Edgara od zawsze otaczały książki. Jego najwcześniejszym, a równocześnie najpiękniejszym wspomnieniem jest pewien zimowy wieczór, podczas którego wspólnie z mamą i tatą czytali przy kominku jego ulubioną książkę – „Przygody Tomka Sawyera”. Miał wtedy zaledwie sześć lat, ale do tej pory pamięta zapach palonego drewna i to, w jaki sposób płomienie oświetlały twarz jego mamy. Wyglądała tak delikatnie i spokojnie, że człowiek chciałby powierzyć jej każdy swój sekret i troskę, w pełni ufając, że znajdzie w tym ukojenie. Tak też było. Elizabeth, bo tak miała na imię matka Edgara, była dla niego bezpiecznym miejscem. Przystanią, azylem, a przede wszystkim domem. Podobnie zresztą, jak jego ojciec, który nie tylko potrafił zapewnić rodzinie dobry byt, ale także był świetnym kompanem do rozmowy. Człowiekiem niezwykle oczytanym i elokwentnym, który zawodowo zajmował się tłumaczeniem książek. Chyba te właśnie cechy Josepha ujęły Elizabeth do tego stopnia, że zdecydowała się wbrew wszelkim zasadom poślubić mężczyznę nieobdarzonego zdolnościami magicznymi, choć sama była niemalże czystej krwi. Dla jej rodziny był to czyn tak niedopuszczalny, że krewni natychmiast zaprzestali kontaktu z Elizabeth. W ten oto sposób Edgarowi została odebrana możliwość nawiązania relacji z jakimkolwiek członkiem rodu Cunningham. Nigdy nie poznał swojej babci ani dziadka, a twarze kuzynów znał tylko z opowiadań mamy.

Mimo to, wczesne dzieciństwo Edgara było szczęśliwe. Chłopiec dorastał w domu pełnym miłości i akceptacji. Został nauczony tolerancji, choć na myśl o tym, że jego rodzina nigdy nie zechciała go poznać wyłącznie ze względu na niemagiczne korzenie, zostawiła w Edgarze swojego rodzaju niesmak. Pewna niechęć wobec osób czystej krwi do dziś kryje się w głębi jego duszy. Nie okazuje jej jednak w ostentacyjny sposób. Mężczyzna po prostu unika kontaktu z ludźmi, od których wyrachowanie i poczucie wyższości bije z daleka. Już jako jedenastolatek potrafił wyczuć ludzi, którzy czuli się lepsi od innych, dlatego ostrożnie dobierał sobie przyjaciół podczas nauki w Hogwarcie. Bardziej cenił sobie spędzanie czasu z rówieśnikami, którzy tak, jak on, lubili czytać i chłonęli wiedzę, jak gąbka, aniżeli takimi, których ambicją było wygrywanie pojedynków i stanie na czele grupy. Był raczej introwertykiem i obserwatorem, wrażliwym na szczegóły i potrafiącym z tych właśnie szczegółów wysunąć trafne wnioski. Czas spędzony w Hogwarcie Edgar wspomina z jednej strony, jako cenne doświadczenie, z którego oprócz niezbędnej wiedzy i umiejętności, wyniósł też wieloletnie przyjaźnie, które utrzymuje do dziś. Z drugiej strony natomiast, to w szkole po raz pierwszy poczuł, czym jest strach. Dzień, w którym zginęła Marta, skończył się dla czternastoletniego wówczas Edgara, nieprzespaną nocą. W zasadzie, nie jedną nocą, a tygodniem bezsennego przewracania się z boku na bok i zastanawiania, dlaczego spotkał ją taki los i czy Hogwart jest jeszcze bezpiecznym miejscem. Niedługo później wybuchła Wielka Wojna Czarodziejów. 17-letni wówczas Edgar ledwo ukończył szkołę. Mężczyzna bardzo dobrze pamięta dzień, w którym usłyszał słowa, które na zawsze zmieniły jego życie – „Musimy uciekać.”. Nigdy nie widział na twarzy mamy takiego niepokoju, który dostrzegł, gdy wypowiadała te zdanie. Wciąż pamięta, jak od adrenaliny szumiało mu w głowie, kiedy zorientował się, w jakim niebezpieczeństwie znajdował się jego ojciec, który przecież był mugolem.

Harrisonom szczęśliwie udało się uciec z Anglii i przedostać do Norwegii. Niestety, Elizabeth nie dane było dożyć roku 1950. W wyniku przebytego stresu, poważnie zachorowała i zmarła dzień przed 24-tymi urodzinami syna. To wydarzenie zostawiło piętno na psychice Edgara, dla którego mama była przyjacielem i ostoją. Młody Harrison przez dokładnie 20 tygodni był cieniem człowieka, dla którego największym sukcesem było po prostu wstać z łóżka i przetrwać dzień. Na szczęście, po jakimś czasie znalazł ukojenie w pracy. Dzięki wieloletniemu pobytowi w Norwegii, Edgar zdążył dobrze opanować tamtejszy język i idąc w ślady ojca, zajął się tłumaczeniem. Tłumaczył teksty zarówno związane, jak i niezwiązane z magią. Pomagał Joseph’owi pracować nad tekstami, kiedy ten – wciąż będąc pogrążony w żałobie – nie potrafił wrócić do swojego dawnego życia. Młody Harrison nauczył się wtedy, że by przetrwać, należy uparcie przeć do przodu. Że tylko wytrwałość i ciężka praca mogą sprawić, iż życie staje się czymś więcej, niż tylko marną imitacją istnienia. W roku 1957, kiedy Joseph stanął już na nogi, Edgar zdecydował się wrócić do Anglii i stawić czoła otaczającej go rzeczywistości. Choć Norwegia kusiła bezpieczeństwem i możliwościami, mężczyzna czuł, że nie może całe życie uciekać. Obecnie stara się o przyjęcie do Zakonu Feniksa i chociaż nie wie, co przyniesie mu ta droga, wierzy, że jest jedynym słusznym i moralnie dobrym wyborem.