Rigel spytał o różne użyteczne magiczne triki, a Michaelowi przyszło najpierw na myśl przydatne użycie Bombardy w zimowym krajobrazie - drobny wybuch był w stanie zasypać dół stworzony przy pomocy Orcumiano, pochować zwłoki.
Mieli jednak nie rozmawiać o zmarłych, więc spróbował się skupić na czymś weselszym.
-Triki, mówisz? - sięgnął po różdżkę. -Orchideus. - pomyślał o różach - a że mężczyźnie niezręcznie byłoby dać kwiaty - to o różach czarnych jak jego oczy. -To jest trik. - wymruczał, wysuwając bukiet w stronę Riley'a i uśmiechając się zawadiacko. Nachylił się, aby z zaskoczenia skraść mu pocałunek, przygryźć na moment dolną wargę, poczuć na policzkach gorąco - aż cofnął się, by powrócić do tematu.
-Hud desperto, deportuje cel w losowe miejsce. Może pozwolić uniknąć walki lub uratować życie sojusznikowi. - odpowiedział bez namysłu, choć inkantacja mogła być nieznana komuś, kto nigdy nie uczył się o bardzo zaawansowanej obronie przed czarną magią.

Rigel skupił swoje spojrzenie na czarnych różach, czując, jak zasycha mu w gardle. Fenrir przecież nie mógł się domyślić, z kim właśnie spędza czas! Na szczęście wszelkie natrętne myśli i smutki zniknęły w momencie, kiedy ich usta się spotkały.
-Jesteś straszliwie niecierpliwy. - odpowiedział z uśmiechem, dotykając palcami miejsce ugryzienia i przyciągając do siebie drugą ręką magiczny bukiet. - Coś kiedyś słyszałem o tym zaklęciu... - zaczął powoli, próbując przypomnieć sobie inkantacje z pewnej zakurzonej księgi z rodzinnej biblioteki. - Niestety, obawiam się, że chyba nie byłbym w stanie go wyczarować. Przyznam, że nie jestem...
Zamyślił się. Jak by prawidłowo ubrać w słowa to, że kompletnie zapomniał magii defensywnej? Nie chciał też, żeby Fenrir uważał go za kompletne beztalencie.
-Asem magii defensywnej. - speszył się, rumieniąc się bardziej - tym razem nie za sprawą gorących pocałunków. - Uroki jakoś zawsze były mi bliższe.
Położył bukiet czarnych róż obok siebie.
-Może w takim znasz prostsze zaklęcia, które byłyby też skuteczne i w miarę uniwersalne? Na przykład coś, co pomogłoby obezwładnić przeciwnika, żeby wygrać czas na ucieczkę? - przyszedł mu do głowy też inny pomysł. - A może... po prostu pokażesz mi to wszystko w praktyce?
Dopiero po sekundzie zrozumiał, że ostatnie pytanie mogłoby zostać odebrane w dwuznaczny sposób.

