Poranne światło przebija się przez koronkowe, śnieżnobiałe firanki, a rześkość porannej bryzy wpadającej przez okno wprawia w frywolny taniec drobinki kurzu wdzięczące się w promieniach słońca. Radosny korowód rozchyla się niczym zasłona przed drobną sylwetką Susannah, kiedy młoda kobieta przechodzi przez salon - zupełnie boso, nucąc pod nosem cichuteńko. Świetlne refleksy tańczą w jej rozpuszczonych włosach, kiedy zasiada z naturalnym wdziękiem - i wyuczoną gracją - na trójnogu przed sztalugą. Mimo tego, że w pokoju jest zupełnie sama, trzyma się prosto, przyzwoicie łącząc ze sobą kolana - choć jednocześnie jest zupełnie odprężona. Przynajmniej przez moment, kiedy wie, że Steffen śpi beztrosko w pokoju obok. Pełne, nagie usta wyginają się w miękki łuk, tworząc zalążek lekkiego uśmiechu, a dłonie o długich, smukłych palcach sięgają po pędzel i drewnianą paletę. Wcześniej przygotowała odpowiednie farby: karmin zmieszała z bielą, by powstały róż dopieścić jeszcze żółcią, tworząc soczystą barwę brzoskwiń. Wiosenne poranki jawiły się w jej oczach świeżością i nadchodzącym nowym jutrem. Pociągłymi ruchami nadgarstka zaczęła nanosić ciepłą przyszłość na lekko poszarzałe płótno. Malowanie od zawsze było czynnością, które nadawało jej myślom płynności i lekkości. Nie potrzebowała wiele więcej, żeby pod powiekami buchnęła jej feeria barw. Poczuła lekkie łaskotanie na łuku kupidyna, więc spokojnym ruchem sięgnęła po haftowaną chusteczkę, ocierając krew z górnej wargi. Zamarła w takiej pozycji jak marmurowy posąg, pozwalając, by nadchodząca wizja otuliła ją jak poranne światło, by mogła się w niej zatopić i dostrzec to, czego tam szukała. Obraz nowonarodzonej córeczki ich sąsiadów był w jej umyśle równie świeży co pierwszy kęs jabłka, które pozostawiła w kuchni. Odetchnęła głęboko, drżąco - pozwalając swoim zmysłom ulecieć w eter, przejść za zasłonę rzeczywistości, która uchylała jej rąbka tajemnicy. Dostrzegła: dziewczynkę o włosach czarnych jak bezgwiezdna noc i oczach niebieskich niczym niebo tuż po burzy - uśmiechniętą, wyraźnie, namacalnie wręcz szczęśliwą; a zaraz potem przebłyski jej dziejów, które jeszcze nie nadeszły, a przy dobrych wiatrach nadejdą. Jak ruchome ilustracje, jedna po drugiej, słodkie i gorzkie, wprawiające jej ducha w drżenie. Zatopiwszy się w nich, nie mogła się wydostać z tego uczucia bezwładności.
— Sue? — Zatrzepotała powiekami, wbijając jasnozielone spojrzenie w ciepłe, brązowe tęczówki. Dopiero po chwili zorientowała się, że zsunęła się bezwładnie na deski niewykończonej podłogi. Odnalazła palcami dłoń męża, uśmiechając się do niego promiennie.
— Aurora. To imię dla niej — oświadczyła z pewnością i błyskiem w oczach.

Lilie potrzebują jednak warunków, żeby rozkwitnąć.

Cała historia ma swoją kolebkę w jednej z londyńskich kamienic, gdzie na świat przyszła pulchna, zdrowa dziewczynka - a pierwsza córka państwa Blythe, Finna i Ophelii. Narodziny małej Blythe zostały przyjęte z miłym zaskoczeniem, gdyż do tej pory Ophelia powiła czterech synów - toteż nikt nie kłopotał się ciągłością rodowego nazwiska. W takim wypadku córka wśród stadka chłopców pozostawała zwyczajnie czystą radością, zarówno dla samych rodziców jak i świeżo upieczonych starszych braci. Imię otrzymała... po laleczkach swojej matki - które wszystkie, co do jednej były tytułowane Susie. Jednak, aby nadać imieniu odpowiednio godny wydźwięk, sięgnięto po pełną formę pieszczotliwego zwrotu: Susannah. W istocie, dziewczynka była prawdziwą laleczką, kwiatuszkiem, jak zwykł zwracać się do niej surowy - przynajmniej dla swoich synów - ojciec.