[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie wiem, czy w związku z niesprawnymi oczyma albo trzecim okiem potrzebuje milady czasem wsparcia psychiatrycznego, ale Greengrassowie zdają się mi ufać gdyby zaszła potrzeba lub gdyby była taka już w przeszłooości
No i wiem jak to jest być kaleką : )

dzień dobry, lady Greengrass

To my już wszystko mamy czekam (nie)cierpliwie~


Dzień dobry, lordzie Prewett

Delciu

Ciociu najkochańsza! Ja to wcale nie myślę źle o twoich oczach, bo są bardzo ładne i mówię ci, że ja dzisiaj będę twoimi oczami! Więc chodzimy na spacery i mocno trzymam cię za śliczną łapkę, a potem mówię ci, że na drzewku przed nami kos sobie śpiewa, pięknie śpiewa, bo na niebiesko, tak niebiesko, jak niebo! I mówię ci, że w ogródku widać już pierwsze pączki, że są zielone jak nasze pikniki na łące, na których pijemy pyszną lemionadę . I w ogóle to bardzo lubię spędzać z tobą czas, bo nie możesz biegać jak ja i mogę ci pokazywać wszystkie moje zabawki!

Moja droga lady Greengrass co panienka powie na to, żebyśmy zostały przyjaciółkami?

Wydaje się, że Mela i Lilah są podobne do siebie naprawdę w wielu aspektach. Tak sobie pomyślałam, że Lilah mogłaby być dla Meli czymś w rodzaju wentylem bezpieczeństwa. Mogłyby ze sobą rozmawiać o wszystkim, dyskutować nawet na najdziwniejsze tematy. Teoretycznie gdyby Mela włączyłaby się do dyskusji przy rodzinnym stole nikt by jej nie skrytykował, ale przecież znalazła swoje miejsce i swoje powinności. Przy Lilah było inaczej, mogła sobie pozwolić na oddech i swobodny tok myśli. Pewnie panienka Greengrass byłaby tak naprawdę jedyną osobą, która wiedziałaby co tak naprawdę siedzi w głowie panienki Abbott. Jeszcze teraz Mela jest na lekkim życiowym zakręcie i jak nigdy przyda jej się przyjaciółka, która rozumie czym jest życie arystokratki

Z przyjemnością (jak Alicent, ale bez zdrad i zostania twoją macochą)  
Faktycznie mamy wiele wspólnego. Możemy znać się od wczesnego dzieciństwa, obie trzymane byłyśmy (wciąż jesteśmy) pod kloszem, który miał za zadanie nas chronić, ale jednocześnie nieumyślnie też nas więził.
Dorastałyśmy razem. Idąc pod rękę spacerowałyśmy w słońcu, grałyśmy duety, chichotałyśmy jak podlotki, gdy czytałaś nam w głos romanse. Teraz jesteśmy dorosłe i dalej robimy to samo.
Nie uczęszczałam do Hogwartu. Nie czekałam tam na ciebie, aby chwycić cię za dłoń i wprowadzić w ten dziwny świat. To ty mi zapewne o nim pisałaś, opowiadałaś jak bardzo rzeczywistość tam różni się od tej, którą znamy.
Obie znamy swoje miejsce, obie chcemy wypełnić swój obowiązek. Ile razy musiałaś słuchać mych żali, a może wystarczyło ci jedno spojrzenie na moją twarz, aby wiedzieć jak bardzo brak perspektyw mnie boli? W końcu jednak trafiła się okazja, lecz rozłam w Stonehenge całkowicie przekreślił moje szanse. Chociaż kto wie? Może na lepsze? Może widziałaś w moim niedoszłym narzeczonym coś czego moje niewidome oczy nie były w stanie?
W końcu doszło do twojego mariażu, a ja cieszyłam się twym szczęściem. Towarzyszyłam ci w snuciu planów, w przygotowaniach do ślubu, a później w żałobie. Czy w półmroku  swych komnat wyszeptałaś mi prawdę? Dałaś mi siebie odwlec czarnych myśli, zapewniać o tym, że nie masz z potworem nic wspólnego? Widziałam prawdziwe potwory. To był z kolei mój sekret. Coś o czym nie chciałam dzielić się z kimkolwiek, nawet tobie nie mówiłam szczegółów swych wizji, które od początku wojny głównie ukazują rzeczy, których żadna lady nie powinna widzieć.
Obie uśmiechamy się wbrew smutkowi, który nosimy w sercach. Musimy. To nasza powinność. Przy mnie nie musisz jednak kryć się za uniesionymi kącikami ust, czy grzecznościami niesionymi słowiczym głosem. Bądźmy ze sobą szczere, bądźmy swym oparciem. Daj trzymać mi swą dłoń, gdy ogarnie cię zwątpienie. Bądź zawsze dla mnie, a ja dla ciebie.

Swój człowiek

Cudownie, wydaje się, że wszystko mamy ustalone! Nie mogę się doczekać gdy spotkamy się na fabule