OPIS

OPIS

Zaproszenie Septimusa zbiegło się w czasie z wzmożoną pracą nad kolejną publikacją, jednak wszelkie świętości zdawały się szeptać do ucha słodką zasadę rzeczywistości sugerującą, że mężczyzna dziś nie odpuści tak łatwo.

Nieopodal nich leżał człowiek pozbawiony ruchu, martwy, trawiony przez hausty płomieni, wypełniwszy nozdrza podróżników w czasie ciężkim fetorem palonego ciała; serce łomotało w piersi, krew szumiała w uszach, kolana drżały pod powierzchnią ciemnych rajstop, ale dopóki nie była pewna okoliczności - zabraniała sobie popadać w panikę.

Karcące własne narodziny myśli odpłynęły szybko ku falom zapomnienia, podczas gdy Amelia wskazała kobiecie drogę ku salonowi, gdzie już czekały na nie języki zbawiennego ognia rozganiające widmo surowej zimy splotów brytyjskich ulic. Nawet tutaj, w pozornie ciepłym, piętrowym domu o skądinąd ciasnej powierzchni, pogoda sprawiała, że magizoolog musiała ratować się odrobinę grubszymi niż zazwyczaj swetrami.

Ociężały wydech niechętnie opuścił kanwę płuc, powieki odcięły ją od rzeczywistości zaledwie na krótką chwilę, na kilka przyspieszonych uderzeń serca, z kolei głos nie wybrzmiał jeszcze jakąkolwiek odpowiedzią. Septimus. Sporo o tobie mówi. Nawet tu, nawet teraz?

Odwiedziny w domu Vanity zaskoczyły ją zupełnie przyjemną normalnością. Choć wcześniej wyobraźnia podsuwała różne, pełne potworności obrazy na temat matrony rodziny, kobieta na Amelię wydawała się reagować ciepło, goszcząc ją w swoich czterech ścianach kulturalnie i gospodarnie, jak wymagało tego dobre wychowanie - a może i coś więcej.

Amelia w końcu zapukała cicho do jego drzwi, ale zanim ze środka dobiegłby jakikolwiek dźwięk, już sięgnęła do klamki i nacisnęła na chłodny materiał, z pewną ulgą czując brak oporu zamka. Im krócej przebywała na korytarzu w niewygłuszonej zaklęciem przestrzeni, tym bardziej ryzykowała zburzeniem spokoju jego pogrążonych w sennej regeneracji krewnych.

Dostrzegła go przy ścianie leśnej gęstwiny, jedynego żywego ducha w okolicy, z pewnością nieprzypadkowo trzymającego pozycję obok drewnianych drogowskazów sugerujących kierunki większych wskazywanych miast w hrabstwie; spodziewać się musiał kogoś innego, przygarbionego czarodzieja o siwej brodzie plecionej w warkocze zwieńczone runicznymi zatrzaskami, o nieobecnym, a jednak szalenie precyzyjnym spojrzeniu, lecz los zaoferował mu Amelię.

Liczył się bowiem czas - zwinne, mądre zwierzę mogło oddalić się na wręcz niebagatelny dystans, dlatego też u swojego boku - metaforycznie, rozdzielili się niedługo po wyznaczeniu kierunków swoich tras - miała dziś kilku innych magizoologów, mniej lub bardziej doświadczonych, przeczesujących lasy Leicestershire. Brakowało tylko tego, by przestraszony demimoz wpadł w kłusownicze sidła, przeznaczony przez niewrażliwych na jego los kuśnierzy na magiczną szatę.

Wystarczyła łatka starej panny do tego, by przeistoczyć ją w pośmiewisko, brakowało jedynie skojarzenia nieciekawego stanu matrymonialnego z całunem problemów natury psychicznej, wstydliwych, będących tematem tabu, z jakim kobieta mierzyć się nie miała ochoty. Dlatego dzisiaj, gdy otwierała drzwi nadchodzącemu mężczyźnie, na jej twarzy, zamiast kulturalnego uśmiechu, ponownie utrzymywał się grobowy wyraz niezadowolonego rozdrażnienia.

Powinna powiadomić o tym wszystkim rzeczoną winowajczynię? Być może, w końcu sama niechybnie była już nosicielką kociego wirusa, lecz urażona Amelia zrezygnowała ostatecznie z tego pomysłu, uznała, że znajoma przez własne niedopatrzenie i bumelanctwo doprowadziła niewinnego kuguchara do tego stanu, a zatem należała się jej pewna nauczka.

Piorunujące spojrzenie błękitnych oczu bez przeszkód odnalazło sylwetkę podnoszącej się do góry panny Parkinson; naturalnie blada twarz zbledła jeszcze mocniej, jakby odeszła z niej cała krew, z kolei ekspresja wykrzywiła w lodowatym grymasie oburzenia.

Polerowana, droga skóra scalała się z wygodnym siedziskiem, nie za miękkim, nie za twardym, by doświadczenie jeździectwa przekuć w upojność, nie utrapienie, choć wszelkie znaki na niebie i ziemi sugerowały, że Septimus nie będzie w stanie tego docenić. Nie dzisiaj.

Wstrętni, ograniczeni mugole. Ich maszyny zagłady nigdy nie powinny powstać, każda z nich prędzej czy później przyczyniała się do narażenia magicznych gatunków na krzywdę, a czasem nawet na całkowite wyginięcie.

Amelia westchnęła cicho, oparta ramieniem o framugę wejścia, ciężar ciała opierająca na jednej nodze. Była swobodna, blado karminowe usta miała rozciągnięte w leniwym uśmiechu, oczy błysnęły niezrozumiale, w rozczarowaniu albo rozbawieniu, trudno stwierdzić.

Nieznajomy. Postawny, barczysty jak niedźwiedź, wysoki jak sosna. O nieokreślonych zamiarach. Bliznowaty: w walce czy nieszczęśliwym wypadku?