zdaję sobie sprawę z tego, że ten list może niczego nie zmienić, ale czuję potrzebę wyjaśnienia. Nie musisz na niego odpowiadać, jeśli nie chcesz, nie będę mieć Ci tego za złe, zrozumiem.

Nie mam usprawiedliwienia na swoje zachowanie ― przecież wystarczyłoby tylko wyłamać te kruche drzwi i byłabym wolna ― było głupie i dziecinne, nie do końca wiem, co mną wtedy kierowało. Jak obie doskonale wiemy, trwa wojna. Teraz może uraczono nas zawieszeniem, ale kto wie, co się faktycznie stanie. Od dawna nie czuję się bezpiecznie, a do Twojego kurnika przeniosło mnie bez różdżki, nie zdążyłam jej złapać, zanim czkawka mnie teleportowała. Poczułam się chyba zbyt bezbronna, zbyt zagrożona, choć przecież powinnam pamiętać, że nie jesteś moim wrogiem, a kiedyś nawet byłyśmy koleżankami.

Spanikowałam, odbiło mi ― nazwać możemy ten incydent na wiele sposobów, ale wiedz, że żałuję i gdybym mogła, życzyłabym sobie, żeby ta sytuacja nigdy nie miała miejsca. Przepraszam. Za bałagan, za chaos, za zmącenie spokoju Twojego i Orpheusa.

Mam nadzieję, że los oszczędzi Ci podobnych nieprzyjemności w przyszłości; gdyby jednak sytuacja przyparła Cię do muru, pamiętaj proszę, że mimo wszystko możesz się do mnie zwrócić, a ja postaram się znaleźć sposób by pomóc.