[bylobrzydkobedzieladnie]

Chciał odpowiedzieć, wprowadzić ukochaną do lokalu, którego przecież mieli przejść próg, kiedy wszystko wokół nich nagle zawirowało, a oni sami znaleźli się...
...tak właściwie to gdzie?
Wcale nie spanikował na widok oporządzającego go chłopca, pomagającego mu dopiąć zbroje. Nie był pewny skąd i dlaczego się tutaj znalazł - ale akurat służba wokół niego stanowiła najmniejszy problem. Zaraz zaczął się rozglądać, nie do końca rozumiejąc, co też miało miejsce. Gdzie była Mare? Czy to był jakiś nieśmieszny żart? A może... może coś jeszcze innego? Pułapka?
W końcu tak wiele rzeczy wydarzyło się w ostatnim czasie w ich hrabstwach, na ich ziemiach - może rzeczywiście było to coś zaplanowanego?
Mimo to dał się wyprowadzić, kontynuując tę farsę, w które się znalazł. Pomoc na zajęciu miejsca na koniu, jakaś lanca... I głos? Głos wyjaśniający zgromadzenie, aplauz ludu? Czy coś jeszcze?
Księżniczka Mare dobiegło do jego uszu, zaraz marszcząc brwi i rozglądając się po stajni, po twarzach ludzi i intuicyjnie odnalazł różdżkę, sprawdzając czy jest ona na pewno na swoim miejscu. I całe szczęście była.

Odruchowo przytknęła dłoń do miejsca, w którym zderzyła się z nieznajomym. Jednakże zamiast poczuć ciepły, miękki materiał wierzchniej szaty, poczuła coś... innego. Znała ten materiał — jedną szatę z niego miała jeszcze jej matka, pamiętała, że dostała ją jako część posagu od Selwynów. Zielone spojrzenie zsunęła w dół. Skąd na niej ta sukienka? Odruchowo przesunęła dłoń w kierunku, w którym powinno znajdować się ramię męża. Dłoń napotkała jednak pustkę, Mare zamrugała kilkukrotnie...
Nie była na schodach piekarni w Bakewell.
Wszystko wskazywało na to, że znajdowała się na drewnianej trybunie, podobnej do tych, które pamiętała z podręczników do historii.
— Księżniczko Mare, niech księżniczka zasiądzie... Turniej już się zaczyna! — jakaś dziewczyna, ubrana równie bogato co ona, zaświergotała obok jej ucha; Mare, nie mając innego wyjścia, zasiadła na wskazanym miejscu.

— Bracia i siostry czarodzieje! Nadszedł ten czas! Tak oto sir Elroy i sir Arcticus stają w szranki na płonące lance! Zwycięzca poza dostąpieniem do glorii i chwały, obdarzony zostanie również zaszczytem wzięcia za żonę księżniczki Mare! Niech rozpocznie się bój! — herold odsunął się z ubitego rozbiegu, ustępując miejsca stającym do walki mężczyznom.

Pierwszy wyjechał ten, którego herold ogłosił jako sir Arcticusa. Żółto—niebieska kapa narzucona na konia wskazywała, że lord ten pochodził prawdopodobnie z rodu Macmillan. Zachowywał się jednak niezwykle spokojnie. Trzymana w dłoni płonąca lanca wysunęła się zgodnie ze sztuką dopiero wtedy, gdy naprzeciw niego zasiadł Elroy.
Gdy herold dał znak do walki, jeździec nakazał zwierzęciu ruszyć. Wydawał się być zdeterminowany, w końcu nagroda nie była byle jaka...

Tymczasem Mare zacisnęła dłonie na materiale sukni. Nie wiedziała, czy szukać (przyszłego) męża, czy może odwrócić wzrok w obawie przed wynikiem potyczki.
— Kochany... — szepnęła cichutko, czując, jak serce podchodzi jej do gardła.

| Rzucam za Macmillana

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 9

Nie rozumiał sytuacji, w której i w jaki sposób się znalazł - ale nie miał najmniejszego zamiaru ryzykować tym, że jego ukochana zostanie wydana za jakiegoś Macmillana. Była jego żoną, i w czasach ich rzeczywistych, ale też i...
Rozpoznał strój, który miał na sobie - zbroje będącą wystawioną w jednym z korytarzy w Derby na Grove Street, rozpoznawał ich wczesny herb, ich barwy i to jak bardzo musieli walczyć o swoją pozycję. Nawet teraz coś w nim się budziło na myśl, jak wiele chciano im odebrać po drodze do miejsca, w którym się znajdują.
Nie odbiorą mu Mare.
Mimo swojego braku doświadczenie w jeździe konnej, zaraz mocniej się zaparł na zwierzęciu, lekkim ruchem je uspokajając. Może powinien jednak nauczyć się jazdy konnej? Nie wydawało się to być wcale takie złe... Choć wciąż czuł się stanowczo niepewnie.
Chwycił lancę, zaraz zaraz nakazując i swojemu wierzchowcowi ruszyć. Nie miał zamiaru przegrać tego starcia.

