Minęło kilkanaście długich miesięcy odkąd po raz ostatni postawił stopę u wybrzeży Norfolku, i chociaż kilka ostatnich dni spędził na zapoznawaniu się z wydarzeniami i zmianami, które zaszły pod jego nieobecność, to wciąż jeszcze pozostawał w tym dziwnym, oderwanym od rzeczywistości stanie, w którym to wszystko – spotkania z rodziną, rozmowa z zarządcą portu, widok zwiniętych żagli uziemionej w porcie Szalonej Selmy – wydawało się nieprawdziwe.

Huk zatrzaskiwanych drzwi poniósł się echem wzdłuż kamiennego, zamkowego korytarza, gdy nie szczędząc siły popchnął masywne skrzydła, odcinając się od duszącej go nieznośnie przestrzeni komnaty. Zimny wiatr uderzył go w twarz, bez trudu przedzierając się też przez cienki materiał koszuli, nie zważał jednak na to, dwoma długimi krokami docierając do krawędzi skierowanego ku morzu tarasu i zaciskając palce szorstkich od żeglugi dłoni na przysypanej śniegiem balustradzie, choć jeszcze chwilę temu marzył o uchwyceniu w nie materiału szaro-błękitnej sukni.

Drogę od magicznego portu do Białej Wywerny przebył piechotą, niezbyt przejmując się przenikliwym, nietypowym dla Wysp Brytyjskich chłodem, przeciskającym się nawet przez gruby materiał długiego płaszcza; w przeciwieństwie do paru wyminiętych sylwetek, jego krokom daleko było do przyspieszonego potrzebą ucieczki przed mrozem truchtu – ulicą Pokątną przeszedł spokojnie, rozglądając się dookoła z echem fascynacji odbijającym się w jasnym spojrzeniu.

Zimny, wiejący od morza wiatr otrzeźwił go niemal od razu, kiedy wyszedł się zza linii rosnących w parku drzew, żeby spojrzeć w kierunku wysuwającego się w wodę mola; uwielbiał ten zapach – kojarzył mu się z miesiącami spędzonymi na statku, z portami wypełnionymi ludźmi, historiami i obietnicą czekającej gdzieś za rogiem (albo za horyzontem) adrenaliny – ale wiedział, że tego dnia nie powinien pozwolić sobie na rozkojarzenie.

Wspomnienia po niedawnej rzezi w Kentwell Hall jeszcze nie zdążyły na dobre zatrzeć się w jego pamięci, kiedy wojenne wiatry przywiały go do Hastings; południowy port, przez ostatnie lata (nieprzypadkowo) omijany szerokim łukiem, pachniał dokładnie tak, jak zapamiętał – choć w powietrzu, wypełnionym grzechotem obijających się o siebie, zawieszonych pod gzymsem muszli, czuć było też coś nowego, być może związanego z wydarzeniami, które niedawno się tu rozegrały.

Porywisty, wiejący od morza wiatr, szarpał połami ciemnego płaszcza, gdy – trzymając się ściany oddzielających go od mugolskiego fortu drzew – szybkim krokiem zmierzał w stronę ustalonego miejsca, wraz z każdym pokonywanym jardem mocniej odczuwając przebiegające po karku dreszcze. Mające więcej wspólnego z irytującym, rosnącym niepokojem, niż przeszywającym chłodem; ten drugi bywał dokuczliwy, lata spędzone na morzu zdążyły go jednak przyzwyczaić do trudnych warunków – czego nie mógł powiedzieć o trudnej do zignorowania bliskości niemagicznej artylerii.

Progi Corbenic Castle zaskakiwały go rzadko; choć rodowemu zamkowi nie sposób było odmówić niecodzienności – ukształtowany przez pokolenia lubujących się w sztuce transmutacji Traversów, pełen był czarodziejskich iluzji, ukrytych przejść i ruchomych rzeźb – to Manannan był pewien, że lata młodzieńczych wędrówek pozwoliły mu na poznanie każdej zaczarowanej cegły i każdej schowanej w cieniu tajemnicy.

