Gabinet

5 kwietnia 1958
Pociągnęła z piersiówki łyk miodu, krzywiąc się przy tym od nadmiaru słodyczy. Preferowała wytrawne smaki, takie jak gin czy whisky, ale w kryzys wywołany wojną dotyka wszystkich i nie zawsze można było pozwolić sobie na to, na co miało się ochotę.
Stała przy blacie stolika, tymczasowo opróżnionego z wszelkich pergaminów, pełniącego rolę alchemicznego stanowiska. To pierwszy raz od niemal roku, kiedy zebrała się w sobie, by użyć zakurzonego dotychczas sprzętu. Nie była to zwyczajna niechęć do eliksirów, a, jak to mówią artyści, blokada twórcza. Niedoszły małżonek Claire pewnie przez długi czas zmagał się nieprzyjemnymi konsekwencjami ich nagłego rozstania. Czarownica zdążyła rozsmakować się w triumfie, ucieszyć z dobrze wykonanego zadania, lecz ponowne sięgnięcie za różdżkę - w kontekście nakładania klątw, oczywiście - zdawało się być dotychczas drażniące, irytujące, pozbawione chęci i polotu. Zajęcie się pracą miało być próbą przetrwania, wywodziło się z chęci zablokowania natrętnych myśli i nieprzyjemnych skojarzeń. Fakt ten jednak potrafił mocno frustrować, zwłaszcza osobę tak skłonną do wyprowadzenia z równowagi, jak Fancourt. Decyzja o spróbowaniu, przełamania własnej niechęci podjęta została dość spontanicznie, więc oto, gotowa do pracy innej, niż z piórem i pergaminem, znalazła się we własnym gabinecie.
Ostrze noża o drewnianym uchwycie było jednym z niewielu nowych przedmiotów, jakie znalazły się w Mulberry House. Mogła pić herbatę z prastarych filiżanek babci czy wysiadywać przed kominkiem w fotelu pamiętającym czasy buntu goblinów, kiedy MInistrem Magii był jeszcze Hesphaestus Gore, ale praca z tępymi narzędziami była nie do przyjęcia. Pocięta na drobne łodyga oleandra miała równe, niepostrzępione brzegi, co wywoływało nieśmiały uśmiech na twarzy Claire. Pod niewielkim kociołkiem tańczył już ogień. W moździerzu znalazła się już garść suszonych pająków, które sypały się pod naciskiem, po kolei tracąc wszystkie odnóża, po chwili zmieniając się w szary proszek. Alchemia nigdy nie należała do ulubionych dziedzin nauki panny Fancourt. Z obowiązkowego w szkole przedmiotu wyniosła co prawda same wysokie noty, jednakże dopiero w chwili poznania pierwszych tajników czarnej magii została zmuszona powrócić do porzuconych przed laty umiejętności.
Ułożywszy przed sobą wszystkie potrzebne składniki, wrzucała je kolejno do kociołka, zgodnie z zapamiętaną przez siebie recepturą. Nie mogło być w tym nic skomplikowanego, poza pokonaniem obrzydzenia, jakie przychodziło w momencie wygrzebania z fiolki ludzkiej śliny. Zeskrobana metalową szpatułką maź o zszarzało-żółtej barwie znalazła się na powierzchni mieszanej mikstury, by zdobyć towarzystwo w postaci rozerwanego aksonu, błona onerwia ustąpiła pod naciskiem. Sięgając ponownie po bezdenną piersiówkę Claire czujnym wzrokiem sunęła po blacie stolika, sprawdzając czego jeszcze jej brakuje. Do samej siebie odetchnęła teatralnie z ulgą, kiedy spojrzeniem odnalazła słoiczek z brązowego szkła. Lądująca w kociołku gałka oczna prędko z formy stałej przybrała lekko galaretowatą, by zaraz połączyć się z resztą składników. Fancourt zajrzała do kociołka, by sprawdzić czy mieszane weń składniki zdążyły się ze sobą połączyć, osiągając upragnioną konsystencję oraz barwę.

| Tworzę miksturę do nałożenia klątwy, składniki: gałka oczna 1szt, suszone pająki, łodyga oleandra, ślina zakażonego, nerw sparaliżowanej kończyny.

