Chyba nikt nie spodziewał się tak szybkiego zakończenia spotkania - pałkarze jeszcze nie zdążyli się rozgrzać, a ścigający przeprowadzić kompletnej akcji - lecz fakt pozostawał faktem. Debiutujący na tej pozycji Tristan złapał znicza w rekordowym wprost czasie, zawstydzając tym samym Clarissę będącą szukającą Harpii; szczęście nowicjusza?
Sędzia Macmillan odgwizdał koniec meczu, trochę nie dowierzając, że to już koniec - lecz deszcz przybierał na sile, pogoda pogarszała się z każdą kolejną chwilą, więc może lepiej iść do knajpy i napić się czegoś, celebrować zwycięstwo lub planować rewanż? - WIN

Tego dnia wszystko było takie intensywne. Nawet nie pamiętam do dziś dokładnie co przepowiedział mi wosk ani jakochkolwiek innych fragmentów tego dnia. Bez wątpienia jednak zostałam ostrzeżona.

Coraz więcej osób wpadało do wody, w tym również Soren, którego zmiotła fala niesiona przez silny wiatr. Wreszcie sędzia uznał, że warunki zrobiły się zbyt trudne, aby dalej prowadzić mecz. Podleciał na miotle na środek boiska i odgwizdał koniec - jednocześnie informując wszystkich, że zwycięzcą została drużyna, która zdobyła najwięcej punktów - w tym przypadku Kraby.
- WIN

A skoro już o prześladywaniu mowa, to nie powinnam się dziwić, że w końcu ponownie zaburzy mój spokój pewien znienawidzony dziennikarz. To spotkanie teoretycznie nie odbiegało od groma innych, a jednak...

Nie zwykłam chodzić na takie wydarzenia, gdzie przepych i ilość rozdmuchanych ego nie pozostawiają miejsca na moje własne. Zacieśnienie mnie wśród takiej ilości ludzi musiało spowodować tym, że prędzej czy później coś się wydarzy. To było ryzyko wpisane w organizację podobnych imprez! Jakiś jegomość dostał dodatkowe nawilżenie twarzy dzięki kuracji czerwonym winem z zaskoczenia, wielkie mi co! A potem, jakby nie dość alkoholu się rozlało, trafiłam na... swoje odbicie. Nie spodziewałam się zobaczyć go spoglądając w kolejną ramę następnego obrazu. Kto śmiał? Niezależnie od moich domysłów, wiele osób tego dnia odważyło się wykonać pierwszy krok, bo wieczór spędziłam w towarzystwie tajemniczego, liberalnego szlachcica, który... dałabym sobie rękę uciąć, że gdzieś już go widziałam! A pieprzu dodała wszystkiemu obecność pewnego mężczyzny, który prześladuje mnie od jakiegoś czasu!

Pierwsza okazja do poznania wybranki mojego ukochanego kuzyna. Czułam dziwne spięcie tym oficjalnym przedstawieniem, toteż postanowiłam się wcześniej nieco rozluźnić...

Większość treningów kończyła się u mnie samotnym popołudniem. Nie miałam gości. Nikt nie przychodził, by mnie odebrać ze stadionu. Nigdy tego nie potrzebowałam. Aż do teraz. W życiu nie myślałam, że podobny gest przyniesie tyle wstydu. Mastrangelo łamał stan rzeczy, który powinien być nienaruszony. A nawet nie zaczął jeszcze zadawać pytań...!

Pot i łzy. I okazjonalne kontuzje. Tak wyglądają treningi Quidditcha. A jak to wygląda u nas? Cóż, pomijając tą podstawową, wcześniej wspomnianą kwestię, u nas angażuje się w to jeszcze sporo krzyków, irytujących szukających, irytujących pałkarzy i innych, irytujących graczy, przez co ja również się irytuję. Na szczęście, jak są zajęci, zamykają na moment usta.

Nowy Rok. Nowy początek. Czas postanowień. Okres, kiedy każdy postanawia być lepszym człowiekiem. Wszystko ma się zmienić, ale tylko na bardziej pozytywne. Ja zaczynam go od spotkania ducha. No, prawie ducha. Banitę. I daleko mi do odkupienia win.

Nie mam pojęcia po co zgodziłam się na to spotkanie, ani tym bardziej dlaczego się na nim pojawiłam. Sprowokował mnie do wyjścia, a potem... nie potrafię określić tego, co właściwie się stało. Mam w głowie słowa, ale boję się ich użyć. Zaczynam wariować. I to mnie przeraża.

Możesz kogoś znienawidzić za bliźniacze odczucia? Jak zdołasz wykpić własną samotność i patrzeć, jak zapadasz się w obcych oczach, choć nie jesteś bezpośrednią ofiarą? Ile dasz przypadkowi odmienić się?