-Może wolałbyś inny kolor? Czerń kojarzy mi się z tobą, ale nie wiem, rzadko daję kwiaty… - wymamrotał, gdy adrenalina wywołana pocałunkiem ucichła, a do głosu znów doszło onieśmielenie. Powinien dawać kwiaty częściej, choćby siostrom, ale romantyczne gesty przychodziły mu z trudem - nigdy ich nie rozumiał i wolał po prostu się przytulić albo zrobić komuś śniadanie. Przy Riley’u miał ochotę na więcej i wcześniej nieznane gesty przychodziły mu jakoś łatwiej i spontanicznie.
Czerń kojarzyła mu się nie tylko z oczami, co z ubraniami kochanka - czasem zapominał, że elegancja jego szat wynika z żałoby, a nie zamiłowania do klasycznie stonowanej mody.
-Jaki jest twój ulubiony kolor? - wyszeptał prędko, gdy uświadomił sobie, że nie wie. Może faktycznie był niecierpliwy, chcąc poznać - mieć - go całego.
-Ofensywa idzie w parze z defensywą. - uśmiechnął się, brzmiąc nieco jak własny nauczyciel z kursu. -Zauważyłem. - przyznał, przygryzając wargę. Czy Riley byłby w stanie zrobić mu krzywdę urokami, gdyby Expelliarmus nie sięgnął celu? Nawet jeśli tak, to Mike nie dał mu na to szansy.
-Powinieneś popracować nad obroną. Zwłaszcza… w tych czasach. - zmarszczył lekko brwi, bo nie chciał o tym myśleć, nie teraz, gdy czuł się tak bezpiecznie i radośnie. Przy Riley’u było mu tak dobrze, ale gdy się rozstawali - zmartwienia wracały. Pomimo wybaczenia, wyrzuty sumienia po kradzieży nie ucichły. Teraz manifestowały się strachem, że Riley’owi zrobi to ktoś inny…
-Petryficus Totalus. Albo Expelliarmus połączone z Esposas, ale to lepiej rzucać w dwie osoby. - wypalił w odpowiedzi na jego pytania, bez namysłu, tonem kogoś… szkolonego. W odpowiedzi na dwuznaczne pytanie, na usta wpełzł niedwuznaczny uśmiech.
-Hmm? Co konkretnie ci pokazać? - wyszeptał, nachylając się do jego ucha. Może Krukoni zawsze byli w nastroju do nauki, ale Gryfoni cenili też… zabawę.

-Nie, te mi się podobają. - odpowiedział szczerze. - Są piękne.
Mimo że Rigel na początku trochę się zestresował bukietem, to nie kłamał - lubił czarne róże. Kojarzyły mu się one z domem i matką, która własnoręcznie dbała o krzewy w ich niewielkim ogrodzie.
-Trudno jest wybrać jeden. - roześmiał się cicho. - Ale chyba najbardziej to fioletowy, niebieski i zielony. A twój? Czyżby był to czerwony?
Zażartował, nawiązując tym samym do swetra, który to Fenrir cały czas nosił ilekroć się spotykali oraz do barw Domu Lwa.
W odpowiedzi na stwierdzenie, że braki w umiejętnościach magii defensywnej były aż tak widoczne, Black jedynie ciężko westchnął.
-Próbuję, ale nie mam wielu okazji. - przyznał trochę wymijająco. Trudno było wybrać się z kimś na towarzyski sparring, kiedy większość przyjaciół była dobrze urodzonym lady, którym non stop patrzyły na ręce przyzwoitki, bracia, ojcowie oraz mężowie. Rigel wiedział, że powinien przypomnieć sobie podstawy obrony, szczególnie po bliskim spotkaniu z niebezpieczną rośliną.
Uważnie wysłuchał odpowiedzi kochanka, ponownie zauważając sposób, w jaki mówi o unieszkodliwianiu ludzi. Czy właśnie w taki sposób broni się przed tymi, którzy próbują go skrzywdzić z racji jego... przypadłości? Ktoś go tego nauczył?
Ciałem wstrząsną przyjemny dreszcz, kiedy czarodziej poczuł na swojej skórze gorący oddech mężczyzny.
-Raczej na pewno nie Esposas... - odpowiedział zachrypniętym głosem, kiedy myśli zaczęły błądzić w kompletnie niewłaściwe miejsca. Szybko jednak powstrzymał te wędrówki, odchrząknął i kontynuował już spokojniejszym tonem. - Chodziło mi o mały pojedynek. Bez zaklęć, które mogą realnie zrobić krzywdę, bo wolałbym spędzić noc w przyjemniejszy sposób, niż walczyć z magią leczniczą, próbując nas poskładać.

