jak dobrze, że jesteś

Hectorze, spróbuję Cię za bardzo nie przestraszyć

Cassandro, nawet nie wiesz jak tęskniłam

Dzielą nas całe trzy lata, ale cienką nicią łączy przeszłość. Być może w szkole udało nam się zamienić kilka słów w pokoju wspólnym, choć do szczególnie wylewnych osób nigdy nie należałem. Nie zdobyłem popularności sportowej, stroniąc od aktywności, ale należałem do paczki przyjaciół, która napewno nie umknęła niczyjej uwadze, a już na pewno nie uwadze Ślizgonów. Przelotna znajomość, wymiana powitań, nic wielkiego. Pewnie mijaliśmy się na Nokturnie, nie poznając się po latach, a może wręcz przeciwnie, wodziliśmy za sobą spojrzeniami kojarząc, nawet jeśli nie wymieniliśmy ze sobą żadnego zdania. Aż do marca 1957, kiedy z polecenia — może nawet samej Cassandry, czego dziś już nie pamiętam — pojawiłem się, szukając odpowiedzi dotyczących śmierci mojego brata bliźniaka. Brata, z którym byłem bliżej niż gotów byłem i będę przyznać. Chciałem poznać tajemnicę jego śmierci, odnaleźć jego ducha, zbudzić go, dowiedzieć się kto winien za to zapłacić. Ale coś poszło nie tak, stało się coś niedobrego. Strasznego. Heather? Co się stało?

wychodzi żeśmy razem na roku były

Ramseyu - wiem, kim jesteś. Widywałam Cię w Pokoju Wspólnym i na szkolnych korytarzach, gdy towarzyszyłeś temu, którego nazwisko znali wszyscy. Obserwowałam Was z boku, pilnując swego nosa, swoich spraw. Widywałam Cię również później, na Nokturnie; zastanawiałam się, czego tam szukasz, jednak nie na tyle intensywnie, by zadać sobie trud nawiązania kontaktu. Moją uwagę przykułeś dopiero wtedy, gdy zacząłeś przekraczać próg lecznicy, pojawiać się tam częściej, niemalże regularnie. Musiałam mieć Cię na oku, dalej muszę, bo choć wiem, kim jesteś, to nie mam pojęcia, co o Tobie myśleć. Nie ufam Ci, wzbudzasz we mnie głęboko skrywaną zazdrość, a jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie jesteś dla mnie zagrożeniem. Nie takim prawdziwym.
Merlin mi jednak świadkiem, że chciałam pomóc. Nie tylko dlatego, że tak właśnie zarabiam na życie, kontaktując się ze zmarłymi, ale ze względu na Cassandrę. Coś jednak sprawiło, że Graham nie odpowiedział na me wezwanie. Próbowałam raz, drugi, trzeci - wysiłki te zdały się jednak na nic. Jakaś przeklęta siła trzymała go w swych szponach, na tyle silnie, że nie potrafiłam go z nich wyrwać. Czyżby został spętany? Zmuszony do posłuszeństwa innemu czarodziejowi...?
Rytuał należy powtórzyć. Chcę wierzyć, że teraz odniesiemy sukces. Czy zdobyłeś dla mnie przedmiot, który należał do Twojego bliźniaka?

Justine, trudno było nie zwrócić na Ciebie uwagi za czasów szkoły, rzucałaś się w oczy z uwagi na swój niecodzienny talent - jakim cudem objawił się u kogoś o takim pochodzeniu, nie mam pojęcia. Nie miałam czasu na pyskówki, nie szukałam zwady, jeśli jednak trafiłyśmy na wspólny szlaban czy jakiś psor kazał nam pracować w parach, z pewnością patrzyłam na Ciebie z góry. Może wspomniałam też coś o Komnacie Tajemnic, w mniej lub bardziej zawoalowany sposób strasząc grasującym po szkole Dziedzicem - o którym sama nie miałam prawdziwej wiedzy, lecz przecież ja nie musiałam się go obawiać, to było w tamtej chwili najważniejsze.
Teraz zaś jesteś rebeliantką, próbujesz stanąć na drodze zmiany i mam nadzieję, że w końcu zostaniesz powstrzymana, raz na zawsze. Jestem przeciwna wszystkiemu temu, co sobą reprezentujesz. Mimo to, wolałabym nie spotkać się z Tobą twarzą w twarz - żadna ze mnie wojowniczka.