The member 'Elroy Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 29

Pierwsze starcie nie skończyło się dobrze. Tłum wstrzymał wdech, Mare zacisnęła wreszcie powieki, lecz żaden trzask nie doszedł do ich uszu. Gdy kobieta znów skupiła się na klepisku, okazało się, że obaj panowie opuszczali już lance.
— Niech się księżniczka nie martwi. Zaraz obydwaj podjadą do naszej trybuny. Tam — dziewczyna wskazała na stolik po prawej stronie Mare. — Jest chusteczka. Proszę ją dać temu sir, któremu księżniczka kibicuje — Lady Prewett sięgnęła po leżącą obok chusteczkę. Pamiętała hafty układające się w liście paproci, powtarzała je niezliczoną ilość razy jeszcze jako mała dziewczynka.

Macmillan wzniósł przyłbicę, po czym uśmiechnął się szeroko do swojego przeciwnika.
— Dobrze ci idzie, sir. Ale to tylko rozgrzewka. Następnym razem nie oddam ci pola — mówiąc to, zawrócił konia, by zgodnie ze zwyczajem podjechać do trybuny. Elroy mógł widzieć, że Mare zamienia kilka słów z Macmillanem, lecz bez wyraźnego entuzjazmu. Nie to, co siedząca obok niej dwórka.

Jeżeli postanowił podjechać do trybuny, Mare natychmiast wstała ze swego miejsca.
— Przyjmij tę chusteczkę, mój lordzie — mówiła ściszonym głosem, darowując chusteczkę mężowi z teraźniejszości. Och, musiał nim zostać nawet w tej zmienionej linii czasowej! — Kochany, to chyba... Chyba jest jakiś żart. Ale musisz wygrać, najdroższy... Mare Macmillan brzmi okrutnie źle... — och, jak bardzo chciała wyskoczyć z tej trybuny, wpaść w ramiona męża i żeby odjechali daleko stąd... Ale nie mogli. Musieli, podobnie jak w rzeczywistości, zachowywać się zgodnie z normami, uważać na to, jak są postrzegani.
Podarowanie chusteczki i tak było czymś wielkim i podniosłym.

Na tyle podniosłym, by wzbudzić w Macmillanie głód rywalizacji. Ponownie ustawił konia do zwarcia, wystawił lancę. Nie mógł pozwolić sobie nawet na chwilę zawahania.
Księżniczka Mare Greengrass, myślał, opuszczając przyłbicę. Po moim trupie.

| znów rzucam za Macmillana

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

Starcie było wyrównane, z przewagą dla Macmillana, ale nie miał zamiaru się poddawać - po jego trupie, nie pozwoli, aby jego ukochana skończyła jako Macmillan. Nigdy, nie w tych czasach zamierzchłych, ale też i wcale nie w przyszłości. Była lady Greengrass, jej miejsce było u jego boku, a jeśli nie powiedzie mu się wygrana w tym turnieju, sięgnie po zupełnie inne metody. Różdżka, pięści - nie pozwoli, aby ktoś odebrał mu kobietę, którą kocha.
Poklepał znów konia po starciu z lordem, chcąc uspokoić zwierzę. Wydawało się, że choć niepewnie siedział na jego grzbiecie, jego ręka do innych stworzeń stanowczo się przejawiała. Był w stanie się utrzymać na zwierzęciu i na nim jeździć.
Podjechał do trybun, unosząc zaraz przyłbicę na widok Mare. Uśmiechnął się, widząc ją w sukniach, które tak idealnie do niej pasowały - była księżniczką; była królową jego serca, które w pełni jej oddał i nie godził się na jego zwrot. Przyjął zaraz chusteczkę.
- Wiesz, że nie przegram najdroższa... A nawet jeśli, mam coś w zanadrzu... - zdradził ukochanej, zaraz jednak się oddalając, widząc że jego przeciwnik już znalazł się na miejscu, gotowy na starcie.

The member 'Elroy Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 46

Tym razem szala zwycięstwa przechyliła się znacząco na korzyść Macmillana. Ten w ostatniej chwili zawahał się jednak — uniósł lancę w górę, ledwo tylko umykając tej, którą wystawił naprzeciw niemu Elroy. Gdyby tego nie zrobił, któraś z nich — Greengrassa albo Macmillana — na pewno skruszyłaby się wśród ognistych iskier. Sir Macmillan zawrócił konia, raz jeszcze przejeżdżając pod trybuną, na której wyczekiwała Mare. Nie zatrzymał się jednak na długo, chcąc rzucić tylko:
— Nic się nie bój, najdroższa księżniczko Mare! Wygram bez rozlewu krwi!

