Słodki zapach w pomieszczeniu był otumaniający; jakkolwiek jednak przyjemny, wydawał się w zupełności pochłonąć skupienie Maghnusa i postawił Elvirę przed koniecznością rozpoczęcia rozmowy.
- Skoro nie ma kawy, obejdzie się bez - ucięła krótko, rzucając długie spojrzenie kobiecie. Potem na powrót poświęciła pełnię uwagi Majorowi. Ciepły kamień pod ubraniem drżał, promieniując bólem do skroni. Przymknęła oczy i zamrugała, aby odgonić mimowolną łzę, nie dała jednak zbić się z tropu. Musiała wykorzystać moment; Major wciąż był wszak dziwacznie niepewny, jakby ziemia bez ostrzeżenia usunęła mu się spod nóg. Doskonale. Nie spodziewała się, że znajdzie się w konieczności dyskutowania z mugolem jak równy z równym, w dramatycznej sytuacji musiała jednak nauczyć się ważyć słowa. Być może to właśnie dlatego namyślała się tak długo; nie była do tego przyzwyczajona. - Nie pragniemy rozlewu krwi... - zaczęła powoli, sięgając po najmroczniejsze pokłady umiejętności kłamania. - Wyłącznie sprawiedliwości. Zadośćuczynienia za krzywdy. Życia, w którym nie musimy się ukrywać. - Miała wrażenie, że czuje w ustach metaliczny posmak pogardy, panowała jednak nad głosem, zachowując spokój.

Rzut na odporność magiczną (na amortencję)

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80

Major obezwładniony mocą ducha zaklętego w odłamku nie był w stanie opanować drżących rąk. Nie mógł skupić się na rozmowie, strach błądzący w jego oczach dostrzegalny był nawet dla towarzyszącej mu kobiety, nie wspominając o Elvirze, która siedziała naprzeciw.
Wędrował wzrokiem od niej, do mężczyzny, jaki najwyraźniej pozwolił kobiecie wejść w dyskusję samemu pozostając w cieniu. Czyżby to właśnie tak wyglądało w czarodziejskich kuluarach? Kobiety miały nie tylko prawo głosu, ale i mogły podejmować decyzje? Może to ona dowodziła? Oblizał nerwowo wargę starając się rozgryźć podstawowe aspekty, choć niepewność wciąż dawała o sobie znać. -Liczy Pani, że opuścimy twierdzę bez walki? Jakie byśmy mieli z tego korzyści? Jest mi Pani w stanie zagwarantować wolność, podobnie jak moim żołnierzom?- zadał pytania samemu czując, że głos mu drżał. Machnął na swą towarzyszkę dłonią, aby pośpieszyć ją z podaniem trunku. -Widzisz kochana, nawet oni nie pozwalają ci przechadzać się samej po zamku- westchnął ironicznie, choć ironia nie była wyczuwalna równie mocno, co wcześniej. Być może na skutek strachu. -Czymże jest sprawiedliwość? Żyliście pośród nas, nikt was nie atakował. To wy chwyciliście za broń, wygnaliście nas, porządnych obywateli z Londynu i teraz pragniecie poszerzyć swe wpływy. Wojna was podzieliła, jest nas więcej. Jakie macie szanse? Żadne droga Pani, żadne- dodał wpatrując się w rozmówczynię. Słyszał o tym jak pułapka miała zadziałać, ale najwyraźniej coś poszło nie tak jak powinno. Przeklął w myślach czarodzieja, jaki mu takową polecił, a następnie nałożył. Gardził magicznymi.

Nie była w stanie zignorować przewagi, jaką dawała wyraźna nerwowość majora. Ból wciąż odbijał się głuchym echem w jej głowie, ale być może pradawna moc naprawdę jej sprzyjała.
- Nie jesteśmy najeźdźcami, wbrew temu, co mogli panu przedstawiać nasi przeciwnicy. Przybyliśmy tu w ramach misji ratunkowej. - powiedziała statecznym tonem, dyskretnie wycierając pod stołem spoconą dłoń o spodnie. - Był pan w Londynie? - spytała cicho, przewrotnie. - Jest pan pewny tego, co zaszło? Zajęcie stolicy to tymczasowe rozwiązanie. Rozmowy na temat ujawnienia z premierem, ponieważ och tak, każdy premier Wielkiej Brytanii zdawał sobie sprawę z naszego istnienia, spełzały na niczym, musieliśmy mu udowodnić, że jesteśmy grupą dość silną, aby ktoś w tym kraju nareszcie wziął nas pod uwagę. Nie jesteśmy szczurami, które będą kryć się po zaułkach. - Przygryzła wargę. - Nie żyliśmy na równych prawach, nie mieliśmy reprezentacji, bo mug... wasze władze obawiały się złamania kodeksu tajności, bały się, że sytuacja wymknie im się spod kontroli... i wymknęła. Wciąż jednak da się ją ustabilizować. - Odetchnęła. - Londyn może na powrót stać się miastem wspólnoty. - Kłamała zaciekle, dziękując Merlinowi za lata doświadczenia w okłamywaniu pacjentów. - Tak samo jak Warwick. Wasz zamek jest otoczony, ale nie podjęliśmy natarcia, ponieważ byłby to zupełnie zbyteczny rozlew krwi. Wypuście więźniów, których wiemy, że przetrzymujecie, przestańcie okupować twierdzę, a nikomu włos z głowy nie spadnie. - zarzekła się, odchylając głowę w tył.

