Życie rozpoczyna się tak samo dla każdego, wrzucony w nowy, nieznany świat nie masz innego wyjścia jak tylko się przystosować. Co jej matka dostrzegła w Rosji - nie wiedziała do dziś. Nie miała pojęcia, czy życie tutaj spełniło jej oczekiwania, czy jedynie znalazła się tutaj za sprawą męża. Była piękna i nosiła w sobie dar, który i ona otrzymała, choć nie miała z początku o tym pojęcia.

Ojciec niewiele mówił o matce. Wiedziała, że pochodziła z Anglii i za lat swojej młodości tańczyła balet. Tylko tyle, więcej pozostawało tylko w jej własnych wyobrażeniach, kiedy spoglądała na zdjęcia rozstawione w domu. Baletnica i gimnastyk, związek, który nie był aż nader zaskakujący. Jej ojciec Vladmir Vimerovy pochodził z rodziny z tradycjami kształcących od pokoleń najlepszych gimnastyków wśród swoich dzieci, ale i wśród obcych. Od kiedy tylko nauczyła się chodzić przygotowywano ją do bycia najlepszą. Mniejszą wagę przykładając do nauki, co do sprawności fizycznej - tej, zwłaszcza w najmłodszych latach - nie można było zaniedbać. Wraz z krwią ojca i matki wyssała umiłowanie do ruchu. Przez gesty komunikowała się lepiej, niźli przez słowa. Szybciej nauczyła się poruszać niż mówić.

Dorastała w domu zbyt dużym dla ich dwójki. Zdawał się zimny i pusty, bez kobiecego ciepła, którego zabrakło tak szybko. A ojciec był surowy, zdawał też sobie sprawę, z daru, który posiadała jego małżonka i szybko zrozumiał, że wraz z genami przekazała go córce.
Nazywała je musztrami, kiedy ojciec określał jedynie treningiem. Odkąd sięgała pamięcią, jej dnie wypełnione były ćwiczeniami na sali zajmującej jedną z części rodzinnego domu pod Moskwą. Kolejne minut spływające potem, który rosił jej ciało. Za mało, niedokładnie, jeszcze raz.
Jeszcze raz.

Dwa słowa obijające się w głowie. Kiedy zmęczona opadała na krzesło w gabinecie, zasiadając do zajęć z guwernantką. Podstawowe informacje wbijane do głowy, mające na celu zapewnienie orientacji w świecie ludzi, zwierząt i roślin. Zawsze zabierające mniej czasu i uwagi, niż ćwiczenia, skupienie na świadomości własnego ciała. Ciągle powtarzane słowa, że muszą być gotowi, nadchodzi zmiana dla ich dziedziny i świata.
Wyrosła na piękną nastolatkę, przyciągała spojrzenia wielu mężczyzn i młodszych i starszych, czuła ich spojrzenia na sobie. Swojej sylwetce, twarzy. Przyciągała je mimowolnie, niezależnie od własnych intencji w końcu dowiadując się o magii, płynącej w jej żyłach. Potężnej, ale i niebezpiecznej - musiała wiedzieć, jak się bronić, na wszelki wypadek, gdyby kiedykolwiek została sama.

Treningi, nauka, praktyki zaklęć, wypełniały całe dnie. Wykonywała polecenia zgodnie z życzeniem ojca nie przeciwstawiając mu się. W jakiś sposób obawiając nawet. Kiedy podrosła zaczęła trenować wraz z innymi dziewczętami pod jego okiem. Wszystkie młode, piękne, gibkie. Jednak było coś, co tylko ona miała. Wytrwałość, którą zaszczepił w niej ojciec, kiedy za młodu wraz ze łzami w oczach i zaciśniętymi wargami wykonywała coś jeszcze raz. Zaczęła błyszczeć, tak jasno jak gwiazda wyznaczającą zbłąkanym kierunek na niebie. Pierwsze sukcesy na arenie narodowej, pierwsze nagrody i laury. Pierwsze próby okiełznania temperamentu, który posiadała. I w końcu pierwsze próby owijania tych, którzy zerkali ku niej.

I w końcu nadeszła zmiana, o której mówił.