(pole opcjonalne - możesz je usunać)

(pole opcjonalne - możesz je usunąć)

OPIS

- Chcesz zostać jednym z wielu Prewettów, który siedział wśród roślin? Który zajął się finansami zza biurka? Chcesz zostać zapomniany wraz ze swoją śmiercią, wraz ze śmiercią swoich najbliższych? -

- Jednym z wielu Prewettów, którzy w swojej pracy ratują życia chorych? To zaszczyt, którego mam nadzieję kiedyś będę godzien -

Listu od Thomasa spodziewał się równie mocno co anomalii, jakie męczyły ich jakiś czas temu - wcale. Znając naturę swojego szkolnego przyjaciela spodziewał się, że ten nie zapuścił korzeni w jednym miejscu. Poniekąd mu tego zazdrościł - posiadał bowiem wolność, o której Roratio mógł jedynie pomarzyć, ale zdecydowanie bardziej mu współczuł. Prewett cenił sobie ciepło Weymouth, przywykł do myśli, że na świecie znajduje się miejsce, które może nazwać domem, które zawsze będzie na niego czekać z szeroko rozpostartymi ramionami.

Ostatnie miesiące spędzone za biurkiem pod nawałem dokumentów, rozliczeń i zestawień sprawiły, że Roratio poświęcał znacznie mniej czasu swoim eskapadom niżby tego chciał. Ograniczał się jedynie do rutynowych treningów w pobliżu Weymouth. Teraz jednak postanowił nadrobić swoje zaległości. O wyspie Achill, a dokładniej o Klifie Zdobywców słyszał już wcześniej i od dawna chciał się z nim zmierzyć - naturalnie trzymając resztę rodziny w niewiedzy.

Senna Dolina

- Ładna pani miała rację. Zapraszam, chodźcie ze mną, mamy tutaj dużo ciepłych pyszności - odparł całkiem poważnie. Ruszył powoli w stronę rozstawionych stołów, a dzieciaki zaciekawione jego osobą i obietnicą złożoną przez ładną panią, obskoczyły go z każdej strony. - Ja nazywam się Rory, przyjechałem tu z ładną panią i jej mężem, dzielnym lordem, żeby wam pomóc. A to jest Claudia, najlepsza kucharka na całym świecie, dacie wiarę? I specjalnie dla was przygotowała dzisiaj posiłek - zwrócił się w stronę dzieci.

Daj spokój, Nel, przestań się boczyć! - zawołał za nią - Naprawdę rozumiem, że nie jestem w twoim guście i nie chowam urazy, ale obiecałaś mi wspólną przejażdżkę - liczył, że Neala puści to niedomówienie w niepamięć i ostatecznie wróci do nich. - Rozumiesz coś z tego, Bibi? - zagadnął nieco ciszej klacz, która miała być jego towarzyszką, jakby jedynie ona mogła go zrozumieć.

- A czy serce nie boli wtedy bardziej, gdy takiej obietnicy nie uda się dotrzymać? - trudno stwierdzić, czy pytał o Elroya i Mare, czy odpowiedź na to pytanie miała mieć dużo większe, bardziej uniwersalne znaczenie. Znał powinności jakie rządziły losem zarówno szwagra, jak i jego. I chociaż tego nie powie, ze względu na młodzieńczą dumę szarpiącą jego nerwami, to podziwiał Elroya za tę odwagę. Nie za tą, z którą szedł w bój, a w każdym razie nie tylko za nią, ale przede wszystkim za odwagę, która pozwoliła mu złożyć tak ryzykowną obietnicę.

Zatapiając głowę w torbie, chcąc wyciągnąć z niej wszelkie dobrodziejstwa. - James? Nie byłem pewien co wziąć, więc zabrałem butelkę ognistej i trochę kremo-o...O! witam szanowne panie - kiedy podniósł głowę i zamiast Jamesa ujrzał owszem, Jamesa, ale w otoczeniu pięknych panien lekkie zdezorientowanie mogło odbić się w jego spojrzeniu, ale nie na długo. Szybko na piegowatą twarz wpełznął iście lordowski, czarujący uśmiech, po czym skłonił głowę, darując sobie salonową etykietę.

Uznał charakterystyczne wzgórze za odpowiednie miejsce spotkania oraz za rozpoczęcie dzisiejszego zadania; inicjatywa z jaką wyszedł Archibald (a może została ona na niego narzucona, Roratio nie miał przyjemności poznania szczegółów) spotkała się z dużą aprobatą ze strony młodszego brata nestora. Roratio chętnie zaangażował się we wszelkie prace związane z przygotowaniami bezpiecznego miejsca dla dotkniętych likantropią czarodziejów.

Chociaż całkowicie zgadzał z późniejszym, jakże gniewnym stwierdzeniem, to sposób w jaki Anthony przeszedł od opowiadania o słynnym, rodowym interesie Macmillanów do złorzeczenia na wszystkich tych, którzy wspierali brutalny reżim Czarnego Pana oraz jego marionetkowy rząd z Malfoyem na czele.
- Lepiej bym tego nie ujął - podsumował jedynie z uśmiechem błąkającym się gdzieś na ustach, którym również obdarował przechadzające się właśnie korytarzem panny Macmillan

– Chociaż nasi przodkowie posiadali zdolność podporządkowania sobie magicznej energii, to według ich wierzeń ogień zapalany podczas obchodów świąt powinien być czysty, pochodzić z natury, a nie pojawiać się na ziemi za sprawą zaklęcia. Dlatego dzisiaj, jak w każde przesilenie, stos zostanie podpalony czystym ogniem, zgodnie z tradycją - historia magii nigdy nie była jego mocną stroną, ale jako dumny przedstawiciel swojego rodu znał jego tradycje i kryjącą się za nimi opowieść.

OPIS

OPIS