Przed domem

pierwsza połowa stycznia

Zima jaka nadeszła okazała się być najsurowszą jaką kiedykolwiek doświadczyła Sigrun. Wielka Brytania klimat miała wyspiarski, co równało się łagodnym zimom i chłodnym, deszczowym latom - poza okresem, kiedy anomalie trzymały ją w swoich szponach i nawet pogodę wywracały na lewą stronę - w tym roku zaś okolice zmieniły się niemal nie do poznania. Wszystko przykryła gruba pierzyna śniegu i wciąż go przybywało. Sigrun dała sobie już spokój z odśnieżaniem najbliższego ogrodu wokół Skały, bo nie miało to żadnego sensu, skoro kilka godzin później znów tonęła w śniegu aż po kolana.
Tak jak w południe jednego z pierwszych dni stycznia, kiedy stanęła w ogrodzie i uniosła różdżkę. W ostatnim czasie zdjęła zabezpieczenia, by przyjąć zaufanego hodowcę dobermanów, z którym współpracowała, aby i jej podopieczni zyskali większą sławę. Zamierzała dołożyć także kilka nowych. Nie ukrywała, że jest Śmierciożercą, wspiera Czarnego Pana, była z tego dumna. Zyskała przez to wielu wrogów, przed którymi musiała się zabezpieczyć. W czasie, kiedy psy, korzystając z okazji, rozglądały się po okolicach, Sigrun uniosła różdżkę i przystąpiła do nakładania zabezpieczeń.
Zaczęła od podstawowego czaru - Cave Inicum. Czyniąc odpowiednie gesty nadgarstkiem poruszała różdżką w taki sposób, aby wiązki białej magii zaczęły okalać całą posesją jaka należała Sigrun Rookwood. Rozległe ogrody wokół Skały oraz sam dom, który odziedziczyła w spadku po mężu. Czar ten miał ją powiadomić o przybyciu każdego intruza, niezależnie od tego, czy wspierał Czarnego Pana i Rycerzy Walpurgii, czy był wrogiem, czy przyjacielem - pragnęła wiedzieć kto pojawił się na jej ziemi bez jej wiedzy. Mijały kolejne minuty, z ust Sigrun zaś padały następne szeptane inkantacja, wypowiadane z uwagą, gdy tkała białą magię z całość Cave Inicum.
Zazwyczaj nie życzyła sobie gości. Ukrywała się przed światem. Skała miała być dlań schronieniem. Najbardziej brzydziłoby ją jednak, gdyby przypadkiem na jej ziemiach pojawili się mugole. Byłoby to mało prawdopodobne, gdyż Skałę zbudowano w głębokim, gęstym lesie u podnóża gór Pennińskich, lecz przypadki chodziły po ludziach, zaś oni błądzili po lasach. Dlatego następnym krokiem było sięgnięcie po Repello Mugoletum. Sigrun skierowała różdżkę bezpośrednio na dwupiętrowy dom zbudowany z szarego kamienia, a z jej spierzchniętych przez mróz ust zaczęły padać kolejne, tym razem insze inkantacje czarów. Zamierzała ukryć dom przed mugolami. Czuła jak biała magia spływa z jej ramienia do różdżki, z cisowego drewna zaś uwalniały się kolejne wiązki, które mknęły ku budynkowi i wnikały w ściany, oplatały kamienie, tworząc całość zabezpieczenia. Skała miała stać się dla niemagicznych całkiem niewidzialna, co więcej - jeśli się do niej zbliżą, to mieli przypomnieć sobie o czymś szalenie ważnym, co nakaże im odwrót. Liczyła jednak na to, że zabezpieczenie to już wkrótce stanie się zbędne - sama pracowała nad tym, aby pozbyć się z Yorkshire szlamu, wszystkich mugoli. Póki co jednak wolała, by jej ziemie nie splamił ich brud. Spędziwszy kolejne kilkanaście minut na mrozie i tkając z białej magii zabezpieczenie, kiedy miała pewność, że zostało nałożone poprawnie, opuściła różdżkę i weszła do środka - musiała napić się czegoś gorącego.

| zt