x

fin.
Synek rósł w kwaśnym gniewie, jakiego nie potrafiłam z niego wyplenić, skory do dąsów na każdy zakaz, przykaz czy sugestię, ale trudno się dziwić, skoro miał mnie za przykład, nabuzowaną jak pszczoła odrzucająca królową. Cichł przy Alfredzie, potulniał, rozweselał się. Nie chciałam mówić tego głośno - że byłam wdzięczna za jego wizyty, za męską obecność kogoś, kto chociaż śladowo wypełniał lukę w chłopięcym sercu Orpheusa tęskniącego za ojcem.

fin. Dwie niezapowiedziane wizyty jednego dnia - choć z ową sztuką nigdy nie miałam do czynienia, jestem pewna, że któreś tomiszcze traktujące o alchemicznych miksturach podałoby te okoliczności jako przepis na katastrofę wysadzającą kociołki wykonane nawet z najczystszego złota. Ingrediencja plugawa i szlachetna, połączone w zakazanym romansie, ścierające się ze sobą skórami drażnionymi niechcianym dotykiem, co w końcu doprowadzało je do niebezpiecznego bulgotu. Tylko który z nich był szlachetny, a który plugawy?

fin.
Odsupłałam wstęgę płynnym ruchem i uniosłam puzderko w dłoniach, otwarłszy je nieufnie, ostrożnie. Kolczyki. Z miękkiej poduszeczki spoglądały na mnie złote pszczoły ozdobione szmaragdowymi oczkami, piękniejsze niż wiele rzeczy, które ostatnio widziałam. Cenniejsze niż wiele nowej biżuterii, którą wciąż posiadałam. Przyglądałam się im w osłupieniu, zanim opuszką palca wskazującego przesunęłam po błyszczącej ramie jednego z owadów, zahaczając paznokciem o rozłożone skrzydło, drobne i śliczne. Potem mój wzrok jak strzała uderzył w Hectora.