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Claire Fancourt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51

Szybkie zerknięcie do wnętrza kociołka skutkowało triumfalnym uśmiechem na twarzy łamaczki klątw. Mikstura powstała zgodnie z planem i już po chwili znalazła się w niewielkiej buteleczce, pełniącej dziś zadanie kałamarza. Po uprzątnięciu blatu stolika z nieprzydatnych już sprzętów alchemicznych, rozłożyła przed sobą pergamin, zawieszając się na chwilę nad treścią klątwy. Nakładany czar widniał w oprawioną w skórę księdze jako jeden z łatwiejszych, lecz wciąż wymagających pewnej wprawy w znajomości run. Posiłkowała się rozłożoną obok literaturą, skrupulatnie dobierając znaki, które uczyniłyby klątwę kompletną. Demostenes znany był zarówno w środowisku łamaczy klątw, jak i historyków. W czasach antycznych podziwiano jego zdolność do składania zdań, był wszak wytrawnym mówcą i politykiem, wysławionym swoimi surowymi, pełnymi bezlitosnej złośliwości tekstami, pozbawionymi jednakże poczucia humoru. Momentami, zagłębiając się w historie klasyków, Fancourt dochodziła do wniosku, iż żyjąc w ich czasach zapewne udałoby jej się złapać z nimi nić porozumienia. Daleko jej było do twórcy peanów, ceniła sobie zwięzłość i konkrety, lecz w zderzeniu ze starożytnymi podziwiała ich umiejętność do głośnego traktowania o własnych poglądach.
Mocząc końcówkę różdżki w sporządzonej na bazie ludzkiej gałki ocznej miksturze kreśliła skomplikowany rząd run, pewnie posługując się starożytnym alfabetem. Zachowując wyjątkową uważność, pochylona nad pergaminem w świetle świecy, dopełniła długą formułę, obrzucając ją krytycznym wzrokiem.
- Qonli do'zah! - zaklęła po goblidegucku, kiedy spisana formuła do siebie nie pasowała. Szczęśliwie nic się nie stało i żaden efekt uboczny błędnie wpisanych run nie eksplodował w gabinecie. Spisana na marne praca nie zgasiła zapału Claire, choć zdecydowanie pogłębiła niezadowolenie. Należało zacząć od początku.
Skoro baza była dobra, nie było sensu, aby ją zmieniać. Z ciężkim westchnieniem zsunęła z blatu pergaminu, ciskając pokreślony nieprawidłowym rzędem run świstek w kąt. Ponownie rozpaliła płomień pod kociołkiem, cierpliwie rozcierając w moździerzu kolejną garść pająków. Drewniana deska znów skąpała się w soku oleandra, a w zawartości kociołka znalazły się już porcja ślina zakażonego oraz wyłamany z aksonu nerw sparaliżowanej kończyny. Substancję zwieńczył dodatek ludzkiej gałki ocznej, by finalnie zostać zabutelkowaną po udanym uwarzeniu bazy.
Tym razem sprzęt alchemiczny pozostał na stoliku, a panna Fancourt zasiadła wygodnie przy biurku. Sięgnęła po pergamin, zapisując część run już z pamięci, książką posiłkując się dopiero w momencie, w którym zaczęła się wahać. Ostatecznie kierując się intuicją zakończyła skomplikowany spis i wreszcie zadowolona z nakreślonych symboli - wszak dąży do perfekcji, a nie półśrodków! - uśmiechnęła się do siebie z dumą z dobrze sporządzonej formuły i sięgnęła do kieszeni po broszkę. Elegancki dodatek pochodził z zasobów babki Multon, przez które Claire przekopywała się dnia poprzedniego w poszukiwaniu odpowiedniego nośnika Klątwy Demostenesa. Mieścił się on w dłoni i nosił na sobie znak czasu, przetartą tuż przy błyszczącym, rubinowym kamieniu skazę. Wprawne oko wyłapie ją od razu, lecz nie umniejsza to w tak znaczny sposób wartości błyskotki. Seniorka zapewne obróciłaby się w grobie, widząc jakie wykorzystanie znajduje jej rodzinna pamiątka, lecz na szczęście panny Fancourt, nie mogła już wznieść sprzeciwu.
Czarownica umieściła na broszce odwróconą runę Ansuz i wytarła różdżkę o bawełnianą szmatkę.
- Ordior - uaktywniła klątwę, mierząc jesionową różdżką w biżuteryjną ozdobę. Zaklęty przedmiot starannie schowała w woreczku ze skóry widłowęża, przewiązując go dla bezpieczeństwa rzemieniem. Zamierzała przekazać go za kilka dni jednemu z zaprzyjaźnionych czarodziei. Od dawna wiedziała o jego zamiłowaniu do kolekcjonowania podobnych błyskotek, więc skoro mogła ją wymienić na kilka monet i przy okazji zacieśnić więź z potencjalnie przyszłym klientem, nic nie stało na przeszkodzie, by wprowadzić ten plan w życie. Względnie zadowolona z dzisiejszej pracy, pociągnęła jeszcze jeden łyk z piersiówki i krzywiąc się przy tym od nadmiaru słodyczy opuściła gabinet.

| Tworzę miksturę do nałożenia klątwy, składniki: gałka oczna 1szt, suszone pająki, łodyga oleandra, ślina zakażonego, nerw sparaliżowanej kończyny.
zt