[bylobrzydkobedzieladnie]

14 kwietnia 1958

Tworzenie eliksirów zawsze tworzyło jej przyjemność, ale przecież większą przyjemnością było obserwowanie, jak szklane buteleczki połyskiwały w wielu ludzkich dłoniach, a ktoś korzystał z jej dobrodziejstw i możliwości, które powstawały z pozornie niewielkiej dawki składników. Magia rzeczywiście potrafiła być zdumiewająca, kiedy tylko poświęcało się patrzeniu na te wszystkie drobne rzeczy. Musiała jednak powiedzieć, że w jej dłoniach nie miało sensu aby cokolwiek ostatecznie wykorzystywać, dlatego szykowała rzeczy, które miała wysłać do innych. Przynajmniej może skorzystają z tego, a jak, to już nie do końca ją interesowało. Jakby nie patrzeć, to były tylko narzędzia i nigdy nie czuła za nie wybitnej odpowiedzialności.
Pierwszy list zaadresowała do Primrose, wiedząc że należy jej się wielka wdzięczność za całe stworzenie talizmanu i tym, że tak mocno się tym zajęła, nawet jak najpewniej miała dużo innych zajęć na głowie - w końcu została odznaczona orderami i tymi innymi, więc na pewno była bardzo zajętą osobą. Przez chwilę delikatne palce błądziły pomiędzy rozmaitymi fiolkami i pudełeczkami, ostatecznie w pierwszej kolejności zatrzymując się na maści z gwiazdy wodnej. Skoro Primrose wydawała się ciągnąć w stronę aktywnych działań, to mogło jej się przydać. Dodatkowo dorzuciła do przeznaczonej dla niej paczki jedną porcję wężowych ust - lepiej było jednak dmuchać na zimne niż pozwalać sobie na ryzykowanie, zwłaszcza kiedy nie wszyscy doceniali obecną władzę.
Otrzymała jeszcze zaproszenie od Corneliusa Sallowa i Valerie Vanity jeżeli chodziło o ślub, ale nie zamierzała się na nim zjawiać. Letnia kolekcja była tuż tuż, a zaszczycanie niespokrewnionej z nią osoby swoją światłą obecnością, kiedy nie była to osoba ze szlacheckiego rodu, było jednak poniżej jej własnych przekonań. Nie wypadało jednak odmawiać na sucho i bez szacunku, dlatego wystosowała bardzo ładny i uprzejmy list, zawierając w nim również rozmaitą gamę eliksirów, tak aby nie iść tematycznie z czymkolwiek, ale aby jednak dało się z nich skorzystać.
Ostatni list przygotowała do kuzyna Tristana, wiedząc, że nawet jeśli miał szeroki dostęp do eliksirów (i nie tylko), to może przekazałby je innym, którzy gorąco wspierali ich sprawę. Zadowolona ze wszystkich listów, odsunęła się i uśmiechnęła szeroko.

Przekazuję
Primsore: Maść z wodnej gwiazdy (1 porcja, moc 41), Wężowe usta (1 porcja; moc 27)
Cornelius: Eliksir grozy (1 porcja; moc 30), Wężowe usta (1 porcja; moc 27), Migotek (1 porcja), Eliksir ochrony (1 porcja)
Tristan: Eliksir grozy (1 porcja; moc 30), Eliksir rekognicji (połowicznie udany, 1 porcja), Gwieździsty pył (2 porcje), Eliksir grozy (4 porcje, moc 19), Niemo-war (1 porcja).

29/30 X noc

Niewiele było miejsc w Broadway Tower zdolnych ukryć mnie w całej mojej wspaniałej okazałości i nie chodziło jedynie o doskonały gust ubraniowy, który już z daleka krzyczał, że zbliżam się korytarzem lub że zaanektowałem mniejszy salon na użytek swoich uciech. Niemniej było jedno miejsce, do którego zaglądałem rzadko, wręcz w ogóle, jeśli nie zostałem do tego przymuszony, uważając je nie tyle za mało męskie, co zbytnio kojarzące mi się z pracą. Wystarczyło, że w Mungu musiałem mieć styczność z eliksirami i różnego rodzaju dziwnymi substancjami o podejrzanym zapachu, żeby jeszcze kontynuować to we wnętrzu własnego domu, dlatego unikałem pracowni kosmetycznej tak bardzo, jak tylko było to możliwe. Poza tym przerażała mnie intensywność tego pomieszczenia, mnogość zapachów mieszających się ze sobą i drażniących mój nos. Zawsze kichałem, gdy tylko przekraczałem próg tej pracowni.
