dnia starał się udowodnić – na swój unikalny sposób – że jest godzien swego nazwiska i wszystkiego, co stało u jego podstaw. Zupełnie jakby chciał zrównać się z mężnymi Prewettami, o których tak chętnie słuchał w dzieciństwie.

W międzyczasie świat pogrążał się w coraz większym mroku. Nie umknęło to uwadze zaskakująco czujnego spojrzenia Roratio. Świat czarodziejów pędził w niebezpiecznym kierunku, a Rory miał wrażenie, że nie jest w stanie tego zatrzymać, nawet jeżeli chciał. Czuł, jakby jego wzrok spowijała mgła, skutecznie podtrzymywana raz jeszcze przez nadopiekuńczość własnej rodziny. A tymczasem serce płonęło żywym ogniem na widok niesprawiedliwości, jaka powoli ogarniała cały świat. Ze smutkiem patrzył na szerzące się zepsucie i nieco naiwnie wierzył w to, że wykonując swoją pracę, wkładając w kurs serce i całą swoją energię będzie w stanie coś zmienić. Na próżno. Patrzył na to, jak świat się zmienia i miał wrażenie, że ogląda go zza szyby.
Pierwszą, wielką zmianą okazał się szczyt, podczas którego kruche sojusze rozpadły się równie niespodziewanie i trwale jak kamienie okalające Stonehenge. Nie miał było go wtedy, gdy kamienie osuwały się pod wpływem zaklęcia. Jego brat został nestorem. To zdanie z właściwą sobie absurdalnością wybrzmiewało w głowie Roratio niezliczoną ilość razy. Ta odpowiedzialność spadła na Archibalda niespodziewanie, przytłaczając swoim ogromem. I zupełnie tak, jak robił to w dzieciństwie, gdy ciemne chmury zahaczały swoimi brzuchami o najwyższe wieże posiadłości, z uśmiechem starał się patrzeć na coraz bardziej ponurą przyszłość. W końcu miał być mżawką, łagodnym deszczykiem, który – jak pokazało życie – nigdy nie miał przerodzić się w ulewę.
Niestabilna sytuacja coraz bardziej odbijała się na jego kursie, który zbliżał się ku końcowi. Rozłam podczas szczytu oraz listy gończe wypuszczone za lordem nestorem i jego małżonką skutecznie utrudniły pracę w strukturach ministerialnych. Kumulacja tych wydarzeń sprawiła, że Roratio nigdy nie dokończył swego kursu. Za szerokim uśmiechem krył wielkie rozgoryczenie – palił się do walki. Bezczynność niemalże wypalała go od środka i jedynie resztki współczucia pozwoliły mu nie zarzucić starszego brata falą pytań o Zakon Feniksa, który przestał już być widmową organizacją, o której szeptano w kuluarach, której efekty niczym wiatr dostrzegalne były dla oka, ale sami sprawcy pozostawali nieznani.
Początkowo – Merlin mu świadkiem – starał się nie wychylać. Swój czas poświęcał na obowiązki przekazane przez nestora, aby wypełnić swój wolny czas, którego miał aż nadto. Z niezwykłą dla siebie cierpliwością i pieczołowitością pochylał się nad wszelkimi dokumentami i sprawunkami, które były równie fascynujące co wyścig pomarańczowych ślimaków. Dla samego Roratio szybko stało się jasne, że nie będzie w stanie wysiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Mimo najszczerszych chęci, coraz częściej opuszczał rodową posiadłość. Czyż nie jego obowiązkiem było pilnowanie, aby czarodzieje i mugole żyjący na ziemiach Prewettów mogli żyć w spokoju? Czasem mogło się tak zdarzyć, że nieodpowiedzialnie natknął się na patrole szmalcowników, które krążyły niebezpiecznie blisko granicy ich ziem.
Trudno powiedzieć co ostatecznie skłoniło Archibalda do ciężkiego westchnięcia, które było prologiem do powolnego wprowadzenia go w struktury Zakonu Feniksa. Sam Rory nie był pewien, ale gdyby miał strzelać to był to okres, kiedy nie mógł ukrywać kolejnego rozkwaszenia nosa.  Raz jeszcze upór oraz młodzieńcza brawura, która niewiele miała wspólnego z odpowiedzialnością, zwyciężyła.

Jakkolwiek irracjonalnie to zabrzmi, Roratio desperacko stara się podtrzymać beztroską atmosferę wszędzie tam, gdzie się pojawia. Mimo wojny, która wykracza już poza Londyn i coraz mocniej wgryza się w ich codzienność próbuje prowadzić życie, które nie będzie pozbawione codziennej radości i uśmiechu. Nadal chętnie się śmieje, żartuje i wprowadza nie do końca kontrolowany chaos w życie swojej rodziny jak i przyjaciół.




-->

Statystyki
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM:	15	0
Uroki:	10	0
Czarna magia:	0	0
Magia lecznicza:	5	0
Transmutacja:	0	0
Eliksiry:	0	0
Sprawność:	11	Brak
Zwinność:	4	Brak
Reszta: 0

Biegłości
Język	Wartość	Wydane punkty
	II	0
Biegłości podstawowe	Wartość	Wydane punkty
Anatomia	I	2
Historia Magii	I	2
Kłamstwo	I	2
Kokieteria	I	2
Spostrzegawczość	II	10
Skradanie	I	2
Zielarstwo	I	2
Zręczne ręce	II	10
Biegłości specjalne	Wartość	Wydane punkty
Odporność magiczna	I	5
Wytrzymałość Fizyczna	III	10
Szczęście	I	5
Biegłości fabularne	Wartość	Wydane punkty
Neutralny	-	-
Rozpoznawalność	I	-
Sztuka i rzemiosło	Wartość	Wydane punkty
Literatura (wiedza)	I	0.5
Muzyka (śpiew)	I	0.5
Muzyka (gra na skrzypcach)	I	0.5
Aktywność	Wartość	Wydane punkty
Latanie na miotle	II	7
Quidditch	I	0.5
Pływanie	I	0.5
Taniec balowy	I	0.5
Taniec współczesny	I	0.5
Walka wręcz	II	7
Genetyka	Wartość	Wydane punkty
Brak	-	(+0)
Reszta: 0