Miałem jedenaście lat kiedy po raz pierwszy wybrałem się z ojcem na polowanie.
Wpatrywaliśmy się razem w czułe, gorące płomienie ogniska, gdy ten ułożył swoją ciężką dłoń na moim jeszcze wątłym ramieniu. Pamiętam ten moment, bo wtedy właśnie czułem jakby na raz wszystko to, co w późniejszych latach ten ofiarował nam każdego dnia.
Ognisko – może i ciepłe, gorejące, dające światło, nadzieję i bezpieczeństwo – ten trzymał nas od niego jednak na odpowiedną odległość, nie pozwalając samemu dorzucać doń drewna. Tłumaczył to lękiem o nosze zdrowie, brakiem wiary w nasze dziecięce ręce, wizją rychłego oparzenia w młodzieńczej niezdarności. Nigdy nie pozwolił nam wykąpać się w cieple domowego ogniska, woląc spędzać czas na musztrowaniu nas lub wlewaniu do głowy nauki duchowego chłodu.
Jego dłoń, tak ciężka i pewna – symbolizowała zupełną kontrolę. Już od lat miał plan poukładany dla naszej dwójki – moja siostra miała wyjść za kogoś wysoko postawionego, poukładanego i silnego moralnie. Ja miałem stać się kimś podobnym do przyszłego męża mojej siostry. Musztrował nas obojga, nie dopuszczając jakby do myśli, że którekolwiek z nas mogłoby wychylić się zza schematu który sprytnie umyślił sobie w głowie. W końcu tyle razy powtarzał, że z naszego wychowania chciałby „wyjść z twarzą”.
Ja byłem wtedy tak mały – on osiągał już wzrost do którego ja nie dosięgnę nigdy. Jakby chciał pokazać swoją wyższość nawet tak prozaicznym wspomnieniem, które w głowie Pascala zakorzeniło się lepiej niż stare dęby na podwórku ich rodzinnego domu. Tak samo jak wysoki był wtedy ojciec, tak samo wielkie były jego oczekiwania nie do spełnienia.
Zdrętwiałe dłonie dziecka, mające obecnie trudności z poruszaniem stawami oznaczały chyba bezsilność, tkwienie w tym marazmie. Manierka napełniona alkoholem, z której ojciec popijał – chore uzależnienie od jego opinii i równie chorych wizji. Ciemność uczucie lęku przed tym, co napotka przed sobą, na dorosłej drodze życia.
Co zapamiętałem jednak najlepiej to muchę siadającą na martwym jednak otwartym oku postrzelonego jelenia. I boję się się pomyśleć co mógł oznaczać w tym momencie ten upiorny szczegół.