Kichnąłem i teraz, gdy tylko przepuściłem swojego gościa w drzwiach i pozwoliłem, by zamknęły się za nami z cichym skrzypnięciem. Sapnąłem zirytowany i podrapałem się po nosie, jakby to miało jakkolwiek pomóc w obecnej sytuacji. Zdążyłem tylko pomyśleć, że to miejsce pachniało jak sklepy z ingrediencjami prosto od Slughorna, gdy kichnąłem po raz drugi, a oczy lekko podeszły mi łzami. Jeszcze jedno takie kichnięcie i szlag trafi całą konspirację z przemykaniem się po kryjomu korytarzami, aby nie spotkał nas nikt z domowników i służby.
- Przepraszam – mruknąłem nieco upokorzony chwilą swojej słabości. Żeby to chociaż był magiczny katar! Ale nie, musiało mnie rozłożyć połączenie czarnego bzu, anyżu i piżma, jeśli dobrze wywąchałem to paskudztwo świdrujące moje receptory węchowe. - Chciałem... – zacząłem, lecz słowa zawisły w powietrzu. - Potrzebuję twojej pomocy – powiedziałem w końcu, choć uległy ton mojego głosu sprawił, że poczułem się jeszcze bardziej zażenowany. Wyjaśnianie czegoś w liście to jedno, ale zrobienie tego samego twarzą w twarz to zupełnie inna bajka, do której czytania nie przywykłem. Postanowiłem więc przejść od razu do rzeczy i rozpiąłem koszulę pod szyją, by po chwili bez zastanowienia zdjąć ją całkowicie.
- Prawie umarłem od ugryzienia... ludzkiej żmii – zakomunikowałem niemal grobowym tonem, odwracając się profilem i ukazując ślad po świeżej ranie na szyi, która wciąż paliła w głębi czarnomagicznym ogniem i śladem zębów. - Oczywiście już ją wstępnie zaopatrzyłem, musiałem jakoś wrócić do domu i nie wykrwawić się po drodze – dodałem dramatycznie, ale i z wyraźną dumą w głosie, chociaż o jakimkolwiek wykrwawieniu się nie mogło być mowy. Chciałem jednak, aby potraktowała mnie poważnie, by wiedziała, że sam poważnie traktuje ten zamach na moją osobę, na moje ciało. - Mogłabyś na to zerknąć? - Prawdopodobnie mógłbym sobie poradzić sam, byłem w końcu wykwalifikowanym uzdrowicielem, który łatał gorzej urządzonych nieszczęśników. Z całym brakiem szacunku do Miu, jej zęby i wściekłość nijak się miały do zębów rogogona zatopionych w ludzkim ciele, a jednak udało mi się utrzymać wtedy tego człowieka w stanie żywym. Nieświadomym i wegetatywnym, ale hej, oddychał! Wolałem jednak zasięgnąć opinii kogoś równie doświadczonego i znającego się na rzeczy, a przy tym na tyle dyskretnego, by nie paplał na salonach głupot na mój temat.

Zawarte w liście słowo-klucz - pilna sprawa - czyni z wizyty w Broadway Tower priorytet wyższy od gotowania. Kilka krakersów i trzy kubki kawy pochłonięte w trakcie pracy muszą na ten moment wystarczyć. Szybki teleport, a później równie szybki spacer. W posiadłości Parkinsonów nie miała dotychczas okazji bywać; ba - w żadnym pałacu szlachetnie urodzonych nie miała przyjemności się znaleźć, nawet jeśli przed laty bywała wraz z ojcem w gościnie u rozmaitych możnych. Sama wieża wydaje się nie być niczym okazałym, jednak skryte przed wzrokiem nieproszonych gości dalsze budynki potrafią zaprzeć dech w piersi. Podobnie, co pracownia kosmetyczna.
Mieszanina zapachów drażni, zmuszając do zmarszczenia nosa. W różnych warunkach udzielała pierwszej pomocy, lecz nigdy takich.
- Na zdrowie - odpowiada z neutralną grzecznością, rozglądając się po pokoju w poszukiwaniu wymagającej pomocy ofiary. Po raz pierwszy unosi jasne brwi, gdy okazuje się, że sala jest pusta, a poszkodowanym jest sam gospodarz.