Ciche słowa Melisande skutecznie odwróciły jego uwagę od gromadzących się gości, rozbrzmiewając tuż przy jego uchu – łaskocząc skórę ciepłem oddechu i sprawiając, że uśmiechnął się mimowolnie. Zamieszanie rozgrywające się gdzieś z tyłu nie zdołało go rozproszyć, rozlegające się przy drzewie głosy – nawet jeśli jakimś cudem do niego dotarły – zlały się ze szmerem innych, nieistotnych, stanowiących jedynie tło dla odpowiedzi wybrzmiewającej tuż obok.

Ciężka od pierścieni dłoń z irytacją przesunęła mapę po ciemnym blacie, wprawiając w szelest resztę rozrzuconych na biurku pergaminów; Manannan odchylił się, opierając plecy o skórzany fotel, drugą ręką sięgając po odstawiony na bok puchar. Przysuwając go do ust, spojrzenie przeniósł wyżej – przemknął wzrokiem po gzymsie wygaszonego kominka, omijając ustawione na nim księgi i przywiezione z podróży pamiątki, zatrzymując się dopiero na ruchomym szkicu okrętu – zaginionego statku, gonionej latami legendy; osobistej obsesji i przekleństwa.

Długo zastanawiał się nad skreśleniem listu do Zabiniego. Nie dlatego, że miał wątpliwości co do jego umiejętności; odkąd po raz pierwszy usłyszał o prowadzonym przez niego interesie, rozpytał o niego dosyć wnikliwie, chcąc upewnić się, że był godny zaufania. Nie miał zamiaru marnować czasu ani galeonów na wysłuchiwanie bezskutecznych rad czy teorii szytych grubymi nićmi, reputacja spirytysty wydawała się jednak nieskażona brakiem kompetencji, poza tym: czarodziej oficjalnie popierał Rycerzy Walpurgii; istniało więc niewielkie prawdopodobieństwo, że spróbuje zadziałać przeciwko niemu.

Stosunkowo rzadko zdarzało mu się korzystać z budynku mieszczącego biuro portowego zarządcy, tego dnia jednak spędził w porcie większość przedpołudnia, starając się rozeznać w poczynionych pod jego nieobecność zmianach. Za późno; ostatnie miesiące, spędzone przede wszystkim na opanowywaniu sytuacji na sąsiednich ziemiach Suffolku – gdzie wciąż drzemał kraken, czyhając na przepływające tamtędy, mugolskie okręty, ale z jakiegoś powodu nie ruszając tych należących do Traversów – sprawiły, że stracił z oczu to, co miał najbliżej.

Nie znosił takich rejsów. Kolejny dzień morskiego patrolu zaczął się tak samo jak poprzednie, dłużące się w nieskończoność, okraszone lejącym się z nieba słońcem i prawie bezwietrzną pogodą – pozbawione wyzwań, które w naturalny sposób rozbudziłyby przysypiającą załogę. Z jednej strony: spokój panujący na przybrzeżnych wodach powinien być dobrym zwiastunem, ogłoszone parę dni wcześniej zawieszenie broni miało wszak zapewnić im wszystkim chwilę potrzebnego oddechu, ale z drugiej: Manannan się nudził.

Był nieobecny. Nie tyle ciałem – bo w Corbenic Castle bywał codziennie, angażując się w rodową politykę, biorąc udział w towarzyskich wydarzeniach i starając się, kawałek po kawałku, o odzyskanie pełnej kontroli nad rozdartymi wojną ziemiami – co duchem; od czasu bitwy w forcie, od chwili, w której stał się świadkiem potęgi drzemiącej w zawieszonym na szyi kamieniu, czuł się tak, jakby pomiędzy nim a resztą otaczającego go świata rozciągnęła się niewidzialna kurtyna – falująca zasłona oddzielająca go od rzeczywistości.