Major zaśmiał się pod nosem i wychylił rękę po szkło, jakie przekazała mu kobieta. Ta zerknęła pobieżnie na Elvirę, jakoby starając się jej coś przekazać, a następnie powędrowała wzrokiem do trunku. Wzięła głęboki oddech, po czym usunęła się, podobnie jak Maghnus, w cień nie chcąc przeszkadzać w rozmowie. Najwyraźniej nie miała tutaj prawa głosu. -Misji ratunkowej?- pokręcił głową i przechylił ją w bok widocznie nie dając tym słowom wiary. -Kogo zatem ratujecie?- spytał, a jego oczy nieco rozbłysnęły, jakoby właśnie miał szanse złapać ją na kłamstwie. -Czyli za politykę rządu odpowiedzieli moi rodacy? To jest wasz sposób na dojście do władzy? Okupacja?- kontynuował. -Ilu ludzi macie w okolicy? Dziesięciu? Dwudziestu?- uniósł pytająco brew. -Ja mam całą armię, setki uzbrojonych żołnierzy. Myślisz, że ta garstka na dziedzińcu to wszystko na co nas stać? Znam tą twierdzę jak własną kieszeń, wiem jak rozstawić swoich ludzi. Spójrz- zasugerował i odstawił na stół szkło, po czym wskazał okno, przez które widać było mury twierdzy. -Kilku ludzi celuje wprost w wasze głowy. Dlaczego miałbym nie kazać im pozbyć się problemu? Dalej nie wiem, co masz mi do zaproponowania- skwitował, choć w jego słowie brakowało pewności. Elvira jednak mogła wiedzieć, jaki był powód jego nerwowości oraz strachu. Czy na pewno był to brak rzekomej przewagi?

Kłamstwo wymagało uważnego doboru słów. Grania na niepewności, pamięci o kłamstwach, które już się wypowiedziało. Przede wszystkim, nie mogła okazać, że sama odczuwa stres. Aby nie uderzać dłońmi o stół, oparła obie na własnych kolanach, choć w jednej nadal ściskała różdżkę.
- A kogo wy przetrzymujecie w tutejszym więzieniu? - odparła cicho pytaniem na pytanie, a potem ze spokojem przechyliła głowę. -Nie, nie odpowiedzieli, tak jak pokolenia czarownic palonych na stosie nie odpowiadały za wszystkie nieszczęścia doświadczane przez społeczeństwo. - Nie spojrzała na okno, które wskazywał, lecz jej powieki lekko się zmrużyły. - Powiedz mi, czego oczekujecie w zamian za więźniów. Nikt nie musi zginąć. - powiedziała w końcu, a pod stołem zacisnęła palce na różdżce, z kamienną twarzą wypowiadając w myślach niewerbalne zaklęcie Camuflo, aby niepostrzeżenie zmienić mężczyznę w niewielką, drewnianą figurkę żaby. Było to zaklęcie proste do zdjęcia dla czarodzieja; on jednak czarodziejem nie był.

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 89

Mężczyzna na dłużej zastanowił się nad dość wymijającym zwrotem dziewczyny. Odpowiadanie pytaniem na pytanie od zawsze sugerowało mu, że rozmówca nie miał nic konkretnego do przekazania tudzież po prostu kłamał. Uśmiechnął się przebiegle wiedząc, iż zdobył przewagę, po czym sięgnął dłonią do szkła.
Kobieta dostrzegła ruch Elviry i otworzyła szerzej oczy kręcąc głową, jakoby niewerbalnie chciała dać jej znać, by tego nie robiła. Major wyraźnie zaznaczył, że w tym pomieszczeniu mają nie paść żadne czary. Przełknęła głośniej ślinę, zaczęła nerwowo się trząść, ale... było już za późno. Zamiast mężczyzny na fotelu znajdowała się drewniana figurka żaby. Szkło z trzaskiem rozbiło się o podłogę, a tuż obok niego upadł wąski przedmiot z przyciskami. Multon nie mogła wiedzieć co to było, była przekonana, iż widziała coś podobnego pierwszy raz na oczy. -Uciekaj- szepnęła jedynie, czując ogromną gulę w gardle. Spojrzała na okno, zlustrowała licznych snajperów, po czym przeniosła spojrzenie na dziewczynę. -No już, uciekajcie- dodała nieco głośniej.

/negocjacje dobiegły końca