Łódka

| 28 października

Przedostanie się bez szwanku na porzuconą na środku jeziora wysepkę zajmowało jego myśli od momentu, w którym opuścił boczną salę w „Króliczej łapce”. Świadomość, że nie mógł zwyczajnie tam polecieć, uwierała go w nieprzyjemny, trudny do uchwycenia sposób, jak ostry kamyk w bucie, którego za nic nie dało się wytrącić na zewnątrz. Miotła była jego nieodłącznym towarzyszem, z pozoru niezawodnym; jej brak odbierał mu sporą część pewności siebie, zwłaszcza, że nie wiedział, jak daleko sięgała magiczna pustynia. Czy obejmowała również samą wyspę? Wydawało mu się to niemożliwe, skoro pulsowało na niej silne źródło, które miało przyciągnąć cienie, to musiało istnieć tam coś więcej niż próżnia – ale o tym miał się dopiero przekonać.
Pokonania jeziora wpław nie chciał brać pod uwagę, chociaż sam świetnie pływał – nie zaproponowałby tego ani Neali, ani Primie. Do wyspy było daleko, woda była zimna, poza tym – nie mogli mieć pewności, co kryło się w jej odmętach. Spadające meteoryty mogły uczynić ją groźną, trującą; no i pozostawała kwestia żyjącej w Loch Ness kelpii. William słyszał, że potwora od dłuższego czasu nikt nie widział, ale to niczego nie oznaczało.
Wykorzystanie drewnianej łodzi uznał za jedyne sensowne rozwiązanie, ale przetransportowanie jej z Irlandii do Szkocji nie było proste – dlatego za przygotowania zabrał się kilka dni przed Nocą Duchów. W pierwszej kolejności musiał ją odciążyć. Odwiązawszy ją od prowizorycznej przystani, wyciągnął ją na gładki brzeg i odwrócił dnem do góry. Tworzące burty drewno osuszył zaklęciem, dopiero później zabierając się za pomalowanie go specjalną emulsją, która miała pomóc w związaniu drobinek magii oraz pozwolić im wniknąć do środka. Te, zastępując część ciężkiego materiału, miały sprawić, że stanie się lżejszy – nie tracąc przy tym swojej wytrzymałości. Oczywiście: w teorii, w praktyce William wykonywał podobną konstrukcję zaledwie parę razy, eksperymentując w szopie. Próba odciążenia kładki nad szczeliną w Oazie zakończyła się fiaskiem, ale przecież uczył się na błędach – a przynajmniej starał się o nich pamiętać, kiedy wyciągał różdżkę, żeby ostrożnie, powoli, transmutować kolejne elementy łodzi. Zaczął od podłużnej, biegnącej wzdłuż dna belki, później zajmując się obiema burtami, żeby na końcu zakląć również wykończenia.
Nośność konstrukcji łódki ocenił jedynie pobieżnie, na „oko” – sam ją zbudował, wiedział więc, ile magii była w stanie przenieść, a ta, którą wybrał, nie należała do skomplikowanych. Był zresztą również pewien, ż tym razem wszystko poszło zgodnie z planem – po wypowiedzeniu ostatniej z inkantacji, zastukał w dno łódki, a później wsunął palce pod jego z nadburci, żeby obrócić ją na drugą stronę – od razu zauważając, że była znacznie lżejsza. Musiał jeszcze sprawdzić jej stabilność na wodzie, nie dostrzegał jednak niepokojących odkształceń na deskach ani dziwnych wybrzuszeń – próbne zwodowanie łodzi miało być więc jedynie formalnością.

| sprawdzam nośność łódki: wynik 4 + 5 (II poziom konstrukcji magicznych) = 9
nakładam zaklęcie odciążające z II poziomu - zużywam 5 punktów nośności; ST 15, tu rzut: 8 + 13 = 21, zaklęcie udane, zmniejszenie ciężaru łodzi o 50%