Daje mu chwilę, żeby pozbył się koszuli. Nagość potrafi być rozpraszająca, znacząca policzki rumieńcem, ale w pracy Zabini odsuwa od siebie wszelkie uprzedzenia, oraz wstyd. Umięśniony tors zdradza, że Harland Parkinson poza pracą jako uzdrowiciel, ma w życiu wiele czasu, na zadbanie o siebie. Arystokraci mają to do siebie, że nie muszą pracować tak ciężko, jak reszta populacji. Nagromadzone przez lata bogactwa sprawiają, że zawód stanowi dla nich rozrywkę, hobby, któremu oddają się z nudów, utrzymując wszem wobec, jakiż to przykry żywot prowadzą. Tak, Parkinson zdecydowanie należy do tego grona.
- Ludzka żmija, hm? - powtarza za nim, wznosząc brwi po raz drugi. - Czy wszystkie kobiety dzielisz na kochanki i żmije? - Suchy ton nic sobie nie robi z dramatycznych gestów Harlanda. W liście pisał o czymś niecierpiącym zwłoki, ale spacer po posiadłości Parkinsonów i kreślący się na twarzy wstyd uzdrowiciela sprawiają, że Merja trochę powątpiewa pilność sprawy. Zmienia zaraz zdanie na widok rany. - Wygląda nieciekawie - komentuje na pierwszy rzut oka, na końcu języka mając “obrzydliwie”, do którego się nie posuwa z obawy, że Parkinson wpadnie w czarną rozpacz. Mogłaby go wprawdzie doprowadzić do nieprzytomności i zwyczajnie zająć się raną, jednak odpowiedni wywiad jest tu niezbędny.
Choć od początku pojawienia się w Gloucestershire nosi na twarzy skupienie, tak teraz przybiera ono poważniejszego wyrazu. Z kieszeni długiej, wełnianej spódnicy wyciąga specjalne skórzane rękawiczki o materiale tak cienkim, że idealnie pokrywa się z dłońmi, nie ograniczając ruchów palców. Mając do czynienia z czarną magią, nie warto ryzykować dotykania czegoś gołą ręką, zwłaszcza gdy nie wiadomo, co to za cholerstwo. Powolnym, acz mało subtelnym gestem pozwala sobie chwycić czarodzieja za brodę i przytrzymać na boku, by móc lepiej przyjrzeć się ranie.
- Boli? - pytanie zdaje się być retoryczne, odpowiedź równie prosta, jednak w zależności od zastosowanej magii, może ona mieć różne objawy. - To był czar, czy klątwa? - Im więcej szczegółów pozna, tym szybciej uda się znaleźć rozwiązanie. - Nie ruszaj się - wydaje suche polecenie, nawet jeśli Harland dobrze wie, jak być przykładnym pacjentem, mając już lata doświadczenia w użeraniu się z panikującymi, niestosującymi się do zasad ludźmi. - Ładnie cię potraktowała. Nie przeszło ci może przez myśl, by zmienić typ kobiet, za którym gonisz? - W kobiecym głosie można z łatwością wyłapać sarkastyczną nutę. Dobrze pamięta go jeszcze z czasów odbywania stażu w Mungu, gdzie miała przyjemność obserwować jego szarmanckie poczynania względem pięknych pań. Na ile było to wszystko szczere, a na ile wyłącznie sposobem arystokratów na zjednywanie sobie ludzi? Jedno jest pewne, Harland musi uważać, bo następne potknięcie może skończyć się fatalnie.

Merja uniosła brwi, co odczytałem nie jako zachwyt nad moją sylwetką, ale mieszaninę sceptycyzmu i irytacji. Zrobiła to zachowując swoje nieco chłodne opanowanie i suchy ton, jakby zupełnie nie przejmowała się wizją mojej nagłej śmierci na środku dywanu w kosmetycznej pracowni. Już to samo w sobie było nie do pomyślenia: dywan w takim miejscu, narażony na zniszczenia? Uniosłem jednak lekko ręce w geście kapitulacji, próbując przybrać minę człowieka poważnie zranionego, mierzącego się z piekielnym bólem i heroicznie go znoszącym, co jednak nadal w żaden sposób jej nie przekonało. Ośmieliła się nawet unieść brwi wyżej!
- Dzielę je też na przyjaciółki i zło koniecznie – odburknąłem trochę urażony jej podejściem spłaszczającym mnie do roli konesera kobiecego piękna wyłącznie w celach pozamałżeńskiej przyjemności. - Poza tym skąd to założenie, że od razu chodzi o kobietę? Nie mogłem zostać ranny w pojedynku z mężczyzną, walcząc o honor damy? - zapytałem wciąż nieco naburmuszony, do tego znów walcząc z zapachami świdrującymi mi nos. Za nic w świecie nie mogłem teraz kichnąć, lecz powstrzymywanie się od tego sprawiało, że miałem na to jeszcze większą ochotę. Z niecierpliwością i wyraźną niepewnością oczekiwałem też na pierwsze spostrzeżenia dotyczące rany; sam obejrzałem ją na tyle, na ile było to możliwe i pewnie mógłbym już dawno podjąć kroki naprawcze, lecz mimo wszystko nie byłem specjalistą. Wolałem dać się połatać profesjonaliście, niż skończyć jak to warzywo od rogogona, choć „nieciekawie” raczej nie nastrajało mnie pozytywnie.