-Od niedawna lubię czerwony... - błysnął zębami w uśmiechu. -...ale chyba błękitny. Może biały. I czarny. - zadecydował, wspominając norweskie niebo, norweski śnieg i kogoś jeszcze.
-Daj spokój, możesz ćwiczyć nawet... z drzewem. - roześmiał się. -Protego na sucho, Salvio Hexia, Homenum Revelio i takie sprawy, kiedyś spaliłem nawet parę drzew trenując Ignitio i niecelnie rzucając Circo Igni. - wydawał się weselszy, wspominając przygody z młodości, z kursu i pierwszych treningów. Lubił to, szczerze. Magia go zachwycała, od zawsze - odkąd się o niej dowiedział.
-Jesteś pewien? - uniósł lekko brew, uśmiech powoli zrzedł. Wydawał się zmartwiony. -Nie ma czegoś takiego jak bezpieczny pojedynek, każdy może wymknąć się spod kontroli. Kiedyś sparaliżowałem - kursantkę -dziewczynę zwykłym Petryficusem, a potem nie mogła dojść do siebie i płakała pół dnia.

Rigel cicho westchnął, słysząc słowa Fenrira
-Co wy wszyscy macie z tymi kolorami... - Black chyba nigdy nie rozumiał tego powszechnego uwielbienia do nudnych barw wśród przedstawicieli własnej płci. - No ale podobno o gustach się nie dyskutuje. - zastanowił się chwilę, po czym odparł z lisim uśmiechem. - Chociaż z wielką chęcią zobaczyłbym cię w granatowym garniturze.
Wizja palenia lasu tylko po to, by tylko sobie poćwiczyć, trochę go zaniepokoiła i już miał zareagować gwałtowniej, jednak kiedy patrzył na szczęśliwego kochanka, to zwyczajnie nie miał serca nawet próbować go besztać za niszczenie drzew. Bardzo by chciał, żeby ten zawsze był w podobny sposób szczęśliwy.
-Jeśli tak mówisz... - odruchowo objął się ramionami, czując, jak wzdłuż kręgosłupa przechodzi lodowaty dreszcz. Nie chciałby skończyć sparaliżowany, gdyż stan ten był przedsmakiem tego, co czeka go w nie tak odległej przyszłości. - To może lepiej nie ryzykujmy. - postarał się przegonić ciężkie myśli, związane z chorobą.
-Opowiedz mi jeszcze w takim razie o magicznych zabezpieczeniach. Przecież wiem, że znasz się na tym świetnie. - dotknął, jakby od niechcenia kolana blondyna. - Może masz ulubione połączenie pułapek?
Rigel uwielbiał słuchać o rzeczach, które go interesowały, a o których wiedział stanowczo za mało. Było to przyjemniejsze od picia wina i przyjmowania innych używek.

-Co ci nie pasuje w błękicie? - roześmiał się lekko. Może faktycznie Riley wolał intensywniejsze barwy, nie takie... pastelowe. -Mam błękitne oczy. - przeważnie, przypomniał, zachęcająco przysuwając się do młodzieńca i podchwytując jego spojrzenie.
-Mhm. - też wolał nie ryzykować, nie przypominać sobie ich pierwszego spotkania. Może to jednak błogosławieństwo, że Riley go nie pamiętał? Że mógł myśleć o rzucaniu zaklęć bez wstydu i wyrzutów sumienia?
Uśmiechnął się wymownie, czując dłoń na swoim kolanie.
-Do naszych spotkań, kombinacja wyciszającego Muffiliato i Cave Inimicum, które informuje mnie o nieznajomych osobach w pobliżu. Dzięki temu nikt nas nie usłyszy, a my będziemy mieli czas... przygotować się do obecności osób trzecich. - wyjaśnił, z łobuzerskim błyskiem w oku. -W domu, mając sześć godzin zamiast dwóch kwadransów, nałożyłbym coś bardziej skomplikowanego. Zawierucha uniemożliwia intruzom dostrzeżenie celu, Nigdziebądź sprawia, że miejsce wygląda na opuszczone. Ten bogin, którego nałożyłeś w grobowcu... cóż, straszy skutecznie, ale można szybko go odpędzić.