O, dzień dobry, my się chyba znamy! Trochę z Hogwartu, choć niewiele, bardziej z ulicy Pokątnej, gdzie kupowałem u was jedne z najlepszych sezamowych bułeczek, jakie znałem . Myślę, że jeśli się spotkamy, poznamy się na pewno

Najdroższa kuzynko - kiedy spotkałyśmy się w Hogwarcie nie wiedziałyśmy o swoim pokrewieństwie, ale to wcale nie przeszkadzało mi wyciągać cię na dziwne eskapady, podpytywanie cię, czy uszkodzić Pottera aby trafił do skrzydła szpitalnego gdzie mogłabyś się nim opiekować, albo po prostu próby spisywania od ciebie notatek na moje piękne oczy.
Gdy potem dowiedziałam się o naszym pokrewieństwie, trzymałaś moją dłoń gdy rozmawiałam z moją ciotką a twoją matką, trzymałaś moją dłoń kiedy unikałam spotkania z moją matką. Staram się odwiedzać cię jak mogę, ale czasy nie są bezpieczne.

Nena, mamy ze sobą tyle wspólnego, że aż nie wiem, z której strony Cię zaatakować

W Hogwarcie byliśmy na jednym roku - i chociaż na początku mogło nie być nam po drodze, to kiedy zostałaś ukochaną mojego przyjaciela (wszyscy członkowie gryfońskiej drużyny Quidditcha byli mi bliscy, mój imiennik - William - z pewnością nie był wyjątkiem), na pewno mieliśmy okazję poznać się bliżej. Lubiliśmy się czy wprost przeciwnie? Jeśli miałaś rękę do eliksirów - to może któregoś dnia wreszcie ulitowałaś się nade mną, gdy na wspólnych zajęciach Gryfonów z Puchonami mój wywar po raz kolejny wylądował na suficie i pomogłaś mi przebrnąć przez SUM-y?

Po szkole dotknęła nas podobna tragedia; nasze matki, moją i Twoją, dotknęła choroba. Moja przegrała tę walkę, ale może kiedy trwała - dodawaliśmy sobie sił, wymieniając się listami - i w którymś momencie nawiązując nić przyjaźni? Dopóki mieszkałem w Londynie, z pewnością nierzadko zachodziłem do Waszej piekarni na Pokątnej, nie jest tajemnicą, że uwielbiam wypieki; mogłem też trochę pomagać, ojciec nauczył mnie fachu i znam się trochę na majsterkowaniu i budownictwie - zawsze byłem więc gotów pomóc w naprawie przeciekającego dachu czy skrzypiących zawiasów. Z pewnością znałem Twojego ojca i brata, od samego początku biorę udział w wojnie, w której walczyli i zginęli - może to mnie przypadł w udziale obowiązek skreślenia listu, z którym dowiedziałaś się o ich śmierci (jestem w końcu łącznikiem, i chociaż zazwyczaj noszę rozkazy, to bywam też posłańcem tragicznych wieści)? Od tamtej pory mogłem się czuć zobowiązany, żeby trochę Wam pomagać; od Bezksiężycowej Nocy Londyn jest poza moim zasięgiem, mogę jednak od czasu do czasu zaglądać do Waszego rodzinnego domu - zwłaszcza, gdy Ty nie masz możliwości wyrwać się z Londynu.

Może nadal wymieniamy się listami (nie podpisuję swoich, bo chociaż moja twarz zniknęła już z listów gończych, nigdy nie ośmieliłbym się Cię narażać) - i może w pewnym sensie stałaś się powierniczką moich myśli? Jeśli zechcesz, mogę być też Twoim, podobno jestem dobrym słuchaczem.

To tylko to, co mi się urodziło - wywalaj, zmieniaj i przestawiaj śmiało