- Czarnomagiczna klątwa – powiedziałem, tłumiąc wystudiowany jęk bólu, aby zaprezentować jej bezmiar swojego cierpienia; bardziej urażonej dumy i podeptanego honoru niż czysto fizycznej dolegliwości. Te ostatnie tłumiłem skutecznie siłą woli i myśli skupionych na zemście, którą będę mógł podjąć, aby odwdzięczyć się Miu za ten piękny dar. - Niewerbalne zaklęcie, raczej jedno z lżejszych, o ile można tak mówić o czarnej magii, bo jednak przeżyłem, ale boli jak pieprzony Cruciatus – wymamrotałem, nie mogąc sobie jednak darować przesadzonego porównania. Ratująca moje bezcenne życie kobieta musiała być przecież świadoma, że ma do czynienia z czującą i wrażliwą istotą, jaką bez wątpienia byłem, więc do jasnej cholery mogłaby być odrobinę delikatniejsza z tymi rękami. Wyraziłem swój protest cichym mruknięciem, gdy złapała mnie za brodę. Zwykle, gdy robiła to kobieta, zamierzała mnie za sekundę pocałować, tym razem jednak nie chodziło o ten rodzaj zabawy. Chyba nie spodobałoby się jej, gdybym teraz oblizał usta, chociaż od samego wspomnienia bolesnego zaklęcia zaschło mi w gardle.
- To nie jest typ kobiety, za którą się goni – powiedziałem, zachowując dla siebie, że to typ kobiety, którą się posiada. Zachowałem neutralny wyraz twarzy, choć poczułem, jak coś ścisnęło mnie w środku. Jej słowa, mimo że pozornie lekkie i sarkastyczne, były jak kolejne ukłucie - przypomnienie, że może zbyt często balansuję na granicy, igrając z losem i z samym sobą, a inni ludzie zaczynają to dostrzegać. - To urocze, że martwisz się o mój wybór towarzyszek - dodałem z nutą ironii, próbując przywrócić równowagę w naszej rozmowie. - Ale wbrew temu, co można o mnie sądzić, nie każda moja znajomość jest powierzchowna. - Przez moment zastanawiałem się, czy to nie zabrzmiało jak wyznanie i czy przez przypadek nie pozwoliłem jej zobaczyć kawałka prawdy.
Nawet jeśli udawałem pewnego siebie, prawda była taka, że jej słowa trafiały tam, gdzie miały trafić. Czasem zastanawiałem się, czy moje życie nie jest tylko iluzją szlachetnych gestów, balansowaniem na cienkiej granicy między szczerością a autokreacją. Musiałem zachować większą czujność. I zmienić temat.
- A co u ciebie? - zapytałem, starając się nadać głosowi ton lekki i swobodny, choć w rzeczywistości cały byłem spięty. - Wciąż łatasz tych, którzy wsadzają paluchy i samych siebie nie tam, gdzie powinni, czy tylko dla mnie zrobiłaś wyjątek? - Chciałem skierować naszą rozmowę na grunt mniej osobisty, na sprawy, które nie dotykały mojej reputacji, moich wyborów i moich osobistych żmij.

- Błagam, za kogo ty mnie masz? - spierzchnięte usta opuszcza znów westchnienie i kobieta przestępuje z jednej nogi na drugą, by posłać czarodziejowi wymowne spojrzenie. - Ja wiem, że nie znamy się dobrze, ale nie wyglądasz na kogoś, kto wdawałby się w bójki, czy pojedynki. - Niewiele pamięta z okresu ich wspólnej nauki w Mungu, ale wrażenie, jakie Parkinson wywoływał na ludziach wokół, definiowano raczej jako przyjazne, niż nastawiające do kłótni. Zwykłym uśmiechem potrafił zjednywać sobie ludzi, kilkoma słowami wesprzeć panikującego pacjenta, raczej niewielu było spoglądających nań krzywo.
