First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Obecność drugiego człowieka wystarczyła, aby uwiązane na smyczach psidwaki szarpnęły się nieco niespokojnie, gotowe wyszczerzyć pyski w warkocie. Ich obecność mogła pokrzyżować mu plany i udaremnić całą zaaranżowaną przez niego zasadzkę. Zdecydował się podjąć to ryzyko i poprzez nieznacznie wychylenie się zza węgła. Emma... więc tak miała na imię ta dziewczyna, którą dopadł we wnętrzu tej katedry. Chciał aby ten człowiek zobaczył na własne oczy jego dzieło, to, co zostało z jego siostry, przyjaciółki albo dziewczyny. Pozbawione życia truchło młodej dziewczyny, która miała przed sobą całe życie.
Zaprzeczenie było pierwszą reakcją, jakiej doświadczali ludzie doświadczyli takowej straty. Śmierć pozostawała nieuchronna i tak, tak jak w tamtym momencie, przybrała postać dłoni dzierżącej różdżkę, ukryła się w ciałach wygłodniałych czworonogów. Wobec śmierci wszyscy są równi, jednak to zawsze ten silniejszy wyjdzie z tarczą zamiast zostać wyniesiony na tarczy. Intencje obcego chłopaka uznał za równie szlachetne, jak i naiwne - musiało do niego dotrzeć to, że nie zdoła pomóc tej dziewczynie.
— Kim jesteś? Taka młoda, prawdziwa tragedia. Była ci bardzo bliska? Siostra? Przyjaciółka czy dziewczyna? — W tym momencie postanowił wynurzyć się ze swojej kryjówki. Kroki, stawiane w noszonych przez niego myśliwskich butach, niosły się echem po kamiennej posadzce katedry. Hospes, hostis. Rozsądnie było poznać swojego wroga, co można było zrobić przemocą albo podczas umiejętnie prowadzonej rozmowy.
Pozostawał w pełni opanowany, choć teraz przelał w swoją wypowiedź pozorowane współczucie i zaniepokojenie tym, co tutaj zaszło. W końcu przyjdzie mu zagrać w otwarte karty, jednak mógł spróbować odwlec ten moment w czasie. Była taka pełna życia, które wydzierałem z niej kawałek po kawałku. Pomyślał, raz jeszcze spoglądając w stronę zwłok Emmy. Ta myśl sprawiła, że uniósł kąciki ust w uśmiechu, pozwalając sobie na okazaanie satysfakcji ze swoich dokonań.