Gniazdo

Para ulatująca z kubka, oddech świeżo zaparzonych ziół, delikatnie otulała szybę, przy której stała Rosemary, obserwując to, co było tuż za nią. Zieleń prędko zniknęła, oddając miejsce kolorom jesieni, które dziś jednak nie cieszyły, bo w oparach wojny przypominały raczej popiół, zwłaszcza fragmenty wypalonej ziemi i nadpalone, wyschnięte już końcówki drzew, które musiały spotkać się z żarem przelatującej niedaleko komety. Minął praktycznie miesiąc od tamtej feralnej nocy. Miesiąc od jej urodzin. Nieprzyjemnych pod wieloma względami.
Wyrwana wyższym tonem gry Journeya oderwała uwagę od pozornego spokoju za oknem i przeniosła wzrok na swoje zaklęte pianino - to grało dokładnie to, o co je poprosiła, dziś akurat „Jezioro łabędzie” Czajkowskiego, ot, w przerwie między południową a obiadową audycją, po której miała się wymienić pracą z Henrym. Nie spodziewała się, że odwiedzi ją ktoś inny. Na dźwięk otwierających się drzwi, oderwała się od okna i przywitała kuzyna za drzwiami studia, żeby nie zakłócać granego koncertu.
- Herbert - uśmiechnęła się do niego i uścisnęła, przekazując trochę rodzinnego ciepła Sproutów. - Dobrze cię widzieć. Jak zdrowie? Chcesz herbaty? Mam trochę szałwii i mięty z płatkami wiśni. - tylko to zostawało im po nieowocującym sadzie, z kwiatów też można było przyrządzić konfiturę, choć na razie się na to nie decydowali, sam proces za dużo kosztował, a pieniędzy mieli tak, by przeżyć. - Roznieśliście nowe? W których hrabstwach mamy nowych słuchaczy? - uśmiechnęła się nieco szerzej, na policzkach pojawił się róż ekscytacji. Myśl, że więcej domów będzie mogło usłyszeć ich głosy, rozgrzewała jej serce.
- Na razie Journey gra koncert. Za jakiś kwadrans go zmienię, potem audycja obiadowa z informacjami i koniec dla mnie na dzisiaj, Henry mnie zmienia - drugi prezenter był dla nich koniecznością, nie byłaby w stanie cały czas być tu sama, a dwa głosy zawsze urozmaicały program. - A jak u ciebie? Och, Herb, zanim zapomnę... możesz zerknąć do jednego mikrofonu? Ostatnio coś strasznie w nim sprzęgało, a to ten starszy, wiesz... ten mugolski. Zaraz ci go przyniosę.
Zniknęła w pokoju obok dosłownie na chwilę, a wróciła z radiowym mikrofonem, wokół którego owinięty był jego kabel.