A jednak to, co przed paroma tygodniami powiedział Elric, poniekąd spełniło się na przeklętym bagnie; była chata, ogień, ciemność, z kolei ona nie leciała na miotle, lecz unosiła się przy pomocy monstrualnego potwora, z którego objęć uwolniła się, ale niemal dosłownie roztrzaskując o ziemię przy upadku z wysokości.

Doświadczenie podpowiadało, że złowrogie wróżby i niestandardowe znaki przeplatały się zarówno z tym miejscem, nią samą, jak i postacią tej istoty, nad którą krążyły ptaki i kto wie, może ponurakiem łypiącym na nią spomiędzy krzaków.

(parszywka) Serce waliło jak młot, a dreszcze przeszywały jej kręgosłup, gdy każdorazowo otwierała oczy bliska szaleństwa, aż wreszcie nadszedł świt, pora wstawania.

Aż wreszcie niewiele później siedziała już w gabinecie, zaciskając nerwowo dłonie na materiale gładkiej sukienki, co tylko tymczasowo zamaskowało cierpiętniczy grymas przemykający przez pobladłą twarz.

Postanowiła, że to będzie dla niej okazja, by przerwać błędne koło stresu i koszmarów, a także irracjonalnego strachu przed tego typu zabawami.

Liczne gwiazdy mieniły się subtelnie na niebie niczym diamenty na czarnym aksamitnym płótnie a ona czuła, jak w miarę upływu czasu jej umysł stopniowo stawał się pusty, myśli spływały wraz z migoczącymi gwiazdami.

Wymowne spojrzenia powoli stawały się nie do wytrzymania, a ona powtarzała sobie, że nie wierzy przecież w przypadki. Skoro trafili na siebie tutaj, to widocznie był ku temu jakiś powód.

Wprawdzie się nie zapowiedziała, ale nie wiedzieć czemu uznała, że jej wizyta bez wcześniejszej sowy nie będzie gafą, podobnie zresztą jak wejście do czyjegoś domu jak do siebie. Niemniej jednak teraz zaczęła wątpić w poprawność swojej decyzji.

Jej myśli były tak zamotane jak ta noc; włosy skropione deszczem przyklejały się do twarzy, a zawilgocone ubranie lepiło się do ciała, zaskakująco przynosząc małe ukojenie.

Głowa tętniła, myśli pływały w chaotycznym miksie. Poza oknem migotała ulica a świat poza nią wydawał się obcy i niebezpieczny.

Lubiła nazywać to zapowiedzią początku końca, bo na koniec świata w sam sobie musieli mocniej zapracować, i nie podejrzewała, że tak łatwo mogliby – nawet jako czarodzieje – wysadzić wszystko w drobny mak.

XXX

XXX

XXX