Sześć guzików w rzędzie.

Sześć słoneczników prężących aksamitne główki w wazonie. Sześć jasnych kamyków leżących na drewnianym parapecie. Sześć kroków od łóżka do okna, sześć kroków z powrotem. Sześć mrugnięć, raz po razie, aż świat pod powiekami zdaje się wybuchać, strzelać snopami iskier, błyskać jak magiczne ognie. Sześć kawałków cytrynowego ciastka, równych, małych, maślanych trójkącików; kiedy jeden z nich spada z talerza i roztrzaskuje się na milion pachnących okruchów, Helen wybucha płaczem i długo nie daje się utulić.

Mama jest dobra, miła, miękka; ale mama nie rozumie, choć próbuje, nie rozumie, jak ciężko jest układać świat, jak ciężko jest zadbać o bezpieczeństwo ich wszystkich, odgrodzić od wszelkich niebezpieczeństw czających się za oknem. Nie rozumie, że choć skóra dłoni pęka i piecze, Helen musi myć ręce, raz po razie, aż lawendowe mydło szczypie ją w nos i w oczy- czy nie pamięta już, co stało się Hectorowi? Muszą być zdrowi, muszą być bezpieczni, i dlatego Helen ustawia domowe wazony w rządkach, nigdy nie przekracza ukośnych linii przecinających parkiet i zawsze dba, by przed snem pocałować ich wszystkich tyle samo razy, trzy pocałunki w lewy policzek, i wtedy może spać, może zasnąć, są bezpieczni.

Z czasem jest zarówno lepiej, jak i gorzej; niektóre z bolesnych rytuałów zanikają, zastępują je inne, szybsze, bardziej dyskretne. Wciąż jednak mają nad Helen władzę; ojca złoszczą jej dziwnostki, dlatego któregoś dnia odsuwa się gniewnie, usuwając szorstki policzek z zasięgu dziecięcej buzi po drugim wieczornym pocałunku. Kiedy wychodzi, nie odwraca sie, nie zatrzymuje go rozpaczliwe łkanie i piski- zamiera w miejscu dopiero, kiedy żyrandol spada z hukiem i tłucze się na lśniący piasek, ściągnięty z sufitu nagłą, rozpaczliwą magią pięcioletniej dziewczynki.

Czasem, oprócz miłości, dostrzega w oczach swojej matki żal.

Życie w niczym nie przypomina baśni, na których wychowywanych są dziewczynki; jej matka już to rozumie, myśli Helen, odwzajemniając jej blady uśmiech. W jej wspomnieniach matka ma więcej koloru, więcej barwy- z narodzinami każdego kolejnego dziecka zdaje się jednak bladnąć, mizernieć, pokrywać się kurzem, kolory matowieją jak na starym, olejnym obrazie, zaniedbanym pomimo jego piękna. Każde dziecko przysparza jej matce osobnej troski. W niczym nie przypomina to cudu macierzyństwa; zamknięty w czterech ściany Hector oglądający świat zza szyby, ponury Ulysses, wiecznie drżące z niepokoju dłonie Helen i najmłodsza córka, najmłodsza, ostatnia nadzieja, z taką chęcią zdająca się podążać w mroczne ślady rodzeństwa.
Kiedy wiele lat później matka umiera, świat Helen pęka na pół i nic nie jest w stanie wypełnić otchłani pomiędzy, która zdaje się zasysać ją jak ogromna, żarłoczna czarna dziura. Śmierć ojca również sprawia jej ból, ból o tyle gorszy, że podszyty tajemnicą, niewypowiedzianymi pytaniami, na które odpowiedź zdaje się dostrzegać w chmurnych oczach Ulyssesa; kiedy jednak odchodzi matka, pomimo wszystkich rytuałów, pomimo tego, że Helen dbała, żeby w jej wazonie nigdy nie znajdowało się ani mniej, ani więcej, niż dokłdnie sześć kwiatów- jej planeta wypada ze swojej orbity. Świat, poukładany wobec znanych reguł, zdaje się nagle stawać na rękach i biec wstecz, zostawiając ją gdzieś daleko w tyle, łykającą gorzkie łzy pod czarną woalką żałobnego kapelusza.

Granatowy obrąbek szaty zdaje się wydobywać z jej oczu cały skryty pod powierzchnią smutek.

Kiedy po raz pierwszy zasiada przy krukońskim stole, na chwilę przymyka oczy, pozwalając sobie na krótki, drżący oddech ulgi.