Jasna jak mleko, o czarnych jak paciorki oczach i brązowych włosach dziewczynka - owoc niezaprzeczalnej miłości. Jednocześnie zarówno jej szczyt jak i pogodny koniec. Nieodzowna córka guwernantki, Marthy Wilde - czarownicy oraz Thomasa Hughesa, właściciela introligatorni - mugola. Świeżo upieczonego, nieprzyzwoicie szczęśliwego małżeństwa - dopóty dopóki poczciwy Thomas nie oberwał w ciemię informacją o magicznych korzeniach swojej żony. Martha chciała, żeby zrozumiał i pogodził się ze światem, który właśnie przed nim uchylał rąbka tajemnicy. Oczytany introligator zrozumiał, ale nie zaakceptował. Morwowa klątwa Wilde'ów zadziałała dość przewrotnie, mimo wszystko bez nieprzyjemnych reperkusji. Małżeństwo rozstało się we względnej zgodzie - a Adelina nie straciła ni ojca, ni matki.

Mała Hughes wychowywała się za piecem u Macmillanów, uczepiona spódnicy Pani Hughes. Martha służyła lordom i lady Kornwalii odkąd sama skończyła 15 wiosen, obecnie piastując stanowisko mamki i guwernantki małych lordów. Oraz swojej własnej córki, która chcąc nie chcąc (bardziej chcąc) wychowywała się z latoroślami Macmillanów. Choć głównie z jedną małą lady, za którą z werwą biegała i odkrywała coraz to nowsze stworzonka na rodzimych wrzosowiskach. W przeciwieństwie jednak do niespecjalnie zaangażowanej w nauki szlachetnie urodzonych rówieśniczki - sama Adelina chłonęła jak gąbka przypowiastki i pouczenia swojej rodzicielki. Mogłaby zostać naprawdę przykładną pierworodną najbardziej konserwatywnych lordów Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki - była plastyczna niczym glina, miękka, cicha i naturalnie ułożona. Byłaby idealną damą - gdyby nie pochodzenie i sztywne ramy, które... nie dotyczyły dzieci służby. W które Martha nie starała się ująć własnej córki. W które Adelina nie mogła zostać ujęta.

Przede wszystkim więc cieszyła się naprawdę swobodnym dzieciństwem - bo choć znaczyła mniej, tak zdecydowanie więcej po prostu mogła. Prócz radosnego hasania po Puddlemere z dzierlatkami, w wolnych dniach swojej matki obie odwiedzały Thomasa w Dorchester. Mała Hughes spędzała tam całe godziny z ojcem w jego introligatorni, nad oprawianymi przez niego księgami. Mugolskimi, rzecz jasna. Uwielbiała te dni w innej rzeczywistości - czuła się wyjątkowo, należąc do dwóch światów. Z jednej strony magiczna posiadłość Macmillanów - z drugiej do bólu pragmatyczne i proste Dorchester. Szybko zaadoptowała się do reguł rządzących obydwoma płaszczyznami - jeszcze nie do końca potrafiąc je odseparować. Prędko nauczyła się czytać wszystko co tylko wpadło jej w dziecięce pulchne rączki. Z równym wigorem dzieliła się swoją świeżo uzyskaną wiedzą z lordowskimi szczeniętami. Co równie chwatko zostało ukrócone przez jej matkę, gdy ta tylko zasłyszała kwieciste opowieści Adeliny o stalowych powozach bez koni. Wtedy też młoda Hughes została dobitnie nauczona, że dla niektórych ta wiedza powinna zostać niedostępna, że jest... nieodpowiednia. Mała dziewczynka pierwszy raz w swoim krótkim życiu ucieszyła się, że jednak nie jest lady.

Poza zabawą, nauką, a swoimi rodzinnymi "tajemnicami" zaczęła żyć mimo wszystko obawą, że nie jest magiczna. Miała już dziewięć lat, a nie wykazała żadnych magicznych zdolności - co właściwie nie przejmowało nikogo poza nią samą. Charłaczka wśród służby to wcale nie taki ewenement - a to również oznaczało, że gdyby tylko chciała mogłaby zamieszkać z ojcem w mieście, a przed nią rozciągałoby się dużo więcej możliwości. Właściwie to już zaczęto do tego przygotowania - matka od lat uczyła ją francuskiego, również poza godzinami lordów. Sama Ada trafiła na Grimms Märchen, które obecnie mogłaby recytować już z pamięci. Teraz jednak obsesyjnie zaczęła przeglądać magiczne grimuary, pragnąc rozbudzić w sobie talenty inne niż językowe. Zawsze z łatwością wdawała się w dialog ze wszystkimi, bez względu na ich pochodzenie - z dziecięcą łatwością dostosowując swój sposób wymowy i zachowanie (zupełnie jak jej matka). W czasie swoich gorączkowych poszukiwań stała się jednak wycofana, wewnętrzną panikę maskując coraz to większymi ilościami ksiąg przewijającymi jej się przez ręce. Poszukiwała rozwiązania... i w końcu je znalazła. Albo raczej to ono znalazło ją, kiedy okazało się, że nieświadomie podświetla namiętnie wertowane pergaminy małą kulą światła, gdy tylko jej świeca gasła.