W roku 1935 pewna para z Norwegii postanowiła zmienić swoje miejsce zamieszkania i przenieść się na południe, bowiem w ich kraju ich zawód nie był zbyt popularny i nie przynosił szczególnych zysków. Padło na Anglię. Ceny mieszkań w stolicy były dla nich zbyt wysokie, musieli szukać w mieścinie znajdującej się najbliżej Londynu. I tak znaleźli Watford. Kupili niewielki domek, który swymi rozmiarami bardziej przypominał współczesną kawalerkę, urządzili ją, założyli w niej również klinikę dla zwierząt, po uprzednim załatwieniu wszelkich formalności, tych z obywatelstwem związanych łącznie. Zainteresowanych ich fachem było zdecydowanie więcej niż w rodzimym kraju, co pozwalało im jakoś wiązać koniec z końcem. Pięć lat później na świat przyszła mała Astrid. Miała całkiem udane dzieciństwo. Rodzice wpoili jej najważniejsze wartości, nauczyli dwóch języków, przekazali miłość do zwierząt, czasami pomagała im w zabiegach. Astrid nie narzekała na brak rodzeństwa i bycie jedynaczką, od maleńkości była introwertyczką i preferowała samotność, kiedy rodzice zajęci byli pracą, ona wymykała się z domu i zwiedzała całe hrabstwo w pojedynkę.

Jakież było zdziwienie, gdy w wakacje tuż przed jej 11 urodzinami przyszedł list dostarczony przez płomykówkę, a w nim informacja, że dostała się do szkoły magii. Na początku myśleli, że to żart, że ktoś wyciął im numer. W końcu nigdy wcześniej nikt z ich rodziny nie został czarodziejem, była pierwszą osobą z magicznymi zdolnościami, o których rzecz jasna nie miała pojęcia. Dopiero po udaniu się do wskazanego lokalu w Londynie i wejściu na ulicę Pokątną mieli już pewność, że list nie kłamał. Zakupili wszystkie potrzebne przedmioty, w tym różdżkę, szaty, małą fretkę, książki, a 1 września udali się na dworzec, na peron 9 i ¾, gdzie rozpoczęła się jej mała przygoda.

Nauka w Hogwarcie przebiegła bez większych ekscesów. Została przydzielona do Ravenclawu, zdobywała dobre stopnie, a wszystkie zawarte znajomości okazywały się być przelotne. Nie było przyjaźni na całe życie, nie było pierwszych miłości, nie było karczemnych awantur. Pozostawała na marginesie społecznym, gdzie było jej wcale dobrze. Ukończyła szkołę, bez wyróżnienia, po czym wróciła do rodziców, do Watford, by nadal pomagać im w leczeniu, tym razem z odrobiną czarów.