Huk i trzask tłuczonej porcelany były najgłośniejszymi dźwiękami, które przywitały go w holu wejściowym, wyjątkowo skutecznie odciągając uwagę od imponującego przestronnością wnętrza. Zatrzymał się tuż za drzwiami, w pierwszej chwili po prostu posyłając zdezorientowane spojrzenie służącemu, który wpuścił go do środka, zapewniając, że lord Selwyn już na niego czekał.

Odkąd otrzymał list od Długiego Johna, nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Nie dlatego, że targał nim żal z powodu utraty członka załogi – cenił sobie jego doświadczenie na morzu, a także lojalność wobec Traversów, lecz przeszłość oduczyła go budowania emocjonalnych więzi z podwładnymi – a dlatego, że coś w całej tej sytuacji cholernie mu się nie podobało.

Zapomniał zupełnie o złożonej Melisande obietnicy. Długi dzień osiadł na jego barkach głębokim zmęczeniem, w połączeniu z wypitym alkoholem sprawiając, że cała droga powrotna do Corbenic Castle kojarzyła mu się z wypełnionym majakami snem. Wypił za dużo, ryzykownie pozwalając sobie na uśpienie własnej czujności i wystawiając się na ewentualny ponowny atak syren, jednak tylko kilka głębokich szklanic rumu było w stanie wygładzić krawędzie ostrych, wbijających się w umysł wspomnień.

Wciąż czuł smak jej ust na własnych wargach, kiedy zaszeleściły za nimi kotary rodowego namiotu, a ciepła dłoń wysunęła się spomiędzy jego palców, bez odpowiedzi pozostawiając pytanie o to, kto właściwie prowadził kogo – czy to on ich tu przywiódł, czy może zrobiła to Melisande? Nie zastanawiał się nad tym zbyt długo, w ostateczności: nie miało to znaczenia, kiedy oboje zdawali się pragnąć tego samego.

Musiał tu być. Oddanie hołdu poległym na wojnie czarodziejom nie miało dla niego żadnego osobistego znaczenia, targający Anglią konflikt nie zabrał mu nikogo, kogo pamięć chciałby uczcić – nie wyobrażał sobie jednak, by mogło go tu zabraknąć. Jego, ani żadnego z Rycerzy Walpurgii; to oni wszak toczyli tę walkę, prowadząc czarodziejów do okupionego krwią zwycięstwa nad mugolami.

Przymknął na sekundę powieki, wzdychając ciężko; otwierając je dopiero na dźwięk głosu Melisande. Spodziewał się kolejnego wyrzutu, ostatecznej próby przekonania go do zmiany zdania, dlatego kiedy zadane przez żonę pytanie zawisło pomiędzy nimi, w pierwszej chwili dał się zaskoczyć, wytrącić z równowagi. Na jego twarzy odmalowało się zdziwienie, zamrugał szybko. Miał ją ukarać? Za co? Scena, którą zrobiła w jadalni, rzeczywiście go rozzłościła, ale zrzucił to na karb wywołanych niedawnymi wydarzeniami emocji.

Drzwi prowadzące do sklepu Borgina i Burke’a popchnął bez głębszego zastanowienia, powitany przy wejściu donośnym brzęknięciem powieszonego gdzieś nad jego głową dzwonka – oraz mniej oczywistą, charakterystyczną aurą roztaczaną przez zgromadzone w niewielkim wnętrzu artefakty. Zsunął z głowy kapelusz, rozglądając się z zaciekawieniem po zakurzonych, gdzieniegdzie pokrytych pajęczynami gablotach; miał wrażenie – być może złudne – że dopiero niedawno stał się wrażliwy na towarzyszącą czarnomagicznym przedmiotom energię, choć nie był pewien, czy było to wynikiem coraz uważniejszego pochylania się nad czarną magią samą w sobie, czy może konsekwencją wydarzeń, których uczestnikiem stał się w Landguard Fort.