Wiecie jak to jest, kiedy już od urodzenia mniej-więcej wiadomo, jaką ścieżką ktoś podąży? Jak rodzisz się w rodzinie szewców z dziada pradziada to są spore szanse, że skończysz jako szewc. Jak masz farta – albo pecha, osobiście obstawiam to drugie, ale podobno to nie do końca popularna opinia – i urodzisz się jako pierwszy syn króla w jakimś państewku to raczej ciężko żebyś nie został królem (oczywiście jak już twój ojciec postanowi zmienić stan na trochę bardziej uduchowiony). Z jakiegoś powodu zdarzyła mi się rzecz podobna. Nie byłem pierwszym dzieckiem z małżeństwa moich rodziców, pierwsza była moja siostra. Ale ja byłem pierwszym synem aurora i to aurora z dziada pradziada, więc poniekąd już od początku rodzice mieli na mnie całkiem konkretny pomysł. I może stąd stwierdzili, że dość im już pod dachem gęb do wykarmienia. Nie żeby było źle z finansami: z akumulowanym przez pokolenia złotem w skrytce byłoby ich spokojnie stać na wychowanie jeszcze dwójki, tak myślę.
Nie do końca pamiętam te pierwsze lata życia – kto by pamiętał – ale pamiętam urywki. Takie krótsze lub dłuższe migawki z kamienicy, w której mieszkaliśmy. To strasznie wąska kamienica, mówią, że w stylu weneckim ale dla mnie równie dobrze mogła by być w, nie wiem, berlińskim czy moskiewkim czy nie wiadomo jakim. Pamiętam pradziadka i prababkę, mieszkali na parterze i zajmowali się nami kiedy rodzice byli w pracy. Bo mama też oczywiście pracowała w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Była archiwistką, trzymała porządek w aktach i uczestniczyła w sprawach Biura Aurorów na poziomie zajmowania się dokumentacją. Ale wracając, pradziadek: był emerytowanym aurorem, i miał strasznie dlugą siwą brodę. Jakbym miał wskazać jakiś symbol mojego dzieciństwa to byłaby to ta broda właśnie. Fascynowała mnie jako dzieciaka, ciągnąłem za nią jak nie wiem co, generalnie dość intrygująca rzecz. Jak się okazało na tyle, by stać się obiektem mojej magicznej manifestacji w wieku lat pięciu.

[to be continued...]