Tymczasem Mare wciąż wstrzymywała oddech. Wierzyła w słowa swego męża — bo musiał nim być. Nie tylko w teraźniejszości, ale w tej zaburzonej przeszłości również. Wiedziała, że nie zostawi jej na pastwę losu, chociaż tak wrodzone, jak i podjudzane wychowaniem w Weymouth poczucie sprawiedliwości nakazywało respektować zasady turnieju, nawet jeżeli były, łagodnie mówiąc, niesprawiedliwe dla prawdziwej miłości, która łączyła Elroya i Mare. Póki co pragnęła wyłącznie wierzyć, że Elroy w ostatnim — trzecim już starciu — ostatecznie odwróci bieg wydarzeń.

Apetyt rósł jednak w trakcie jedzenia. Sir Macmillan ponownie przygotował się do startu, ostatnie sekundy poświęcając nie tylko na upewnienie się, że płonąca lanca leży w jego ręku odpowiednio, że nadaje się do ostatniej szarży, ale także upewnienie się, że różdżka, spoczywająca przy boku, w dalszym ciągu tam się znajduje.

— To już ostatnie starcie, mości widownio! Niech los zdecyduje, kto stanie się mężem księżniczki! — herold zakrzyknął raz jeszcze, oznajmiając rozpoczęcie ostatniej rundy. — Niech wygra lepszy!

| ostatni rzut za sir Macmillana

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 87

Szło mu beznadziejnie - wiedział doskonale, że jego umiejętności jeździeckie wyraźnie potrzebowały jeszcze praktyki, ale na pewno był to pierwszy krok do nich. Poprosi Percivala o lekcje, ale na razie musiał sobie radzić sam. Nie wiedział w jaki sposób, ale jakiś znajdzie, nawet jeśli oznaczałoby to porwanie ukochanej - która legalnie była jego żoną, a nie niczyją inną.
Chociaż był obolały po tym nieszczęsnym starciu, trzymał się na koniu dzielnie, nie chcąc się poddać - choć jego przegrana była bardziej niż oczywista w tym momencie. To go denerwowało jeszcze bardziej.
- Twoje niedoczekanie Macmillan - warknął na niego pod nosem, widząc że jeszcze zawracał konia do JEGO żony. Nie pozwoli, aby człowiek pokroju tych nieokrzesanych alkoholików zbliżył się chociażby do Mare Greengrass. W końcu była jego ukochaną, jego żoną, jego lady i nie miał zamiaru jej oddawać - nawet mimo niepowodzeń w turnieju.
Znajdzie sposób. Jak nie taki to inny.
Będąc już naprzeciw swojego przeciwnika, ponownie przygotował się na starcie z Macmillanem. Po jego trupie, nie odda mu Mare.

The member 'Elroy Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 97

Choć Elroy starał się dzielnie, ostatecznie zwycięstwo stanęło po stronie Macmillana. Po ostatniej potyczce świadom swego jeszcze nieogłoszonego zwycięstwa, ściągnął z głowy ozdobny hełm, wsadzając go sobie pod pachę. Uśmiechnął się szeroko w kierunku siedzącej na honorowej trybunie Mare, która to prędko odwróciła wzrok, pomimo wielkiego podekscytowania siedzącej obok niej dwórki.

— Cóż za wspaniała okazja! Wynikiem 228 do 121 turniej oraz rękę księżniczki Mare wygrywa sir Arcticus Macmillan! — gdy tylko głos herolda umilkł, wokoło rozległy się brawa oraz gratulacje. Mare zacisnęła mocno dłonie na materiale swej sukni, po czym wstała gwałtownie z miejsca.
— Och, księżniczko, poczekaj jeno chwilę, twój przyszły mąż zaraz podjedzie... — dwórka nie skończyła dokończyć zdania, gdy Mare, wyjątkowo wbrew zasadom, przemierzała kolejne stopnie dzielące ją od gruntu, na którym działa się właśnie rzecz mogąca wyłącznie rozsierdzić smoka.

Sir Arcticus spiął konia, po czym podjechał do Elroya, zatrzymując się właściwie równolegle z nim. Nie dzieliło ich więcej niż półtora meta, mężczyzna wciąż miał ognistą lancę w dłoni, różdżki — póki co — nie było widać.
— Nie przejmuj się, sir. Księżniczka Mare ma jeszcze siostrę bliźniaczkę, może to ją uda ci się poślubić — uśmiechnął się szeroko; nie trzeba było być szczególnie spostrzegawczym, by wyczuć nutkę pogardy i prowokacji, która płynęła z tych słów. Macmillan był dumny ze swojego zwycięstwa. Dumny na tyle, że nie mógł oszczędzić swemu przeciwnikowi odrobiny złośliwości. — Kto wie, może przyjdzie ją lordowi poznać na ślubie? Mając w pamięci waszą godną postawę pomimo tego, że siedzicie w siodle jak chłop wyjęty z roli, wystosuję odpowiednie zaproszenie.