- W większości przypadków czarna magia nie jest stosowana do tego, by życie odebrać, a żeby się pastwić nad ofiarą. - Suche słowa zdradzają względną niechęć wobec wspomnianej dziedziny magicznej. Merja wychodzi z założenia, że wszystko, co w świecie, jest dla ludzi, ale bez kurwa przesady. Natura ludzka opiera się na potrzebie przeżycia, ale i wciskania innym swoich racji, zwłaszcza gdy ci nie wypowiadają się pochlebnie o tym, co nam się podoba. O ileż łatwiej jest wtedy wyjąć różdżkę i wymierzyć sprawiedliwość, a także to, co Harland szumnie nazywa honorem. Ileż to dusz zostało ściągniętych z tego świata dlatego, że ktoś za punkt wspomnianego honoru obrał sobie przekonanie wszystkich innych co do własnych racji? - Komu podpadłeś, że dostałeś Cruciatusem? - Tu znów ściąga jasne brwi, bo Parkinson zdaje się chętnie unikać miejsc, w których mógłby oberwać zaklęciem, o czarnej magii nie wspominając. Zresztą gdyby miał w tym już doświadczenie, zwróciłby się z prośbą o pomoc do kogoś zaufanego, a nie poznanej przed dziesięcioma laty koleżanki z kursu.
To urocze wywołuje w Zabini chęć wywrócenia oczu, czego zresztą jakoś specjalnie nie powstrzymuje. Dlaczego miałoby jej zależeć, by wywrzeć na kimś inne, bardziej przystępne wrażenie? Ratownicy nie są od tego, by wzbudzać sympatię, bo założenie ich istnienia jest takie, że raz wpadający w tarapaty czarodziej, więcej nie porwie się na kuszenie losu - przynajmniej w rozumieniu Zabini.
- Ale przyznajesz, że wiele z tych relacji powierzchowne jest, skoro utrzymujesz taką opinię? - Nie, żeby jakoś specjalnie ją to interesowało, ale skoro Harland zdecydował się wybielić, to znaczy, że kryje się za tym coś więcej i ślepy strzał wcale nie okazał się chybiony. Ratowniczka nie obraca się wśród plotek, nie ma świadomości, co dzieje się wśród śmietanki towarzyskiej, zwłaszcza od kiedy przestała bywać z ojcem wśród zamożnych pracowników Ministerstwa. Z kieszeni szelek wyjmuje akacjową różdżkę.
- Hexa revelio - pada zaklęcie, mające sprawdzić, czy jej pacjent rzeczywiście został potraktowany plugawiącą ciało i umysł klątwą, czy to wyłącznie zadrapanie. - Fatalnie nie wygląda - mruczy pod nosem, lecz ze względu na dzielącą ich odległość, każde słowo jest przez Harlanda dobrze słyszalne. Powietrze nie przybrało mlecznej barwy, nie zadrżało od ciężaru, więc cała sprawa od razu staje się łatwiejsza. - Skóra jest poparzona, może zostać ślad. Ignominia - pada w drugiej kolejności, żeby choć trochę uspokoić szlachcica, który najwidoczniej nie jest przyzwyczajony do odnoszenia podobnych ran.
- Dla starych znajomych mam specjalny pakiet pomocowy - uśmiecha się kącikiem ust i przejmuje pałeczkę w uzewnętrznianiu się z niewygodnych faktów. Jej życie zapchane jest po brzegi obowiązkami ministerialnymi. Nie tylko dlatego, że mają braki w zespołach, ale i ze względu na niechęć Merji do powrotu do domu. Do szarych czterech ścian, w których wszystko przypomina o tym, co minęło. - Ludzka głupota nie zna granic i szczerze wątpię, by kiedykolwiek zabrakło mi pracy. Zresztą, co innego miałabym robić? - No właśnie - co miałaby robić? Gdzie się odnaleźć, skoro całe swoje życie poświęciła uzdrawianiu? Pojawia się tam, gdzie jest najbardziej potrzebna, ratując czarodziejów przed katastrofalnymi skutkami - najczęściej w wyniku ich własnego braku rozwagi. Głowa przepełniona była niegdyś górnolotnymi ideami, chęcią niesienia pomocy, a teraz? Badania nad meridianami zepchnięte zostały w kąt, życie towarzyskie podupadło, a ona sama woli zapychać swój czas adrenaliną, niż własnymi myślami. - Żyjemy w ciekawych, acz przykrych czasach, Harlandzie. Chyba że u ciebie dzieje się coś, co zmieni moje zdanie. - Posyła mu wymowne spojrzenie. Nie, wdawanie się w konflikty nie jest tu odpowiednim argumentem.